บทที่ 414

ส่วนนางโชคดีขึ้นมาหน่อย อยู่ใต้กิ่งก้านเขียวชอุ่มเป็นพุ่มของต้นเหมยต้นหนึ่งพอดี ตอนนี้จึงไม่มีหิมะตกลงบนศีรษะของนาง

ร่มของเจาซีและเซิ่งเฟิง ต่างกางเข้ามาแล้ว

เฉินเยี่ยนซูกระแอมเบา ๆ เสียงหนึ่ง เขาอดกลั้นความดีอกดีใจเอาไว้ไม่อยู่ พร้อมกับกล่าวขึ้นทั้งหน้าแดงก่ำว่า “ขอบคุณท่านหญิงที่เป็นห่วง”

เขารู้สึกเพียงหัวใจของตนเต้นระรัวราวกับป๋องแป๋ง คล้ายกับจะหลุดออกมาจากอกของตน และแยกเป็นสองส่วนกับเขาก็มิปาน

หรงจือจือรีบโยนหิมะในมือทิ้งไป พร้อมกระแอมเสียงเบาทีหนึ่งอย่างไม่เป็นตัวเอง “ไหน ๆ ก็หิมะตกแล้ว ข้าเองก็ออกมานานแล้ว เช่นนั้นขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ”

เฉินเยี่ยนซู “ข้าไปส่งท่านหญิงเอง”

หรงจือจือกระวนกระวายใจ ทว่าก็ไม่ได้ปฏิเสธ พวกเขาขึ้นหลังรถม้าของแต่ละคนตามลำดับ นางยังรู้สึกว้าวุ่นใจอย่างมาก

เมื่อนางหลับตาลง ก็เห็นใบหน้าเทียบได้กับเทพเซียน ไร้ซึ่งที่ติใบหน้านั้นของเขาผุดขึ้นมาอยู่ในหัวของนาง อยู่ใกล้กับนางอย่างมาก

เจาซีอดไม่ได้ที่จะโพล่งขำออกมาพร้อมกับเอ่ยว่า “คุณหนู บ่าวอยู่กับคุณหนูมานานหลายปีขนาดนี้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคุณหนูหน้าแดงเช่นนี้!”

เมื่อได้ยินนางหยอกล้อ บนหน้าของหรง