ตอนที่10. หนีไม่พ้น/2

หลังจากออกมาจากธนาคาร เชิญขวัญก็พาดาริกามาไหว้พระขอพรเพื่อเป็นสิริมงคลแก่ชีวิต

“ทำบุญไหว้พระแล้ว ต่อไปชีวิตของเธอก็จะเจริญรุ่งเรือง พ้นทุกข์ พ้นเคราะห์เสียทีนะยายดาว”

“ฉันก็หวังว่าต่อไป ชีวิตของฉันจะได้พบสิ่งดีๆ บ้าง อย่างน้อยก็ขอให้ได้พบหนทางแก้ปัญหา”

ดาริกาพนมมือกราบพระประทานในโบสถ์ ใบหน้ามีร่องรอยแจ่มใสไม่อมทุกข์เหมือนที่ผ่านมา ภาวนาให้ชีวิตข้างหน้าได้พบเจอสิ่งดีๆ หลุดพ้นจากคนชั่วร้ายอย่างแขไข

“อีกชั่วโมงกว่าเรือเที่ยวต่อไปจะออก ฉันว่าเราไปเดินเล่นแถวๆ นี้กันดีไหม”

เชิญขวัญเห็นว่ามีเวลาเหลือ จึงชวนเพื่อนเดินเล่น ก่อนที่จะพาไปกันไปยังท่าเรือ สองสาวเดินชมเมืองเก่าและแวะเดินดูของที่ระลึก ดาริกาไปติดใจกระเป๋าถัก

“ป้าคะ ใบนี้ราคาเท่าไหร่คะ” ดาริกาถามแม่ค้า

“ใบละสองร้อยค่ะ เอ... เหมือนเมื่อกี้คุณเพิ่งซื้อไปไม่ใช่หรือคะ”

แม่ค้าบอก ก่อนจะทักขึ้นอย่างกังขา ว่าลูกค้าคนนี้เพิ่งซื้อกระเป๋าถักไปเมื่อครู่นี้เอง

“เราเพิ่งมาค่ะป้า ป้าจำคนผิดแล้วค่ะ”

เชิญขวัญท้วงขึ้น ยิ้มขำเมื่อนึกว่า ป้าแม่ค้าคงจำคนผิด

“อ้อ สงสัยป้าจำคนผิดจริงๆ เอาใบนี้นะคะเดี๋ยวป้าใส่ถุงให้นะคะ”

แม่ค้ายิ้มเก้อๆ เสไปหยิบถุงมาใส่กระเป๋าให้ ดาริกาหยิบเงินจ่ายให้แล้วพากันเดินออกมาจากร้าน

“สงสัยฉันจะหน้าโหล มีคนจำผิดด้วย”

ดาริกาเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก หยิบกระเป๋าใบเดิมมาแล้วเอาข้าวของย้ายมาใส่ใบใหม่

“ขี้เห่อจริง ซื้อปุ๊บเปลี่ยนปั๊บ”

เชิญขวัญมองเพื่อนสะพายกระเป๋าใบใหม่ แล้วอดยิ้มไม่ได้ ดาริกาเป็นคนประหยัดของใช้จนพังถึงจะยอมเปลี่ยนใหม่ กระเป๋าใบเดิมก็สภาพเก่าแก่เกินทน ดีแล้วที่ซื้อใบใหม่

“ก็ใบเดิมมันเก่ามากแล้วนี้ ใบนี้น่ารักดี ใส่ของกำลังพอดี”

ดาริกาลูบกระเป๋าใบใหม่ด้วยรอยยิ้ม นานๆ ทีถึงจะมีของใหม่สักชิ้น ปกติเธอแทบไม่มีเงินใช้จ่ายฟุ่มเฟือย จึงต้องประหยัดจนเป็นนิสัย

“หิวน้ำจัง ไปหากาแฟเย็นกินกันเถอะ ตรงนู้นเหมือนมีร้านกาแฟน่านั่ง”

เชิญขวัญลากแขนเพื่อนพาไปยังร้านกาแฟ สองสาวพากันหาที่นั่ง ได้ที่นั่งมุมระเบียงติดกับบึงบัว สั่งกาแฟเย็นคนละแก้วกับขนมเค้กมานั่งกินเล่น

“ที่นี่บรรยากาศดีจัง มีบึงบัวด้วย”

ดาริกามองไปรอบๆ อย่างชอบใจ เธอไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอก ยิ่งนั่งกินกาแฟในร้านแบบนี้ ยิ่งแทบไม่เคยได้มา การออกจากบ้านครั้งนี้เหมือนเปิดโลกใบใหม่ให้ตัวเอง

“ต่อไปถ้าเธอทำงานในเรือ จะเห็นแต่ฟ้ากับทะเล ถ้าขึ้นฝั่งเมื่อไหร่ ถึงจะเห็นอะไรแปลกตาบ้าง แต่เป็นประสบการณ์ที่ดีนะ ได้ท่องเที่ยวไปหลายประเทศน่าสนุกดี”

เชิญขวัญเปิดมือถือให้เพื่อนดูภาพจากเวปท่องเที่ยว ให้ดูเรือสำราญและอ่านประสบการณ์การท่องเที่ยวด้วยเรือสำราญ

“เธอมั่นใจใช่ไหมว่าเขาจะรับฉันทำงาน”

ดาริกายังนึกหวั่น เกรงว่าจะไม่มีได้รับการคัดเลือก

“ฉันมีเส้นก๋วยจั๊บย่ะ  ฉันส่งใบสมัครให้เธอแล้ว แค่ไปสัมภาษณ์พอเป็นพิธีก็เริ่มงานได้เลย ไม่ต้องห่วงเธอได้งานแน่”

เชิญขวัญรับประกัน เธอติดต่อเรื่องสมัครงานให้เพื่อนเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่พาตัวดาริกาไปส่งที่เรือเท่านั้นเอง

“ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”

ดาริกาบอกเพื่อน ขณะลุกไปเข้าห้องน้ำ หญิงสาวเดินหายไปยังทางไปห้องน้ำ

ในขณะเดียวกันโต๊ะที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของร้าน นทีกับบรรเจิดนั่งดื่มกาแฟอยู่ ดารินทร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ดาวขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

ดารินทร์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ นทีจึงเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ระหว่างรอคู่หมั้นสาว

“คุณหนูดาวน่ารักดีนะครับ ตอนแรกผมคิดว่าเธอค่อยข้างถือตัว วันนี้ได้เห็นว่าเธอน่ารักมาก ไม่ได้วางท่าเชิดหยิ่งเหมือนคุณหนูคนอื่นๆ”

บรรเจิดเอ่ยชมคู่หมั้นของเจ้านาย ดารินทร์มีมุมน่ารักให้น่าชื่นชม เมื่อไม่ได้ตั้งท่าทำตัวห่างเหินกับนทีเหมือนตอนแรกๆ ก็ทำให้คนที่เห็นเริ่มมองเธอเปลี่ยนไป

“ใช่ น้องดาวน่ารักมาก”

นทียิ้มรับ ดวงตามีรอยวิบไหว เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่เขาและดารินทร์ได้ใกล้ชิดกัน ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้างขึ้น หัวใจเริ่มเปิดกว้างให้ความรู้สึกดีๆ หลั่งรินเข้ามาทีละน้อย

บริเวณลานจอดรถหน้าร้านกาแฟ นายเพิกยืนรอแขไขอยู่ เมื่อรถของเจ้านายแล่นมาจอดเขาก็รีบเข้าไปหาทันที

“คุณดาวเพิ่งเข้าไปในร้านเมื่อครู่นี้ครับ ผมเฝ้าไว้ตลอดยังไม่เห็นออกมา” นายเพิกรายงาน

“นังดาว แกนึกหรือว่าจะหนีฉันพ้น นายเพิกแกเอายาสลบมาหรือเปล่า” 

แขไขถามลูกสมุน การจะลากตัวดาริกาออกมาท่ามกลางคนมากมายเป็นเรื่องยาก จำเป็นต้องทำให้หมดฤทธิ์เสียก่อน

“คนในร้านเยอะ ผมว่าถ้าเราไปเอาตัวออกมา คงจะมีคนขัดขวาง”

นายเพิกไม่กล้าทำอะไรผลีผลาม เขาเคยติดคุกมีคดีมาก่อน ไม่อยากกลับไปกินข้าวแดงอีก

“ใครว่าฉันจะไปลากคอมันในร้านล่ะ รอมันออกมาออกมาก่อนสิ”

แขไขส่ายหน้ากับความโง่ของลูกน้อง เธอไม่ได้มีอิทธิพลคับฟ้า จนทำอะไรตามใจตัวเองได้ การลากคอลูกเลี้ยงกลับไปยังต้องรอโอกาสเหมาะๆ

ดาริกาเข้าห้องน้ำเสร็จก็เดินกลับมาที่โต๊ะ พบว่าเชิญขวัญจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว

“ฉันเลี้ยงเอง ไว้คราวหน้าเธอค่อยจ่าย ไปกันเถอะใกล้เวลาเรือจะออกแล้ว”

เชิญขวัญบอกเพื่อนสาว ก่อนจะชวนดาริกาออกจากร้าน สองสาวเดินมาถึงลานจอดรถ ไม่ทันจะเดินไปยังรถ เชิญขวัญก็เห็นแขไขเสียก่อน รีบฉุดแขนเพื่อนลากพาเข้าร้าน

“ยายแม่เลี้ยง มาดักจับเธอหน้าร้าน มันรู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่”

“แล้วเราจะทำยังไงดี”

ดาริกาจับแขนเพื่อนไว้แน่น เธอไม่ยอมถูกแขไขลากตัวกลับบ้านแน่

“ฉันจะออกไปก่อน จะขับรถไปรออยู่ข้างๆ ซอย เธอแอบหลบไปหลังร้านนะ ยายแม่เลี้ยงจะได้ไม่เห็น”

“ถ้าอย่างนั้นเธอออกไปก่อนนะ ฉันจะตามไป”

ดาริกาพยักหน้ารับรู้แผนการของเชิญขวัญ ก่อนจะแยกย้ายกันไป

ดารินทร์กลับมาที่โต๊ะแล้ว บรรเจิดก็ชวนกลับ

“ใกล้เวลาเรือจะออกแล้วครับ เรารีบไปที่ท่าเรือกันเถอะครับ เดี๋ยวจะพลาดเที่ยวเรือ” บรรเจิดบอกทุกคน

“น้องดาวอยากได้อะไรอีกหรือเปล่าครับ” นทีถามคู่หมั้นสาว

“ไม่ค่ะ อยากกลับไปพักแล้วค่ะ วันนี้เดินเที่ยวจนเมื่อยขาไปหมด” ดารินทร์ส่ายหน้า

“ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันเลย”

นทีผายมือให้ดารินทร์เดินนำ เขากับบรรเจิดเดินตามหญิงสาวออกไป ไม่ทันจะถึงหน้าร้าน ดารินก็นึกได้ว่าลืมถุงใส่กระเป๋าไว้ที่โต๊ะ

“ดาวลืมถุงกระเป๋าค่ะ วางไว้ที่เก้าอี้ ลืมหยิบมาด้วย”

“เดี่ยวพี่ไปเอามาให้เอง รอที่นี่นะ” นทีอาสาไปเอามาให้

“ผมว่าเจ้านายพาคุณหนูดาวไปรอที่รถดีกว่า เดี๋ยวผมไปเอาให้เอง”

บรรเจิดท้วงขึ้น ก่อนจะรีบหมุนกายเดินกลับไป ทันใดนั้นก็มีคนเดินสวนมา คนคนนั้นอุ้มเด็กน้อยมาด้วย และเหมือนฟ้าแกล้งเด็กทำแก้วน้ำหวานหลุดมือตกใส่แขนของนที ทำให้แขนเสื้อเลอะไปด้วยคราบน้ำหวานเหนียวๆ

“ขอโทษนะคะ ทำคุณเลอะหมดเลย”

แม่ของเด็กรีบขอโทษ พยายามจะช่วยเช็ดให้ นทีส่ายหน้าไม่ถือสา

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปล้างเอง พาน้องขึ้นรถเถอะครับอากาศร้อนเดี๋ยวจะไม่สบาย”

“ขอโทษด้วยนะคะ”

แม่ของเด็กเอ่ยขอโทษอีกครั้ง ก่อนจะพาลูกไปขึ้นรถ

“พี่น้ำเข้าไปล้างที่ห้องน้ำเถอะค่ะ ดาวจะรอที่รถนะคะ”

ดารินทร์เห็นว่านทีเปื้อนคราบน้ำหวาน จึงให้เขาไปทำความสะอาดก่อน

“รอพี่แป้บนึงนะ เดี๋ยวพี่กลับมา”

นทีรีบเดินกลับเข้าไปข้างในทันที ปล่อยให้คู่หมั้นสาวเดินออกไปเพียงลำพัง

“ร้อนจัง ไปรอในรถดีกว่า”

ดารินทร์เดินไปยังรถที่จอดอยู่ ไม่ทันจะได้เปิดประตูรถ ก็มีใครบางคนมาจากด้านหลัง รัดคอเธอไว้แน่น หญิงสาวดิ้นหนีอย่างตกใจ

“ว้าย ช่วยด้วย ช่วย... อุ๊บ!”

ยังไม่ทันจะร้องขอความช่วยเหลือ ก็ถูกผ้าที่มีกลิ่นเหม็นเอียนโปะลงบนจมูก ดารินทร์พยายามดิ้นรนขัดขืน ก่อนจะหมดแรงพร้อมกับอนุสติสุดท้ายได้หลุดลอยไป

“นังตัวดี คิดหรือว่าจะหนีพ้น”

แขไขมองร่างอ่อนปวกเปียกของหญิงสาว ที่ถูกนายเพิกพยุงไว้อย่างสะใจ ลูกเลี้ยงของเธอกลายเป็นลูกไก่ในกำมืออีกครั้ง และครั้งนี้เธอจะไม่มีวันยอมปล่อยให้หลุดมือไปเด็ดขาด