1 แม่จะไปกับหนูจ้ะ

“แม่จะไปกับหนูจ้ะ”

               น้ำเสียงนั้นเด็ดเดี่ยวเสียเหลือเกิน แล้ววงแขนเรียวก็โอบรัด ร่างของเด็กหญิงอายุสิบสองเอาไว้...มีความรักใคร่อย่างลึกซึ้งสอดแทรก แต่สำหรับเขาที่มองดูอยู่ห่างๆ รู้ได้ลึกซึ้งและเท่าทันว่าเธอไม่เพียงแต่รัก แต่หล่อนหลงลูก...เหมือนพิจิกาจะเป็นชีวิตจิตใจ และเป็นดวงวิญญาณทั้งหมดของเธอทีเดียว

               “ไปเสียจากที่นี่...แม่เบื่อที่นี่เต็มทน”

               หล่อนกวาดตาไปรอบๆ แววตาของหล่อนบ่งบอกและหล่อนก็ทำให้เขาไหวสะท้าน...สิบสองเกือบจะสิบสามปีที่เขาได้เรียนรู้ว่าเมื่อความรักจืดจางลง มันก็นำมาแต่ความเบื่อหน่าย เขายังรักหล่อนเสมอ...ยังรัก ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย แต่หล่อนเหมือนจะไม่เหลือความรักยิ่งใหญ่นั้นเอาไว้อีก

               “ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น…บ้านนอกคอกนาแท้ๆ”

               “เป็นอันว่าคุณจะไป”

               “ใช่”

               คางของหล่อนเชิดขึ้น หล่อนเพิ่งจะอายุสามสิบปีนี้ ยังสาวพริ้งสำหรับการมีลูกสาววัยสิบสอง...อีกหน่อยเมื่อพิจิกาเป็นสาว เมษา  ก็จะเป็นเหมือนพี่สาวมากกว่าแม่ของเธอแน่นอน

               “ลูกของเมควรจะได้รับสิ่งดีๆ ลูกมีโอกาสก้าวหน้า มีโอกาส  ที่จะเป็นดาวดวงใหม่ในฟากฟ้า...ลูกของเรามีพรสวรรค์ในการ    จะเป็นนักร้องนะคะ คุณเคยรู้ข้อนี้บ้างไหม คุณเคยสนใจบ้างหรือเปล่า ว่าเสียงของลูกไพเราะเหลือเกิน...เปล่าเลย หูของคุณบอดสนิทสำหรับ เสียงลูก...โน่นแน่ะ” เธอพยักหน้าอย่างเย้ยหยันออกไปนอกบ้าน...ถัดไปในโรงนา “เสียงวัวนั่นแหละที่คุณซาบซึ้ง...คุณรู้อารมณ์ของวัวไปเสียหมดว่ามันต้องการอะไร...ลูกคน...เมียอีกคน...คุณไม่เคยรู้”

               คอของโอมเหมือนจะตกลง…เขาไม่เถียงหล่อน เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่เคยเถียงหล่อนได้ทันสักหน หล่อนเป็นฝ่ายพูดคนเดียวเสียเป็นส่วนใหญ่ และเขาก็เป็นฝ่ายรับฟังมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

               “แล้วคุณจะกลับมากันอีกไหม”

               “เมก็ไม่รู้”

               หล่อนยังไม่มั่นใจ...หล่อนมาหมดเวลานานพอสมควรแล้วกับเขา ชีวิตมีแต่จะเงียบเหงาและอับเฉาลงทุกที แต่หล่อนก็ยังมีเยื่อใยบางๆ หลงเหลืออยู่บ้าง...เมื่อมองเห็นท่าหมดอาลัยตายอยากของเขา

               “เมจะไม่ลืมหรอกว่ายังมีคุณ และก็ยังมีลูกชายของเมอยู่กับ คุณอีกคน...ให้เมได้ไปดูแลลูกสาวของเรา แกจะต้องมีแม่ที่เข้มแข็ง คอยอยู่ใกล้ๆ เมรู้ว่าในวงการพวกนี้มันมีมายาอยู่เยอะ เมจะคอยกลั่นกรองแต่สิ่งดีๆ ให้กับลูก”

               โอมคร้านจะบอกกับเมษาเหลือเกินว่าหล่อนจะกลั่นกรองได้ดี สักเพียงใด ในเมื่อตัวหล่อนก็ยังไม่มีวุฒิภาวะเพียงพอ บางครั้งบางคราวเมษาก็ยังทำตัวเหมือนเด็กๆ

               แต่เมื่อหล่อนอยากจะไป เขาจะทำอย่างไรได้นอกจาก  ปล่อยหล่อนไป เขาไม่อยากขวางกั้นหล่อนเอาไว้ให้หล่อนพูดกระแทกแดกดันว่าเขาขวางกั้นอนาคตลูก...แต่โอมยังมองไม่ออกว่าเด็กหญิง อายุสิบสองที่ยังเรียนมัธยมสองไปปั้นให้เป็นนักร้องดังได้ดีเพียงใด แววของพิจิกาพอมี...แต่ก็แค่เด็กหญิงเสียงดีคนหนึ่ง การจะเป็นนักร้องดังได้มันจะต้องอาศัยองค์ประกอบมากมายหลายอย่าง เมษาหลงเชื่อ  คำหว่านล้อมของเจ้านายหน้าคนนั้นมากเกินไป หล่อนวาดความฝันเอาไว้มากมาย…จนเขาเองก็ได้แต่ละเหี่ยเพลียใจแทน

               “มีอีกอย่างที่ผมอยากจะขอร้อง”

               “ว่าไปซิคะ”

               อ้อมกอดของหล่อนคลายลง และพิจิกาก็มองบิดาเขม็ง   เธอไม่สนิทสนมกับเขานัก นอกจากจะเคารพว่าเขาเป็นพ่อ…ชีวิตของเธอ  มีแต่แม่เสียเป็นส่วนมาก แม่ที่ทะนุถนอมเธอประดุจอัญมณีล้ำค่า ปกป้องทะนุถนอมเธอ...เมื่อยามใดได้ซุกอยู่ในอ้อมอกแม่ เธอจะอบอุ่นใจเสมอ

               “ผมจะไม่หย่านะ...ไม่เป็นอันขาด” เขายกมือขึ้นเมื่อหล่อน ทำท่าจะค้าน “คุณจะไปกับลูกก็ได้...แต่ผมก็จะไม่หย่าให้คุณ เราจะยังเป็นผัวเมียกัน มีทะเบียนสมรสอยู่อีกหนึ่ง...แล้วคุณก็ต้องจำให้ได้ว่า คุณยังมีผัวอีกหนึ่ง...ลูกชายอีกหนึ่ง ไม่ว่าคุณจะหอบหิ้วยัยขิมไปถึงไหน ก็ตามที”