บทที่ 30 ตัวเหม็น [1]

ผ่านไปหนึ่งเดือนที่อ๋องเหลียงเฟิงจากไป เจ้าตัวก็กลับเมืองหลวงไปไม่แม้จะบอกกล่าวลาสักคำ ชีวิตอันแสนจะสงบสุขของหนิงเซียนจึงกลับมาอีกครั้ง เรื่องร่วมหอกันอีกครั้งก็ไม่ได้เกิดขึ้น ถึงแม้ว่าในบรรยากาศจะพาไปอยู่หลายครั้ง แต่ก็สามารถดึงตนเองกลับมาได้ หรืออาจจะเป็นเพราะนางมักขัดใจอ๋องตัวร้ายจึงทำให้เขาเบื่อหน่ายในตัวนางแล้วก็เป็นได้

ทุกอย่างภายในใจมันดูขัดแย้งกันไปหมด หากเมื่อเขาอยู่ก็รู้สึกรำคาญเป็นหนักหนา แต่เมื่ออีกคนหายไปไม่บอกกล่าว มันกลับดูห่อเหี่ยวชอบกล อารมณ์ในหนึ่งวันแปรเปลี่ยนพันเหตุการณ์ แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ

“หนิงเซียนนั่นเจ้าจะไปที่ใดหรือ” นางจิวที่เห็นว่าหนิงเซียนไม่ค่อยได้ออกไปไหนมานานแล้ว รีบทักขึ้นทันที เมื่อไม่นานมานี้นางเคยเห็นมีบุรุษมาพักอาศัยด้วย แต่ก็เห็นจากที่ไกล ๆ มองเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไรนัก ได้แต่เดาไปต่าง ๆ นานา ถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง วันนี้นางเพิ่งได้ความกระจ่าง จากปากตาเฒ่าร้านขายของในหมู่บ้าน นางหรือก็คันปากยิบ ๆ อยากจะถามให้คลายสงสัย จึงตั้งใจจะไปหาหนิงเซียนที่เรือนสักหน่อย แต่ไม่คิดว่าจะพบกันกลางทางก่อนที่ตนจะไปถึง

“ข้ากำลังจะไปหาของป่าเจ้าค่ะท่านป้า”

“อ้าว ไปคนเดียวหรือแล้วบุรุษผู้นั้นเล่า” ด้วยทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว นางจิวจึงได้หลุดปากถามออกไปจนได้ แต่จะทำอย่างไรเล่าก็ในเมื่อตอนนี้อยากรู้ใจจะขาด

“กลับเมืองหลวงไปแล้วเจ้าค่ะ” หนิงเซียนได้แต่ฝืนยิ้ม นางยังคงไม่พอใจที่เขาหนีหายไปไม่บอกกล่าว ถึงอย่างไรก็เป็นคนที่คุ้นเคยกันและยังคอยดูแลในตอนที่เขาลำบาก จะบอกลากันสักคำไม่รู้จะขาดใจตายหรืออย่างไร สมแล้วที่เป็นตัวร้าย ใจร้ายสมชื่อ

“ไอ้หยา ปล่อยเจ้าทิ้งไว้ที่นี่คนเดียวได้อย่างไร บุรุษไร้ความรับผิดชอบเช่นนี้เลิกราไปเสีย ข้าช่วยแนะนำบุรุษดี ๆ ให้ดีหรือไม่หนิงเซียน” นางจิวแสร้งอารมณ์เสียที่บุรุษผู้นั้นไร้ความรับผิดชอบไม่ดูแลภรรยา แต่กระนั้นก็ยังแอบลุ้นกับคำตอบของหญิงสาว ถึงแม้นางจิวจะเอ็นดูเหมือนลูกหลาน แต่ถ้าเป็นสตรีใจโลเลให้เลิกราไปเสียยังดีกว่า จะมาทำให้ท่านอ๋องของพวกตนเสียใจ

“ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะท่านป้า ท่านอย่าได้ไปพูดเช่นนี้กับผู้ใดเชียว ประเดี๋ยวจะเดือดร้อนนะเจ้าคะ เอาเป็นว่าข้ามิได้อยากมีสามีใหม่เจ้าค่ะ ข้าพอใจอยู่เช่นนี้เอง” หนิงเซียนปราดเข้าหาคนร่างท้วม รีบยกมือขึ้นปิดปากท่านป้าจิวทันที ขืนไม่รีบห้ามปรามหากได้ยินไปถึงหูอ๋องผู้เกรี้ยวกราดเข้า จะไม่ปลอดภัยต่อชีวิตอันน้อย ๆ ของนางและท่านป้าจิว ผู้ใดจะไปรู้ ถึงตัวจะไม่อยู่แต่อาจจะทิ้งคนไว้จับผิดนางก็ได้

“ได้ ๆ ป้าจะไม่พูดอีก เจ้าสบายใจเถอะ” นางจิวยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู ที่เจ้าตัวไม่คิดมีสามีใหม่ตามคำยุยงของนาง อีกทั้งยังบอกว่ายินดีที่จะอยู่แบบลำบาก คงจะรักท่านอ๋องของนางมากสินะถึงได้ไม่เรียกร้องอะไรเลย หนิงเซียนทั้งนิสัยดี ร่าเริง ท่านอ๋องอยู่ด้วยต้องมีความสุขมากแน่นอน

ถ้าหากหนิงเซียนได้รู้ถึงความในใจของนางจิว ที่ตีความหมายของคำพูดไปอย่างอื่น หญิงสาวก็คงไม่พูดเช่นนั้นออกไปอย่างแน่นอน

“ขอบคุณท่านป้าที่เป็นห่วงข้าเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าไปก่อนนะเจ้าคะ”

“ระวังตัวด้วยนะ ข้าเป็นห่วง” เมื่อได้คำตอบสมใจ นางจิวก็ไม่คิดจะรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ จึงปล่อยหนิงเซียนไปโดยง่ายไม่ทู่ซี้ต่อ