บทที่ 10 - อย่า !

เสน่หามนตรา

บทที่ 10 - อย่า!

"อย่าทำให้ผมโกรธ" เสียงเข้มทรงพลังร่างกายกำยำ สูงโปร่ง สัดส่วนล่ำสัน ยืนจ้องมองม่านฟ้าอย่างควบคุมอารมณ์

"คุณมันบ้า!" ม่านฟ้าหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงบนเตียง พร้อมชี้หน้าด่าเชคฮ บราฮิม อย่างไร้ความหวาดกลัวจากที่ก่อนหน้าแน่นิ่งไปชั่วขณะ

"คุณกล้าส่งยิ้มให้ชายอื่นที่ไม่ใช่ผม"

"แล้วมีสิทธิ์อะไรมาห้าม เราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน!"

"ต้องเกี่ยวข้องใช่ไหม ผมถึงจะมีสิทธิ์!"

"หมายความว่าไง...ยะ อย่าเข้ามานะ" ม่านฟ้าแผดเสียงดังลั่นเมื่อเริ่มเห็นความผิดปกติของชายหนุ่ม จนต้องรีบกระโดดลงจากเตียงกรูถอยหลังไปอีกฝั่ง เชคฮ บราฮิม ค่อย ๆ ก้าวขาขยับเข้าไปใกล้ ดวงตาคมเข้มจ้องมองม่านฟ้าอย่างไม่ละสายตา เขากำลังโกรธและไม่พอใจที่รอยยิ้มใสๆ ของม่านฟ้ามีให้กับชายอื่นทั้งที่มันควรเป็นเขา ที่ต้องได้รับมันแต่เพียงผู้เดียว

"อยากได้สิทธิ์...ผมจะมอบสิทธิ์นั้นให้คุณเอง!" เชคฮ บราฮิมปรี่ประชิดตัวม่านฟ้าเร็วไว ร่างกายใหญ่กำยำกำลังโอบรัดร่างบางจนแทบไม่มีช่องว่างให้ไหวติง

"อ๊าย!!...ปล่อยนะ ทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้...อื้อ ปล่อย!...อื้อ อื้ม"  ดวงตาสีนิลเบิกกว้างเมื่อถูกรุกล้ำบดจูบด้วยเรียวปากหนา ลิ้นร้อนผ่าสอดแทรกชอนไชในโพรงปากเล็กที่ถูกมือหนาบีบปากให้ง่ายต่อการสอดลิ้น มือบางพยายามขัดขึ้นทุบตีร่างใหญ่อย่างสะเปะสะปะ แต่ก็ไม่อาจรอดพ้น  ถูกคนตัวใหญ่จับไขว้หลังรั้งไว้

...แผ่นหลังบางกระทบกับพื้นที่นอนนุ่ม ตามด้วยร่างกำยำที่ทาบทับ พร้อมกลีบปากหนาบดจูบอย่างหนักหน่วง จนม่านฟ้ารู้สึกเจ็บแปลกบริเวณริมฝีปาก พยายามเบือนหน้าหนีแต่ก็ไม่อาจพ้น  หญิงร่างเล็กบอบบางหรือจะสู้ร่างใหญ่สมชายชาตรีได้

"อื้อ ปล่อยฉัน! ไอ้บ้า" ม่านฟ้าพยายามเปล่งเสียงห้ามปรามเมื่อเชคฮ บราฮิม ค่อยๆ ลากปลายลิ้นไล่เลียกายสาวผ่านเนื้อผ้าที่ขวางกั้น แม้นกระนั้นก็ทำเอาสาวเจ้าขนลุกสั่นสะท้านไปทั้งตัว "ฮือ...ปล่อย ขอร้อง" คำวิงวอนทั้งน้ำตาที่ม่านฟ้าเปล่งออกมายังไม่สามารถหยุดการกระทำของเขาได้ ร่างใหญ่คามคร่อมพร้อมสายตาที่มองมาอย่างจดจ้อง

"เป็นของผมคนเดียว ม่านฟ้า"

"ไม่!...อ๊าย~~~"  แคว่ก ~~~ เสื้อผ้าอาภรณ์ที่ห่อหุ้มร่างกายสาวถูกเชคฮ บราฮิม ฉีกขาดจนวิ่นไม่มีชิ้นดีทั้งส่วนบนและส่วนล่าง มีเพียงชุดบราสีสวยเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่ ผิวเนียนใสสีน้ำผึ้งเกิดรอยแดงเมื่อสัมผัสแรงของการฉีกเสื้อผ้า เนินอกเนื้อนิ่มที่ล้นชั้นในไหวติงด้วยแรงสะอื้นไห้ แต่เชคฮ บราฮิม ก็หาได้สนใจ ในเมื่อตอนนี้เขาโมโหและต้องการจะครอบครองเพียงเธอผู้นี้เท่านั้น  ถึงแม้แค่เพียงระยะเวลาสั้น ๆ ที่พบเจอเขาก็รู้แล้วว่าต้องได้เธอมาครอบครองและเคียงข้างกายในตำแหน่งชีคคา แม้นต้องกระทำหยาบช้าเมื่อสมองสั่งการด้วยความเอสแต่ใจ

"สวยเหลือเกินม่านฟ้า" ใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองเรือนกายสาวอย่างหยาดเยิ้ม

"อ๊ะ! คะ คุณจะทำอะไร" ม่านฟ้าต้องร้องเสียงหลงตกใจ เมื่อร่างกายถูกลากขึ้นสูงเกือบหัวชนกับหัวเตียง อีกทั้งสองมือยังถูกพันธนาการด้วยเศษผ้ามัดแน่น!

"ผมต้องการคุณม่านฟ้า"  เสียงแหบพร่าดังชิดหูเพียงคำว่า 'ต้องการ' ที่เชคฮ บราฮิมพูดพร่ำ ก็ทำเอาน้ำตาของม่านฟ้าไหลรินอย่างนึกกลัว...นี่ฉันกำลังเสียตัวใช่ไหม...

"อึก ฮือ....ขอร้องล่ะ" ไม่ว่าจะปรามแบบไหนก็ไม่สามารถยับยั้งอารมณ์คนตรงหน้าได้เลย

มือหนาประคองใบหน้าของหญิงสาวแล้วบดจูบกลีบปากบางอย่างหนักหน่วง ร่างกายบิดเร้าอย่างหลีกหนี น้ำตาที่รินไหลอาบสองแก้มไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย  ม่านฟ้ารู้สึกกลัวชายตรงหน้าในตอนนี้  สายตาคมเข้มที่ดูแข็งกร้าวดุดันจ้องมองอย่างไม่ลดละแม้นปากจะยังบดจูบเรียวปากบางอย่างเอาแต่ใจ

"ฮึก อึก ฮือ" ม่านฟ้าสะอื้นทั้งที่ชายหนุ่มกำลังบดจูบริมฝีปากแม้จะเม้มปากแน่นแค่ไหน  สองมือหนาลูบไล้ตามเรือนผิวอย่างเบามือ จนความรู้สึกสะท้านในกาย สิ่งที่สัมผัสได้ว่าตัวตนความเป็นชายกำลังพองตัวเมื่อสัมผัสกับผิวขาของหญิงสาวที่ไร้อาภรณ์ปกปิด

"คุณต้องอยู่กับผม...ม่านฟ้า" เสียงครางต่ำในลำคอที่ดังเข้ามาในส่วนการรับฟัง อารมณ์ตัณหาของเขาที่กำลังก่อตัวขึ้นแต่ไม่ใช่สำหรับม่านฟ้า

“ฮึก ... บราฮิม ฉันขอร้อง” ม่านฟ้าเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มพร้อมกับเสียงสะอื้นร้องไห้  เขาเป็นใครกันแน่! ทำไมถึงต้องย่ำยีเธอเพียงแรกเจอได้ขนาดนี้ทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน

"ผมชอบที่คุณเรียกชื่อผม" สองมือหนากอบกำทรวงอกผ่านเนื้อผ้าของชั้นในอย่างสนุกมือ  ความสาวที่ถูกสัมผัสด้วยมืออีกข้าง จนร่างบางสั่นสะท้านขนลุกชันอย่างไม่อาจหักห้าม สัมผัสที่แปลกใหม่ กายชายที่เพิ่งได้ลิ้มลอง นี่มันคือครั้งแรกของเธอ

...ร่างสูงกำยำขยับเลื่อนขึ้นใบหน้าหล่อเหลาอยู่ตรงทรวงอก เขามองหน้าหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม แต่เธอกลับไม่ได้ยิ้มของเธอส่งมาแต่อย่างใด มีเพียงแค่สายน้ำตาเท่านั้นที่ส่งมาให้

ความเป็นชายตระหง่านต่อสายตาเมื่อเสื้อผ้าชุดหรูของเชคฮ บราฮิมหลุดล่วงลงพื้น ม่านฟ้าพยายามหลับตาและเบือนหน้าหนีเมื่อความเป็นชายหลุดพ้นจากสิ่งปิดกั้น

"ผมจะทำให้คุณมีความสุขอย่างไม่มีวันลืม" เรียวนิ้วถูไถนำร่องจนน้ำกามสาวเริ่มไหลอาบเคลือบนิ้ว

"ฮึก ๆ บราฮิม อย่าทำร้ายฉันเลย ฮือ" สองขาเรียวพยายามหลีบไว้อย่างกักกั้น แต่ก็ถูกแยกออกห่างด้วยลำขาแกร่ง สายตาคมจ้องมองความสาวสีระเรื่อที่อาบชื้นด้วยน้ำสีขาวขุ่น อีกทั้งนิ้วหัวแม่มือก็ยังซุกซนเค้นคลึงเม็ดเกสรอย่างเน้นหนัก

"อย่าเก็บไว้ ปลดปล่อยมันออกมา ม่านฟ้า" ความทรมานที่เช็คฮ บราฮิมป้อนให้ ทำเอาใจม่านฟ้าแทบขาด แรงสวาทที่เริ่มก่อตัวดั่งกระแสไฟฟ้าแล่นทั่วกาย

"อื้ม อ่า อ๊ะ" เมื่อสุดแสนจะทานทนจนต้องปลดปล่อยตัวตนออกมาอย่างเผลอลืมตัว เสียงหวานเสนาะหูสร้างรอยยิ้มให้กับเชคฮ บราฮิมเป็นอย่างยิ่ง...เขาพอใจ!

"แบบนั้นแหละม่านฟ้า" ยิ่งเห็นสีหน้าสาวเหยเก นิ้วร้ายก็สอดใส่ในกายสาวทันที ทั้งยังสวนขยับนิ้วหมุนวนในโพรงนุ่มนิ่ม...ยิ่งสวนนิ้วเข้าออกเร็วถี่เพียงใด ความกระสันในกายชายก็ยิ่งทวีคูณเมื่อเอวบางบิดเร้าร่อนเหนือพื้นที่นอนนุ่ม

"อ๊ะ อ่า...อย่า~~~" เสียงปรามเมื่อใบหน้าคมก้มขบเม้มตรงเนินสาวที่ปกคลุมด้วนแพรไหมเงาสีดำ "อย่าทำ...ซี้ด~~~" อีกทั้งเรียวลิ้นยังลากไล้ตวัดเลียขึ้นลงเร็วถี่  ดูดทึ้งความสาวอย่างไร้ปราณีจนบางสีรู้สึกเจ็บแปลบ

ตัณหาที่มียิ่งทวีคูณเพิ่มมากขึ้นอย่างกระสัน ความเสียวซ่านแล่นผ่านลงยังปลายเท้าจนต้องจิกปลายเท้าลงที่นอน สองมือที่ถูกมัดจับแน่นตรงเศษผ้าอย่างระบายอารมณ์

"ผมไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร" "ฉันก็ไม่เคยให้ใครทำแบบนี้...ขอร้อง อื้ม" ยิ่งเสียงหวานเอ่ยพูดยิ่งสร้างแรงตัณหาให้ชายหนุ่มมากขึ้น เขาพอใจเมื่อเธอบอกว่าไม่เคยให้ใครทำแบบที่เขากำลังทำ บ่งขี้บอกว่าเธอนั้นสะอาดไร้มลทิน   "คะ คุณ...อื้อ ไม่" เมื่อมองเห็นความเป็นชายที่ยิ่งใหญ่ม่านฟ้าถึงกับน้ำตาร่วงส่ายหน้าไปมาอย่างปฏิเสธ...มันคงเข้ากับสรีระของเธอไม่ได้เป็นแน่ "บราฮิม  อย่าเลยนะคะ ขอร้อง" เมื่อเสียงแข็งแล้วไม่ได้ผล จะทนตวาดเสียงไปทำไม เมื่อยังไงก็ย่อมรู้ดีว่าไม่มีทางรอดหมาป่าตนนี้

"แต่ร่างกายคุณไม่ได้บอกแบบนั้น" เสียงนิ่งเรียบพร่ำบอก ก่อนร่างหนาจะโน้มตัวแล้วลูบหัวม่านฟ้าอย่างปลอบโยน สายตาที่แปรเปลี่ยนไปของเชคฮ บราฮิมดูอ่อนโยนเมื่อม่านฟ้าพูดเสียงหวาน เขาไม่ต้องการให้เธอเจ็บไปมากกว่านี้

"เราคงเข้ากันไม่ได้"

"สัญญาจะนุ่มนวลที่สุด"  อะไรกันที่ทำให้เธอนั้นพูดออกไปอย่างยินยอม ทั้งที่ในใจนั้นแสนจะคัดค้านต่อการกระทำ "ฮือ...ฉันเจ็บ" "ม่านฟ้าคุณอย่างเกร็ง...ผ่อนคลายนะครับคนดี" กลีบปากหนาจูบลงกลางหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆ จูบซับกลีบปากบางอย่างนุ่มนวลเพื่อบรรเทาความเจ็บกลางกายสาว ใช่ว่าเขาไม่เจ็บทรมาน ความสาวที่คับแน่นมันบีบรัดจนชายหนุ่มแทบขาดใจเช่นกัน

สวบ!... เชคฮ บราฮิม ดันแกนกายความเป็นชายเข้ามาในกายสาวได้สำเร็จ น้ำตาคนเบื้องล่างไหลรินลงหางตา ไม่รู้ว่าเพราะถูกกระทำรุกล้ำอาณาเขตและเจ็บช้ำกายภายใน

ม่านฟ้ารู้สึกเจ็บ!  มันเจ็บฝืดและทรมาน...กายชายกดแช่แน่นิ่งเพื่อความคุ้นชิน ก่อนจะเริ่มขยับบรรเลงเข้าออกอย่างเนิบนาบ

“อ่า...ม่านฟ้าคนดี”

"บราฮิม ฉะ ฉันเหมือนฉี่จะราด มะ ไม่ไหวแล้ว" ร่างบางเกร็งและความสาวที่กระตุกขมิบตอดแกนกายของชายหนุ่มเป็นห้วง ๆ เหมือนเธอกำลังสุขสมด้วยเวลาเพียงไม่นาน...ม่านฟ้าสลบ!

"อย่าทิ้งผม...อ่า" ชายหนุ่มเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นเร็วถี่ ความสาวที่คับแน่น ดูดรัดแทบขาดใจอย่างไม่อาจทานทนได้ไหวแม้เจ้าของความสาวจะแน่นิ่งไปหลับต้องปลดปล่อยตัวตนออกมาแทบพร้อมกันกับม่านฟ้า

แรงเหนื่อยหอบจนทรวงอกอิ่มกระเพื่อมตามแรงเมื่อเชคฮ บราฮิม โถมกระหน่ำในห้วงจังหวะสุดท้าย กายชายกำยำทาบทับร่างบางอย่างทิ้งตัว กลีบปากหนาจูบซับลงดวงตากลมที่ปิดลงสนิทอย่างเหนื่อยอ่อน

ใบหน้าเสลาแน่นิ่ง มีเพียงลมหายใจอุ่นที่กระทบกับผิวแก้ม เชคฮ บราฮิม จนชายหนุ่มรู้สึกดี เขาจ้องมองหน้าเธอและรวบรัดเข้าสู่อ้อมกอด...ใช่! ม่านฟ้าได้หลับไหลไปแล้วก่อนที่เขาจะสุขสมได้เพียงไม่นาน...

"อยู่กับผมนะม่านฟ้า"

*************

​