บทที่ 6

ผู้หญิงคนนั้นโน้มตัวมาด้านหน้ากะทันหัน พริบตานั้นร่องอกที่น่าหลงใหลก็ปรากฏสู่สายตาของเยี่ยชิว...

ราวกับจะกระแทกหน้าเขา!

เดิมทีกระดุมอกเสื้อของผู้หญิงคนนั้นก็ต่ำอยู่แล้ว ตอนนี้จงใจโน้มตัวลงมาก็ยิ่งเห็นได้ชัดเจน นี่เป็นการจงใจยั่วยวนเยี่ยชิวชัดๆ เลย

สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น คือผู้หญิงคนนั้นใช้ฟันขบกัดริมฝีปากล่าง จ้องเยี่ยชิวด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้ม ราวกับกำลังชักชวนว่า ‘หนุ่มน้อย รีบมาเล่นสนุกด้วยกันสิ’

พริบตานั้น เยี่ยชิวก็ใบหน้าแดงก่ำ

เขายังเป็นชายหนุ่มที่อ่อนต่อโลกอยู่ ไหนเลยจะเคยพบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกอับอายมากที่สุดคือ ร่างกายของเขาดันมีปฏิกิริยาตอบสนองนี่สิ

เยี่ยชิวกำลังคิดว่าควรจะปกปิดความกระอักกระอ่วนนี้อย่างไรดี ผู้หญิงคนนั้นก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า

“หนุ่มน้อย ตอนนี้รู้หรือยังว่าตรงไหนของพี่สาวสวยมากที่สุด?”

เสียงของเธอหวานละมุน ยามที่ได้ยินแบบนั้นแล้วชวนให้คนรู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตแบบแปลกๆ จนขนลุกไปทั้งตัว

ปีศาจจิ้งจอกตนนี้ ช่างรับมือยากมากเหลือเกิน

เยี่ยชิวหันหลังวิ่งออกจากห้องผู้ป่วย

“อย่าเพิ่งไปสิหนุ่มน้อย ฉันมีเรื่องอยากคุยกับนายอีกเยอะเลยนะ ฮ่าๆ ๆ....” ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะออกมาเสียงดัง

โถงทางเดิน

เยี่ยชิวเอามือลูบหน้าตัวเองและพบว่ามันร้อนมาก อดด่าตัวเองในใจไม่ได้ว่า ‘แกมันไอ้ไก่อ่อนจริงๆ เป็นผู้ชายอกสามศอกแต่กลับกลัวผู้หญิงคนหนึ่งจนต้องวิ่งหนี น่าอับอายขายหน้าชะมัด’

แต่ก็ต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่างก็ล้วนแล้วแต่สุดยอดทั้งนั้น

อย่างน้อย ในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดที่เยี่ยชิวเคยพบเจอมา คงมีแต่ไป๋ปิงที่พอจะสูสีกับเธอได้

เพียงแต่ไป๋ปิงชอบทำหน้าเย็นชานิ่งเฉยตลอดเวลา ราวกับก้อนน้ำแข็งเคลื่อนที่ได้ ไม่ค่อยมีใครเข้าหาเธอได้ ส่วนผู้หญิงคนนี้กลับมีลักษณะนิสัยตรงกันข้ามกับไป๋ปิง มีเสน่ห์น่าค้นหา กระตือรือร้นและเข้ากับคนง่าย แค่ตวัดสายตามองมาครั้งเดียวก็ทำคนแข้งขาอ่อนได้แล้ว เป็นจุดตายของผู้ชายทั้งหลายเลยล่ะ

เยี่ยชิวสูดหายใจเข้าลึกๆ อยู่สักพัก พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองลง

เขากำลังคิดแผนการรับมือ

เยี่ยชิวตระหนักดีว่าถ้าเขารับมือกับผู้ป่วยคนนี้ไม่ได้ ตอนที่กลับไปยืนประจำจุดผู้ช่วยพยาบาล หัวหน้าพยาบาลจะต้องหาเหตุผลมาขับไล่เขาออกจากแผนกผู้ช่วยพยาบาลแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็จะไม่เหลือโอกาสได้กลับตัวอีก

ดังนั้น เขาจะต้องกลับเข้าไปในห้องผู้ป่วยคนนั้นอีกครั้ง แล้วยังต้องได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากผู้หญิงคนนั้นด้วย

ควรจะทำยังไงดีนะ?

เยี่ยชิวแอบปวดหัวเล็กน้อย เรื่องแบบนี้เขาไม่มีประสบการณ์เลยสักนิด

“ช่างมันเถอะ เข้าไปก่อนค่อยคิดทีหลัง”

เยี่ยชิวบากหน้าเดินกลับเข้าไปในห้องผู้ป่วย

“อ้าว ทำไมนายกลับเข้ามาอีกแล้วล่ะ?” ผู้หญิงคนนั้นเห็นเยี่ยชิวเดินเข้ามา ดวงตาคู่สวยก็ฉายแววประหลาดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทางเย้ายวนว่า “เมื่อกี๊ยังดูไม่เต็มตาเหรอ?”

ซ่า——

ใบหน้าของเยี่ยชิวแดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่

“อุ้ยตาย แค่นี้ก็เขินแล้วเหรอ บอกมาสิว่าอยากดูอะไร เดี๋ยวพี่สาวจะเปิดให้นายดูเอง”

เยี่ยชิวมองผู้หญิงตรงหน้าแวบหนึ่งแล้วบอกว่า “ผมอยากดูขาของคุณครับ”

“ไม่เบานี่เจ้าเด็กตัวแสบ เห็นท่าทางใส่ซื่อแบบนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะลามกขนาดนี้ อยากจะเห็นเรียวขาของฉันงั้นเหรอ น่าอายชะมัดเลย!” ผู้หญิงคนนั้นทำเสียงเล็กเสียงน้อย เสแสร้งทำเป็นเขินอาย

เยี่ยชิวรีบแก้ตัวอย่างทันควัน “คุณผู้หญิงท่านนี้ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดสิครับ ผมแค่อยากจะดูแผลที่ขาของคุณเท่านั้น”

ผู้หญิงคนนั้นชะงัก “นายไม่ได้อยากดูขาของฉันเหรอ?”

“ไม่ใช่ครับ” เยี่ยชิวปฏิเสธ

ผู้หญิงคนนั้นจ้องเยี่ยชิวสักพัก ก่อนจะคลี่ยิ้มหวาน “หนุ่มน้อย นายไม่จริงใจเอาเสียเลยนะ!”

“ผมเป็นผู้ช่วยพยาบาล หน้าที่ของผมคือการตรวจบาดแผลของคุณ ถ้ามันจำเป็นผมก็ต้องช่วยคุณทำแผลใหม่ด้วย” เยี่ยชิวตอบด้วยท่าทางจริงจัง

“ก็ได้!” ผู้หญิงคนนั้นพลิกผ้าห่มออก เผยให้เห็นขาข้างขวาที่บริเวณน่องมีผ้าพันแผลปิดอยู่

เยี่ยชิวเดินเข้าไปข้างเตียงผู้ป่วยแล้วย่อตัวลง แกะผ้าพันแผลบนขาของผู้หญิงคนนั้นอย่างระมัดระวังแล้วตรวจดูบาดแผล

แผลนั้นยาวเกือบสิบเซนติเมตร มีรอยเย็บปิดแผลเรียงกันหนาแน่นราวกับขาของตะขาบ แลดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

สวรรค์ริษยาคนงามสินะ!

เยี่ยชิวรู้สึกอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาทันควัน ผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวยถึงเพียงนี้ กลับต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ สวรรค์นี่ตาบอดโดยแท้

“แผลเกิดจากอะไรครับ?” เยี่ยชิวถามเบาๆ

“อุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะ กระดูกหัก” ผู้หญิงคนนั้นตอบ “คิดว่าจะรออีกสักสองสามวัน ค่อยผ่าตัดอีกรอบ”

“ผ่าตัดมาแล้วไม่ใช่เหรอครับ ทำไมยังต้องผ่าตัดซ้ำอีกรอบด้วยล่ะ?” เยี่ยชิวเกิดสงสัยขึ้นมา จากประสบการณ์เป็นแพทย์ของเขา สถานการณ์ของผู้หญิงคนนี้ไม่จำเป็นต้องทำการผ่าตัดซ้ำสักนิด

“ฉันเป็นคนรักสวยรักงามน่ะ ไม่อยากให้มีรอยแผลเป็น” ผู้หญิงคนนั้นตอบยิ้มๆ

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง

“แพทย์เจ้าของไข้บอกว่า แผลของฉันค่อนข้างใหญ่ การผ่าตัดครั้งที่สองเพื่อลบรอยแผลเป็นออกนั้นยากมาก ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี ถ้าหากลบรอยแผลเป็นออกไม่ได้ ชั่วชีวิตนี้ฉันก็จะสวมกระโปรงสั้นไม่ได้อีกแล้ว น่าเศร้าจะตายไป”

สิ้นเสียงของผู้หญิงคนนั้น ก็เห็นหมอผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก ด้านหลังมีแพทย์ฝึกหัดติดตามมาจำนวนหนึ่ง

“คุณหลินครับ วันนี้อาการเป็นยังไงบ้างครับ?” แพทย์ชายคนดังกล่าวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

“ก็โอเคดีค่ะ หมอหวังคะ คุณหาทางลบรอยแผลเป็นของฉันได้หรือยังคะ?” ผู้หญิงคนนั้นรีบสอบถาม

“คุณหลินครับ เกรงว่าผมจะทำให้คุณผิดหวังแล้ว” แพทย์ชายคนนั้นหุบยิ้ม เอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดายว่า “ผมไปปรึกษากับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านผิวหนังแล้ว ดูเหมือนในกรณีของคุณแล้ว หากคิดจะลบรอยแผลเป็นทั้งหมดให้หายไปคงจะเป็นไปไม่ได้ ต่อให้ทำการผ่าตัดปิดผิวหนังอีกครั้ง รอยแผลเป็นก็ไม่หายไปแบบร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่ดี”

“ไม่มีวิธีแล้วจริงๆ เหรอคะ?” ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมแพ้ เธอเอ่ยขอร้องว่า “หมอหวังคะ ขอแค่คุณสามารถลบรอยแผลเป็นให้ฉันได้ ไม่ว่ากี่บาทฉันก็พร้อมจ่ายทั้งนั้น”

“คุณหลินครับ ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เงินหรอกครับ แต่เทคโนโลยีและทักษะการแพทย์ของโรงพยาบาลเราตอนนี้ ไม่สามารถทำตามคำขอของคุณได้จริงๆ”

ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกหมดหวังอย่างมาก

สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว หากตามร่างกายมีรอยแผลเป็นที่เห็นชัดมากสักแห่งหนึ่ง ก็เท่ากับว่ามีจุดด่างพร้อยในชีวิตเพิ่มมาหนึ่งอย่าง เป็นความงามที่ไม่สมบูรณ์แบบ ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นคนที่รักสวยรักงามมากด้วย

ไม่รู้ทำไมพอเห็นท่าทางผิดหวังของเธอ เยี่ยชิวก็เกิดรู้สึกสงสารเธอขึ้นมา จึงเผลอหลุดปากออกไปแบบไม่รู้ตัวว่า “ความจริงแล้วมันก็พอจะมีวิธีอยู่นะ”

พอได้ยินแบบนั้น สายตาของทุกคนก็หันมามองเยี่ยชิวเป็นตาเดียวกัน

หมอหวังมองเยี่ยชิวอย่างพิจารณาก่อนจะถามว่า “นายเป็นใคร?”

“ผมคือ...”

เยี่ยชิวกำลังจะแนะนำตัวเอง แต่กลับถูกแพทย์ฝึกหัดที่อยู่ด้านหลังหมอหวังชิงตอบเสียก่อน “คุณหมอหวัง เขาคือเยี่ยชิว เป็นผู้ช่วยพยาบาล”

“ผู้ช่วยพยาบาล?” หมอหวังขมวดคิ้วแน่น ถามเยี่ยชิวว่า “ที่นายพูดเมื่อกี๊นี้หมายความว่ายังไง?”

เยี่ยชิวรีบอธิบายว่า “หมอหวังครับ ที่จริงแล้วกรณีของคุณหลิน อาจจะยังพอมีทางออกก็ได้ครับ”

หมอหวังได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ถามต่อว่า “นายพูดแบบนี้ แปลว่ามีวิธีอย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่ครับ” เยี่ยชิวพยักหน้า

“วิธีการแบบไหนล่ะ?”

“ใช้คัมภีร์คาถาเหมาซาน”

“เหลวไหล!” หมอหวังหน้าบึ้งตึงทันที เขาตวาดเสียงดัง “นี่มันยุคสมัยไหนกันแล้ว นายยังพูดถึงเรื่องงมงายพรรค์นั้นอยู่อีก ไม่อยากทำงานในโรงพยาบาลแล้วหรือไง?”

หมอหวังคุณฟังที่ผมพูดก่อนครับ คัมภีร์คาถาเหมาซานไม่ใช่เรื่องงมงาย แต่เป็นศาสตร์ที่ลึกซึ่งอย่างยิ่งแขนงหนึ่ง มันสามารถลบรอยแผลเป็นของคุณหลินได้...”

“ออกไป!” เยี่ยชิวยังพูดไม่ทันจบก็ถูกหมอหวังตะคอกใส่ด้วยความโกรธ “ถ้ายังกล้าพูดจาไร้สาระอีก ฉันจะไล่นายออกจากแผนกผู้ช่วยพยาบาลทันที!”

ทำไมถึงไม่มีใครเชื่อว่าเขาพูดเรื่องจริงกันนะ?

เยี่ยชิวอยากจะอธิบายต่อ แต่พอเห็นว่าสีหน้าของหมอหวังไม่ค่อยจะดีนัก จึงถอนหายใจเบาๆ แล้วเตรียมจะเดินออกจากห้องไป ทว่าตอนนั้นเอง——

“เดี๋ยวก่อน!”

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยปากรั้งเขาไว้