Chapter 4 สิ่งที่กำลังเผชิญ

เมื่อรถแล่นเข้ามาในบ้าน ที่ปกคลุมไปด้วยป่าล้อมรอบไปด้วยสวนยางพารา ม่านฟ้ามองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ต่อไปนี้เธอไม่อาจรู้ได้ ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง คเชนทร์คงไม่ปล่อยให้เธอมีชีวิตที่สงบสุขแน่                                                                                          

แม้ว่ารถจะจอดสนิทแล้ว เธอกลับไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเท้าลงไป ใจของเธอมันเริ่มสั่น และหวาดกลัว ภายนอกใครพบเห็นต่างก็มองว่า ม่านฟ้าเป็นเด็กก้าวร้าวเอาแต่ใจ การแสดงออกแบบนั้น มันเป็นแค่เพียงการปกปิดปมด้อยที่มีภายในใจ ความอ่อนแออ่อนแอที่โหยหาความอบอุ่นความรักจากผู้เป็นมารดาเท่านั้น   

"เชิญครับคุณม่านฟ้า" เมื่อคนขับรถเปิดประตูให้ และเรียกเธอเป็นครั้งที่สอง ม่านฟ้าจึงตัดสินใจ ก้าวลงมาจากรถ ก่อนจะเดินตามชายผู้นั้นไป                                                                                           

พอม่านฟ้าเดินเข้ามาในบ้าน ก็พบกับคเชนทร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ราคาแพง ที่ถูกขัดเงาวาววับจนแสงมันระยิบระยับแสบตาไปหมด                       

“นายสักกระเป๋าของเธอ ทำไมไม่ให้เธอถือมาเอง วางไว้ตรงนั้นแหละ!”                               

คำทักทายแรกของคเชนทร์ ช่างเป็นมิตรกับม่านฟ้าเหลือเกิน วาจาที่เปล่งออกมาแข็งกร้าว ราวกับเกลียดชังเธอมาตั้งแต่ชาติปางก่อน     

ม่านฟ้ารู้ดีว่าคเชนทร์เกลียดมารดาของเธอมาก ถึงมากที่สุด และเขาคงไม่หยุดความเกลียดไว้เพียงแค่นั้น เพราะมันได้ลามมาถึงเธอด้วยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เธออายุเพียงแค่สิบแปด ไม่มีทางเลือกอื่นเลย มันจำเป็นที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่กับคเชนทร์เพียงเพราะเงินตรา ที่เธอไม่มีปัญญาหามาใช้เอง                                  

"สวัสดีค่ะคุณคเชนทร์" ม่านฟ้าพูดทักทายพร้อมกับยกมือไหว้เจ้าของบ้านตามมารยาท อย่างน้อยเธอคงต้องอาศัยอยู่ที่นี่อีกยาวนานการสร้างศัตรูกับเขานั้น มันไม่ดีสำหรับเธอเลย                                 

“ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องยกมือไหว้ เพราะฉันไม่รับ เอากองไว้ตรงนั้นแหละ” เขาพูดพร้อมกับมองมาที่เธออย่างเหยียดๆ เหมือนกับว่าเธอเป็นตัวน่ารังเกียจสำหรับเขา                                                                 

"ดูจากการแต่งตัวแล้ว นึกว่ามาจากซ่อง นายสักไม่ลากลงข้างทางก็บุญหัวเธอเท่าไหร่แล้ว" เขายังคงพูดกัดเธอไม่ปล่อย ม่านฟ้าไม่รู้ว่าจะรับศึกครั้งนี้ได้ยังไง เธอจะใช้อาวุธอะไรต้านทานเขาได้                  

"มันตัวฉัน ชีวิตฉัน จะใส่เสื้อผ้าหรือไม่ใส่ มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ" ม่านฟ้าไม่อาจยอมให้เขามาดูถูกเธออีกต่อไป ได้ลองสักตั้งฟันต่อฟัน ตาต่อตา ให้มันฉิบหายวายวอดไปเลย                                                 

“หึ! หึ!” เสียงสบถอยู่ในลำคอของคเชนทร์ดังขึ้นมา ทำให้ม่านฟ้ารู้ว่าสงครามระหว่างเธอกับเขากำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

"ก่อนที่เธอจะมายืนโชว์เนื้อหนังมังสา ขึ้นไปเก็บกวาดที่ซุกหัวนอนก่อนดีไหม"                                 

เขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง แสดงว่าบ้านหลังนี้ไม่มีคนรับใช้ไม่มีแม่บ้านเลยหรือยังไง เขาถึงใช้เธอไปทำความสะอาด ทั้งที่เพิ่งทางมาถึงเหนื่อยๆ                                                                                 

"ก็ให้แม่บ้านทำไปสิ มันเป็นหน้าที่ของพวกเขา ไม่ใช่หน้าที่ของฉัน”                                    

“หึ! หึ!” ฉันล่ะเกลียดเสียงนี่จริงๆ เลย หน้าตาก็หล่อเหล่าดูดี แต่เสียงที่อยู่ในลำคอนั่นราวกับปิศาจร้าย                                                                     

"ที่นี่เขาอยู่กันแบบพี่น้อง ไม่มีคนรับใช้ ไม่มีแม่บ้าน ต้องช่วยเหลือตัวเอง หุงข้าวกินเอง ทำกับข้าวกินเอง ล้างจานเอง ซักผ้าเองและที่สำคัญต้องทำงานทุกคน!”                                                                  

“ฮ๋า!...” ม่านฟ้าอุทานออกมาเสียงหลง สิ่งที่เขาบรรยายและพูดออกมานั้น เธอทำไม่เป็นสักอย่าง นี่พ่อเลี้ยงของเธอส่งเธอมาลงนรกหรืออย่างไร ที่นี่มันคือหลุมฝังศพเธอชัดๆ