เมียวิศวะ(เซตวิตวะ)

Hongtae talks.

“กระผมอินทัชขอรับคุณชนฐิดาเป็นภรรยา

และขอสัญญาว่า จะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย

เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

“ดิฉันชนฐิดาขอรับคุณอินทัชเป็นสามี

และขอสัญญาว่า จะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย

เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

เสียงหวานแหววเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมพูดประโยคเช่นเดียวกันนั้นจบลง 

แขกเหรื่อในงานต่างพากันยิ้มหน้าชื่นตาบานไม่เว้นแม้แต่ป๊าและแม่ที่นั่งน้ำตาปริอยู่ในระยะสายตามองเห็น

คงจะมีแต่ผมเท่านั้นที่ได้แต่ยืนฝืนยิ้มอยู่คนเดียว 

'ข้าแต่พระบิดา เจ้าผู้ทรงสถิตเหนือฟ้าสวรรค์ ลูกขอสารภาพบาปที่เกิดจากการกระทำผิดของลูกในเวลานี้ ลูกได้เอ่ยคำสัตย์อันเป็นเท็จต่อทุกคนรวมถึงตัวเอง แต่ลูกทำเพื่อความสบายใจและยุติความวุ่นวายทั้งหมด มาเพื่อรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองได้กระทำผิดต่อเธอคนนี้ ขอพระเจ้าทรงพระเมตตาอภัยบาปแก่ลูก...'

"พี่ฮ่องเต้ พี่ฮ่องเต้ เฮียเต้!" เสียงของผู้หญิงในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดเรียกให้ผมหลุดจากความภวังค์ เมื่อถึงพิธีสวมแหวน ยิ่งตอกย้ำว่าความเป็นอิสระของชีวิตผมได้ถูกทำลายลงอย่างเป็นทางการแล้ว

"..."

เราทั้งคู่สลับสวมแหวนขนาดพอดีนิ้วนางข้างซ้ายให้กัน ก่อนที่เสียงปรบมือจากแขกที่มาร่วมแสดงความยินดีจะดังขึ้น

เสียงปรบมือที่ใครๆต่างเห็นเป็นเรื่องน่ายินดีแต่สำหรับผมมันเหมือนเป็นเสียงโห่ร้องที่จะบอกว่ากำลังจะตกลงไปสู่เหวลึกแล้ว

ตั้งแต่นี้ต่อไปผมไม่ใช่ฮ่องเต้คนเดิมอีกแล้วแต่เป็น...ไอ้ฮ่องเต้ที่มีเมียตั้งแต่เรียนปีสอง!!

"ขอบคุณนะเฮียเต้ ชารักเฮียน้า~"

"...อือ"

หลายวันต่อมา

"เฮีย!! ตื่นได้แล้ว ต้องไปช่วยชาเก็บของไปคอนโดนะ!!" เสียงแหลมใสที่ชวนให้หลอนหูดังขึ้นอยู่ปลายเตียงเล่นเอาผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต้นรัวเพราะกำลังหลับสบายอยู่ในห้วงลึก

น่ารำคาญชะมัด

"ถ้าเฮียไม่ลุกขึ้นมาชาจะขึ้นไปนอนด้วยเดี๋ยวนี้เลย" 

พรึ่บ! 

เป็นคำขู่ที่ได้ผลเมื่อไอ้เด็กข้างบ้านพ่วงฐานะเมียใหม่ป้ายแดงของผมมันทำท่าจะกระโดดขึ้นมาบนเตียงจริงๆ แต่ก่อนที่ยัยกัญชาจะได้ทำอะไรผมก็รีบลุกพรวดขึ้นมาทันที

"เลิกยุ่งกับเฮียได้มั้ยวะ!" ผมขมวดคิ้วยุ่งสะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงไปยืนอยู่ห่างๆ 

"ทำไมต้องกลัวชาขนาดนั้นด้วย นี่เมียเฮียนะ"

"เหอะ ฉันไม่ไว้ใจคนที่มันปล้ำฉันตอนเมาแบบเธอหรอก"

เรื่องของเราก่อนแต่งงานมันเป็นความทรงจำอันโหดร้ายมากสำหรับผม และยิ่งหลังแต่งงานก็เหมือนมันจะยิ่งโหดร้ายมากขึ้นกว่าเดิมเป็นร้อนเท่า

"แต่ใบชาเป็นเมียเฮียนี่ ทำไมต้องกลัวด้วย"

"เกลียด ไม่ใช่กลัว"

"ปากร้าย ชาเสียใจนะ" 

เหอะ เสียใจเหรอ คนที่เสียใจควรเป็นผมไม่ใช่ยัยนี่! ผู้หญิงที่พรากทุกอย่างไปจากผมแม้กระทั่งความรักที่กำลังหวานชื่นกับน้องเพลง รุ่นน้องที่กำลังจะเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันและผมมีแผนว่าจะขอเธอเป็นแฟนในอีกไม่ช้า

สุดท้ายต้องมากลายเป็นแบบนี้เพราะพลาด...ท่า ให้ยัยนี่แค่นิดเดียว

"ไปไกลๆปะ ของก็ไปเก็บเองฉันไม่ว่างต้องรีบไปมหาวิทยาลัย" ผมเสยผมที่ยุ่งเหยิงขึ้นไปอย่างลวกๆ โน้มตัวลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาเช็คดูความเคลื่อนไหวของเพื่อนและน้องเพลง ผู้หญิงที่คุยกันมานานเกือบปี

แต่ตอนนี้กลับต้องตีตัวออกห่างและไม่กล้าบอกความจริงอันน่าสลดที่ว่า...ผมแต่งงานอย่างถูกต้องกับเด็กรุ่นน้องที่บ้านอยู่ติดกันนี้

"ไม่ได้นะ ชาต้องขนข้องไปคอนโดเฮียแล้วชาจะไปยังไง" คนตรงหน้ายังคงโวยวายไม่เลิก สองสามวันมานี้การตื่นนอนแต่ละเช้ามันช่างเป็นอะไรที่น่าเบื่อเหลือเกิน อยากจะหลับแล้วฝันถึงน้องเพลงไปยาวๆ 

"เรื่องของเธอ"

"ได้ ชาจะไปฟ้องพ่อว่าสามีชามันไม่ช่วยอะไรเลย"

"น่ารำคาญ" ผมขมวดคิ้วยุ่งโยนมือถือลงบนเตียงจนมันกระเด็นกระดอนไปอีกสองสามตลบ "จะไปอาบน้ำเก็บของมารอหน้าบ้านเลย"

พูดจบผมก็หันหลังเดินหนียัยนั่นเข้ามาในห้องน้ำทันทีอย่างไม่สนใจปล่อยให้บ้าไปคนเดียวเถอะ

end talks.

————————-

เปิดตัวพี่ฮ่องเต้

มีใครตามมาจากพี่ๆมั้งสามคนบ้างทักทายไรท์มาหน่อยค้าบบ

หลายเดือนก่อนหน้า

"แม่จ๋าเฮียเต้อยู่ไหมคะ" 

"อยู่บนห้องจ๊ะลูกสาว ขึ้นไปเรียกให้แม่หน่อยสิ สายป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นเลย สงสัยอยู่คอนโดคนเดียวสบายจนกลายเป็นขี้เกียจแล้ว" 

"ได้ค่ะ เดี๋ยวชาไปลากเฮียลงมาเอง"

ฉันส่งยิ้มกว้างให้แม่จ๋า แม่ของพี่ฮ่องเต้เพื่อนบ้านที่สนิทกันและที่สำคัญฉันก็ยังชอบลูกชายของเขามากๆด้วย

ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกก็พี่ฮ่องเต้นั่นแหละที่ฉันแอบรักมานมนานและเขาก็รู้ดีว่าฉันคิดแบบไหนแต่ก็ยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นคงเพราะเขาไม่ได้คิดกับฉันแบบนั้นล่ะมั้ง

แต่คนอย่างใบชาไม่มียอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ ถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ยังไงใบชาคนนี้ก็ต้องเอาพี่ฮ่องเต้มาเป็นสามี มาเป็นพ่อของลูกให้ได้!!

ก๊อกๆ

เมื่อเคาะประตูห้องไปแล้วสองสามทีเจ้าของห้องก็ไม่ยอมเปิดฉันจึงหมุนลูกบิดประตูเข้าไปอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เขารู้ตัว อยากจะหลับลึกนักใช่ไหมต้องเจอใบชาแกล้งสักหน่อย

คนบ้าอะไรเนี่ยขนาดว่าหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวยังหล่อโฮกฮากกระชากใจขนาดนี้ จะไม่ให้ใบชาหลงเฮียได้ไงเล่า

ฉันเลื่อนนิ้วไปจิ้มแก้มสากของเขาอย่างหมั่นเขี้ยวจนเจ้าตัวขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อถูกรบกวนแต่สุดท้ายก็หลับต่อ ขี้เซาแบบนี้อยากจะลักหลับซะจริงๆเลยน้า

พรึบ ตุบ

"อ๊าก!! อะไรวะเนี่ย"

คนที่นอนหลับอยู่ร้องลั่นทันทีเมื่อถูกฉันกระโดดขึ้นไปนั่งบนตัวเขาขณะที่กำลังหลับตาพริ้ม ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกแล้วจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมามองเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่บนตัวเขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะเฮียเต้"

"ทำบ้าอะไรไอ้กัญชาลุกไปเลย!" ยิ่งขึ้นเสียงใส่ใบชายิ่งรู้สึกคึกคะนอง ไม่ยอมลุกง่ายๆหรอกต้องแกล้งให้สะใจ

"เรียกดีๆก่อนสิแล้วชาจะลุก"ฉันนั่งคร่อมเฮียเต้เอาไว้พร้อมกับรอยยิ้ม ยกแขนขึ้นมากอดอกแบบเท่ๆ

"ผู้หญิงอะไรวะเนี่ย ทำตัวน่าเกลียดชะมัด"

"ถ้าว่าชาอีกก็อยู่อย่างนี้แหละ" ว่าแล้วฉันก็นั่งทับตัวเขาลงไปเต็มน้ำหนัก แต่อยู่ ๆ กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม

วัตถุชนิดของแข็ง มีลักษณะเป็นแท่งยาวขนาดเกือบเท่าท่อนแขนของฉัน จากการใช้สมองที่สั่งการประมวลผลอย่างรวดเร็วนั้นรับรู้ได้ทันทีว่ามันคือ...

"ซี้ด...ละ ลุกไปนะโว้ย!" 

"ทะ...ทำไมต้องทำเสียงแบบนั้น" แล้วทำไมฉันต้องเสียงติดขัดแบบนี้ด้วยเนี่ย ทั้งที่คนอย่างใบชาไม่เคยคิดจะกลัวอะไรเลยด้วยซ้ำ

"ปวดฉี่ ลุก! ออก! ไป!!" คนที่นอนอยู่ออกเสียงดุละคำลอดไรฟัน ทำให้ฉันกรอกตาไปมาอย่างลังเลแต่สุดท้ายก็ยอมลุกเพราะตอนนี้ใบหน้าฉันมันร้อนวูบวาบเหลือเกินเพราะไอ้ของที่เฮียซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มนั่น

"แม่จ๋าบอกว่าให้รีบลงไปกินข้าว"

"อือ"

พี่ฮ่องเต้ตอบสั้นๆแล้วลงจากเตียงเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในห้องน้ำก่อนออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เปียกน้ำเป็นหยดๆ 

"มานั่งทำอะไรตรงนี้ ลงไปได้แล้วเป็นสาวเป็นแส้มานั่งเล่นห้องผู้ชายได้ไง" 

"มารอเฮียไงลงไปกินข้าว"

"เออๆลงไปเลย" เฮียเต้ปัดมือไล่อย่างรำคาญ แต่คนอย่างใบชามีเหรอจะสะทกสะท้าน ว่าแล้วก็เอนตัวลงนอนบนเตียงเล่นมือถือรอดีกว่า "ผู้หญิงอะไรเนี่ย"

"เฮียต้องติวหนังสือให้ชานะวันนี้" เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า 

"ไม่ว่างหรอก วันนี้นัดดวลเกมกับเพื่อน" มันน่าน้อยใจนักเห็นเกมสำคัญกว่าเราอีกเหรอ 

"ไม่ได้ งั้นชาก็ไม่ไปไหนจะอยู่ตรงนี้แหละ" 

"จะออกไปดีๆหรือให้โยนออกไป" เฮียเต้เดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงยกมือขึ้นเท้าเอวมองฉันที่นอนกระดิกขาอย่างสบายใจ

"อย่าใจร้ายกับชานักสิเฮีย ชาอยากเข้ามหา'ลัยเดียวกับเฮียนะ ช่วยติวให้หน่อยได้ไหม น้า~"

"งั้นก็ลุกขึ้นมาแล้วออกไปก่อน" คิดว่าคนอย่างใบชาจะโง่เหรอ จะหลอกให้ออกไปแล้วล็อกประตูละสิ แผนนี้เฮียเคยใช้มาแล้ว ครั้งที่สองไม่ได้ผลหรอกนะ

"เอาแบบนี้ดีกว่า" คนฉลาดอย่างใบชาไม่มีทางเสียท่าให้เฮียหรอก ว่าแล้วรีบหยัดตัวลุกขึ้นก็หยิบอุปกรณ์มาจากกระเป๋าหลังกางเกงซ่อนไว้ด้านหลัง เพิ่งสั่งมาจากแอพพลิเคชันร้านค้าออนไลน์ชื่อดังเลยนะ "สัญญากันก่อนว่าไม่โกหก"

ฉันยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าเฮียเต้แล้วยักคิ้วให้ไปที ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนมือหนาจะยกขึ้นแล้วกระดิกนิ้วก้อยออกมาเกี่ยว สีหน้าบอกบุญไม่รับ เหมือนอยากจะพูดว่า 'น่ารำคาญชิบหาย' ใส่ฉัน

แกร๊ก! แกร๊ก!

"เฮ้ย! ทำอะไรวะไอ้กัญชา"

"สัญญาไงว่าจะไม่ทิ้งกัน" 

กุญแจมือลดราคาที่ฉันสั่งมาถึงเมื่อวานเพื่อที่จะเอามาเล่นกับเฮียเต้ถูกกดล็อกทันทีด้วยความรวดเร็วก่อนจะสวมเข้าข้อมือตัวเองในเวลาต่อมา

"เอาออกเดี๋ยวนี้ไอ้ตัวแสบ!!"

"ติวหนังสือก่อนแล้วจะเอาออกให้ ชาไม่เชื่อใจเฮียหรอกนะ คราวก่อนก็หลอกกันมาแล้ว"

"เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย"

ฉันส่งยิ้มพร้อมขยิบตาก่อนจะลากข้อมือของคนที่ทำหน้าบูดบึ้งลงมากินข้าวได้สำเร็จ