EP 11/2 ตัวจริงของเกล็ดมุกตัวปลอมของเมฆา

“คุณหนู!” โทนี่เรียกนายสาว สีหน้าของบอดี้การ์ดหนุ่มเต็มไปด้วยความตระหนก

วาคิมใจหายวูบ ขนอ่อนในกายลุกเกรียวด้วยความหวาดหวั่น เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีถีบโทนี่ออกห่าง ตะเกียกตะกายคลานเข้าหาร่างบางที่แน่นิ่งอยู่บนพื้น เลือดสดๆ ไหลซึมออกมาระหว่างเรียวขาของหล่อน หรือว่าหล่อนจะ...

“ไม่นะ! เกล็ดมุก ลืมตามองฉันสิ มองฉัน! อย่าหลับนะ ได้โปรด.. ไม่!”

เกล็ดมุกเจ็บร้าวราวถูกเฉือนที่ขั้วหัวใจ น้ำตาไหลหลั่งพรั่งพรูอาบใบหน้า สติใกล้เลือนหายเมื่อความเจ็บปวดวิ่งเข้าแทนที่

วาคิมเข้าช้อนร่างหญิงสาวขึ้นแนบอก ก่นด่าตัวเองเป็นร้อยครั้งว่าไม่ควรมาที่นี่ ถ้าเขาไม่มาหล่อนคงไม่ต้องเจ็บตัว แล้วไหนจะลูกของหล่อนอีกเล่า โธ่เอ๋ย...ทำไมเขาทรมานอย่างนี้ อย่าให้เด็กในท้องหล่อนเป็นอะไรเลย เขาขอร้อง!

“มุก! ลืมตาสิคนดี มุกอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ!”

เหมือนหนึ่งดวงใจที่ใกล้จะหลุดลอย วินาทีนี้วาคิมจมดิ่งอยู่ในห้วงเหวของความทุกข์ทรมานไปแล้ว

“คุณหนู!?” โทนี่รีบวิ่งออกไปเรียกหมอ กวินที่เพิ่งฟื้นขึ้นมารีบพยุงกายไปกดปุ่มเรียกพยาบาลที่หัวเตียง บอดี้การ์ดหนุ่มใจจะขาดตามเจ้านายไปด้วย ยิ่งเห็นโลหิตที่เจิ่งอยู่บนพื้นก็ยิ่งปวดใจ เกล็ดมุกคงจะไม่...

“คุณ...วา” เสียงขาดห้วงของเกล็ดมุกเอ่ยแผ่วเบา

“มุก! ฉันอยู่นี่...ฉันอยู่นี่แล้ว”

วาคิมตอบเสียงสั่น น้ำใสๆ เอ่อคลอที่นัยน์ตาคู่คม

“มุกเจ็บ เจ็บ...เหลือเกิน ช่วยลูกด้วย คุณ...วา ช่วย ‘ลูกของเรา’ด้วย....”

น้ำตาอุ่นๆ ไหลลงสู่อุ้งมือของวาคิม ก่อนที่สติของเกล็ดมุกจะดับวูบ วาคิมน้ำตาไหลอาบใบหน้า ความจริงที่เกล็ดมุกได้เอ่ยกำลังฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น นี่เขาทำอะไรลงไป นี่ลูกเขา ลูกเขาจะตายไหม ไม่นะ! ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย

กวินเพิ่งรู้เรื่องที่เกล็ดมุกตั้งท้อง เขาทั้งดีใจทั้งกังวลระคน ได้แต่กัดฟันข่มความเจ็บที่ศีรษะวิ่งออกไปตามหมออีกคน ให้ตายเถอะ! คุณหนูตัวน้อยอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ

“โธ่...มุก! ไม่นะ! มุก!!!”

เสียงร้องครวญประดุจสัตว์บาดเจ็บของวาคิมดังก้องไปทั้งชั้น เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย สองแขนกอดรัดร่างไร้สติไว้แนบอก หนึ่งชีวิตในท้องของหล่อนคือเด็กที่เขาเคยเกลียดชัง ใครจะไปล่วงรู้ว่านั่นคือลูกของเขาเอง ลูกที่อาจจะตาย!

ได้โปรดเถอะเกล็ดมุก อย่าเอาคืนกันด้วยวิธีนี้เลย เขายอมแล้ว ยอม...ทุกอย่าง เข้มแข็งเข้าไว้นะคนดี ทั้งคู่จะต้องปลอดภัย พวกหล่อนจะต้องปลอดภัย!

______________

เจ้าสัวเมฆินทร์พร้อมด้วยบอดี้การ์ดสองนาย เดินตรงรี่ไปขึ้นลิฟต์ทันทีที่ก้าวเข้ามาในโรงพยาบาล ใบหน้าของท่านฉายแววกังวลอย่างปิดไม่ปิด

“โธ่เอ๋ย...เกล็ดมุก หนูอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะลูก ป๋าไม่ดีเองที่ทิ้งหนูไป ป๋าขอโทษ แม้นวาด...เฮียขอโทษที่ดูแลลูกของเราไม่ดี ลื้อช่วยลูกกับหลานของเราด้วยนะเฮียขอร้อง”

ท่านพึมพำถึงดวงวิญญาณของยอดดวงใจ ไม่มีครั้งไหนที่ท่านจะรู้สึกแย่ขนาดนี้ หรือว่านี่เป็นผลกรรมที่ท่านได้ทำไว้กับแม่หนูวารินทร์ กรรมมันกำลังสนองท่านใช่ไหม ได้โปรดเถิดสวรรค์ ช่วยหลานตัวน้อยๆ ของท่านด้วยเถิด

________________

หัวใจน้ำแข็งของวาคิมอ่อนแออย่างที่สุด มันเริ่มละลายตั้งแต่วันที่เกล็ดมุกเดินเข้ามาในชีวิต เกล็ดมุกบางๆ ของหล่อนฝ่าด่านกำแพงน้ำแข็งเข้าสู่ดวงใจด้านชา ใช้ความอบอุ่นอ่อนโยนและจริงใจ ค่อยๆ ซึมแทรกสู่หัวใจเขาทีละเล็กทีละน้อย จนวันนี้หัวใจน้ำแข็งของเขากลับมามีเลือดเนื้ออีกครั้ง มันรู้สึกเจ็บเมื่อเห็นหล่อนเจ็บ มันปวดร้าวเมื่อเห็นหล่อนทรมาน เขาคงรักหล่อนเข้าให้แล้ว รักผู้หญิงที่เขาเคยตราหน้าว่าเป็นแค่นางบำเรอไร้ค่าคนนี้

ร่างสูงใหญ่ที่เคยผึ่งผายสมชาย บัดนี้ไหล่ห่ององุ้ม บ่าสองข้างอ่อนแรงและลู่ลง นัยน์ตาคู่คมหม่นแสงไม่สดใส เอาแต่เหม่อลอย ไม่นำพาต่อความเจ็บปวดใดๆ ที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ทั้งที่ใบหน้าที่แตกยับมีเลือดไหลซิบๆ บางแห่งเริ่มเขียวและบวมช้ำ เขาไม่แยแสต่อความห่วงใยของกวินที่รบเร้าให้ไปทำแผล เขาไม่อยากไปไหน ถ้ายังไม่มั่นใจว่าเกล็ดมุกปลอดภัย เขาชั่วนักที่ทำให้คนที่รักต้องเดือดร้อน เขามันเลวระยำ!

ร่างสูงลุกพรวดขึ้นในวินาที่นั้น มือขวากำหมัดแน่นก่อนจะกระแทกมันเข้าผนังปูน

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

“ไอ้เลว! ไอ้ชั่ว! โธ่เว้ย!”

เสียงร้องของวาคิมกับเสียงหมัดที่ดังอยู่ ฉุดกวินออกจากห้วงความคิด เขากระโจนเข้าประชิดร่างเจ้านายทางด้านหลัง แล้วลากเจ้าตัวไปทำแผลอีกห้อง แน่นอนว่าไม่ได้รับความร่วมมือจากคนเจ็บเลยแม้แต่น้อย วาคิมร่ำๆ เรียกหาแต่เกล็ดมุกจนพยาบาลต้องเร่งทำแผลให้ ก่อนที่เขาจะพากลับมานั่งที่เดิม ให้สมใจเจ้านาย

“ถ้าคุณหนูเล็กเป็นอะไรไปละก็ พวกนายเหลือแต่ชื่อแน่ๆ”

โทนี่ประกาศใส่หน้าวาคิม เจ้าหมียักษ์หัวทองแทบจะไม่มีส่วนใดบุบสลาย

“อย่ามาแช่งเมียฉัน!” วาคิมกัดฟันโต้กลับ แม้สังขารจะไม่อำนวยแต่พร้อมจะวางมวยกับโทนี่ได้ทุกเมื่อถ้าอีกฝ่ายต้องการ รู้ว่าตัวเองต้องเจ็บเพราะฝีมือสู้ไม่ได้ แต่มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี ฆ่าได้หยามไม่ได้!

“โทนี่! ขอเหตุผลดีๆ ว่าทำไมไอ้เลวนี่มาอยู่ตรงนี้”

เสียงทรงอำนาจของเจ้าสัวเมฆินทร์ตวาดบอดี้การ์ดคู่กาย เมื่อสายตาของท่านปะทะเข้ากับไอ้สารเลวที่สภาพใบหน้ามีผ้าพันแผลปิดไปทั่ว แทบจำเค้าเดิมไม่ได้

โทนี่ก้มศีรษะน้อมรับความผิด วาคิมลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับผู้มาใหม่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ‘ไอ้เลว’ ที่ถูกกล่าวถึงคือใคร ความหึงหวงแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ เมื่อคำนึงถึงสถานะระหว่างเจ้าสัวใหญ่กับเกล็ดมุก

“โรงพยาบาลนี้เป็นของผม ผู้หญิงที่อยู่ในห้องก็เคยเป็น ‘เมียผม’ และกำลังจะเป็น ‘แม่ของลูกผม’ ต้องอธิบายอะไรเพิ่มไหมครับเจ้าสัว”

ดวงตาวาวโรจน์ของเจ้าสัวใหญ่จ้องว่าที่ลูกเขยอย่างเอาเรื่อง ท่าทีหยิ่งจองหองที่มันแสดงออกมาไม่ได้มีความเคารพยำเกรงท่านเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังอ้างสิทธิ์ในตัวลูกสาวของท่าน ทุเรศสิ้นดี!

  “เฮอะ! อั๊วไม่สนหรอกนะว่าลื้อต้องอธิบายอะไรเพิ่มหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ไอ้ลูกหมาที่มันทำ ‘ลูกสาวอั๊ว’ ตั้งท้อง อั๊วรับรองว่ามันได้กินลูกตะกั่วแทนข้าวแน่ๆ”

เจ้าสัวใหญ่ยิ้มเยาะ เชือดคอว่าที่ลูกเขยนิ่มๆ ด้วยประโยคเด็ดอย่างสะใจ

วาคิมสมองเบลอชั่วขณะ อาการคล้ายถูกน็อกกลางอากาศ หันไปมองบอดี้การ์ดคู่ใจก็เห็นกวินนิ่งงันไปเช่นกัน แสดงว่าที่หูได้ยินเมื่อครู่คือ ความจริง! ถ้าเป็นเช่นนั้น ความหวังที่จะได้เกล็ดมุกกับลูกคืนมาคงต่ำเตี้ยเรี่ยดิน

ร่างบอบช้ำอยากทรุดลงเดี๋ยวนั้นหากไม่ติดว่าแพทย์สูงวัยเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินเสียก่อน วาคิมตรงดิ่งเข้าหาชายในชุดกาวน์พร้อมๆ กับเจ้าสัว

“คุณหมอ! ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้างครับ”

“นี่ละครับที่หมออยากได้รับการตัดสินใจจากญาติซะก่อน คือว่าคนไข้มีภาวะเสี่ยงจากการตกเลือด หมอแนะนำว่าถ้าจะให้ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ เราคงต้องเอาเด็กออก”