บทที่ 295

พูดจบ เขาหันหลังกลับแล้วรีบเดินจากไปอย่างเร่งรีบ

จี้อี่หนิงดวงตาวาววับเล็กน้อย ความรู้สึกในใจค่อนข้างซับซ้อน

ชัดเจนว่ากลัวจะทำให้เสิ่นซื่อไม่พอใจ แต่ยังจะหาข้ออ้างให้ตัวเอง จริงๆ แล้วไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้หลงรักผู้ชายขี้ขลาดแบบนี้

หลังจากเขาจากไป จี้อี่หนิงก็ทานสเต๊กต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทานไปได้ไม่นาน เธอก็รู้สึกได้ว่าสายตาของเสิ่นซื่อตกลงบนใบหน้าของเธอตลอดเวลา

เธอเงยหน้าขึ้นมอง แล้วถามด้วยสีหน้าสงสัย: "มีอะไรบนหน้าฉันหรือเปล่า? ทำไมมองฉันตลอดเวลาเลย?"

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันคิดว่าเธออาจจะอารมณ์เสียเพราะเขา"

"สำหรับฉัน เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าไปนานแล้ว การเสียอารมณ์เพราะเขาไม่คุ้มค่าหรอก"

"ดีเลย"

หลังรับประทานอาหารเย็นเสร็จ ทั้งสองคนกลับไปที่วิลล่าโดยตรง

ที่สถานีตำรวจ เสิ่นเยี่ยนจือพาทนายมาประกันตัวเฉินเสวี่ยหรงออกมา ซึ่งเป็นเวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว

เฉินเสวี่ยหรงโกรธจนตาแดง "จี้อี่หนิงนังตัวดี! กล้าฟ้องฉัน ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ!"

ทนายที่อยู่ข้างๆ พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม: "คุณเฉิน อีกฝ่ายฟ้องคุณในข้อหาใส่ร้ายและได้ส่งหลักฐานแล้ว ตอนนี้คุณไม่เพียงต้องขอโทษ แต่ยังต้