LOGINShare
EP 4/3 ไม่ทันตั้งตัว
Last Updated:
2025-07-03 01:00:05อารดาถูกลากมาขึ้นรถ ก่อนที่ศรัณจะขับออกมาอย่างรวดเร็ว เขาใส่หูฟังแล้วต่อสายคุยธุระไม่หยุด เขาโทรไปบอกพี่พุดซ้อน สั่งการหลายเรื่อง ทั้งน้ำหอมที่เธอวางทิ้งไว้ ทั้งเรื่องเสื้อผ้าของเธอ ก่อนจะโทรหาคนที่บ้านเขา ให้จัดที่ทางสำหรับการกักตัวไว้ให้ เธอมองแนวคางด้านข้างของสามี ในเวลาที่เธอคิดอะไรไม่ออกอย่างนี้ ดีจริงที่เขาอยู่ด้วย
“เราจะไปไหนกัน”
“กระท่อมท้ายสวนน่ะ มันร้อนสักหน่อยเพราะอยู่ในสวนกล้วย ผมให้น้าชุนกับน้ามาลาเตรียมของจำเป็นไว้รอแล้ว”
“น้าชุนกับน้ามาลา?”
เขาหันไปมองแวบหนึ่ง แล้วยิ้มให้ภรรยา
“คนสนิทของพ่อที่ผมเล่าให้ฟังไง ตอนนี้พวกเขากลายเป็นครอบครัวผมแล้ว”
“เหมือนญาติผู้ใหญ่อย่างนั้นเหรอ”
“อืม...”
อารดานิ่งงันเพื่อคิดบางอย่าง ผู้ใหญ่ฝ่ายเขาจะเป็นยังไงนะ จะเป็นอย่างที่พ่อและญาติๆ ของเธอปฏิบัติต่อเขาหรือเปล่า
“พวกเขาจะชอบฉันไหม” ถามอย่างไม่มั่นใจ ศรัณยกยิ้มที่มุมปาก
“ดีจังที่คุณรู้สึกอย่างนี้ เหมือนว่าผมเป็นสามีของคุณจริงๆ เสียที”
พอถูกเหน็บเข้าอารดาก็ชักเขิน เธอก็แค่กลัวจริงๆ นะ ถ้าญาติฝ่ายเขาเป็นเหมือนญาติฝ่ายเธอล่ะ เธอคงรบราด้วยไม่ไหวแน่ๆ
หมับ!
อยู่ๆ มือบางที่วางบนตักก็ถูกกุมไว้
“อย่าคิดมาก บ้านผมมีแต่คนใจดี อยู่อย่างสบายใจเถอะ ครบสิบสี่วันเมื่อไหร่จะพาไปแนะนำให้เป็นเรื่องเป็นราว”
หญิงสาวผู้เป็นภรรยาใจชื้นขึ้นมานิดหนึ่ง
“อีกสิบสี่วัน พวกเราจะเป็นยังไงกันนะ”
“นั่นสิ แต่ที่แน่ๆ ผม...มีบางเรื่องต้องบอกกับคุณ”
“บอกตอนนี้ก็ได้”
“ไม่บอกหรอก เดี๋ยวคุณทิ้งผมไป”
“แล้วถ้าบอกหลังสิบสี่วัน ไม่กลัวฉันทิ้งเหรอ”
“ไม่...” เขาว่าแล้วยิ้มกับท้องถนนเบื้องหน้า จับมือของอารดาแน่นขึ้นไปอีก “เพราะสิบสี่วันต่อจากนี้ คุณจะรักผม และต่อให้คุณเจ็บปวดเพราะผมแค่ไหน คุณจะไม่ทิ้งผมยังไงล่ะ”
ช่างเป็นคำตอบที่เข้าใจยากนัก อารดาคิดอย่างนั้น แต่สิบสี่วันก็ดูตลกเกินไป เธอใช้เวลาเป็นปีกว่าจะรับรักธัตธร และเธอมั่นใจ แค่สิบสี่วันทำให้เธอรักศรัณไม่ได้หรอก ไม่มีทางเลย...
__________
บ้านสวนของศรัณ คลองหลวง ปทุมธานี
อารดาพอจะคุ้นชินกับสวนกล้วยของย่าพร้อมอยู่บ้าง แต่ไม่ชินตากับจุดที่เขาจอดรถทิ้งเอาไว้ มันอยู่ตรงไหนของสวนกันล่ะ
“เห็นรั้วนั่นไหม”
เขาถามตอนที่ลงรถแล้ว ในมือมีโทรศัพท์ของตัวเองกับที่ชาร์ตแบตฯ สำรองมาด้วย
“อือ...”
“รั้วนั่นคือเขตสวนของย่าพร้อม น่าจะแปลง 14 ส่วนตรงที่เรายืนอยู่คือสวนของผมเอง มาทางนี้เถอะ ถ้าไม่จับมือผมจะหลงเอานะ สวนกล้วยมันหน้าตาเหมือนกัน แถมเดินไม่ดีจะตกท้องร่องเอาได้”
“แล้วรถล่ะ”
“น้าชุนจะมาขับกลับบ้าน ผมสั่งให้เอาสเปรย์มาฆ่าเชื้อด้วยแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วง”
“ไม่ห่วงหรอกน่า ห่วงตัวเองนี่สิ เราจะอยู่กันยังไงในสวนนี่”
“ไม่ต้องคิดเยอะ มาเถอะ เดี๋ยวก็รู้เอง”
แล้วศรัณก็พาอารดาลัดเลาะไปตามคูดินในสวนกล้วยเพื่อไปยังกระท่อมท้ายสวน ตรงนั้นเป็นที่พักผ่อนของเหล่าคนงาน บ้างก็เอาไว้เก็บพวกปุ๋ยและอุปกรณ์ที่ต้องใช้ในสวน แต่เขาหวังว่า เมื่อไปถึง ข้าวของที่คนงานจำเป็นต้องใช้ จะถูกย้ายออกไปชั่วคราวแล้วแทนที่ด้วยของที่เขากับอารดาจำเป็นต้องใช้ในการกักตัว
อารดาย่ำไปบนพื้นแฉะๆ ของสวนกล้วย กอกล้วยใบหนากำลังทำให้เธออึดอัด หรือเธอไม่ค่อยได้ออกกำลังกายนะ เหมือนว่าอากาศที่ใช้หายใจจะเบาบางลง
“เดี๋ยว! หยุดก่อน ฉันเหนื่อย”
เธอบอกเขาแล้วหอบแฮ่กๆ เหงื่อเปียกชุ่มแผ่นหลังไปหมด ตาลายด้วยนะ ท้องร่องระหว่างแนวกอกล้วยนี่ลึกมากไหม ถ้าเผลอเดินตกลงไปเธอจะปีนขึ้นจากน้ำได้หรือเปล่า
“อีกนิดเดียว จะถึงแล้ว”
แม้ศรัณบอกอย่างนั้นแต่อารดาไม่ไหว เธอนั่งยองๆ ลงตรงนั้น ไม่สนว่าเบื้องล่างคือดินชื้นแฉะ สองเท้าของเธอมีดินดำๆ เปรอะเปื้อนไปหมด
“ขึ้นหลังผมดีไหม หน้าคุณซีดมากเลย”
“อือ...ฉัน...ฉันหายใจไม่ทั่วท้อง มัน...เหมือนไม่มีอากาศในนี้”
เธอพยายามอธิบาย หลังมือปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาที่ปลายคาง
“ขึ้นหลังผมเถอะน่า” เขาเอ่ยอาสา แต่อารดาส่ายหน้าดิก “ถ้าเป็นลมขึ้นมาผมไม่รู้วิธีปฐมพยาบาลนะ ผมรู้แค่วิธีช่วยคนจมน้ำ”
“อะไร? หมายถึง?”
“ผายปอดไง” บอกเมียแล้วยิ้มทะเล้น
“แต่ว่า...ฉันอาจจะแค่เป็นลม” เธอแย้ง
“นั่นแหละ ไม่ว่าคุณจะเป็นลมหรือจมน้ำ ผมก็จะผายปอดเหมือนกัน”
ศรัณถูกใจยิ่งนักเมื่อเห็นสีเลือดระเรื่อขึ้นมาที่พวงแก้มของอารดา หล่อนเอื้อมแขนมาหาเขา เขาเลยได้หันแผ่นหลังให้ดีๆ
“ฉัน...อาจจะตัวหนัก”
“ไม่หนักหรอก ผมแบกไหว เอาขาเกี่ยวเอวผมไว้ดีๆ เถอะน่า”
อารดานับหนึ่งถึงร้อยในใจ เขาก็แค่แนะนำ แต่ประโยคที่เขาเอ่ยทำไมเธอถึงคิดไปถึงเรื่องอย่างว่าได้นะ เลอะเทอะใหญ่แล้วอารดา
Latest chapter
เพียงเศษใจ EP 5/2 กักตัวไม่กักใจ
ภายในกระท่อมมุงฟางสว่างขึ้นด้วยแสงจากไฟฉาย ศรัณตามอารดาเข้ามา เขาเปิดมุ้งที่กางไว้ให้หล่อนเข้าไปข้างใน ก่อนที่ตัวเองจะมาเปิดหน้าต่างค้างไว้ หน้าต่างสองบานที่มีคงพอช่วยให้คลายร้อนได้บ้าง“ขอบใจที่ไม่เอาตะเกียงนั่นเข้ามา ได้กลิ่นแล้วปวดหัว”“ผมชอบ มันโบราณดี แต่รู้ว่ากลิ่นมันแรง จุดไว้ข้างนอกก็พอได้ เอาละนะ...คุณจะนอนได้ไหม มันคงร้อนไปถึงช่วงเที่ยงคืนโน่นแหละ” เอ่ยกับหล่อนแล้วปิดไฟฉาย ในกระท่อมเลยมีแสงเพียงสลัวเลือนราง“ฉันทนได้ นอนเถอะ” บอกคนที่นอนอยู่ข้างกันอย่างเกรงใจ พยายามข่มตาให้หลับในค่ำคืนที่ร้อนอบอ้าวเหลือเกิน แล้วอยู่ๆ ไอเย็นฉ่ำชื้นก็คืบคลานเข้ามา เสียงฝนดังซ่าๆ กระหน่ำอยู่บนหลังคามุงฟาง“ว้าว...ดีจัง”“นั่นสิ ดีจริงๆ”อารดายิ้มหวาน ท่ามกลางแสงสลัว ตะเกียงที่จุดไว้ด้านนอกยังส่องแสงอยู่ มันส่องเข้ามาข้างในเพียงเล็กน้อย บางทีสายลมหอบใหญ่พัดเข้ามา ตะเกียงที่แขวนไว้ใต้ชายคาก็สั่นไหว เกิดเป็นแสงวูบวาบตามแรงลมเธอมองแสงที่กำลังเคลื่อนไหวแล้วข่มใจให้หลับตา ทว่าผ่านไปเกือบชั่
เพียงเศษใจ EP 5/1 กักตัวไม่กักใจ
[5]กักตัวไม่กักใจตะวันใกล้จะตกดินตอนที่ศรัณกลับมาอีกครา เขามีตะกร้าใบใหญ่ ที่ข้างในจุของกินไว้เพียบ มีกับข้าวในปิ่นโตและกล่องพลาสติก รอบมื้อค่ำมีขนมปัง แยม และนมกล่องอยู่ในตะกร้าด้วย เขาวางทุกอย่างไว้บนโต๊ะตัวเดียวในห้อง มันวางอยู่มุมหนึ่งในห้องสี่เหลี่ยมอันร้อนอบอ้าว“อาบน้ำแล้วเหรอ”เขาถามทันทีที่มาถึง น้าชุนทำจุดรับส่งอาหารที่ห่างจากกระท่อมราวห้าสิบเมตรได้ เดินไปกลับเลยใช้เวลาหลายนาที“อือ...อาบตอนศรัณไปเอากับข้าวน่ะ” ตอบเขาแล้วดึงผ้าเช็ดตัวให้คลุมบ่าดีๆ ชุดชั้นในของเธอถูกซักด้วยสบู่ตากอยู่บนราวข้างห้องน้ำโน่น และใช่...ตอนนี้เธอโนบรา“พรุ่งนี้น้าชุนจะต่อไฟฟ้าเข้ามาให้ วันนี้ทนร้อนไปก่อนนะ ดึกๆ ไม่ร้อนเท่าไหร่หรอก กางมุ้งแล้วเปิดหน้าต่างเอา น่าจะช่วยได้”อารดาพยายามท่องคำว่าอดทนๆ ในใจ เธอเป็นคนขี้ร้อนไม่แพ้ศรัณนั่นแหละ และมาดูกันว่าคืนนี้เธอจะรอดไหมแสงตะวันใกล้จะลบเลือนแล้ว ตอนที่ศรัณจุดตะเกียงโบราณขึ้นแขวนใต้ชายคากระท่อม กลิ่
เพียงเศษใจ EP 4/5 ไม่ทันตั้งตัว
“ทำอะไร”“ดูเสื้อผ้าน่ะ ดีที่น้ามาลาเอาเสื้อผ้ามาให้ด้วย คุณ...ใส่ได้ไหม”อารดามองเสื้อผ้าผู้หญิง คนเลือกคงเลือกชุดที่ดูเป็นกลางมากที่สุด เสื้อยืด กางเกงขาสั้น มีผ้าถุงพับมาด้วย“อือ...แต่ไม่เอาผ้าถุงนะ ฉันนุ่งผ้าถุงไม่เป็น”เขายิ้มเผล่เมื่ออารดาออกตัว“ใส่ไปก่อน พรุ่งนี้เสื้อผ้าคุณคงมาถึง ขอโทษที่รีบมาจนไม่ทันได้เก็บเสื้อผ้า”“ไม่เป็นไร ก็แค่เสื้อผ้านี่นา ฉันใส่อะไรก็ได้ ว่าแต่...มีชุดชั้นในหรือเปล่า”ศรัณค้นลังใบใหญ่ หวังว่าจะได้เจอชุดชั้นในใหม่ๆ ที่ยังไม่ได้ใช้ ภาวนาให้น้ามาลาไปซื้อหามาให้ แต่เขาคงคาดหวังเกินไป น้าไม่ได้จัดหามา“สงสัยคุณต้องโนบราเป็นบางโอกาสแล้วล่ะ”สองแก้มอารดาร้อนผ่าว บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร พรุ่งนี้เสื้อผ้าของเธอก็คงมา“ถ้าคุณอาย ผมโนบราเป็นเพื่อนก็ได้นะ ผมไม่ชอบนุ่งกางเกงในหรอก มันอึดอัด”เผียะ!“อ๊า!!! คุณอุ่น!? นี่คุณฟาดแขนผมเหรอ”ศรัณถามดังๆ ต้นแขนเขาเป็นรอยฝ่ามือแดงแปร๊ด
เพียงเศษใจ EP 4/4 ไม่ทันตั้งตัว
ศรัณแบกภรรยาไปยังกระท่อมท้ายสวน อารดายังไม่รู้ชะตากรรมว่าจะเจอกับอะไร เธอแค่ไว้ใจเขาขึ้นมาอีกหลายเปอร์เซ็นต์ตอนที่เขาจูบเธอดังจ๊วบๆ ทั้งที่รู้ว่าเธออาจติดโรคร้าย เขาอาจไม่คิดมาก ไม่คิดว่าเธอจะติดโรค หรือบางที เขาอาจทำไปเพราะเธอคือภรรยา และจริงที่ว่าพวกเธอจูบกันไปหลายหนแล้วก่อนหน้านั้น“ยังเจ็บแผลอยู่ไหมคุณอุ่น”“ไม่แล้วล่ะ เดี๋ยวก็หาย คราวหน้าอย่าทำอย่างนี้อีกนะ ศรัณเป็นผู้ชาย ควรให้เกียรติผู้หญิงสิ”“ผมเป็นผู้ชายที่เป็นสามีคุณ และเป็นผู้ชายที่ให้เกียรติเฉพาะคนที่ควรให้เกียรติเท่านั้น ผู้หญิงบ้าคนนั้นน่ะ ถ้าเป็นผู้ชายจะต่อยให้หน้าหงายเลย”“ศรัณ!? ล้อเล่นใช่ไหม”“ไม่ล้อเล่นหรอก และถึงแม้เธอจะเป็นผู้หญิง แต่ถ้าทำอะไรรุนแรงกับคุณมากกว่านี้ละก็ ผมก็จะไม่สนเหมือนกัน ถ้าคุณอุ่นเจ็บตัว คนที่ทำคุณเจ็บก็ต้องเจ็บด้วย”“เป็นเด็กที่เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ” อารดาอดว่าไม่ได้ศรัณทำหน้าเง้าแต่อารดาคงไม่เห็น“เป็นเด็กที่รักเมียมากต่างหาก มองข้ามข้อนี้ไปได้ยังไงนะ”
เพียงเศษใจ EP 4/3 ไม่ทันตั้งตัว
อารดาถูกลากมาขึ้นรถ ก่อนที่ศรัณจะขับออกมาอย่างรวดเร็ว เขาใส่หูฟังแล้วต่อสายคุยธุระไม่หยุด เขาโทรไปบอกพี่พุดซ้อน สั่งการหลายเรื่อง ทั้งน้ำหอมที่เธอวางทิ้งไว้ ทั้งเรื่องเสื้อผ้าของเธอ ก่อนจะโทรหาคนที่บ้านเขา ให้จัดที่ทางสำหรับการกักตัวไว้ให้ เธอมองแนวคางด้านข้างของสามี ในเวลาที่เธอคิดอะไรไม่ออกอย่างนี้ ดีจริงที่เขาอยู่ด้วย“เราจะไปไหนกัน”“กระท่อมท้ายสวนน่ะ มันร้อนสักหน่อยเพราะอยู่ในสวนกล้วย ผมให้น้าชุนกับน้ามาลาเตรียมของจำเป็นไว้รอแล้ว”“น้าชุนกับน้ามาลา?”เขาหันไปมองแวบหนึ่ง แล้วยิ้มให้ภรรยา“คนสนิทของพ่อที่ผมเล่าให้ฟังไง ตอนนี้พวกเขากลายเป็นครอบครัวผมแล้ว”“เหมือนญาติผู้ใหญ่อย่างนั้นเหรอ”“อืม...”อารดานิ่งงันเพื่อคิดบางอย่าง ผู้ใหญ่ฝ่ายเขาจะเป็นยังไงนะ จะเป็นอย่างที่พ่อและญาติๆ ของเธอปฏิบัติต่อเขาหรือเปล่า“พวกเขาจะชอบฉันไหม” ถามอย่างไม่มั่นใจ ศรัณยกยิ้มที่มุมปาก“ดีจังที่คุณรู้สึกอย่างนี้ เหมือนว่าผมเป็นสามีของคุณจริงๆ เสี
เพียงเศษใจ EP 4/2 ไม่ทันตั้งตัว
“มีอะไรกันแน่รุ้ง ท่าทีถึงเป็นอย่างนี้”อารดาถามไถ่อย่างใจเย็น ไม่ใช่ไม่โกรธหรอกนะ แต่อย่างที่รู้ โกรธหรือไม่โกรธอย่างไร สุดท้ายคนที่เจ็บแล้วต้องเงียบก็คงเป็นเธออยู่ดี“ลูกค้าแกน่ะสิ”“อะไร ลูกค้าฉันทำไม”“เขาโทรมาหาพี่ธีเมื่อเช้า เขาติดเชื้อ โควิด” เธอหมายถึงโรคเกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจชนิดหนึ่งซึ่งกำลังระบาดอยู่ในช่วงนี้ มันสามารถติดกันได้ง่ายๆ ทางสารคัดหลั่งเมื่อคนที่มีเชื้อไอหรือจาม“หา!?” อารดาอ้าปากค้างอย่างตื่นตระหนก“แต่คุณก็ไม่ควรมาทำร้ายคุณอุ่นอย่างนี้” ศรัณตำหนิ แต่รสิกาเชิดหน้าใส่“ขอโทษที มันชินมือน่ะ” รสิกาว่าแล้วยิ้มเย้ยศรัณกำหมัดแน่นหนึบ อารดาคว้ามือเขามากุมไว้ ปรามเบาๆ ไม่ให้เขาใจร้อนเกินไปอรุณฉายมองภาพนั้นแล้วแอบเบะปากใส่ เธอถอยหลังเข้าใกล้หน้าต่างอีกนิด ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมาปิดปากปิดจมูกไว้ กันโรคภัยไว้ก่อน“คนไหนล่ะ เมื่อวานลูกค้าก็มีพอสมควรนะ”“คนสุด
You may also like
กลรัก คุณหมอมาเฟีย Bad Doctor
MaNIE-STORY15.7K viewsเมียในสมรส
ลำเจียก19.0K viewsหลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี
ทานตะวันหลากสี57.4K viewsพ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว
เฉียนเสี่ยวซี111.8K views1989 เปลียนรัก (ยัย) ตัวร้าย
เฟยเทียน / เงาจันทราสีหมึก / กัญญ์ญาภัค1.2K viewsอย่าดื้อกับเฮีย
NITa'vianna548 viewsสายใยรักเมียจำยอม Love's Submission
ลิขิตา Likita91 viewsเฉิดไฉไล-หอมละมุน
นาวิกา55 views
