EP.4

EP.4

ปัจจุบัน

ฉันเข้ามาอยู่ในคอนโดของเฮียฮ่องเต้หลังจากที่สามารถสอบเข้ามหาลัยเดียวกันได้แต่อยู่คนละคณะเพราะเฮียเต้อยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ส่วนฉันสอบเข้าคณะบริหารได้สำเร็จ ผู้ใหญ่จึงให้ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันเพราะยังไงเราก็แต่งงานกันถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

ดูจากสีหน้าเจ้าของห้องคงไม่ได้เต็มใจเท่าไหร่หรอก แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อฉันอยู่ในสถานะเมียอย่างเต็มตัวแล้ว เฮียจะอยากหรือไม่อยากให้ฉันเข้ามาอยู่สุดท้ายก็ต้องยอมเพื่อไม่ให้มีปัญหาอยู่ดี

“เฮียเต้ ชาขอเอาเสื้อผ้าไว้ในตู้ด้วยดิ”

“อย่ามายุ่งกับของของฉันเด็ดขาด” เจ้าของใบหน้าคมพูดเสียงเรียบ ปรายตามามองฉันเพียงนิด แล้วก็หันไปสนใจโทรศัพท์ต่อ

เขาวางนิ้วลงบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเครื่องราคาแพงก่อนจะกดอะไรยุกยิกเหมือนคุยกับใครสักคนหนึ่ง ฉันไม่ได้สนใจคำห้ามของเฮียเต้เดินไปจัดการตู้เสื้อผ้า ขยับเสื้อผ้าพวกนั้นไปอีกฝั่งแล้วเอาเสื้อผ้าของตัวเองที่ใส่ไม้แขวนรอแล้ว แขวนไว้ในตู้เดียวกันราวกับว่าห้องนี้มีฉันเป็นเจ้าของอีกคน

"ไม่ยุ่งได้ยังไงล่ะ ใบชาเป็นเมียเฮียนะ"

"ห้ามพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะจับเธอฟาดกับพื้น" เขาทำเสียงดุไม่พอยังตวัดสายตามาข่มขู่ฉันอีก "อย่าเอาเสื้อผ้าเธอไปใส่ในตู้ฉันนะโว้ย!!"

"จะให้เอาไปไว้ไหน" กลัวตายล่ะในเมื่อเป็นเมียของเฮียแล้ว ฉันก็ต้องเป็นเจ้าของห้องนี้ด้วย เฮียไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันเด็ดขาด!!

"น่ารำคาญ"

“เย็นนี้เฮียอยากทานอะไรบอกมา เดี๋ยวชาจะเป็นคนทำอาหารเย็นให้ทานเอง" ฉันทำกับข้าวเก่งมากเลยนะขนาดแม่เฮียยังเคยชมเลย

"ไม่ วันนี้ฉันจะออกไปข้างนอกกับเพื่อน” ว่าแล้วเขาก็หยัดตัวลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว และเสื้อผ้า แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

นานหลายนาทีก่อนจะกลับออกมาพร้อมชุดใหม่ ที่เหมือนกับคนกำลังจะออกไปเที่ยวไหนสักแห่ง

"เฮียจะไปไหน ชาไปด้วยดิ"

"อย่ามายุ่ง" น้ำเสียงเข้มพูดอย่างรำคาญ "แล้วก็จำเอาไว้ ว่าที่เราแต่งงานกัน ฉันไม่ได้รักเธอสักนิดเดียว เพราะฉะนั้นอย่ามาทำตัวเป็นเจ้าของฉันเด็ดขาด"

"ทำไมจะเป็นเจ้าของไม่ได้ในเมื่อเราแต่งงานกันแล้ว เฮียอย่ามาพูดหมาๆแบบนี้นะเว้ย!" คิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะยอมอยู่แบบโง่ๆ

"เธอต้องจำไว้ให้ขึ้นใจ เรื่องข้อตกลงของเรา" เขาพูดเสียงเรียบไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งที่ฉันต่อว่า "ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันเด็ดขาด ไม่อย่างงั้นฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เรา หย่ากันให้ได้"

พอได้ยินสิ่งที่เฮียเต้พูดจบฉันก็นิ่งไปสีหน้าของเขาจริงจัง และสื่อออกมาว่าเกลียดขี้หน้าฉันจริงๆ มันมากกว่าก่อนหน้านี้อีก แต่คนอย่างใบชาน่ะเหรอ จะมานั่งร้องห่มร้องไห้ ไม่มีทางหรอกอยากจะดื้อกับใบชานักใช่ไหม เฮียได้โดนดีแน่!

ฉันไม่พูดอะไรต่อจากนั้นปล่อยให้เขาออกจากห้องไป ตัวเองก็กลับมาจัดของในห้องต่อ ของที่ฉันเก็บมาไม่มีอะไรมากมายนัก แค่เสื้อผ้า หนังสือและของใช้ส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ ที่จำเป็นเท่านั้น เพราะเฮียเต้พูดดักไว้แล้วว่าห้ามเอาของมารกห้องของเขาเด็ดขาดเลยจำใจเอามาแค่นี้

Hongtae talks.

ผมนัดกับเพื่อนที่สนิทกันอย่างไอ้คิวมาที่ร้านประจำเพราะไม่อยากอยู่ห้อง เอาจริงๆตอนนี้ก็ยังทำใจไม่ได้เลยที่ต้องมาแต่งงานกับไอ้กัญชาผู้หญิงที่ผมเห็นมันเป็นตัวปัญหามาตั้งแต่เด็ก

"อะไรมึง เครียดเรื่องเมีย" พอได้ยินคำว่าเมียทีไรมันก็รู้สึกสยองทุกทีเหมือนจะเห็นหน้าใบชาอยู่ทุกที่ โคตรหลอน

ที่จริงใบชามันก็น่ารักอยู่หรอก น่ารักมากด้วยแต่ผมไม่เคยมองมันในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งเลย เพราะยัยนั่นมันแสบมากชอบกวนประสาทคนอื่น ไหนจะชอบทำตัวห้าวหาญไม่เคยแต่งตัวแต่งหน้าไม่รักสวยรักงามบ้างเลย

ผู้ชายที่ไหนมันจะชอบวะ

"อย่าพูดคำนั้นให้กูได้ยิน" ว่าแล้วผมก็ยกแก้วเครื่องดื่มทรงเตี้ยขึ้นมาจิบ ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่กล้าเมาอีกเลยเพราะกลัวว่าจะไปทำอะไรพลาดแล้วเดือดร้อนอีก

"มึงไม่รักเขาแล้วมึงจะยอมแต่งทำไม สมัยนี้มันก็มีถมไปป่าววะเรื่องแบบนี้ นอนด้วยกันคืนเดียวต้องถึงขั้นแต่งงานเลยเหรอ"

"มึงไม่เข้าใจหรอกไอ้คิว บ้านกูกับเขาสนิทกันพ่อยัยนั่นรักลูกสาวมากด้วย ถ้ากูไม่รับผิดชอบมันกูดูแย่หรือเปล่า" เอาจริงๆคือผมไม่อยากมีปัญหานั่นแหละ เพราะสองบ้านนี้สนิทกันมากพ่อแม่ผมก็รักยัยนั่นมากด้วย

"งั้นมึงจะทำยังไงต่อไปล่ะอยู่ไปแบบนี้มึงจะมีความสุขเหรอ แล้วน้องอีกคนที่มึงคุยล่ะเขาเป็นไง" เรื่องนี้ไอ้คิวก็รู้ดี เรื่องน้องเพลงที่ตอนนี้ก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันกับผมได้ แต่ดันสอบได้คณะและสาขาเดียวกับใบชาซะนี่สิ

"น้องเขาก็ยังทักมาคุยแต่กูก็ไม่อยากตอบแล้ว กูรู้สึกผิดว่ะ"

"รู้สึกผิดกับน้องเขาหรือรู้สึกผิดกับเมียมึงล่ะ" คนถามหัวเราะชอบใจและมันดันถามคำถามที่ผมเองก็ไม่รู้คำตอบด้วยสิว่าที่จริงแล้วผมกำลังรู้สึกผิดกับอะไรอยู่

ก็คงจะเป็นสถานะแต่งงานแล้วนี่ล่ะมั้งที่ทำให้รู้สึกผิดทั้งกับน้องเพลงและกับใบชา

ครืด~

Pleng : ทำไมหายไปแบบนี้

แค่คิดถึงข้อความของน้องเพลงก็แสดงขึ้นมาบนหน้าจอทันที อันที่จริงใช่ว่าผมจะไม่ตอบเธอเลยแต่มันก็ค่อยๆห่างไม่เหมือนก่อนหน้านี้ อย่างหนึ่งคือไม่อยากให้ใบชารู้ เพราะยัยนั่นน่ะแสบมากและผมไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรที่เกินคาดหรือเปล่า

ผมไม่อยากให้น้องเพลงเดือดร้อนเพราะตัวเอง

Hongtae : พี่ยุ่งๆกับงานคณะ

Pleng : ยุ่งขนาดที่ว่าไม่ตอบแชททั้งวันเลยเหรอ

แค่เห็นข้อความนั้นผมก็ใจอ่อนยวบแล้ว อยากจะขับรถไปหาตอนนี้เลย ยิ่งได้รู้ว่าเธอเพิ่งจะย้ายมาอยู่หอพักใกล้ๆมหาวิทยาลัยอีก กลัวจะห้ามใจไม่ได้เหลือเกิน

Hongtae : พี่ขอโทษ

Pleng : มาเจอกันหน่อยได้ไหมคะ

ครืด~ ครืด~

'Bai-cha'

ไม่ทันที่จะได้ตอบกลับข้อความของน้องเพลงสายของใบชาก็โทรเข้ามาขัดจังหวะ ผมพ่นลมหายใจแรงๆก่อนจะวางมือถือคว่ำหน้าจอลงบนโต๊ะอย่างรำคาญ

มารชัดๆไอ้กัญชา

"ฮึ" ไอ้คิวหัวเราะในลำคอก่อนจะพูดออกมา "บอกตามตรง กูโคตรสงสารเมียมึง"

End talks.