บทที่ 392

ในตอนนี้ หรงซื่อเจ๋อก็ได้ยินข่าวและมาถึง เขาโกรธจัด

พอเข้ามาก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ผลักหรงจือจือไปทีหนึ่ง “เหตุใดเจ้าถึงได้ใจร้ายเช่นนี้? เจียวเจียวเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเจ้านะ เจ้าก็ยังลงมือทำได้!”

โชคดีที่หรงจือจือเตรียมตัวระวังอยู่ก่อนแล้ว จึงขยับหลบไปก้าวหนึ่ง

ทำให้หรงซื่อเจ๋อผลักไปโดนอากาศว่างเปล่า

หรงจือจือเหลือบมองมหาราชครูหรง กล่าวเสียงเรียบว่า “ท่านพ่อ บางครั้งข้าก็รู้สึกแปลกใจจริงๆ จวนของเราก็ถือได้ว่าเป็นตระกูลสูงศักดิ์”

“แต่เหตุใดคนในบ้าน ถึงได้เอาแต่พูดจาหยาบคาย หรือพอพูดจาไม่เข้าหู ซื่อเจ๋อผู้เป็นน้องชาย ถึงกับผลักพี่สาวได้”

“ตระกูลหรงของเรา ยังคงเป็นตระกูลที่เชิดหน้าชูตาในเมืองหลวงนี้ได้จริงๆ หรือ?”

มหาราชครูหรงฟังคำพูดของนางจบ ก็รู้สึกเสียหน้าเช่นกัน

มองไปยังนางหวังอย่างไม่พอใจ “หลังจากท่านแม่สิ้นไป เจ้าดูแลบ้านนี้จนกลายเป็นสภาพใดแล้ว! เจ้าดูสภาพเจ้าลูกไม่รักดีอย่างซื่อเจ๋อสิ!”

ต่อให้หรงจือจือทำผิดจริงๆ ก็ควรเป็นพ่อแม่ที่สั่งสอน เขาเป็นแค่น้องชาย ไปลงไม้ลงมือมันจะเป็นเรื่องได้อย่างไร?

นางหวังถูกด่าโดยไม่ทันตั้งตัว ในใจก็โกรธมาก

หรงซื่อเจ๋อเชิดคอกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้