ตอนที่ 8 เพื่อนแก้เหงา

 

วันพฤหัสบดีที่แสนเรียบง่ายวันนี้อัญญารินทร์ไม่ต้องไปเปิดร้าน หญิงสาวตื่นนอนสายกว่าทุกวัน จากนั้นก็ทำอาหารง่ายๆ ทานที่บ้านในช่วงสาย

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็เปิดทีวีจอยักษ์บริเวณห้องรับแขกเพื่อดูซีรี่ส์ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวันพฤหัสบดีที่แล้ว การได้พักผ่อนสัปดาห์ละหนึ่งวันมันเหมือนกับการชาร์จพลังให้เธอมีแรงที่จะเริ่มทำงานใหม่ในวันศุกร์

หญิงสาวดูซีรี่ส์ได้สองตอนก็รู้สึกง่วงจึงเดินเข้าไปในครัวและชงกาแฟมานั่งดื่ม แต่ดื่มไปได้เพียงแค่ครึ่งแก้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน เธอแปลกใจมากที่คนโทรมาวันนี้เป็นอธิปัตย์ผู้ชายคนที่เธอจะจ้างเขาไปเป็นแฟนปลอมๆ ซึ่งอีกสองอาทิตย์ก็จะถึงเวลานั้นแล้ว หญิงสาวค่อนข้างแปลกใจที่เขาโทรมาหาเธอวันนี้

ใจหนึ่งก็รู้สึกดีใจแต่อีกใจหนึ่งก็กังวลว่าที่เขาโทรมาจะเป็นการยกเลิกสัญญาหรือเปล่าเพราะดูแล้วที่อธิปัตย์มาทำงานนี้ไม่ใช่เพราะเขาอยากจะได้เงินเลยเขาอาจจะหาอะไรทำแก้เบื่อและตอนนี้อาจจะหมดสนุกที่จะทำแบบนั้นแล้วก็ได้ อัญญารินทร์รวบรวมสติก่อนจะกดรับสาย

“อีกสวัสดีค่ะคุณอธิป”

“สวัสดีครับอัญญา วันนี้เป็นวันหยุดผมคงไม่โทรมารบกวนเวลาพักผ่อนคุณหรอกใช่ไหมตื่นหรือยังครับ”

“โธ่...คุณอธิปคะนี่มันจะเที่ยงแล้วไม่มีใครนอนตื่นสายขนาดนั้นหรอกค่ะ ว่าแต่คุณโทรมามีอะไรหรือเปล่าคะ”

“อย่างที่เราเคยคุยกันไว้ไงครับว่าก่อนผมจะไปทำหน้าที่เราน่าจะรู้จักกันให้มากกว่านี้”

“แต่ข้อมูลของคุณฉันก็รู้จักมากแล้ว”

“นั่นก็ใช่แต่เราจะไม่ออกมาเจอกันหน่อยเหรอวันนี้ผมรู้ว่าวันนี้คุณว่างใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ วันนี้เป็นวันหยุดของทางร้าน”

“ถ้างั้นออกมาทานข้าวกลางวันกันหน่อยดีไหมล่ะ ผมเบื่อๆ ไม่รู้จะทำอะไร แต่ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ”

“อันที่จริงมันก็สะดวกอยู่หรอกค่ะ แต่ฉันรู้สึกเกรงใจเพราะมันยังไม่ถึงวันที่คุณจะต้องเริ่มงานเลย”

“วันนี้ผมไม่ได้โทรมาชวนคุณออกมาข้างนอกเพราะเห็นว่าเป็นการทำงานหน้าผมเห็นว่าเราเป็นเพื่อนกันมากกว่า”

“แล้ววันนี้คุณไม่ต้องไปสมัครงานที่ไหนเหรอคะ”

“ไม่ล่ะผมยื่นใบสมัครไปหลายที่ตอนนี้ก็รอแค่เรียกสัมภาษณ์ตกลงออกมาด้วยกันนะ บ้านของคุณอยู่ที่ไหนล่ะส่งโลเคชั่นมาเดี๋ยวผมไปรับเอง”

“ไม่ต้องบอกนะว่าเกรงใจวันนี้ผมรู้สึกเบื่อจริงๆ อยากหาเพื่อนคุยน่ะ” อธิปัตย์ย้ำอีกครั้งเพราะเขารู้สึกเบื่ออย่างที่บอกกับเธอไปจริงๆ

“เอางั้นก็ได้ค่ะ พี่พักของคุณอธิปอยู่ไกลจากร้านกาแฟของฉันมั้ยคะ”

“ไม่ครับจากคอนโดที่ผมอยู่ตรงนี้ไปร้านกาแฟคุณใช้เวลาแค่ 10 นาทีเองแล้วบ้านคุณล่ะอยู่แถวนั้นหรือเปล่า” อัญญารินทร์ไม่รู้ว่าเขาพักอยู่ที่ไหนเพราะถ้าไกลมากหญิงสาวคิดว่าจะนัดเจอกับครึ่งทางคงดีกว่า

“บ้านของฉันอยู่ห่างออกมาอีกห้ากิโลค่ะถ้าคำนวณดูก็ไม่น่าจะใช้เวลาเกินครึ่งชั่วโมงค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงผมไปรับคุณที่บ้านก็แล้วกันคุณจะได้มีเวลาเตรียมตัวด้วยว่าแต่คุณยังไม่หิวมากใช่ไหม” เขาถามเพราะเห็นว่าตอนนี้มันเที่ยงแล้ว

“ไม่หรอกค่ะวันนี้ฉันตื่นสายก็เลยเพิ่งทานข้าวไปไม่นานคุณล่ะคะหิวหรือเปล่า”

“ไม่หรอกครับถ้างั้นอีกชั่วโมงเราเจอกันนะ”

“ได้ค่ะ”

วางสายจากอธิปัตย์แล้วอัญญารินทร์ก็เข้ามาเลือกชุดที่จะออกไปข้างนอกกับเขา หญิงสาวเลือกชุดอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจเลือกเป็นกางเกงผ้าสีเบจกับเสื้อเชิ้ตแขนกุดสีขาวดูเรียบง่ายเหมาะกับการไปทานอาหารกับเพื่อน

เมื่อนึกถึงคำว่าเพื่อนอัญญารินทร์ก็ค่อนข้างประหลาดใจตัวเองเหมือนกัน ปกติเธอเป็นคนที่เข้าถึงยากไม่ออกไปไหนกับใครถ้าหากไม่สนิทจริงแต่เป็นเพราะอะไรหญิงสาวก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมวันนี้ถึงได้ยอมรับนัดของอธิปัตย์อย่างง่ายๆ

อาจจะเป็นเพราะเขาโน้มน้าวเก่งว่าเธอกับเขาคนจะได้ทำความรู้จักกันบ้างออกไปไหนด้วยกันบ้างหรือเพราะเธอรู้สึกเหงาไม่มีเพื่อนนอกจากวันหยุดเป็นวันธรรมดาจะชวนสิรดาออกมาเที่ยวมันก็ไม่ใช่เรื่องและเพื่อนคนอื่นๆ ก็เหมือนกันที่ไม่มีใครหยุดวันธรรมดาแบบนี้เลย

อัญญารินทร์ใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อยหญิงสาวนั่งดูซีรี่ส์ต่อระหว่างรอให้อธิปัตย์มารับ เสียงรถจอดหน้าบ้านจากนั้นตามมาด้วยเสียงออด

หญิงสาวรีบปิดทีวีและเดินออกมาก็เห็นว่าตอนนี้อธิปัตย์จอดรถอยู่หน้าร้านแล้ว ชายหนุ่มทำให้เธอประหลาดใจอีกครั้งกับรถที่เขาขับ แต่ก็พอรู้มาบ้างว่าการทำงานบนเรือสำราญนั้นนอกจากจะได้เงินเดือนสูงแล้วยังได้ทิปเยอะอีกด้วยและเขาก็เคยเล่าให้เธอฟังว่าบางครั้งก็ได้ทิปหนักๆ จากนักพนันที่เล่นแล้วได้เยอะมันก็คงพอจะทำให้เขาเลือกซื้ออะไรเพื่อให้ชีวิตของตัวเองสบายขึ้น

“สวัสดีค่ะคุณอธิป บ้านฉันหายากไหม”

“ไม่หรอกครับขับผมมาตามพิกัดที่คุณบอก เราไปกันเลยนะครับ”

“ค่ะ” อัญญารินทร์พยักหน้าและเดินมายังฝั่งหนึ่งของรถแต่ก็ช้ากว่าอธิปัตย์ที่เขาเดินมาเปิดประตูให้เธอก่อนแล้ว

“ขอบคุณค่ะ” เมื่อขึ้นไปนั่งบนรถแล้วก็รู้สึกถึงความสบายและความหรูหราภายในรถ

“เราจะไปที่ไหนกันดีครับ” อธิปัตย์ถามขณะที่ตัวเองขึ้นมานั่งในตำแหน่งคนขับคาดเข็มขัดนิรภัยและเตรียมตัวจะออกรถ

“คุณอธิปหิวหรือยังล่ะคะ”

“ตอนนี้เริ่มจะหิวแล้วครับ”

“ปกติแล้วคุณทานอาหารแบบไหน” หญิงสาวอยากหาข้อมูลเพิ่มเพื่อจะได้แนะนำร้านอาหารให้เขาถูก

“ผมทานได้ทุกอย่างนะครับขอแค่มันไม่เผ็ดมาก แล้วอัญญาล่ะ”

“ฉันก็ทานได้ทุกอย่างเหมือนกันค่ะ”

“เดี๋ยวนะอัญญาผมขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมล่ะ ถ้าหากจะให้ผมแกล้งเป็นแฟนคุณ”

“อะไรคะคุณแทนตัวเองว่าอัญญานะผมว่ามันทำให้เราดูสนิทสนมกัน”

“เอางั้นก็ได้ค่ะ”

“แล้วคุณก็ไม่ได้ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณด้วยเรียกอธิปเฉยๆ ก็ได้”

“ไม่ได้หรอกค่ะคุณอธิปอายุเยอะกว่า อัญญาก็ควรจะให้เกียรติ”

“ถ้าเรียกคุณเพราะผมอายุเยอะกว่าทำไมไม่เลือกพี่ไปเลยล่ะ” อธิปัตย์คิดว่าถ้าเธอเรียกเขาว่าพี่มันก็จะเพิ่มความสนิทสนมมากขึ้นไปอีก

“นั่นก็สนิทเกินไปค่ะอัญญาว่าเรียนคุณอธิปนั่นแหละดีแล้ว”

“เอางั้นก็ได้ครับ ทีนี้เรามาคุยกันก่อนว่าเราจะไปทานอะไรดี”

“คุณอธิปบอกว่าเพิ่งกลับจากต่างประเทศถ้าอย่างนั้นไปทานอาหารไทยกันดีไหม อัญญารู้จักอยู่ร้านหนึ่งอาหารอร่อยบรรยากาศดีมากๆ เลยค่ะราคาก็ไม่แพงด้วยนะคะ”

“คุณบอกทางผมมาเลยครับ”