คำสัญญา

เพชรนิ่งฟังคำพูดของพบรัก แววตาของเธอเต็มไปด้วยความลังเลและห่วงใย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดของเขามีเหตุผล

ภพรักในวันนี้ไม่ใช่เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่เธอเคยเห็นเมื่อสิบกว่าปีก่อนอีกแล้ว เขาเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่เข้าใจตัวเองและกล้าที่จะเผชิญหน้ากับอดีต แม้จะเจ็บปวด แม้จะต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด แต่เขาก็ยังคงยืนหยัดอยู่ตรงนี้ ด้วยความหวังที่ว่าเขาจะช่วยกนกได้

ตุ๊กตาหมีสีเหลืองในมือของพบรักเป็นเหมือนตัวแทนของอดีตที่เขาและกนกเคยมีร่วมกัน เพชรลูบมันเบา ๆ ปลายนิ้วสัมผัสเนื้อผ้าหม่นหมองที่ผ่านกาลเวลา แต่มันก็ยังคงอยู่

เธอถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเงยหน้ามองพบรัก

"น้าเข้าใจว่าภพรักต้องผ่านอะไรมาบ้าง และน้าก็รู้ว่ากนกเองก็ยังคงมีบางอย่างที่ค้างคาในใจ... บางที การได้เจอภพรัก อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้น้องกล้าเผชิญหน้ากับอดีตของตัวเองเหมือนกัน"

พบรักมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่เขาก็รู้ดีว่าความไว้วางใจไม่ใช่สิ่งที่จะได้รับมาโดยง่าย

"แต่..." เพชรพูดต่อ "น้าขอแค่อย่างเดียว อย่าทำให้น้องต้องเจ็บปวดอีก"

ภพรักยิ้มบาง ๆ เขารู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล แต่เพียงแค่ได้รับโอกาส เขาก็จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด

"ผมสัญญาครับ น้าเพชร ผมจะโอบกอดกนกด้วยหัวใจของผม และจะไม่ปล่อยให้น้องต้องเผชิญความมืดมิดเพียงลำพังอีกต่อไป"

ภพรักไม่เคยต้องการให้ตัวเองเป็นเพียงเงาจาง ๆ ในความทรงจำของกนกที่ค่อย ๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา เขาอยากให้กนกจดจำทุกสิ่งที่พวกเขาเคยมีร่วมกัน ให้ระลึกถึงช่วงเวลาที่ทั้งสองได้เติบโตและเรียนรู้กันมา ไม่ใช่ด้วยความเจ็บปวด แต่ด้วยความเข้าใจและความอบอุ่นที่เขาตั้งใจจะมอบให้

สิ่งที่พบรักทำอยู่ตอนนี้ จึงเป็นมากกว่าการเฝ้ามองจากที่ไกล ๆ เขากำลังค่อย ๆ ฟื้นฟูความทรงจำของกนก ให้เด็กคนนั้นค่อย ๆ เรียนรู้และเปิดใจรับอดีตทีละนิด โดยไม่ต้องกลัวมันอีกต่อไป เขาอยากเป็นอ้อมกอดที่โอบรับกนกไว้ในวันที่เหนื่อยล้า เป็นความมั่นคงที่ทำให้น้องรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพังในความมืดมิดที่เคยกลืนกินจิตใจ

“น้าจะขอเชื่อใจภพนะ”

เสียงของเพชรในวันนั้นยังคงก้องอยู่ในใจของพบรัก มันเป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยความลังเลและความหวังในเวลาเดียวกัน

“เพราะน้าเคยอยากให้เขาได้เผชิญกับความเจ็บปวด เพื่อก้าวผ่านมันไป แต่สุดท้าย... น้าก็ถอดใจหลายครั้ง หมอเคยแนะนำให้น้าลองให้กนกได้พบเจอกับบางอย่าง อาจช่วยให้เขาเผชิญหน้ากับอดีตของตัวเองได้”

เธอถอนหายใจยาว สายตาสั่นไหวด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอก

“แต่สุดท้าย... น้าก็ทนไม่ได้ น้าทนเห็นลูกต้องจมอยู่กับความเหม่อลอยและความซึมเศร้าไม่ได้”

เพชรหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะลืมขึ้นใหม่ และสบตาพบรักด้วยแววตาที่อ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม

“แต่ถ้าหากเราได้ช่วยกัน... บางที มันอาจจะเป็นผลดีกับน้อง”

“ครับ น้าเพชร” พบรักตอบหนักแน่น “ผมจะช่วยน้อง ให้เขาได้ต่อสู้และเติบโตได้อย่างสมบูรณ์”

ตั้งแต่วันนั้น เพชรก็รับรู้ได้ว่าผู้ชายตรงหน้าพร้อมจะโอบกอดลูกชายของเธออย่างแท้จริง ด้วยความเข้าใจ ด้วยความอดทน และด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์ที่สุด

วันนี้เพชรรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้เห็นเด็กสองคนเดินเคียงข้างกันกลับมาถึงบ้าน มันไม่ใช่แค่ภาพของการกลับบ้านธรรมดา แต่เป็นสัญญาณของบางสิ่งที่กำลังเปลี่ยนไป

เธอเห็นแววตาของกนกที่ดูสว่างขึ้นกว่าแต่ก่อน ไม่ใช่เด็กชายที่เคยจมอยู่กับความเงียบเหงาและหวาดกลัวอีกต่อไป และเธอเห็นพบรักที่ยังคงเฝ้ามองกนกด้วยสายตาอ่อนโยน—สายตาของคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างในทุกช่วงเวลา

บางที… ความสัมพันธ์ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างทั้งสองคน อาจเป็นสิ่งที่ช่วยพากนกก้าวผ่านเงามืดในอดีตที่เคยหลอกหลอน คล้ายกับหมอกบาง ๆ ที่ลอยคลุมอยู่ในใจเขา ยามใดที่เมฆฝนแห่งความทรงจำพัดผ่านมา

แต่วันนี้… มีแสงแดดบาง ๆ ส่องลงมาแล้ว

และเพชรก็หวังว่า แสงนั้นจะค่อย ๆ ส่องนำทางให้กนกก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคงขึ้น—โดยไม่ต้องเดินเพียงลำพังอีกต่อไป

กนกมองหน้าแม่สลับกับพี่ภพ ดวงตากะพริบปริบ ๆ อย่างสงสัย แปลกใจที่แม่ดูจะผ่อนคลายและส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้พี่ภพ ราวกับรู้อะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้

“แล้ววันนี้พบจะเข้าไปนอนกับแป้น หรือจะกลับไปที่ในตัวเมืองล่ะ?” แม่เอ่ยถามเสียงนุ่ม

พบรักละสายตาจากกนก หันไปตอบ “วันนี้ผมกลับไปทำงานที่หอก่อนนะครับ ยังมีโปรเจคต้องเคลียร์กับอาจารย์ แล้วก็งานลูกค้าที่ต้องส่งอีก”

กนกเงยหน้ามอง “พี่ภพต้องกลับไปที่มหาลัยเลยเหรอครับ” น้ำเสียงฟังดูเสียดายโดยที่เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัว “โห... งั้นวันนี้ก็เหนื่อยแย่เลย”

พบรักหัวเราะเบา ๆ “ไม่เหนื่อยหรอก แค่ขับรถมาส่งไอ้หนูกับเพื่อนเอง สบายมาก”

“งั้นรีบกลับเถอะจ้ะ จะได้ไม่ค่ำ” แม่เอ่ยขึ้น “กนก ไปส่งพี่เขาที่หน้าบ้านหน่อย แล้วรีบมาอาบน้ำนะลูก เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว”

“ครับแม่”

ระหว่างเดินไปส่งพี่ภพ กนกก็อดไม่ได้ที่จะบ่นเบา ๆ “ไม่เห็นพี่ภพบอกเลยว่ามีงาน ไม่งั้นกนกก็ไม่รบกวนให้ไปส่ง...”

พบรักปรายตามองเด็กน้อยข้าง ๆ อย่างเอ็นดู “แล้วพี่เคยบอกเหรอว่ารบกวน?” เขายกคิ้วขึ้น “พี่เสนอตัวเองต่างหาก”

กนกเม้มปากแน่น เหมือนจะเถียงแต่ก็พูดไม่ออก “ก็...”

“อีกไม่กี่วันพี่ก็มาหาแล้ว ไม่ต้องคิดถึงพี่หรอก” พบรักแกล้งยิ้มขยิบตาให้

กนกชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี “อะไรกันเล่า ยังไม่ได้พูดเลยว่าคิดถึง”

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้นจากคนข้าง ๆ พบรักมองแก้มแดง ๆ ของเด็กน้อยแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้

“ยังไงพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”

พอเปิดประตูรถเตรียมก้าวขึ้นไป มือเล็ก ๆ ของกนกก็ดึงชายเสื้อเขาไว้เบา ๆ

พบรักหยุดนิ่ง หันกลับมามอง กนกยังคงหลุบตาลงไม่กล้าสบตา แต่เสียงที่เปล่งออกมานั้นนุ่มนวล

“ขับรถดี ๆ นะครับ”

ความอบอุ่นบางอย่างแผ่ซ่านไปทั่วอก พบรักจ้องมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างแผ่วเบา

“ขอบคุณนะครับ... คนเก่งของพี่”

เขายิ้ม แล้วจึงค่อย ๆ ปิดประตูรถ ขณะที่เครื่องยนต์ทำงาน พบรักเหลือบมองกระจกหลัง เห็นกนกยังยืนอยู่ที่เดิม มองส่งเขาจนลับสายตา

รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขา...

อีกไม่กี่วัน เขาจะต้องกลับมาเจอเด็กน้อยคนนี้อีกครั้งอย่างแน่นอน

พบรักชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงแรงดึงที่ชายเสื้อของเขา กนกไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่สบตาเขาแล้วหลุบมองต่ำเหมือนลังเลอะไรบางอย่าง

มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่กลับทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น

“ขับรถดี ๆ นะครับ”

คำพูดเรียบง่าย แต่แฝงไปด้วยความห่วงใยที่ชัดเจน พบรักยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขายกมือขยี้กลุ่มผมนุ่มของเด็กน้อยตรงหน้าเบา ๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ขอบคุณนะครับ คนเก่งของพี่”

กนกไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา แต่ใบหูที่ขึ้นสีแดงนั้นทำให้พบรักต้องกลั้นหัวเราะ น่ารักจริง ๆ ... เด็กคนนี้

เขาก้าวขึ้นรถแล้วสตาร์ทเครื่อง แต่ยังอดไม่ได้ที่จะมองกระจกหลัง เห็นกนกยืนมองส่งเขาอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเจือรอยยิ้มบาง ๆ

แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่มันกลับทำให้พบรักรู้สึกเหมือนได้รับของขวัญล้ำค่า

และเขารู้ดีว่า อีกไม่กี่วันข้างหน้า... เขาจะต้องกลับมาเพื่อพบกับรอยยิ้มนี้อีกครั้ง