ตอนที่ 10 ทำลายหลักฐาน

“ใครส่งพวกเจ้ามา?” เริ่นหรงฮวาถามเสียงเข้มข้น แววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ฮวาอี้ซึ่งอยู่ในกระถางต้นหญ้า มองเห็นสองแม่ลูกที่ยังไม่ลงมือเสียที นางจึงส่งเสียงเตือน

“เหว่ยหยาง เจ้าควรรีบจัดการพวกมัน เดี๋ยวฤทธิ์เกสรจะเสื่อมเสียก่อน”

เสียงจากต้นหญ้าทำให้เริ่นหรงฮวาหันขวับไปมอง สลับสายตาระหว่างต้นหญ้ากับลูกชาย นางอยากจะเอ่ยถามแต่สถานการณ์ตรงหน้าเร่งด่วนเสียยิ่งกว่า

“ข้ารู้ว่าท่านแม่คงมีคำถามมากมาย เอาไว้จัดการพวกมันก่อนเถิด แล้วลูกจะอธิบายให้ฟังทุกอย่าง” เหว่ยหยางรีบพูดพลางส่งสายตาขอความเชื่อมั่น

เริ่นหรงฮวาพยักหน้าแน่น พลันกระชับมีดในมือแน่นก่อนจะเดินเข้าไปปาดคอชายคนหนึ่งอย่างเยือกเย็น

เหว่ยหยางเบิกตากว้าง นึกไม่ถึงว่ามารดาผู้แสนอ่อนโยนจะสามารถฆ่าคนได้อย่างไม่ลังเล เขาจึงเร่งจัดการกับชายที่เหลือตามด้วยความเด็ดขาด

ชายชุดดำที่ยังพอรู้สึกได้มองเพื่อนของตนตายไปทีละคนด้วยความหวาดกลัว เขาพลาดไปแล้ว เขาควรระวังตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านหลังนี้

เริ่นหรงฮวาหันไปเห็นสายตาหวาดหวั่นของอีกคนที่ยังเหลืออยู่ นางแสยะยิ้ม ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“เจ้ากลัวหรือ? เจ้าคงไม่รู้สินะว่าการฆ่าสามีของข้า ทำลายบ้านที่ข้าเคยอยู่ มันต้องชดใช้มากแค่ไหน… แค่นี้ยังไม่สาสมเลยด้วยซ้ำ!”

นางดึงผมชายชุดดำนั้นขึ้น เงื้อมีดปาดคอจนเลือดทะลักออกมาเป็นสาย ชายผู้นั้นขาดใจตายทันที

ฮวาอี้เฝ้ามองอยู่ด้วยความสะพรึง ใจสั่นระรัว ‘ต่อไปข้าจะไม่ทำให้มารดาของเหว่ยหยางโกรธเป็นอันขาด…’ นางครุ่นคิดอย่างเคร่งเครียด

เหว่ยหยางเองก็ไม่ต่างกัน เขาตกตะลึงไม่น้อยกับการกระทำของมารดา ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยอ่อนโยนและอ่อนหวาน บัดนี้กลับเด็ดขาดราวกับนักฆ่าผู้ช่ำชอง

เมื่อคลายความโกรธลงบ้าง เริ่นหรงฮวาหันมองลูกชาย สีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย

“เจ้าเห็นแม่เป็นเช่นนี้… ยังจะรักแม่อยู่หรือไม่?”

เหว่ยหยางเดินเข้าไปโอบกอดนางไว้แน่น “ลูกเข้าใจขอรับ พวกเราจะช่วยกันแก้แค้นให้ท่านพ่อและปกป้องครอบครัวนี้ให้ได้”

“เพราะความอ่อนแอของแม่ในวันนั้น… บิดาเจ้าจึงต้องตาย ต่อไปนี้แม่จะไม่ยอมอยู่เฉยอีก” เสียงของนางแน่นหนัก ก่อนจะเสริมต่อด้วยความเด็ดขาด “แต่ตอนนี้ เราต้องจัดการร่างพวกมันก่อน แล้วเจ้ามีเรื่องอะไรจะบอกแม่ใช่หรือไม่?”

“ข้าคิดว่าเราควรนำศพพวกมันไปทิ้งบนเขา ให้สัตว์ป่าจัดการ ส่วนเรื่องของต้นหญ้าน้อย ข้าจะเล่าให้ท่านแม่ฟังแน่นอนขอรับ” เหว่ยหยางกล่าวด้วยความหนักแน่น

แม้จะรู้ว่าฟังดูเหลือเชื่อ แต่นั่นคือเรื่องจริง และเป็นเรื่องที่ต้องพิสูจน์ด้วยตาตนเองเท่านั้น…

ทั้งสองช่วยกันแบกร่างไร้วิญญาณของทั้งห้าคนไปทิ้งยังภูเขาในจุดที่ไม่มีใครสามารถค้นพบได้ง่าย เมื่อจัดการลบเลือนร่องรอยทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว เริ่นหรงฮวาก็พาบุตรชายมานั่งลงเพื่อสอบถามในเรื่องที่ยังคงติดค้างในใจ นางจ้องหน้าของเหว่ยหยางอย่างนิ่งสงบ

“เจ้ามีสิ่งใดอยากบอกแม่หรือไม่” น้ำเสียงของนางเรียบเฉย หากแต่แฝงแววจริงจัง

เหว่ยหยางเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามของมารดา ก็ไม่คิดจะปิดบังอีกต่อไป เขารีบอธิบายออกไปทันที

“เรื่องที่ท่านแม่สงสัย… ลูกมิได้ต้องการปิดบัง เพียงแต่กลัวว่าหากพูดออกไป ท่านอาจไม่เชื่อขอรับ”

“ตอนนี้แม่เชื่อเจ้าแล้ว พูดมาเถอะ อย่ามัวอ้อมค้อมอยู่เลย” หรงฮวาเอ่ยพร้อมทั้งเหลือบมองต้นหญ้าที่ขึ้นอยู่หน้าชานบ้าน

เหว่ยหยางมองมารดาด้วยรอยยิ้มบาง “ข้าเองก็ไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไรดี เพราะแม้แต่นางเองก็มิอาจบอกได้ว่านางคือสิ่งใดแน่ชัด แต่เท่าที่ลูกพอรู้… นางสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ และยังมีพลังเวทรักษาได้ อาการป่วยของท่านแม่ ก็เป็นนางที่ช่วยรักษาให้”

เขาอธิบายเท่าที่ตนพอเข้าใจ หวังเพียงให้มารดาเข้าใจได้ง่ายขึ้น

เริ่นหรงฮวารับฟังทุกถ้อยคำจนจบ แม้ความสงสัยยังคงไม่มลายหายไปทั้งหมด แต่บางเรื่องก็เริ่มกระจ่างในใจ นางไม่รู้เลยว่าต้นหญ้าวิเศษเช่นนี้มาอยู่ที่บ้านได้อย่างไร เพราะตอนที่นางย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ ยังไม่เคยเห็นต้นหญ้านี้มาก่อน

สายตาของนางเหลือบมองลูกชายที่มีแววตาเปล่งประกายเมื่อเอ่ยถึงต้นหญ้านั้น ‘หรือว่าลูกชายของนางจะตกหลุมรักต้นหญ้าน้อยเข้าเสียแล้ว…ไม่ได้การ นางต้องพบต้นหญ้าน้อยในร่างมนุษย์สักครั้ง เพื่อดูว่านางเป็นคนดีหรือไม่’

เมื่อเหว่ยหยางเห็นสีหน้าของมารดายังเต็มไปด้วยความคิด เขาจึงเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านแม่ยังมีเรื่องใดอยากถามลูกอีกหรือไม่ขอรับ”

เสียงเรียกของเขาดึงสติหรงฮวากลับมา นางหันไปสบตาบุตรชายอีกครั้ง

“มีสิ… แม่อยากพบต้นหญ้าน้อยของเจ้าสักครั้ง”

นางกล่าวพลางจับจ้องสีหน้าของลูกชาย

“ท่านแม่อยากพบนางหรือขอรับ? เรื่องนี้ไม่ยากเลย แต่ขอให้ลูกได้ถามความสมัครใจของนางเสียก่อน เพราะนางสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้เฉพาะคืนที่พระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงยินดี

“เจ้าลองไปพูดกับนางก่อน ในเมื่อพวกเราอยู่บ้านเดียวกัน ก็ควรทำความรู้จักกันบ้าง จะได้ไม่เคอะเขิน” หรงฮวาพูดพลางยิ้มบาง ๆ ในใจเริ่มจินตนาการถึงต้นหญ้าน้อยในร่างคนที่น่าจะน่ารักไม่เบา

“ได้ขอรับ ท่านแม่เข้าไปพักผ่อนเถิด ตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่างดีเลย” เหว่ยหยางกล่าวพลางมองฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี

คืนนี้พวกเขาทั้งลากศัตรูมาจัดการ และนำร่างไปซ่อน ทำเอาเหนื่อยแทบหมดแรง กว่าจะมานั่งพูดคุยเรื่องต้นหญ้าน้อยก็เป็นยามดึกเสียแล้ว

“เช่นนั้นก็ได้ แม่จะไปนอนพักก่อน เจ้าก็อย่าฝืนตัวเองนัก ไว้ค่อยคุยกันอีกทีตอนเช้า” หรงฮวากล่าวจบก็ลุกเดินเข้าห้องของตน ใช้น้ำสะอาดเช็ดเนื้อตัวอีกครั้งก่อนเปลี่ยนชุดใหม่ นางไม่ต้องการนอนหลับไปพร้อมกับคราบเลือดที่ยังติดอยู่กับเสื้อผ้า…

ทางด้านเหว่ยหยาง หลังจากส่งมารดาเข้านอนแล้ว เขาเดินไปยังจุดที่ต้นหญ้าน้อยตั้งอยู่ตามปกติ ยังไม่คิดจะรบกวนนางในคืนนี้ คงไว้รอเช้าแล้วค่อยเอ่ยถาม

เมื่อกลับเข้าห้อง เขาเช็ดเนื้อตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วล้มตัวลงนอน ความเหนื่อยล้าจากการลากศพทั้งห้าขึ้นภูเขา ทำให้เขาหลับสนิททันที แม้จะมีร่างกายแข็งแรงกว่าคนวัยเดียวกัน แต่เมื่อใช้แรงมากเกินไป ย่อมต้องอ่อนล้าเป็นธรรมดา

รุ่งเช้า เหว่ยหยางตื่นขึ้นด้วยเสียงบางอย่างที่ดังมาจากนอกห้อง ‘ท่านแม่คงตื่นแล้ว ข้านอนหลับไปนานเพียงใดกันนะ’ เขาหันมองแสงอาทิตย์ที่ส่องลอดหน้าต่าง ตอนนี้คงสายมากแล้ว

เขาเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องครัว แล้วจึงพามารดาไปยังจุดที่ต้นหญ้าน้อยตั้งอยู่เช่นทุกวัน แต่เมื่อเดินมาถึง กลับพบว่ามีคนกำลังรดน้ำให้นางอยู่ก่อนแล้ว

คงจะเป็นท่านแม่แน่ ๆ ที่อุตส่าห์ลุกมารดน้ำให้แต่เช้า