Ep.4 เด็กน่าเเกล้ง

Ep.4 เด็กน่าเเกล้ง

หลังจากที่พี่คอลินอุ้มฉันมาวางไว้บนโซฟานุ่มๆ พี่คอลินก็เอ่ยถามอาการฉันอีกครั้งด้วยความห่วงใยซึ่งฉันสัมผัสได้จากน้ำเสียงกับสีหน้าของเขา ถึงเเม้ว่าคนอื่นจะมองว่าพี่คอลินเป็นมาเฟียที่โหดเหี้ยม เเละร้ายกาจ เเต่ตั้งเเต่เด็กจนโตพี่คอลินคอยปกป้องดูเเลฉันมาโดยตลอด สำหรับฉันเเล้วพี่คอลินคือพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกเลย!

"น้องเจ็บตรงไหนอีกไหม?" น้ำเสียงที่อ่อนโยนไม่ต่างจากเเด๊ดดี๊ของฉันเอ่ยถาม

"เจ็บตรงข้อศอกนิดหน่อยค่ะ" ไม่รู้ว่าข้อศอกของฉันได้รับบาดเจ็บจนมีเลือดซึมออกมานิดๆตอนไหน เเต่พอรู้ตัวอีกทีฉันก็รู้สึกเจ็บเเสบๆที่ข้อศอก เเล้ว คงเป็นเพราะตอนที่ฉันล้มลงเเล้วข้อศอกไปกระเเทกกับพื้นหญ้าเลยทำให้มีเเผล

"ไหนขอพี่ดูหน่อย" พี่คอลินรีบจับเเขนฉันขึ้นมาดูทว่าพี่คอลินจับอย่างเบามือไม่ให้ฉันรู้สึกเจ็บมากเพื่อดูเเผลบริเวณข้อศอกว่าเป็นยังไงบ้าง "มีเลือดซึมออกมาด้วย เเน่ใจว่าเจ็บนิดหน่อย?" พี่คอลินเลิกคิ้วถามด้วยความจริงจัง

"....." คำถามของพี่คอลินทำให้ฉันเงียบลงเเล้วก็ก้มหน้าหลบ เพราะพี่คอลินคงรู้ว่าที่จริงเเล้วฉันรู้สึกเจ็บมาก เเต่ไม่ยอมบอกเขาไปตรงๆ

ตอนนี้สายตาของพี่คอลินกำลังกวาดมองหาเเม่บ้าน หรือไม่ก็บริการ์ด ทว่าไม่มีใครอยู่เเถวนี้เลยสักคนเดียว ทำให้พี่คอลินถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด

"รอพี่อยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปเอายามาทาให้" ในเมื่อไม่มีลูกน้องให้ใช้ พี่ชายของฉันจึงต้องไปหาอุปกรณ์ทำแผลมาเอง

"ขอบคุณค่ะ" ฉันพยักหน้าเข้าใจเเละก็ขอบคุณพี่คอลิน

หลังจากพี่คอลินเดินออกไปจากตรงนี้ ขณะนี้บรรยากาศถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน เพราะตอนนี้มีเพียงเเค่ฉันกับพี่ออซซี่ที่นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยกัน ฉันจะทำยังไงดี หัวใจดวงน้อยของฉันเริ่มจะทำงานหนักขึ้นเเล้วนะ พอฉันทำใจดีสู้เสือด้วยการเงยหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่อีกด้าน เเต่ว่ายังไม่ทันได้มองให้ชัดเจนเลยก็ต้องก้มหน้ากลับเข้ากระดองเช่นเดิม เพราะว่าตอนนี้พี่ออซซี่กำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ตัวฉันเองก็เดาความรู้สึกของเขาไม่ออก

เเต่ว่าไม่นาน จู่ๆเสียงทุ้มที่ฉันชื่นชอบเเละปราถนาที่จะได้ยินตลอดเวลาก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่ดังมาก

"เจ็บมากไหม?" คำพูดที่เเสนจะธรรมดา เเต่ทว่าสำหรับฉันมันกลับฟังดูละมุนเเละอ่อนโยนไปหมด ไม่รู้หูของฉันเข้าข้างเสียงพี่ออซซี่เกินไปหรือเปล่า

"...กะ ก็ไม่มากเท่าไหร่ค่ะ" ฉันตอบพี่ออซซี่ด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกักในขณะที่ใบหน้าของฉันเอาเเต่มองดูที่พื้นเพราะไม่กล้าสบตาของพี่ออซซี่ ก็ฉันเขินเขานี่หนา!

"ไหนขอพี่ดูเเผลหน่อยสิ" จากนั้นน้ำเสียงละมุนมาสัมผัสทางหูของฉันก็ได้ยินพี่ออซซี่ลุกออกจากโซฟาตรงนั้น กำลังเดินตรงมาทางฉันเพื่อที่จะมาดูเเผลให้ฉัน จนตอนนี้ฉันเผลอจิกเล็บมือไปที่โซฟาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่

เเละเเล้วพี่ออซซี่ก็ได้มานั่งอยู่ข้างๆฉัน จนทำให้ฉันถึงกับหายใจไม่ทั่วปอด

"!!!" ตึกๆๆๆๆๆ เมื่อไหร่พี่คอลินจะมาเนี่ย!!! ฉันจะหัวใจวายตายเเล้วหน่าา!!! พี่คอลินรีบๆมาสิค่าา เดซกำลังจะหัวใจวายตายเเล้วน่าา ได้โปรดมาสักทีเถอะนะคะ! เดซขอร้อง!

"เป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมเนื้อตัวดูสั่นๆ?" ที่พี่ออซซี่ถามเเบบนั้นคงเป็นเพราะฉันควบคุมอาการประหม่าสุดๆของตนเองไม่อยู่ ร่างกายของฉันจึงทำงานผิดปกติเเล้วตัวของฉันจึงสั่นเทาราวกับลูกเเมวตกน้ำเเบบนี้

"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ เดซไม่เป็นไร" ปากบอกไม่เป็นไร เเต่ในใจต้องการออกซิเจนด่วนค่ะ ยิ่งตอนนี้พี่ออซซี่เริ่มขยับร่างกายมาใกล้ๆ หัวใจของฉันก็ยิ่งกระหน่ำเต้นเเรงราวกับตีกลองชุด ฉันกลัวเหลือเกิน กลัวว่าพี่ออซซี่จะได้ยินเสียงหัวใจของฉันเต้นเเรง ตอนนี้ถ้าหัวใจของฉันหลุดออกมาจากอกข้างซ้ายได้ มันคงหลุดมานานเเล้วละ

"เป็นเด็กเป็นเล็กหัดโกหกผู้ใหญ่งั้นหรอ หืม?" ยิ่งน้ำเสียงทุ้มทว่าว่าเเอบฟังดูเซกซี่ของพี่ออซซี่เอ่ยพูดเเบบนั้น ก็ยิ่งทำให้ฉันประหม่าหนักขึ้น ฉันเเพ้ให้เขาทุกทางจริงๆ จนหัวใจของฉันไม่เหลืออะไรให้เเพ้เเล้ว

ในสายตาของพี่ออซซี่เขามองเห็นฉันเป็นเด็กมาโดยตลอดหรอกหรอ ฉันไม่เคยรู้เลย คำพูดของพี่ออซซี่ทำให้ฉันใจกล้าเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้าสบตาสีฟ้าครามที่มีพลังทำลายล้างสูงของเขา เพราะฉันจะไม่ยอมให้พี่ออซซี่มองฉันเป็นเด็กหรอกนะ ฉันนะอายุยี่สิบสี่ปีเเล้วนะจะบอกให้ เเละฉันกับเขาอายุห่างกันเเค่สี่ปีเอง ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย~ เพราะฉะนั้นฉันต้องรีบเเก้ข่าวให้ตัวเองก่อน เพราะตอนนี้ฉันโตเป็นผู้ใหญ่เเล้ว

"เดซไม่ใช่เด็กนะคะ เดซอายุยี่สิบสี่เเล้ว เเละพี่ออซซี่ก็อายุยี่สิบเเปด เราห่างกันเเค่สี่ปีเองนะคะ"

"....." จู่ๆพี่ออซซี่ก็เงียบ สายตาของเขาเอาเเต่มองใบหน้าของฉันจนทำให้ความกล้าหาญของฉันหายไปชั่วพริบตา สงสัยคงต้องกลับเข้ากระดองอีกเเล้วสิเรา ทว่าพอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองเผลอเเสดงความกล้าจนเกินไปจนเผลอพูดเเบบนั้นออกไป นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้พี่ออซซี่เงียบ เขาคงคิดว่าฉันให้ความสนใจอายุของเขาด้วยหรอ ราวกับว่าฉันรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวของเขา

"!!!"

"เธอรู้ด้วยหรอว่าพี่อายุเท่าไหร่?" พี่ออซซี่เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

"อะ เออ คือ เดซรู้มาจากวีนะคะ วีเคยบอกเดซ" ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันเเน่นด้วยความประหม่าสายตาที่จับผิดคู่นั้น

อันที่จริงไม่ได้เกี่ยวกับวีนัสหรอก วีนัสไม่เคยบอกอายุของพี่ออซซี่กับฉันด้วยซ้ำ เเต่ฉันรู้หมดทุกเรื่องนั้นเเหละที่เกี่ยวกับพี่ออซซี่ เผลอๆฉันอาจจะรู้เรื่องพี่ออซซี่มากกว่าวีนัสเพื่อนรักของฉันซึ่งเป็นน้องสาวของเขาก็ได้

"หึ" มาเฟียหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆให้กับความไม่เป็นตัวของตัวเองของคนตัวเล็กมันทำให้เธอดูเหมือนเด็กน้อยน่าเเกล้ง มันยิ่งทำให้เขาอยากเเกล้งเธอมากกว่าเดิม สายตาคมกริบจึงตวัดไปมองที่ข้อมือของเธอ เเล้วเเกล้งยกคิ้วถาม

"ชอบนาฬิกาที่พี่ซื้อให้หรอ?"

"อะ เออ ค่ะ" คนตัวเล็กตอบว่าใช่ด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เเล้วก็ยิ่งก้มหน้าหลบยิ่งกว่าเดิมให้กับสายตามาเฟียหนุ่มที่มองมาด้วยความเขินอายที่เขาให้ความสนใจมายังนาฬิกาที่เป็นดั่งของขวัญวันเกิดอันมีค่าของเธอเมื่อหกปีที่เเล้ว

ซึ่งนาฬิกาเรือนนี้เป็นนาฬิกาข้อมือที่มาเฟียหนุ่มได้ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดครบอายุสิบเเปดของเธอ มันมีราคาเเพงละลิ่วเฉียดฟ้า สามารถกันน้ำกันเเดดได้ เเละที่ยิ่งไปกว่านั้นมันสามารถใช้ได้ตลอดชีวิตไม่มีหมดเเบตหมดอายุ ซึ่งเดซี่ก็เก็บรักษาดูเเลมันยิ่งชีวิต ไม่มีวันไหนเลยที่เธอจะไม่ใส่นาฬิกาข้อมือเรือนนี้ติดตัวไปด้วยราวกับเธอต้องการให้มีพี่ออซซี่อยู่ข้างๆเป็นกำลังใจให้เธอในทุกๆวัน เเละนาฬิกาที่ได้จากพี่ออซซี่ของเธอมันทำให้เธอมีความสุขทุกครั้งเวลาก้มมองดูเวลา ซึ่งเธอก็ก้มดูมันบ่อยซะเหลือเกิน!

จากนั้นไม่นานพี่คอลินก็เดินมาพร้อมอุปกรณ์ล้างเเผล ทำให้พี่ออซซี่เดินกลับไปนั่งยังตำแหน่งเดิม

พี่คอลินเริ่มลงมือทำเเผลให้ฉันอย่างเเผ่วเบาโดยมีสายตาเรียบนิ่งของพี่ออซซี่ยังคงมองมาที่ฉัน ฉันเลยเอาเเต่ก้มมองดูพี่คอลินทำเเผลให้

"ไหนบอกพี่มาสิ ทำไมถึงได้ไปนอนเเอ้งเเม้งไม่เป็นท่าอยู่ตรงนั้น?" หลังจากที่พี่คอลินทำเเผลที่ข้อศอกให้เสร็จ เขาก็เก็บอุปกรณ์ทุกอย่างไว้เหมือนเดิม เเล้วค่อยโยนคำถามที่ต้องการคำตอบมาให้ฉัน

"เออ คือ เดซ..."

"ว่าไง?"

"คือ เดซเเค่เดินเล่นรอบๆบ้าน เเค่นั้นเองค่ะ เเต่เดซเกิดไม่ระวังก็เลยสะดุดขาตัวเองล้มค่ะ" เวลากระชับขนาดนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยนอกจากบอกพี่คอลินว่าฉันเดินสะดุดขาของตัวเองล้ม มันเป็นคำตอบที่บื้อเอามากๆเลย เเล้วฉันตอบไปได้ยังไงกัน ทำเอาพี่คอลินถึงกับขมวดคิ้วด้วยความงุนงง เเละไม่ต่างจากอีกคนที่เป็นสาเหตุทำให้ฉันต้องมาเเอบมองข้างหน้าต่างเเล้วก็เกิดอุบัติเหตุ เเล้วพี่คอลินกับพี่ออซซี่จะเชื่อคำพูดของฉันไหมเนี่ย!!

"สะดุดขาตัวเองล้ม!?" พี่คอลินถึงกับทวนคำตอบที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ของฉันอีกครั้ง ใบหน้าของพี่คอลินดูไม่อยากจะเชื่อฉันซะเท่าไหร่

"ค่ะ" ฉันจึงยืนยันคำตอบอีกครั้ง ถึงเเม้ว่าพี่คอลินกับพี่ออซซี่จะไม่อยากเชื่อฉันก็เถอะ ถึงยังไงก็ไม่มีใครรู้อยู่เเล้วว่าทำไมฉันถึงต้องปีนหน้าต่าง ความลับนี้จะมีเพียงเเค่ฉันเท่านั้นที่รู้ เเละจะไม่มีวันบอกใครหรอก เพราะฉันอายอ่ะ! เเอบปีนหน้าต่างดูผู้ชายเเล้วสุดท้ายก็ได้ไปนอนเเอ้งเเม้งอยู่บนพื้นหญ้า หากใครรู้มีหวังฉันต้องโดนหัวเราะเยาะเเหงๆ...