EP 4/4 ไม่ทันตั้งตัว

ศรัณแบกภรรยาไปยังกระท่อมท้ายสวน อารดายังไม่รู้ชะตากรรมว่าจะเจอกับอะไร เธอแค่ไว้ใจเขาขึ้นมาอีกหลายเปอร์เซ็นต์ตอนที่เขาจูบเธอดังจ๊วบๆ ทั้งที่รู้ว่าเธออาจติดโรคร้าย เขาอาจไม่คิดมาก ไม่คิดว่าเธอจะติดโรค หรือบางที เขาอาจทำไปเพราะเธอคือภรรยา และจริงที่ว่าพวกเธอจูบกันไปหลายหนแล้วก่อนหน้านั้น

“ยังเจ็บแผลอยู่ไหมคุณอุ่น”

“ไม่แล้วล่ะ เดี๋ยวก็หาย คราวหน้าอย่าทำอย่างนี้อีกนะ ศรัณเป็นผู้ชาย ควรให้เกียรติผู้หญิงสิ”

“ผมเป็นผู้ชายที่เป็นสามีคุณ และเป็นผู้ชายที่ให้เกียรติเฉพาะคนที่ควรให้เกียรติเท่านั้น ผู้หญิงบ้าคนนั้นน่ะ ถ้าเป็นผู้ชายจะต่อยให้หน้าหงายเลย”

“ศรัณ!? ล้อเล่นใช่ไหม”

“ไม่ล้อเล่นหรอก และถึงแม้เธอจะเป็นผู้หญิง แต่ถ้าทำอะไรรุนแรงกับคุณมากกว่านี้ละก็ ผมก็จะไม่สนเหมือนกัน ถ้าคุณอุ่นเจ็บตัว คนที่ทำคุณเจ็บก็ต้องเจ็บด้วย”

“เป็นเด็กที่เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ” อารดาอดว่าไม่ได้

ศรัณทำหน้าเง้าแต่อารดาคงไม่เห็น

“เป็นเด็กที่รักเมียมากต่างหาก มองข้ามข้อนี้ไปได้ยังไงนะ”

อารดาส่ายหน้าระรัว คำว่ารักของเด็กน้อยช่างพูดง่ายเหลือเกิน

“อย่าไปใส่ใจยัยรุ้งนักเลย ก็แค่...คนขี้ระแวง เธออาจร้ายกาจไปหน่อย แต่ไม่มีอะไรหรอก ยัยรุ้งไม่ใช่คนเหลี่ยมจัดมากมาย พูดอะไรก็ทำอย่างนั้น ฉันไม่ได้กลัวยัยรุ้ง ฉันแค่...ชินน่ะ”

“อย่ามาปลอบผมด้วยคำว่าชิน ต้องเห็นคนอื่นมาทำร้ายคุณ ผมไม่ชินง่ายๆ หรอกนะ”

อารดาเงียบไป แขนที่คล้องรอบคอเขาอยู่ คล้องแน่นขึ้นอีก ใจหนึ่งนั้นกลัวตก แต่อีกใจ...เธอก็แค่อยากทำอย่างนั้น

“อย่าดีกับฉันนักเลย ฉันจะชินเอานะ ถ้าวันหนึ่งไม่มีศรัณ แล้วฉันจะอยู่ยังไง”

“ไม่มีวันนั้นหรอกน่า จะอยู่กับคุณอุ่นจนคุณเหม็นขี้หน้านั่นแหละ”

หญิงสาวลอบยิ้มกับวาจาสามีวัยละอ่อน

“รักฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ไม่บอกหรอก จะไม่พูดว่ารักคุณอุ่นอีกแล้ว จนกว่าคุณอุ่นจะรักผม”

อารดาไม่เชื่อสักนิด เหมือนว่าเขาพูดประชดไปอย่างนั้นเอง

“ฉันจะรักคนที่เพิ่งเจอกันได้ยังไง”

“ได้สิ อย่างน้อยเมื่อคืนเราก็นอนเตียงเดียวกัน คุณไว้ใจผมเพราะผมเป็นสามี และอีกไม่นาน ความรู้สึก รัก ต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ผมมั่นใจ”

หญิงสาวเผลอยิ้มให้ความมั่นอกมั่นใจนั้น ไม่ได้เอ่ยท้วงให้เขาต้องเสียน้ำใจ เอาเถิด ถ้าเขามั่นใจว่าทำให้เธอรักได้ ก็ลองดู เธอเองก็อยากรู้ว่าความรักครั้งใหม่ กับความรักครั้งเก่า รักครั้งไหน จะทำให้เธอเจ็บมากกว่ากัน

_____________

เดินมาสักยี่สิบนาที อารดาก็ได้เห็นกระท่อมมุงฟางหลังใหญ่ ศรัณปล่อยเธอลงเดิน เธอกวาดตามองไปรอบๆ มีบ่อน้ำขนาดใหญ่อยู่กลางดงกล้วย มีกระท่อมมุงฟางตั้งอยู่ขอบสระ มีต้นไม้หลายชนิดขึ้นอยู่โดยรอบ และตรงนี้ค่อนข้างโล่งกว่าในสวนที่เธอเดินผ่านมา

“เป็นยังไง หายใจคล่องขึ้นไหม”

“อือ...”

“ช่วงนี้หน้าฝน กล้วยแตกหน่อไว ใบก็โตไวไปด้วย คนงานตัดแต่งไม่ทันเลยดูแน่นๆ ไปนิด พวกเราชาวสวนชินกับอากาศในแปลงปลูกกันแล้ว แต่คุณคงต้องปรับตัวอีกหน่อย”

“ฉันจะพยายาม” บอกเขาอย่างมั่นใจ แลหาห้องน้ำที่ควรมี “ห้องน้ำล่ะ”

“อยู่หลังกระท่อม แต่ว่า...”

“อะไร?”

“ส้วมซึมนะ”

“หา!?”

เขายิ้มขันยามเห็นตาคู่นั้นแทบถลนออกมา

“เถอะน่า มันสะอาดกว่าที่จะเอาชักโครกมาให้คนงานใช้ ไปดูเถอะ มันไม่ได้สกปรกหรอก น้ามาลาแกเป็นคนรักสะอาด ถึงห้องน้ำนี่จะอยู่ท้ายสวน แกก็หมั่นมาดูเพราะรู้ว่าผมอาจจะมาใช้ด้วย”

“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไร”

“ผมก็แค่พูด อยากให้คุณสบายใจไง”

อารดาพยักหน้าอย่างขอไปที เธออยากเข้าห้องน้ำแล้วนะ ปวดฉี่จนท้องน้อยแข็งไปหมดแล้ว

“ว่าแต่...”

“อะไรอีกละครับ”

“ฉันไม่มีกระดาษทิชชู่”

พอศรัณได้ยินอย่างนั้นก็มุ่นคิ้วแรงๆ ก่อนจะล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองออกมายื่นให้ อารดามองผ้าเช็ดหน้าลายตารางแล้วละอายใจเหลือเกิน

“ไว้...ฉันจะซื้อผืนใหม่มาคืนให้”

“ไม่ต้องหรอก ใช้เสร็จคืนให้ผมก็พอ ผมเอาไปซักเองได้ ผมชอบซักผ้า”

อารดาเผลอกรอกตาเมื่อได้ยินสามีเอ่ยอย่างนั้น เขาช่างขยันในการทำให้เธอหน้าแดง เขาพาเธอเดินเข้าไปในกระท่อมขนาดใหญ่ มันแบ่งเป็นสองห้อง อุปกรณ์ทำสวนและกระสอบปุ๋ยตั้งอยู่ในห้องที่ใหญ่กว่า ยังดีที่พื้นของกระท่อมปูไว้ด้วยปูนซีเมนต์ เธอนึกว่าจะได้ย่ำพื้นดินแฉะๆ แม้แต่ตอนเข้านอนเสียอีก

“ห้องน้ำอยู่ทางนี้ เปิดประตูหลังออกไป”

เขาแนะแล้วเปิดประตูหลังออกให้อารดาได้เห็น

หญิงสาวเพิ่งสังเกตว่าในห้องที่เธอจะได้ใช้เป็นห้องนอนนี้มีเสื่อน้ำมันปูพื้นไว้พอให้เดินได้สะดวก ฟูกนอนสองผืนถูกพับไว้บนแคร่ไม้ไผ่หลังใหญ่ มีมุ้งบางๆ ถูกตรึงชายไว้สองด้านแล้วม้วนขึ้นพับไว้ รอเวลากางอีกที

เธอมองมุ้งสีขาวแล้วถอนหายใจเฮือกๆ เธอไม่เคยนอนกางมุ้งมาก่อน หวังว่ามันจะไม่ทำให้อึดอัดนะ

อารดาเดินไปเข้าห้องน้ำ เธอใช้เวลาอยู่ในนั้นราวห้านาที ส้วมซึมเธอยังไม่ชินกับมันเท่าไหร่ แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงเรื่องมาก แค่มีที่ให้นอนในคืนนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว

ศรัณกำลังรื้อข้าวของในลังพลาสติกสองใบที่วางอยู่ข้างผนัง มันคือเสื้อผ้าของเขาและเสื้อผ้าแบบผู้หญิง คงจะเป็นของน้ามาลา อารดาคงต้องใส่ไปก่อน จนกว่าพี่พุดซ้อนจะให้คนเอาเสื้อผ้าหล่อนมาส่ง เขาก็รีบร้อนเกินไปจนไม่ได้เก็บเสื้อผ้า แม้แต่กระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง ตอนนี้ก็ยังอยู่ที่บ้านหล่อนเช่นกัน