EP 4/2 ไม่ทันตั้งตัว

“มีอะไรกันแน่รุ้ง ท่าทีถึงเป็นอย่างนี้”

อารดาถามไถ่อย่างใจเย็น ไม่ใช่ไม่โกรธหรอกนะ แต่อย่างที่รู้ โกรธหรือไม่โกรธอย่างไร สุดท้ายคนที่เจ็บแล้วต้องเงียบก็คงเป็นเธออยู่ดี

“ลูกค้าแกน่ะสิ”

“อะไร ลูกค้าฉันทำไม”

“เขาโทรมาหาพี่ธีเมื่อเช้า เขาติดเชื้อ โควิด” เธอหมายถึงโรคเกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจชนิดหนึ่งซึ่งกำลังระบาดอยู่ในช่วงนี้ มันสามารถติดกันได้ง่ายๆ ทางสารคัดหลั่งเมื่อคนที่มีเชื้อไอหรือจาม

“หา!?” อารดาอ้าปากค้างอย่างตื่นตระหนก

“แต่คุณก็ไม่ควรมาทำร้ายคุณอุ่นอย่างนี้” ศรัณตำหนิ แต่รสิกาเชิดหน้าใส่

“ขอโทษที มันชินมือน่ะ” รสิกาว่าแล้วยิ้มเย้ย

ศรัณกำหมัดแน่นหนึบ อารดาคว้ามือเขามากุมไว้ ปรามเบาๆ ไม่ให้เขาใจร้อนเกินไป

อรุณฉายมองภาพนั้นแล้วแอบเบะปากใส่ เธอถอยหลังเข้าใกล้หน้าต่างอีกนิด ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมาปิดปากปิดจมูกไว้ กันโรคภัยไว้ก่อน

“คนไหนล่ะ เมื่อวานลูกค้าก็มีพอสมควรนะ”

“คนสุดท้ายที่มาหาแกตอนบ่าย”

“แต่ฉันคุยกับเขาแป๊บเดียว”

“แล้วไงล่ะ แป๊บเดียวก็ต้องกักตัว!”

คนที่กำลังโมโห พูดด้วยเสียงเคืองๆ ลุกขึ้นยืนแล้วลองเดินทั้งที่เล็บหัวแม่โป้งเท้าจะหลุดมิหลุดแหล่ มันเจ็บชะมัดเลย

“ถ้าต้องกักตัว พี่ธีกับพี่รุ้งก็ต้องกักด้วย ออกไปหาที่กักตัวนอกบ้านเลยนะ” อรุณฉายแทรกขึ้น

“ได้ไง ยัยอุ่นเสี่ยงสุดก็ออกไปหาที่กักตัวข้างนอกคนเดียวสิ” รสิกาเถียง

“แหม...พี่รุ้ง แล้วจะให้ไปอยู่ไหน พูดเหมือนพี่อุ่นมีที่ไปนะ”

อารดาลำบากใจไปอีกเมื่อได้ยินน้องพูด เธอขยับห่างสามีอีกนิดด้วยสำนึกส่วนดีที่คลี่คลุมหัวใจ สมองเริ่มไตร่ตรองถึงสิ่งที่ควรทำ

“ให้ป้าอรมาอยู่นี่ บ้านนั้นเธอต้องอยู่กับพี่ธีตามลำพัง”

อารดาสั่งการด้วยสิ่งแรกที่นึกได้ จังหวะนั้นโอภาสกับภรรยาก็เดินมาพอดี อรุณฉายเห็นบิดามารดาก่อน

“อย่าเข้ามาค่ะ พ่อกับแม่กลับเข้าห้องไปเลย”

“อะไร อะไรลูก” โอภาสถามลูกสาวคนเล็ก

“พี่อุ่นเป็นกลุ่มเสี่ยงน่ะสิ มีลูกค้าที่ธนาคารติดโควิด” อรุณฉายเล่าคร่าวๆ ขณะเดินไปหาบิดามารดา

โอภาสมองลูกสาวคนโตแล้วถอยหลังโดยอัตโนมัติ อารดามองภาพนั้นแล้วน้อยใจพิกล แต่พยายามนึกถึงความจริง โรคนี้ติดต่อกันง่าย เธอไม่ควรเข้าใกล้ท่านด้วยซ้ำ

“หนูจะให้ป้าอรมาอยู่ที่นี่สักพักนะคะ ส่วนหนู จะไปหาที่กักตัวเหมือนกัน”

“ฉันจะกลับไปบอกแม่” รสิกาบอกแล้วเดินขากะเผลกกลับบ้านไป

อารดามองบิดามารดาที่ถูกรุนหลังขึ้นห้อง เธอลุกยืนบ้าง

“ไปบอกเด็กให้มาเก็บเศษแก้วพวกนี้ แล้วบอกให้พี่พุดซ้อนเอาสเปรย์แอลกอฮอล์มาพ่นฆ่าเชื้อด้วย”

อรุณฉายไม่พอใจที่ถูกใช้ แต่ในสถานการณ์อย่างนี้เธอจะหยวนๆ ไปก่อน

“แล้วพี่จะไปกักตัวที่ไหน”

“ยังไม่แน่ใจ อาจจะบังกะโลสักที่ที่เช่าได้นานๆ”

“ผมจะไปกับคุณ” ศรัณอาสา แต่อารดาไม่เห็นด้วย อรุณฉายก็เช่นกัน

“ได้ยังไง พี่อุ่นเสี่ยงคนเดียวก็กักตัวคนเดียวสิ พี่ไปหาที่กักตัวเลย ส่วนคุณพี่เขย...ก็รออยู่นี่”

น้องเมียตัวแสบเอ่ยอธิบาย อารดาก็เห็นว่าจริงตามนั้น แต่จู่ๆ เอวของเธอก็ถูกคว้าไว้ ศรัณกอดเธอเข้าหาตัว ก่อนจะโน้มหน้าลงมาแล้วจูบเธอแรงๆ ดังจ๊วบ!!!

“อื้อ...ศรัณ!!”

อารดาร้องเสียงหลง อรุณฉายตาเบิกโต

“ตั้งแต่เมื่อวานเราจูบกันไปกี่ครั้งแล้วนะ ถ้าจะมีใครสักคนที่เสี่ยงละก็ ผมนี่โคตรเสี่ยงเลย งั้นเราก็ไปกักตัวด้วยกันเถอะ ผมมีที่ดีๆ อย่างเยอะ ถือเสียว่าไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์หลังแต่งงานก็แล้วกัน โอ...ได้หยุดยาวตั้งสิบสี่วัน เหลือเชื่อเลย”

ศรัณพูดเป็นตุเป็นตะ ก่อนจะลากแขนอารดาออกจากห้องไป

อรุณฉายอยากห้ามทั้งสองไว้ แต่สิ่งที่ทำได้คือเดินเข้าครัวไปแจ้งพี่พุดซ้อนในเรื่องที่พี่สาวสั่งความ เจ้าหล่อนรีบหาสเปรย์มาพ่นฆ่าเชื้อ แล้วในตอนที่เก็บเอาเศษแก้วใส่ที่โกยผงออกไป เธอก็เหล่มองเจ้าน้ำหอมราคาแพงที่ยังเหลือ

“เสร็จฉัน!” พูดกับตัวเองแล้วยิ้มตาวาว วางกล่องน้ำหอมของตัวเองรวมกับกล่องอื่นๆ แล้วยกกล่องใหญ่ขึ้นมาอุ้มไว้ น้ำหอมพวกนี้มีแค่เธอเท่านั้นที่คู่ควร

“อะแฮ่ม! ทำอะไรคะคุณออม”

พุดซ้อนทักขึ้นในทันทีที่กลับเข้ามาในห้องรับแขกแล้วเจอภาพนั้นเข้า อรุณฉายจะเอาน้ำหอมของคุณอุ่นไปไหนกัน

“ฮะ? ก็...เอ่อ...เก็บของให้พี่อุ่นไง”

หญิงสาวตอบหน้าซื่อตาใส แต่อีกฝ่ายรู้ทัน พุดซ้อนแย่งเอากล่องในมือของสาวน้อยมาถือไว้เสียเอง อรุณฉายรีบหยิบเอาส่วนของตัวเองให้ไว

“คุณศรัณโทรมาให้พี่เป็นคนจัดการค่ะ ไม่รบกวนคุณออมจะดีกว่า ขอตัวนะคะ” แล้วพุดซ้อนก็ยกลังน้ำหอมที่เหลือผ่านหน้าอรุณฉายไป

อรุณฉายมองตามด้วยความเสียดาย เสียดายน้ำหอมไม่เท่าไหร่ เสียดายคนที่ซื้อน้ำหอมมานี่สิ ทำยังไงก็ไม่หายสักที