สวนมะพร้าวบ้านพี่ภพ

เพชรมองหน้าลูกชายตัวน้อยที่กำลังยิ้มกับโทรศัพท์ รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าแสดงออกมา

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรกันครับ คุณกนกของแม่?”

กนกสะดุ้งเงยหน้าขึ้น ก่อนจะรีบปฏิเสธเสียงอ้อมแอ้ม “ยิ้มอะไรกันล่ะครับ แม่คิดไปเอง กนกไม่ได้ยิ้มสักหน่อย”

เพชรหัวเราะเบา ๆ “ก็เห็นยิ้มกับโทรศัพท์ไง”

เด็กหนุ่มเม้มปาก หันไปมองหน้าจออีกครั้ง ก่อนจะยอมรับเสียงเบา “ก็...พี่ภพ LINE มาบอกนะครับว่าอยู่บ้านตัวเองแล้ว”

“อ้อ”

“แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน กนกก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน” เจ้าตัวพูดต่อ “แต่ว่าพี่เขาบอกว่าบ้านอยู่ใกล้ ๆ บ้านเราตรงนี้นี่เอง”

เพชรพยักหน้ารับรู้ ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่แววตายังคงมองสำรวจลูกชายของตัวเอง

“วันนี้เขาจะมาหาหรือเปล่า?”

“พี่ภพเหรอครับ?”

“จ้ะ”

“เห็นบอกว่าวันนี้จะพาไปเที่ยวสวนมะพร้าวเล็ก ๆ”

เพชรเลิกคิ้วเล็กน้อย “สวนมะพร้าว?”

กนกพยักหน้าหงึก ๆ ดูตื่นเต้นเล็ก ๆ กับแผนที่ได้รับรู้เมื่อครู่ แต่เพชรกลับเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมองลูกชาย แววตาสะท้อนความกังวลบางอย่างที่เจ้าตัวอาจไม่ทันสังเกต

เด็ก ๆ นี่โตขึ้นกันไวจริง ๆ ...

สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านสวนมะพร้าว เสียงใบไม้เสียดสีกันดังแผ่วเบา สร้างบรรยากาศที่สงบและผ่อนคลาย แต่สำหรับกนกแล้ว หัวใจของเขากลับเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ทุกย่างก้าวที่เดินเข้าไปในสวน ความรู้สึกแปลก ๆ ก่อตัวขึ้นราวกับเงาที่เคยเลือนลางกำลังกลับมาชัดเจนขึ้นทีละนิด

เขาหลับตาสูดอากาศเข้าเต็มปอด แต่กลับรู้สึกเหมือนความทรงจำบางอย่างไหลทะลักเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว

เสียงหัวเราะของเด็กชายดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ภาพเงาของเด็กตัวเล็กที่วิ่งเล่น ปีนต้นมะพร้าว และกระโดดเรียกใครบางคนที่อยู่ไกลออกไป มันเป็นภาพที่เลือนรางแต่กลับทำให้หัวใจเต้นแรง

กนกสะบัดหัวเบา ๆ พยายามเรียกสติกลับมา แต่ความรู้สึกหนักอึ้งในอกกลับถาโถมใส่ มือทั้งสองข้างยกขึ้นจับศีรษะแน่น ความปวดหน่วงในหัวเริ่มรุนแรงขึ้นทุกขณะ

พบรักที่เดินตามอยู่ข้างหลังสังเกตเห็นอาการผิดปกติของน้อง จึงรีบวิ่งเข้ามาใกล้ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“กนก ได้ยินพี่ไหม”

เสียงของพบรักดังขึ้นชัดเจนท่ามกลางความสับสนของกนก

“กนกลืมตาขึ้นหน่อย ลืมตามองพี่หน่อย”

เสียงเรียกที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใยทำให้กนกพยายามบังคับเปลือกตาของตัวเองให้เปิดขึ้น

ภาพตรงหน้าเริ่มชัดขึ้น ใบหน้าของพบรักปรากฏขึ้นในระยะใกล้ แววตาของเขาสั่นไหวด้วยความกังวล เหงื่อซึมอยู่ที่หน้าผากของกนก ขณะที่ลมหายใจยังติดขัดและไม่เป็นจังหวะ

“พิภพ...”

“พี่อยู่นี่” พบรักรีบโอบกอดเด็กชายเข้ามาแนบอก ลูบหลังเบา ๆ เพื่อให้กนกสงบลง “ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่จะอยู่ตรงนี้”

สัมผัสอบอุ่นและน้ำเสียงหนักแน่นช่วยปลอบประโลมให้กนกค่อย ๆ กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง หัวใจที่เต้นรัวเริ่มผ่อนจังหวะลง ความรู้สึกหวาดกลัวค่อย ๆ จางหายไป

พบรักกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น คล้ายต้องการส่งผ่านความมั่นคงให้เด็กชายในอ้อมกอดได้รับรู้

“เราไม่ต้องฝืน” เขาพูดเสียงแผ่วเบา แต่หนักแน่น “เราจะโอบกอดกันและกัน”

กนกพยักหน้าช้า ๆ ซุกใบหน้าลงกับอกกว้าง ความอบอุ่นของอีกฝ่ายค่อย ๆ ปัดเป่าความกลัวออกไปทีละนิด

และในตอนนั้นเอง เขาก็รู้สึกได้ว่า... ไม่ว่าอดีตจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าอะไรจะรออยู่ข้างหน้า

เขาไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว

สายลมเย็นพัดผ่านสวนมะพร้าว เสียงใบไม้กระทบกันเป็นจังหวะเบา ๆ แต่หัวใจของกนกเต้นแรงจนเหมือนจะดังกว่าเสียงรอบตัวทั้งหมด

มือของเขาสั่นเล็กน้อย หัวใจเต้นรัว หายใจหอบถี่ เหงื่อซึมออกมาทั่วใบหน้าและลำคอ ความรู้สึกหนักอึ้งถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งไม่หยุด

"กนก ไม่ต้องหลับตานะ" เสียงของพบรักแผ่วเบา ทว่าแน่วแน่

มืออุ่น ๆ เอื้อมมาจับมือเขาไว้แน่น สัมผัสนั้นมั่นคงและอบอุ่นราวกับเป็นหลักยึดเดียวในโลกที่กำลังสั่นคลอน

"ไม่ว่าความมืด ความขัดแย้ง หรือความพร่ามัวในใจของเรา กนกจำไว้ว่าพี่ยังอยู่ตรงนี้เสมอ"

กนกพยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ ตามจังหวะของพี่ภพ เขาพยักหน้ารัว ๆ ขณะที่มือยังกำมืออีกฝ่ายไว้แน่น

เขาจะไม่หลับตา

เขาจะอยู่ตรงนี้... ข้าง ๆ พิภพ

เขาจะปล่อยให้ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพี่ภพปกป้องเขาไว้

"กนกรู้สึกเหมือนเคยมาที่นี่" เขาพึมพำเสียงแผ่ว ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างไม่แน่ใจ

พบรักมองเด็กชายตรงหน้า แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน "ถ้าพี่บอกว่าใช่ กนกจะเชื่อพี่ไหม"

กนกเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

"ที่นี่คือสวนของพี่" พบรักพูดต่อ น้ำเสียงของเขาอบอุ่นและมั่นคง "สวนของบ้านพี่ และกนกก็เคยชอบมาวิ่งเล่นที่นี่บ่อย ๆ ต้นไม้ต้นนี้..." เขาชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล "หนูก็เคยปีนมันเสมอ เป็นกนกน้อยตัวเล็ก ๆ อายุห้าขวบ"

กนกมองต้นไม้นั้น ความรู้สึกบางอย่างแล่นวาบผ่านหัวใจ ภาพเลือนรางจากอดีตคล้ายจะฉายชัดขึ้นในเสี้ยววินาที

"กนกชอบธรรมชาติที่นี่" เขากระซิบเบา ๆ

"ไว้เรามาด้วยกันบ่อย ๆ นะ ดีไหม" พบรักถาม พร้อมกระชับมือกนกเบา ๆ

กนกนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายข้างบ้าน ดวงตาสั่นไหวด้วยความลังเล

"ถ้ามีพี่ภพ... กนกจะปลอดภัยใช่ไหม"

เสียงของเด็กน้อยแผ่วเบาแทบกลืนไปกับสายลม แต่พบรักได้ยินชัดเจน

เขายิ้มบาง ๆ โน้มตัวลงมากุมมือน้องแน่นขึ้น แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น

"ถ้ามีพี่อยู่กับกนก กนกไม่ต้องกลัวอะไรเลย" เสียงของเขาอ่อนโยน "พี่จะอยู่ข้างกนกเสมอ ในยามที่กนกหันมา... จะเจอพี่อยู่ตรงนี้เสมอ"

พูดจบ เขาก็โอบกอดเด็กชายไว้แน่น ราวกับอยากใช้ความอบอุ่นทั้งหมดที่มีโอบล้อมกนกเอาไว้

กนกค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของพี่ภพ

ความอบอุ่นจากสัมผัสนี้ ค่อย ๆ ขับไล่ความกลัวออกไปทีละนิด...