13

สุดท้ายแล้วจ้าวเสี่ยวเหลียนก็ได้เข้ามาในตลาดมืดแห่งนี้ ของบางอย่างวางขายราวกับว่าเป็นตลาดสด ส่วนมากแล้วเป็นของที่ถูกจำกัดทั่วไปไม่มีมีอะไรพิเศษ

“สาวน้อย มองหาอะไรอยู่เหรอ” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ ดูๆ ไปแล้วน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอด้วยซ้ำ

“สวัสดีค่ะพี่สาว” เสี่ยวเหลียนทักทายอีกฝ่าย เธอกำลังต้องการข้อมูลอยู่พอดี

“ฉันเห็นเธอเดินเข้ามาสักพักแล้วแต่ไม่เห็นซื้ออะไร เลยคิดว่าน่าจะยังไม่เจอของที่อยากได้ ว่ายังไงล่ะ หาอะไรอยู่เผื่อว่าฉันจะช่วยหาได้”

“ทำไมถึงคิดว่าฉันกำลังหาของอยู่ล่ะ” เสี่ยวเหลียนไม่ตอบคำถาม แต่เป็นฝ่ายถามอีกฝ่ายแทน

“ไม่มีใครที่เข้ามาแล้วอยู่นานเท่าเธอแล้วล่ะ ได้ของที่ต้องการแล้วก็รีบออกจากที่นี่กันทั้งนั้น” หญิงสาวตอบเสียงกลั้วหัวเราะ

“งั้นเหรอ แบบนี้เองสินะ” เสี่ยวเหลียนพยักหน้าเข้าใจสถานการณ์

ตกลงว่าหาอะไรจะได้ช่วยหา คิดว่าน้ำไม่แพงหรอก"

“ค่าน้ำ” เสี่ยวเหลียนทวนคำ

“ใช่แล้ว ค่าเดินทางน่ะ ไม่มีอะไรได้มาเปล่าๆ หรอกนะ อยากได้ก็ต้องยอมจ่าย” อีกฝ่ายมองอย่าประเมินท่าที

คนที่ตัดสินใจเข้ามาในตลาดมืด ส่วนมากแล้วเป็นพวกมีเงินพร้อมจ่าย หรือไม่ก็เป็นพวกพ่อค้าแม่ค้ากันเอง แต่ดูจากลักษณะแล้วน่าจะมาซื้อมากกว่าขาย

“ไม่ดีกว่า ขอบคุณพี่สาวมาก” เสี่ยวเหลียนปฏิเสธ เพราะเธอไม่อยากได้อะไร แค่กำลังมองหาว่าคนส่วนใหญ่ที่มาซื้อของยังสถานที่ต้องห้ามนี้ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาต้องการอะไรเท่าทีเธอเห็น ส่วนมากแล้วจะเป็นของกิน ไม่ก็ของใช้ทั่วไปแต่ถูกจำกัดปริมาณการขาย พูดให้เข้าใจง่ายก็คือ ปริมาณสินค้ามีน้อยกว่าปริมาณความต้องการของผู้บริโภค

“แล้วก็ไม่พูดให้ชัดเจนตั้งแต่แรก เสียเวลาจริงๆ” พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สนใจ หญิงสาวก็เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงหนีไป

กลับมาถึงบ้านหลี่ก็เห็นว่าหลิวซือผู้เป็นแม่นั่งหน้าบูดรอที่บ้าน มองดูนาฬิกาแขวนตรงผนังพบว่าตอนนี้สิบโมงกว่าแล้ว แม่น่าจะออกไปทำงานแล้วถึงจะถูก

“ไปไหนมา” หลิวซือถามเสียงเรียบ

“ไปส่งยายมาค่ะ” เธอไม่ปิดบัง เพราะยังไงวันนี้ทุกคนก็จะต้องรู้อยู่ดี

“ทำไมแกถึงไม่บอกฉัน ปล่อยให้ยายกลับไปคนเดียวแบบนั้นได้ยังไง”

“แล้วแม่จะให้ฉันทำยังไงละคะ ถ้าบอกแล้วแม่จะลางานไปเป็นเพื่อนยายเหรอ ก็ไม่น่าใช่” ประโยคสุดท้ายเธอแค่นเสียงหัวเราะออกมาอย่างห้ามอไม่อยู่

“ฉันไปไม่ได้เพราะทำงานไม่ใช่ว่าไม่อยากไป แกก็น่าจะรู้ว่ายายอยู่ชนบทมาตั้งแต่เกิด ไม่คุ้นชินกับเดินทางไกลแบบนี้ ไหนบอกว่ารักยายนักหนา ทำไมแกไม่ยอมตามยายไป”

“ฉันก็อยากจะทำแบบนั้นอยู่หรอกค่ะ แต่ติดที่ว่าอีกไม่กี่วันก็จะเปิดเทอมแล้ว” เสี่ยวเหลียนพูด

หลิวซือได้ยินแบบนั้นก็พูดไม่ออก ก่อนหน้านี้เธอเคยวาดฝันว่าอยากให้ลูกสาวมาอยู่ด้วย เพื่อที่ตนเองจะได้ชดเชยกับสิ่งที่ทำพลาด แต่พอเอาเข้าจริงๆ เธอเองก็เริม่ไม่มั่นใจว่ายังต้องการแบบนั้นอยู่หรือเปล่า เพราะดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่เข้ากับลูกสาวเลย แม้ว่าจะพยายามปรับตัวแล้วก็ตาม

“แกพูดเรื่องนี้มาก็ดีแล้วเหมือนกัน”

จ้าวเสี่ยวเหลียนฟังแล้วรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ทีหน้า ท่าทางของผู้เป็นแม่บ่งบอกว่าไม่ได้พูดเล่น

“ฉันจะพาแกไปเจอคนคนหนึ่ง”

“ใครคะ” เสี่ยวเหลียนถอยหลังตามสัญชาตญาณ นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้าของร่างก่อนหน้าแล้วได้รู้สึกไม่ปลอดภัย

“ไม่ต้องมองฉันเป็นนางมารขนาดนั้นก็ได้ ไม่มีอะไรหรอกน่า” หลิวซือเห็นท่าทางของลูกสาวแล้วได้แต่กรอกตามองบน

“ถ้างั้นก็บอกมาก่อนสิคะว่าจะพาไปพบใคร”

“ถึงแล้วก็จะรู้เองล่ะน่า ไปเร็วเข้าสายมากแล้ว” หลิวซือไม่ตอบคำถาม แต่เดินมาจูงแขนลูกสาวให้เดินตามหลังตัวเองไปยังสถานที่ที่นัดหมายกันเอาไว้

สุดท้ายแล้วเสี่ยวเหลียนจำเป็นต้องเดินตามแม่มายังร้านอาหารแห่งหนึ่ง เป็นร้านขายเกี๊ยวธรรมดาทั่วไป ข้างในร้านมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่พอเดินเข้าไปใกล้โต๊ะต้องกลอกตามองบน ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นอาสามนั่นเอง

“มาแล้วเหรอ” อาสามลุกขึ้นยืน ยิ้มทักทายเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

“เสี่ยวเหลียน” หลิวซือเรียกชื่อลูกสาว

“สวัสดีค่ะ” ทำให้เธอจำเป็นต้องทักทายอีกฝ่ายอย่างมีมารยาท

“เอาล่ะๆ นั่งลงสั่งอะไรมากกินก่อน ไหนๆ ก็ยังไม่ถึงเวลา”

อาสามารับหน้าที่สั่งอาหารในร้าน ส่วนเสี่ยวเหลียนได้แต่กอดตัวเองแน่น อยากจะรู้เหมือนกันว่าแผนการณ์วันนี้เป็นยังไง

เธอคิดเอาไว้อยู่แล้ว ว่าถ้าหากไม่มียายหลิวคอยปกป้อง ต่อไปเธอก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่ในดงเสือ ดงจระเข้ จำเป็นต้องโอนอ่อนไปตามคำพูดของทุกคน แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

“ฉันกินอะไรไม่ลงหรอกค่ะ โชคดีที่แม่ไม่อยู่ ตอนแรกก็มืดแปดด้านไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี” หลิวซือพูดพร้อมทั้งมองหน้าลูกสาว

“เอาเถอะค่ะพี่สะใภ้ รอฟังก่อนว่าทั้งนั้นจะพูดอะไร ถ้าดีเราก็แค่เราเอาไว้ แต่ถ้าไม่ดีก็หาทางบอกปัดก็เท่านั้น ดีกว่าปล่อยให้เป็นขี้ปากชาวบ้าน เท่าที่รู้ตอนนี้คงไม่มีใครอยากเกี่ยวดองกับบ้านเราแล้ว” อาสามพูดพร้อมทั้งมองหน้าจ้าวเสี่ยวเหลียน

เสี่ยวเหลียนนั่งนิ่ง กำลังวิเคราะห์ว่าเกิดอะไรขึ้นแน่ ถ้าให้เดาแน่นอนว่าเรื่องจะต้องเกี่ยวกับเธอไม่มากก็น้อย แต่ไม่ว่าจะนึกยังไงก็นึกไม่ออก

ผ่านไปสักพักบะหมี่เกี๊ยวน้ำก็ถูกวางตรงหน้า เสี่ยวเหลียนได้กลิ่นหอมของอาหารก็ก้มหน้าก้มตากิน เธอไม่ใช่พวกไม่พอใจก็อดอาหารประท้วง คิดว่าคนพวกนั้นสิ้นคิด เพราะถ้าท้องไม่อิ่ม สมองจะมีแรงคิดแก้ไข้ปัญหาได้ยังไงกันล่ะ

ไม่นานเสียงเปิดประตูร้านก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงพูดของใครบางคน ที่ทำเอาคนฟังต้องหันกลับไปมองเป็นตาเดียว

“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า พอดีว่าไม่ค่อยชินกับตรอกนี้เท่าไหร่”

ร่างของหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งปรากฏขึ้น พร้อมกับร่มที่ถือว่าไว้บังแดด แต่พอหล่อนหุบร่มลง ก็เผยให้เห็นถึงใบหน้าสวย เรียบเนียนไม่มีจุดด่างดำเลยแม้แต่นิดเดียวไม่บอกก็รู้ว่าเป็นพวกผู้ดีมีเงิน น่าจะไม่เคยทำงานตากแดด ชีวิตนี้เคยสัมผัสกับคำว่าแดดเผาหรือเปล่าก็ไม่รู้

“สวัสดีค่ะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ พวกเราก็มาถึงได้สักพักนี้เอง” อาสามจัดการเลื่อนชามบะหมี่ของตนเองไปตรงหน้าของพี่สะใภ้ใหญ่ ที่ทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้อีกฝ่ายมองตนเองใหม่ รวมถึงพี่สะใภ้ของเธอด้วย

“งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบายเถอะ” คนมาใหม่ผายมือเชื้อเชิญให้คนอื่นนั่งตามอัธยาศัย

เมื่อนั่งลงที่เก้าอี้แล้ว อีกฝ่ายก็กวาดสายสังเกตจ้าวเสี่ยวเหลียนอย่างพินิจพิเคราะห์ จนทำเอาเจ้าตัวปั้นหน้าไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงถึงจะไม่ให้โดนจับได้

“คุณพี่มาก็ดีแล้วละค่ะ ถือโอกาสแนะนำตัวกันเลยก็แล้วกันนะคะ” อาสามพูดขึ้น พร้อมทั้งแนะนำครอบครัวหลีให้อีกฝ่ายได้รู้จักอย่างถี่ท้วน

“สวัสดีจ้ะหนูเสี่ยวเหลียน ฉันชื่อหยางเถาฮวา เรียกว่าป้าเถาฮวาก่อนก็ได้ เพราะอีกหน่อยก็จะกลายเป็นทองแผ่เดียวกันแล้ว”

เสี่ยวเหลียนกำลังจะทักทายตามมารยาท แต่แล้วก็ต้องยิ้มค้างอยู่แบบนั้น ถ้าเดาไม่ผิดนี่จะเรียกว่าดูตัว มากกว่ามาพบคนคนหนึ่งเฉยๆๆ เหมือนที่แม่ของเธอบอก

ใครมาอีกล่ะ โผล่มาไม่เว้นวันกันเลยทีเดียว คริๆ