“คะ!?”
แก้วแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาจะนอนที่นี่กับเธองั้นเหรอ? เพราะความตื่นเต้นดีใจทำให้เธอรีบลุกขึ้นยืน แต่กลับโดนอาการที่เรียกว่าเหน็บกินขาซะอย่างนั้น
“โอ้ย!”
อาทิตย์รีบวิ่งมาคว้าร่างที่เอนเอียงอย่างลืมตัว พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อะไร เป็นอะไร?”
“นะ เหน็บกินขาค่ะ”
“…”
เขาล่ะหมดคำจะพูด แหงล่ะ ก็เธอเล่นนั่งหลับแบบนั้นมาเกือบสี่ชั่วโมงนี่ ใครใช้ให้ไปนั่งพื้นกัน ทำตัวอย่างกับกลัวว่าเขาจะด่าเมื่อเธอมานั่งทัดเทียมเขา แต่เขาก็คงด่าจริง ๆ นั่นแหละจนเธออาจจะหลอนไปแล้ว
แต่เด็กนี่ก็ชอบทำตัวอย่างกับคนใช้ส่วนตัวซะนี่…
“มานี่”
“โอ้ย! โอ้ย โอย~~”
เสียงร้องโหยหวนเมื่ออีกฝ่ายก้มลงนวดขาข้างนั้นให้เธอ ใบหน้าหวานบิดเบ้แต่ยังคงต้องฝืนอดกลั้น ให้เขานวดให้แบบนั้นทั้งน้ำตาคลอ
“ดีขึ้นยัง?” น้ำเสียงที่ฟังดูหงุดหงิดสุด ๆ แต่ถ้าหงุดหงิดแล้วเขาจะทำทำไมมิทราบ?
“ดะ ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
หญิงสาวเอ่ยขอบคุณพร้อมยกมือไหว้เขา เธอดีขึ้นมากแล้ว แม้ก่อนหน้าเกือบจะร้องกรี๊ดแล้วก็เถอะ ใบหน้าหวานเริ่มแดงระเรื่อ เมื่อรับรู้ได้ถึงความใส่ใจของอีกฝ่ายที่มักจะเมินเฉย เธอนึกว่าเขาจะรังเกียจเธอจนไม่แม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัวเธอเสียอีก
แก้วถือโอกาสนี้เอียงหน้าซบแขนแกร่งอย่างออดอ้อน พร้อมกับเอ่ยเสียงหวานเว้าวอน “ขอบคุณที่ใส่ใจแก้วนะคะคุณอาทิตย์”
“...” อาทิตย์ไม่ตอบกลับ เขามองการกระทำของหญิงสาว ดูออกหรอกน่าว่ากำลังอ่อยเขาอยู่ ทั้งน้ำเสียงท่าทาง กระทั่งนิ้วเรียวสวยที่ลูบไล้แขนเขาไม่หยุด เหอะ! คงอยากมากล่ะสิท่า
“ถ้าอยากขนาดนั้นไม่ไปรับงานนอกล่ะ?”
กึก เมื่อประโยคนั้นจบลงกลับเป็นเธอที่นิ่งค้างไป ดวงตาคู่กลมจ้องหน้าคนที่ลั่นวาจานั้นทันที เธอแค่อยากเอาใจเขาเท่านั้น แต่นั่นแหละ เขาคงไม่เคยคิดจะมองเธอในแง่ดีอยู่แล้ว ไหน ๆ ก็เป็นคนไม่ดีในสายตาเขาแล้วนี่ พูดไปก็คงจะไม่สนใจเชื่อเธออยู่ดีนั่นแหละ
“แก้วมีแค่คุณอาทิตย์ค่ะ ไม่ได้อยากมีคนอื่น” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบาลง เธอน้อยใจก็จริง แต่จะให้ทำอย่างไรเล่านอกจากก้มหน้ายอมรับ เลือกที่จะทำให้เขาเกลียดเองแท้ ๆ
“อืม” เขามองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าคอตก ก่อนจะมองต่ำลงอีกหน่อยก็พบกับหน้าอกหน้าใจขนาดล้นมือ แน่นอนว่าเขานั้นเคยสัมผัสมันมาแล้ว เห็นตัวเล็กแบบนี้ แต่ส่วนที่ผู้หญิงควรจะมีเธอก็ไม่น้อยหน้า
ชายหนุ่มแอบลอบกลืนน้ำลายลงคอ ไหน ๆ ก็รับเลี้ยงไว้แล้วนี่ ถือว่าลงทุนระยะยาวด้วยเงินล้านแล้วกัน...
“งั้นก็ดี งั้นสนองให้แล้วกัน”
เพียงประโยคพูดจบลงเท่านั้น ร่างของสาวน้อยก็ถูกเหวี่ยงไปที่โต๊ะวางของโซนกลางห้องทันที ส่วนบนของร่างถูกบังคับให้แนบไปกับพื้นโต๊ะกระจกที่เย็นเฉียบ ส่วนสะโพกกลมกลึงก็ถูกอีกฝ่ายดึงเข้าหาตัว
“อ๊ะ คะ คุณ!”
“เงียบ!”
เสียงตะคอกดังลั่น ทำเธอต้องเงียบตามคำสั่ง แม้ใจจะเต้นรัวเพราะยังตกใจกับการกระทำของเขา จู่ ๆ ก็ทำแบบนี้กับเธอ ไม่ใช่ว่าเธอกับเขาไม่เคยมีอะไรกัน ความบริสุทธิ์ของเธอมอบให้เขาไปแล้ว แต่ครั้งนี้กลับดูเหมือนจะเร่งรีบจนเธอไม่ทันตั้งตัว
“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอของชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังยิ่งทำให้แก้วผวา แต่ทว่าเธอก็ไม่อาจขัดขืนหรือปฏิเสธเขาได้ เธอยอมอยู่ในท่านั้นนิ่ง รับรู้ได้ถึงส่วนแข็งขืนที่เสียดสีผ่านเนื้อผ้าบาง ก่อนที่กางเกงตัวจิ๋วจะถูกดึงลงเพื่อไม่ให้ขัดขวาง
“อ๊ะ!” เสียงร้องดังขึ้นเพราะแรงเสียดสีจากเนื้อผ้าทำให้เธอร้องเจ็บ เขาสอดมือมากระชากเสื้อสายเดี่ยวที่เธอใส่อยู่อย่างแรงจนสายขาดไปข้างหนึ่ง ก่อนที่มือหนาจะเคล้นคลึงซาลาเปาอวบอัดอย่างบ้าคลั่ง
“โอ้ย”
หญิงสาวเจ็บจนนิ่วหน้า เขาไม่อ่อนโยนกับเธอเลยแม้แต่น้อย ทำตามแรงอารมณ์ของตัวเองล้วน ๆ ยิ่งเขาเกลียดเธอมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำรุนแรงขึ้น
ในขณะที่เขาเองก็กำลังจ้องมองสะโพกสวยไม่วางตา ชายหนุ่มดันส่วนของเป้ากางเกงกับสะโพกกลมอย่างจงใจ ก่อนจะส่งเสียง “อื้ม”
ไม่ช้าซิปกางเกงก็ถูกรูดลงอย่างรวดเร็ว แท่งร้อนที่มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางค่อนข้างน่ากลัวออกมาทักทายกับผิวเนื้อเนียน เขาฟาดส่วนแข็งขืนลงบนสะโพกที่ขาวนวลอย่างแรงสองสามที ก่อนจะจับส่วนปลายถูไถกับร่องอ่อนนุ่มไปมา สร้างเสียงร้องเมื่อสะกิดโดนส่วนที่ไวต่อการสัมผัส
“อ๊ะ อ่ะ อ๊ะ” ร่างกายของเธอสะดุ้งตาม พร้อมกับพยายามดันตัวหนีไปด้านหน้า แต่จะหนีอย่างไรเล่า? หนีไปก็ไม่พ้นเงื้อมมือของเขาอยู่ดี
มือหนาละออกจากหน้าอกอวบ ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยเสียงแหบพร่า “ตัวเธอนี่ ก็น่าสนใจใช่เล่น” รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นตรงมุมปาก ก่อนที่เขาจะยกขาเรียวอีกข้างให้สูงขึ้น พร้อมกับกดส่วนหัวเข้าไปในตัวเธออย่างช้า ๆ แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับเจ็บจนน้ำตาไหล!
“อึก! โอ้ย! เจ็บ!! ๆ ๆ” หญิงสาวร้องเจ็บพร้อมทั้งใบหน้าที่เหยเก มันทั้งเจ็บและแสบตรงส่วนนั้น เพราะเขาไม่มีการเล้าโลมใด ๆ ไม่มีน้ำหล่อลื่นตรงส่วนนั้น ต่อให้เธอเคยมีอะไรกันกับเขามาก่อนก็ต้องเจ็บจนร้องไห้อย่างตอนนี้!
“ซี๊ดส์~” ทว่าเธอเจ็บเขากลับเสียวหัวจนสูดปาก นึกได้ว่าตรงหัวเตียงมีเจลหล่อลื่นตัวช่วยในการทำเรื่องอย่างว่า เขาก็ผละตัวออกทันที
เมื่อสิ่งนั้นถูกดึงออกก็ทำให้คนตัวเล็กต้องรีบสูดลมหายใจเข้าปอดในทันที เธอรู้สึกโล่งอยู่ได้ไม่นานก็ถูกจับเหวี่ยงเข้าไปในห้อง เธอถูกแรงมหาศาลดันจนใบหน้ากระแทกกับเตียง หากเตียงไม่นุ่มพอหน่อย เธอคงคอหักไปแล้ว นี่เขาจะอ่อนโยนกับเธอสักหน่อยก็ไม่ได้หรือ?
“โอ้ย~” เสียงครวญครางเพราะแรงกระแทกทำเธอจุกท้องน้อย ยังไม่ทันหายใจหายคอก็ถูกร่างหนาขึ้นคร่อมทับ เงามัจจุราชที่อยู่เหนือร่างของเธอทำเอาน้ำตาคลอ
“คะ คุณอาทิตย์ขา ชะ ช่วยทำเบา ๆ กับแก้วหน่อยได้ไหมคะ ฮรึก~ แก้วเจ็บ”
“ตอนยั่วฉันก็ยั่วเก่งไม่ใช่หรือไง พอเอาจริงเกิดกลัวเจ็บงั้นเหรอ?”
“แก้วเอ้ย ผัวเอ็งโทรมาอีกแล้ว” เป็นเสียงเรียกจากคนเดิมและประโยคเดิมที่เธอได้ยินรอบที่ห้าสิบของวันแล้ว เธอขี้เกียจรับจนเอาโทรศัพท์ไปวางไว้กับยาย สุดท้ายแล้วก็ต้องถูกเรียกอีกเช่นเคย“ปล่อยไว้แบบนั้นแหละจ้ะยาย หนูรับโทรศัพท์ทั้งวันแล้ววันนี้” แก้วบ่นเล็กน้อย ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาขับรถออกจากเขตบ้านไป จนกระทั่งตอนนี้ก็โทรหาเธอแทบจะทุก ๆ ห้านาที นี่เขาเข้าขั้นอาการหนักแล้วนะเนี่ย“เขาเป็นห่วงเอ็งนะลูก มารับหน่อยเถอะ”ยายช่วยอาทิตย์สุดแรง แกเองเข้าใจทั้งอาทิตย์และแก้ว แต่หากสองคนนี้ยอมคุยกันและปรับความเข้าใจกันได้ก็คงดี อาจจะเป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาครอบครัวหนึ่งเลยก็ได้“เฮ้อ~~” แก้วถอนหายใจไปหนึ่งที ก่อนจะยอมเดินมารับสายเขา เพียงแค่ยกหูขึ้นเท่านั้น…[คิดถึงมากเลย] ปลายสายไม่มีคำทักทายอื่นใดนอกจากคิดถึง คิดถึงนะ คิดถึงมาก แล้วก็...[รักนะ]หากเป็นปกติคงได้แต่ฝันกลางวันว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านี้หลุดออกจากปากคนแบบเขา ใครจะไปคิดว่าต้องมานั่งฟังคำพูดแบบนี้ของเขาวันละหลายร้อยรอบจนรู้สึกเอียนเล็ก
หญิงสาวม้วนตัวกลับมาและออกแรงผลักเขาให้ออกห่างในทันที คิดจะมาอาศัยจังหวะแบบนี้ฉวยโอกาสกับเธองั้นหรือ ช่างเป็นคนแก่ที่หน้าไม่อายจริง ๆ“อย่ามาแตะตัวแก้วแบบนี้นะ” แก้วเอ่ยด้วยเสียงดุ ๆ แก้มป่อง ๆ ที่เมื่อก่อนยังไม่เป็นก้อนกลมขนาดนี้ ทว่าเวลานี้กลับน่ารักน่าชังขึ้นมาก เมื่อก่อนก็นับว่าเป็นคนสวยมากคนหนึ่ง มาตอนนี้ก็สวย แต่เพิ่มความน่ารักมาด้วยเช่นกัน“ขอโทษครับ เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจ” เขาโกหก จริง ๆ เขานั้นตั้งใจทำเพื่อให้เธอสบายตัว แต่ที่ต้องโกหกไปนั่นก็เพราะไม่อยากให้แก้วอารมณ์ไม่ดีมากไปกว่านี้“ชิ” แก้วจือปากทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ไปทำมื้อเช้ากินเอง อาทิตย์แอบเสียใจและเสียดายอยู่บ้าง มื้อเช้าของวันนี้เขาตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเธอกับลูก ลุกขึ้นมาตั้งแต่เช้าเพื่อทำของอร่อย ๆ ที่เขาไม่เคยจะได้ทำให้ใครได้กินนอกจากแก้ว แต่เสียดายที่เธอไม่ยอมแตะมันเลยสักนิด“อร่อยไหม?” อาทิตย์นั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกัน มองดูหญิงสาวที่ครอบครองพื้นที่ทั้งหมดในหัวใจเขา เธอกำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ ไม่ต่างกับเจ้าหนูแฮมเตอร์เวลา
“อะ เอ่อ…” อาทิตย์อึ้งไปชั่วขณะ เมื่อรู้ว่าแก้วยังไม่หลับ อาการดีใจออกหน้าออกตาเมื่อครู่ที่ผ่านมาเริ่มหุบหาย เขามองเธอที่คาดเดายากมากในเวลานี้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“ขยับออกไปได้แล้ว ไปไกล ๆ”แก้วเอ่ยอย่างคนไม่ยี่หระ ความรู้สึกที่ถูกคนรักเมินเฉยเป็นแบบนี้นี่เอง เมื่อก่อนเขาไม่เคยเข้าใจแก้วเลย ตอนนี้เขากำลังลิ้มรสและได้สัมผัสกับสิ่งที่เขาเคยทำกับเธอแล้ว เขากำลังได้รับผลของการกระทำและคำพูดที่ตัวเองเคยทำไว้อย่างไม่ต้องสงสัย“งั้นเดี๋ยวฉันไปเตรียมอาหารเช้ารอนะ” อาทิตย์ดูขยันขันแข็งมาก็เป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าเขานั้นต้องการเอาใจคนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นอย่างมาก“…” แก้วไม่พูดอะไรต่อ เธอปิดเปลือกตาลงอีกครั้งเพราะยังรู้สึกง่วงงุนอยู่ อาทิตย์จึงยอมลงไปทำมื้อเช้ารออย่างขยันขันแข่ง ต่างจากเมื่อก่อนที่มีเพียงแก้วทำให้หมด เขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำผ่านไปหลายชั่วโมง กว่าที่เขาจะทำมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อย อาหารเช้ามากมายถูกวางเรียงกันบนโต๊ะกินข้าว ช้าวนี้ยายออกไปเยี่ยมเพื่อนบ้านที่ป่วย ภายในบ้านจึงมีเพียงเ
อาทิตย์ไม่มีทางเลือก แม้จะไม่เต็มใจแต่เวลานี้เขาเลือกมากไม่ได้แล้วจริง ๆ อย่างน้อยเขาก็ขอเพียงให้ได้อยู่ใกล้สองแม่ลูก ได้ดูแลเธอและลูกให้ปลอดภัยก็ถือว่าเพียงพอแล้ว“ฉันยอมไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวแแก้วกับลูกก็ได้ แต่ขอร้องอย่าไล่ฉันไปไกล ๆ เลยนะ ขอให้ฉันได้เดินตามหลังแก้ว คอยดูแลให้แก้วกับลูกปลอดภัยก็พอ”เขารู้ดีว่าแก้วนั้นไม่มีทางให้อภัยเขาในเร็ว ๆ นี้แน่นอน แต่อย่างน้อยหากเขาได้อยู่ข้างกายเธอ ได้ดูแลเอาใจใส่เธอแบบที่เขานั้นเคยบกพร่องในเมื่อก่อน นั่นก็ถือว่าดีมาก ๆ แล้ว ต่อให้จะเสียใจอยู่บ้างที่ไม่มีโอกาสได้ใช้สิทธิ์ความเป็นพ่อของลูกก็ตาม แต่เขานั้นต้องยอมรับ…“ดี งั้นก็ปล่อยแก้วได้แล้ว” แก้วดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมแขนแกร่งที่โอบอุ้มเธอไว้ ก่อนที่จะสะบัดตูดเดินขึ้นบ้านชั้นสองไป โชคดีที่บ้านไม่สูงมาก ไม่อย่างนั้นคนท้องเกือบเจ็ดเดือนแบบเธอมีหวังได้กลิ้งแทนเดินแก้วเหนื่อยและอ่อนเพลียมากจนขี้เกียจจะตอบโต้กับเขาต่อ เธอเดินเข้าห้องที่ยายเตรียมไว้ให้ ซึ่งก็คือห้องนอนเก่าของเธอเมื่อครั้งยังเป็นเด็กเธอปีนขึ้นเตียงนอนเพราะหมดเรี่ยวแร
“แก้ว แก้ว” เสียงเรียกจากคนที่อยู่หน้าบ้านทำให้ทั้งคู่เลิกยื้อยุดกันเเล้วหันไปมอง เป็นยายของแก้วที่กลับมาจากสวดมนต์ที่วัด แกกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาทั้งน้ำตาคลอด้วยความดีใจ ดีใจที่หลานสาวที่เฝ้ารอกลับมาสักที“ยาย~” แก้วผลักอาทิตย์ออกห่าง ก่อนจะรีบพุ่งตัวเข้าไปโอบกอดผู้เป็นยาย นี่คงเป็นอ้อมกอดแรกตั้งแต่เล็กจนโต เพราะที่ผ่านมาท่านไม่ค่อยแสดงความรักกับเธอเลย“เอ็งไปอยู่ไหนมา นี่ไปแอบอยู่จนท้องโตขนาดนี้เลยเรอะ? ฮึก~” หญิงวัยชราเอ่ยคล้ายกับดุหลานสาว ทว่าน้ำเสียงกลับไม่สื่อออกมาเช่นนั้น ฟังดูแล้วน้ำเสียงที่เปล่งออกมาล้วนเต็มไปด้วยความห่วงใยอีกฝ่าย“แก้วขอโทษ~” แก้วร้องไห้ออกมาโดยไร้สุ้มเสียง เธอรู้สึกผิดที่กลับมาตัวเปล่าเช่นนี้ ไม่สิ เธอหอบลูกกลับมาฝากยายแทนความสำเร็จให้ยายได้ภาคภูมิใจบ้างต่างหากล่ะ“หนูขอโทษที่ทำให้ยายภูมิใจไม่ได้”เธอเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่เพียงแค่ยายที่รับรู้ อาทิตย์ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างกายก็รับรู้ด้วยเช่นกัน เขาอยากเข้าไปกอดปลอบหญิงสาว อยากขอโทษเธอเพราะเขานั้นคือสาเหตุทุกอย่
ภาพสะท้อนของชายหนุ่มในชุดธรรมดา เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนต์ขาสามส่วนสวมรองเท้าแตะแบบที่เจ้าตัวตอนอยู่กรุงเทพไม่เคยใส่ ใบหน้าแม้จะยังหล่อเหลาทว่ากลับเศร้าหมองไม่มีราศี ในมือเต็มไปด้วยของกินของใช้มากมายที่เจ้าตัวนั้นตั้งใจซื้อมาฝากยายกับตาของเจ้าหล่อนที่เขาเฝ้ารอในที่สุดเขาก็ได้เจอเธอ... เจ้าของร่างที่สั่นเทานั้นดีใจจนสะอื้น ซ้ำยังตกตะลึงกับหน้าท้องนูนของหญิงสาวที่กุมหัวใจเขา อาทิตย์สติกลับเข้าร่างในไม่ช้า เขาทิ้งของในมือทุกอย่างก่อนจะโถมร่างเข้ากอดอีกฝ่ายแน่นด้วยความคิดถึงและโหยหาสุดหัวใจ“ฮรึก~ ฉันคิดถึงเธอมากรู้ไหมแก้ว คิดถึงมากเลย~” ปลายเสียงสั่นไหวราวกับคนจะขาดใจ ร่างหนาที่สวมกอดเธอนั้นสั่นเทาอยู่ตลอดเวลา ส่วนเธอนั้นกลับยืนตัวแข็งทื่อ มือที่ทิ้งข้างลำตัวเวลานี้เริ่มบีบแน่นขึ้น“ฮึก ฮือ~ ยะ อย่าไปไหนได้ไหม อย่าทิ้งฉันไปไหนอีกได้ไหม~”กระทั่งเสียงสะอื้นไห้และคำวอนขอให้เธอไม่ทิ้งเขาไปนั้น ฟังแล้วเหมือนจะขาดใจไปกับคนร้องไห้อยู่รอมร่อ แต่แก้วกลับยืนนิ่งไม่ไหวติง ยิ่งทำให้อาทิตย์กอดร่างนั้นแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าเธอนั้นจะหายไปอีกครั้ง