EP 5/1 กักตัวไม่กักใจ

[5]

กักตัวไม่กักใจ

ตะวันใกล้จะตกดินตอนที่ศรัณกลับมาอีกครา เขามีตะกร้าใบใหญ่ ที่ข้างในจุของกินไว้เพียบ มีกับข้าวในปิ่นโตและกล่องพลาสติก รอบมื้อค่ำมีขนมปัง แยม และนมกล่องอยู่ในตะกร้าด้วย เขาวางทุกอย่างไว้บนโต๊ะตัวเดียวในห้อง มันวางอยู่มุมหนึ่งในห้องสี่เหลี่ยมอันร้อนอบอ้าว

“อาบน้ำแล้วเหรอ”

เขาถามทันทีที่มาถึง น้าชุนทำจุดรับส่งอาหารที่ห่างจากกระท่อมราวห้าสิบเมตรได้ เดินไปกลับเลยใช้เวลาหลายนาที

“อือ...อาบตอนศรัณไปเอากับข้าวน่ะ” ตอบเขาแล้วดึงผ้าเช็ดตัวให้คลุมบ่าดีๆ ชุดชั้นในของเธอถูกซักด้วยสบู่ตากอยู่บนราวข้างห้องน้ำโน่น และใช่...ตอนนี้เธอโนบรา

“พรุ่งนี้น้าชุนจะต่อไฟฟ้าเข้ามาให้ วันนี้ทนร้อนไปก่อนนะ ดึกๆ ไม่ร้อนเท่าไหร่หรอก กางมุ้งแล้วเปิดหน้าต่างเอา น่าจะช่วยได้”

อารดาพยายามท่องคำว่าอดทนๆ ในใจ เธอเป็นคนขี้ร้อนไม่แพ้ศรัณนั่นแหละ และมาดูกันว่าคืนนี้เธอจะรอดไหม

แสงตะวันใกล้จะลบเลือนแล้ว ตอนที่ศรัณจุดตะเกียงโบราณขึ้นแขวนใต้ชายคากระท่อม กลิ่นน้ำมันก๊าดฉุนกึกลอยมาให้อารดาได้ปวดหัว แต่เขากลับบอกว่ามันโรแมนติก โอเค...โรแมนติกก็โรแมนติก หวังว่าเขาจะไม่นำมันเข้าไปในห้องข้างในด้วยนะ เธอไม่ชอบกลิ่นเลยจริงๆ

พวกเธอกินมื้อค่ำที่น้ามาลามาส่งไว้ให้ กับข้าวอร่อยเช่นตอนกลางวัน เธอคงหิว หรือไม่ก็เพราะเปลี่ยนที่ก็ไม่รู้ อาหารสองมื้อที่กินกับศรัณเลยอร่อยบอกไม่ถูก

พอกินข้าวเสร็จเขาก็ไปอาบน้ำบ้าง เขาใช้เวลาในห้องน้ำนานพอดู พอออกมาเขากลับไม่ยอมสวมเสื้อ สวมเพียงกางเกงผ้านิ่มสีดำ มีผ้าขาวม้าผืนหนึ่งเช็ดผมรัวๆ เขาใช้ผ้าลายตารางนั่นอย่างคล่องแคล่ว ไม่มีเคอะเขินราวกับใช้อยู่เป็นประจำ

“มันใช้ดีเหรอ”

“อะไร” เขาย้อน

“ก็ผ้าน่ะ” พอเธอถามไถ่ เขาก็ยื่นผ้ามาให้จับ มันนิ่มกว่าที่เธอคิด

“น้ามาลาเอามาฝากจากขอนแก่น บ้านเกิดแกทอผ้าไหมน่ะ ผ้าไหมยิ่งซักยิ่งนิ่ม ผมชอบใช้ตอนหน้าร้อน เอาไว้พัดแบบนี้ก็ได้”

เขาเอ่ยแล้วเริ่มพัดวีให้อารดาด้วยผ้าขาวม้าในมือ กลิ่นสบู่อ่อนๆ ที่ติดอยู่กับผ้าชื้นๆ โชยไปให้อารดาได้กลิ่น “คุณร้อนเหรอ ห่มผ้าตลอดเลย” เขาถามยิ้มๆ หล่อนค้อนเขาวงใหญ่ น่ารักเสียไม่มี

“อย่ามายุ่งกับผ้าฉัน”

“ก็มันร้อน ถอดเถอะ ผมไม่มองหรอกน่า”

อารดาส่ายหน้าดิก ไม่โต้ตอบที่เขาแนะ

“คุณ...ซักชุดชั้นในเหรอ มันตากอยู่บนราวข้างห้องน้ำ”

พวงแก้มของสตรีวัยสามสิบเอ็ด ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่

“ศรัณเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เห็นชุดชั้นในของฉัน” บอกเขาด้วยเสียงลอดไรฟัน ทั้งอายทั้งเคือง เกิดมาไม่เคยต้องโนบราทั้งชิ้นบนชิ้นล่างอย่างนี้

“ผมชอบนะ”

“ชอบ?”

“ก็บรา...ไซซ์ใหญ่กว่าที่คิดเยอะเลย...”

อารดาเม้มปากแน่น เธอเริ่มแลหาอะไรสักอย่างที่มีอยู่บนแคร่

“หาอะไรครับ”

“อะไรก็ได้ ที่สามารถตีคนลามกแล้วเจ็บ”

“โอ๊ะโอ...คุณจะตีผมเหรอ”

“อือ...ตีสิ ตีแน่ๆ เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมถึงได้ลามกล่ะศรัณ”

เขายิ้มเผล่ยั่วเย้า ขยับเข้าใกล้อารดาแล้วคว้าร่างหล่อนมากอดแรงๆ

“ลามกแต่กับเมียหรอกน่า มามะขอหอมที...”

ศรัณยื่นหน้าไปหาอารดา แต่อีกฝ่ายเอามือยันหน้าเขาไว้ หล่อนไม่ยอมให้เขาหอมแก้มโดยง่าย

“ให้มันน้อยๆ หน่อย ให้เวลากันบ้างสิ”

“ผมมีเวลาแค่สิบสี่วันเอง ผมรีบ” บอกแล้วโน้มหน้าลงมาอีก คราวนี้อารดาเอามือปิดสองแก้มไว้ แต่กลายเป็นว่าเขาดันจุ๊บลงมาที่ริมฝีปากของเธอ

จุ๊บๆๆๆ

เสียงจุ๊บรัวๆ สี่ครั้งซ้อนดังลั่นในสวนที่เงียบสงัด อารดาเหนื่อยใจเหลือเกิน เสียเปรียบอีกแล้ว

“เฮ้อ...ได้จูบแล้วก็ปล่อยสิ”

“จูบที่ไหน นั่นเรียกจุ๊บ ถ้าจูบมันต้องแลกลิ้น เอาลิ้นมา ลิ้นคุณหวานจะตาย มาๆๆ”

“อ๊ายยย!!! พอได้ไหม ทำไมชอบแกล้งฉันนะ!!”

เธอโอดครวญ แต่ศรัณหัวเราะร่า เขารุกเธอแกล้งเธอ เธอไม่เคยต้องตกอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ ไม่เคยต้องพูดมากพูดซ้ำๆ เพื่อบอกใครด้วย ชีวิตอันสงบเงียบ โลกแคบๆ ที่มีแค่เธอในพื้นที่ลิ้นชักกำลังถูกทำลายลงทีละนิด ช่างน่ากริ่งเกรงเหลือเกิน

“แกล้งคุณสนุกนี่นา”

คนถูกแกล้งไม่สนุกเลย ยิ่งตอนที่เขากอดเธออย่างนี้ แผ่นอกร้อนที่เรียบตึงของบุรุษวัยหนุ่มกำลังทำให้ใจเธอเต้นระรัว เธอเผลอวางมือกับอกเขา มือเธอสั่นนิดๆ แต่ศรัณกลับยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของเธอ เธอลูบมันเรื่อยๆ ผิวเขาสีสวยจังตอนที่อังกับแสงตะเกียง เธอกรีดนิ้วกับลอนกล้ามที่มันวาว ทึ่งกับความแน่นและเรียบตึงนั้นเกินกว่าจะผละมือออกจากมัน

“พอเถอะคนดี”

“ขอ...ดูต่ออีกหน่อย ไม่เคยเห็นใกล้ๆ แบบนี้”

“อะไร...กล้ามท้องผู้ชายนี่เหรอ”

“อือ...” ตอบเขาราวคนละเมอ เงยหน้ามองเขาก็เห็นว่าศรัณมองมาตาหวานเยิ้ม ผ้าขนหนูที่เธอคลุมบ่าอยู่ถูกปัดออกไป เขามองลงมาบ้าง พุ่มทรวงที่ตั้งชันแลเห็นเป็นรูปทรงชัดเจนเมื่ออังกับแสงตะเกียง เขาแตะต้องเธอบ้าง แตะที่แก้มขวาของเธอแล้วลากปลายนิ้วลงมาตามแนวลำคอ กรีดมันผ่านเนินทรวง ก่อนจะหยุดนิ่งที่ปลายถันอันตั้งชัน และก่อนที่เขาจะได้สัมผัสมันอย่างถนัดถนี่ เธอก็ขยับแรงจนสามารถหลุดออกจากอ้อมแขนเขาได้

“วันนี้...เรา...พอแค่นี้เถอะนะ ไป...เอ่อ...ไปนอนดีกว่า” บอกแล้วรีบหยิบผ้าขนหนูมาคลุมบ่า จับชายของมันพับทบดิบดีที่หน้าอกแล้วลุกยืน

ศรัณมองตามอย่างแสนเสียดาย แต่ไม่เป็นไร เขาทนได้ เขาจะอดทนจนกว่าจะทนไม่ไหวก็แล้วกัน