บทที่ 15 แค้นนี้ต้องชำระ

ปึก!

เติร์ดกระชากคอเสื้อรุ่นน้องที่ปากดีใส่เขาเมื่อวานอัดเข้ากับผนังห้องน้ำ หากว่าเดินสวนกันตอนออกมาจากห้องน้ำบนอาคารเรียน จึงได้โอกาสสะสางและสั่งสอนให้หลาบจำ

“ไอ้เด็กปากหมา!”

“ผะ...ผมขอโทษครับพี่”

“ตอนอยู่กับพวกเยอะ ๆ มึงปากดีนี่ ทำไมตอนอยู่คนเดียวมึงตัวสั่นเป็นหมาเลยล่ะ”

“ขะ...ขอโทษครับ ผมกลัวแล้ว”

“อย่ามาปากดีกับกูโดยเฉพาะต่อหน้าพี่ปรางอีก ครั้งนี้กูแค่เตือน ถ้ามีครั้งหน้าอีกกูจับมึงโยนลงอาคารแน่ เอาเรื่องนี้ไปบอกพวกของมึงด้วย!”

“ครับ ๆ”

“ไอ้เติร์ด!” เซนเรียกชื่อของเติร์ดเสียงดังเมื่อเห็นว่าเพื่อนกำลังรังแกรุ่นน้องอยู่ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เติร์ดปล่อยเด็กหนุ่มคู่กรณีหลุดจากพันธนาการไปอย่างง่ายดาย

“เสียใจด้วยนะที่มาขัดจังหวะกูไม่ทัน เพราะกูจัดการสั่งสอนไอ้เด็กกระโปกนั้นไปเรียบร้อยแล้ว”

“อยู่ต่อหน้าพี่ปรางมึงก็ดูเชื่องดีนะ แต่พออยู่ตัวคนเดียวมึงนี่หมาป่าล่าเหยื่อชัด ๆ”

“มึงรู้ได้ไง เคยเห็นตอนกูอยู่กับพี่ปรางเหรอ”

“ก็ตอนนั้นไง ตอนที่มึงคุยกับพี่ปรางหลังโรงเรียน กูยืนรอมึงตั้งนานจนเข้าเรียนสาย มึงจำไม่ได้เหรอ ความจำสั้นเหรอมึงอ่ะ”

“เออว่ะจริงด้วย”

ทั้งคู่เดินคุยกันขณะที่เดินลงบันได