EP 7/1 น้องสาวของวาคิม นางบำเรอของเมฆา

[7]

น้องสาวของวาคิม นางบำเรอของเมฆา

______________

คุณหญิงวารีเดินตามหาบุตรชายด้วยความร้อนใจ นางเร่งฝีเท้าตรงมาหา เมื่อเห็นวาคิมยืนอยู่ที่ระเบียงด้านหนึ่งกับบอดี้การ์ดของเขา อาชีพของบุตรชายจะไม่เสี่ยงเลย หากว่าบริษัท GB จะไม่ยิ่งใหญ่และทำเงินปีหนึ่งๆ มากกว่าคำว่ามหาศาล หลายปีก่อนวาคิมก็ถูกลอบทำร้ายไปหนหนึ่งแล้ว คาดว่าคนร้ายอยากจับตัวเขาไปเรียกค่าไถ่

ความจริงนางก็อยากให้บุตรชายขายหุ้นบริษัททิ้งเสีย แล้วมาใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุขกับผู้หญิงสักคนที่เขารัก หรือผู้หญิงที่นางเลือกให้ นางจะได้สบายใจว่าต่อไปในอนาคต เขาจะไม่โดดเดี่ยว ยังมีคู่ชีวิตคอยได้ปรึกษาหารือร่วมทุกข์ร่วมสุข

“ตาวา กวิน มาอยู่นี่เอง เอ...ทำไมดูเครียดๆ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าลูก” นางแตะแผ่นหลังบุตรชายเมื่อเห็นสีหน้าเขาไม่สู้ดีนัก

“เปล่าครับ คุณแม่มีอะไรหรือเปล่า”

“ยัยน้องวาสิลูก ไม่รู้หายไปไหน แม่หาตั้งนานก็ไม่เจอ”

นางบ่นอย่างห่วงใย บุตรสาวที่รักหายไปไหนก็ไม่รู้ตั้งนานสองนาน

“อย่ากังวลเลยครับ ยัยน้องไม่ใช่เด็กแล้ว บางทีเธออาจจะเจอเพื่อนก็ได้ ผมว่าคุณแม่กลับไปนั่งชมแฟชั่นโชว์ให้สบายใจเถอะ เดี๋ยวมีใครซื้อสร้อยเพชรที่เล็งไว้ ผมขี้เกียจฟังเสียงบ่น”

คนเป็นลูกไม่พูดเปล่าๆ แต่รุนหลังมารดาให้กลับเข้าไปด้านใน เขายังอยากสูดอากาศที่ระเบียงสักครู่ เพื่อระงับความโกรธที่เกิดจากผู้หญิงที่ชื่อเกล็ดมุก

คุณหญิงวารีจำใจกลับเข้างาน ทั้งที่ยังห่วงบุตรสาวไม่คลาย นางมีลางสังหรณ์แปลกๆ หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายกับวารินทร์หรอกนะ

_____________

บริเวณหน้าห้องน้ำหญิง ห่างจากห้องบอลรูม สถานที่จัดแฟชั่นโชว์พอสมควร คนที่คุณหญิงตามหา กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ข้างกระถางต้นไม้หน้าห้องน้ำ ใบหน้าสดสวยของวารินทร์เริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดพราย ด้วยเจ้าหล่อนควานหาตุ้มหูเพชรที่ร่วงหล่นมาเกือบชั่วโมงแล้ว

“เย้...เจอแล้ว” มือเรียวเอื้อมไปหยิบตุ้มหูในกระถางเตี้ยๆ ของไม้ประดับ “มิน่าละ หาที่พื้นไม่เจอสักที ที่แท้ก็กระเด็นขึ้นมาอยู่บนกระถางนี่เอง” เธอนำมันเข้าไปล้างทำความสะอาดในห้องน้ำ พร้อมกับเช็ดหน้าเช็ดตาดูความเรียบร้อยของตัวเอง ร่างสวยสะคราญอยู่ในชุดราตรีสั้นแค่เข่า สีฟ้าน้ำทะเล ผ่าหน้าผ่าหลัง แลเห็นขาอ่อนนวลเนียนน่าสัมผัส

วารินทร์ยิ้มให้ตัวเองในกระจกอีกครั้ง ก่อนจะก้าวออกมา ทว่าเพียงแค่ก้าวพ้นประตูห้องน้ำเท่านั้น กลิ่นหอมเอียนจากผ้าขนหนูผืนเล็กที่โปะลงมาที่ปากและจมูก ก็ทำร่างสวยไร้เรี่ยวแรงหมดสติลงในพริบตา

เมฆาส่ายหน้าเล็กน้อย เขาคงใช้ยาสลบมากเกินไป เจ้าหล่อนถึงได้สลบเหมือดขนาดนี้ แต่ก็ดี อะไรๆ จะได้ง่ายขึ้น แขนแกร่งอุ้มร่างที่ไร้สติออกจากบริเวณนั้น เขาก้าวยาวๆ ลงทางบันไดหนีไฟที่ใช้ปืนเก็บเสียงยิงกล้องวงจรปิดพังไปแล้วล่วงหน้า รอยยิ้มเหี้ยมผุดขึ้นท่ามกลางดงหนวดเครา การลักพาตัวน้องสาวของวาคิม ช่างง่ายดายเสียนี่กระไร 

_______________

สามชั่วโมงให้หลัง

ดวงตากลมโตของวารินทร์ ค่อยๆ เปิดขึ้นเพื่อรับรู้สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชิน หน้าผากของเธอคงกระแทกบางอย่างอยู่นานจนมันปวดตุบๆ เธอเผลอสูดปากด้วยความเจ็บ อาการที่ตัวโยกไกวเบาๆ ไม่หยุด ทำให้รู้ว่าตอนนี้ต้องอยู่บนรถแน่ๆ แล้วบนรถคันนี้มีน้ำไหมนะ เธอกระหายเหลือเกิน

คุณหนูวารินทร์ยันกายขึ้นนั่งดีๆ เหลียวมองไปทั่วห้องโดยสารก็เจอเข้ากับใบหน้าที่รกไปด้วยหนวดเคราของใครบางคน เธอกวาดตาหาขวดน้ำ พบมันวางอยู่ด้านหลัง บนเบาะของรถที่ถูกปรับให้กลายเป็นพื้นราบ แน่นอนว่ามันสามารถนอนเหยียดแขนขาได้อย่างสบาย แล้วทำไมเขาไม่เอาเธอไปนอนตรงนั้นล่ะ ไม่อยากให้เธอสบายใช่ไหมถึงได้วางไว้บนเบาะอย่างนี้

“ตื่นแล้วเหรอคนสวย อื้อหืม...หน้าผากโนกำลังดีเลย”

เมฆายิ้มเยาะที่มุมปาก คนสวยค้อนขวับ ทำเอาชายหนุ่มมึนงง นี่เจ้าหล่อนไม่กลัวเขาบ้างหรือไง ฮึ่ม!

“อย่ามาเยาะเย้ยฉันนะไอ้โจรเถื่อน ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย ปล่อยให้หน้าผากฉันโขกหน้าต่างอยู่ได้ แล้งน้ำใจ!”

“นี่ แม่คุณ! โจรที่ไหนมันมีน้ำใจมิทราบ แต่ถ้าอยากรู้ว่าเป็นสุภาพบุรุษหรือเปล่า เธอจะลองพิสูจน์ด้วยตัวเองก็ได้นะ”

“ยี้! ฝันไปเถอะย่ะ อย่างนายไม่ได้แอ้มฉันหรอก! นี่นาย ฉันหิวน้ำ”

“ก็อยู่ข้างหลังโน่นไง หยิบเองสิ นี่เธอ...ถามจริงๆ เถอะ โดนจับตัวมาขนาดนี้ไม่คิดจะร้องไห้ฟูมฟายบ้างเหรอ”

“ก็อยากอยู่ แต่พอคิดว่านายคงสะใจ ฉันเลยเปลี่ยนใจ สู้เก็บแรงไว้หาทางหนีดีกว่า” วารินทร์ตีหน้ามึนตอบเรียบเรื่อย ไม่ทุกข์ร้อนทั้งที่ในใจร้องหาพี่ชายทุกวินาที ป่านนี้ทุกคนจะรู้หรือยังว่าเธอหายไป ขอให้พี่วาเชื่อจริงๆ เถอะว่าเธอไปเที่ยวบ้านเพื่อนตามที่เขียนโน้ตบอกไว้

หลังจากที่ได้รับสารทวงแค้นบ้าๆ จากผู้ชายคนนี้ เธอก็เริ่มเขียนจดหมายสั่งความสั้นๆ แล้วแปะไว้ที่กระจกโต๊ะเครื่องแป้งทุกครั้งที่ออกนอกบ้าน ไม่มีทางหรอกที่เธอจะยอมให้พี่ชายและมารดาต้องเป็นทุกข์ด้วยเรื่องบ้าบอนี่ เธอจะอาสาชดใช้ความแค้นคราวนี้ด้วยตัวของเธอเอง

เมฆามองคนสวยยกขวดน้ำขึ้นดื่มด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ พุ่มทรวงอวบอัดที่สะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจ ทำเอาร่างกายเขาร้อนรุ่มจนต้องลอบกลืนน้ำลาย ทว่าสิ่งที่เอ่ยออกมามันกลับตรงกันข้าม

“ไม่มีคุณสมบัติผู้ดีเอาซะเลย”

วารินทร์ค้อนขวับ ยกขวดน้ำขึ้นจ่อที่ริมฝีปากอีกครั้ง แล้วดื่มน้ำเสียงดังอักๆ ประชดโจรเถื่อน ทว่าอารามอยากประชดประชันเลยทำให้กลืนน้ำไม่ทัน มันเลยไหลอาบชุดสวยจนเปียกชุ่ม

เมฆาหันมองนัยน์ตาพราวระยับ และไม่ยอมเบือนหน้าหนี

“ลามก! มองหาอะไรมิทราบ”

คนสวยส่งเสียงแวดๆ ใส่โจรเถื่อน เขายักไหล่ ไม่ยี่หระต่อถ้อยคำที่เจ้าหล่อนกล่าวหา หันหน้าไปมองท้องถนนเช่นเดิม

“เฮ้อ....ไม่นึกว่าคุณหนูนักเรียนนอกจะรับมือกับสถานการณ์ชวนผวาได้ดีขนาดนี้ น่าผิดหวังฉิบหาย! ฉันขอถามสักคำเถอะวารินทร์ เธอไม่กลัวบ้างเหรอ ตอนนี้เธอถูกลักพาตัวนะ”

เขาถามรัวเร็ว ยัยคุณหนูนี่ไม่บ้าก็คงเพี้ยนถึงไม่มีความกลัวหลงเหลือในจิตใจ

“รู้แล้วน่า! ย้ำอยู่นั่นแหละ รำคาญ! จะบอกให้ก็ได้ว่าหลังจากได้สารทวงแค้นบ้าๆ นั่น ฉันก็ตั้งหน้าตั้งตารอนาย ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพี่ชายฉันไปทำอะไรให้นายเจ็บช้ำน้ำใจนักหนา นายถึงได้กล้าไปลากตัวฉันมาล้างแค้นแทนพี่ ตัวก็โตนะ น่าจะมีสมองคิดได้มากกว่านี้ แต่ก็อย่างว่าละ พวกหน้าตัวเมียมันก็ขี้ขลาดชอบรังแกผู้หญิงอย่างนี้แหละ”