Chapter 3 ว่าที่เจ้าสาวของปฐพี

“อืม เดี๋ยวบอกพี่เดียร์น่าให้ก็ได้ ไม่ต้องมองฉันขนาดนั้นก็ได้มั้ง มืดแล้วเดี๋ยวพ่อมาตาม ฉันกลับก่อนนะ” จีน่าตกปากรับคำออกไปส่งเดช เพราะเธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับผู้ชายอย่างเขา                                 

“เดี๋ยว!” เสียงเข้มดังขึ้นมาอย่างวางอำนาจอีกครั้ง                 

“อะไรอีก” จีน่าถึงกับถอนหายใจออกมา เมื่อเสียงเข้มของปฐพีดังขึ้นมาอีกครั้ง                        

“มืดแล้วเดี๋ยวฉันไปส่ง”                                                                             

“ฮะ! คุณว่าอะไรนะคะ”                                                                            

“เธอจะตกใจอะไรนักหนา เดี๋ยวพ่อกับแม่ของเธอจะหาว่าฉันใจดำ ปล่อยให้คนขาเป๋ปั่นจักรยานกลับเอง”                                                                        

“ฉันแค่เจ็บเข่าไม่ได้พิการ ปั่นจักรยานกลับไร่เองได้ ไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากคุณ” พูดจบประโยคจีน่าก็เดินกะโผลกกะเผลกลงเรือนไป เตรียมคว้าจักรยานมาปั่น แต่ก็ช้ากว่าปฐพีที่รั้งตัวให้ขึ้นไปซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์คันคู่ใจของเขา                                      

“ฉันบอกแล้วไงว่ากลับเองได้”                                                                

“อย่าอวดเก่ง”                                                                                              

ปรื๊น!!                                                                                                            

“ว้าย!” จีน่าร้องออกมาเสียงดัง พร้อมกับเกาะบั้นเอวของชายหนุ่มไว้แน่น ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เมื่อปฐพีเร่งเครื่องแล้วขับพุ่งออกไปทันที เหมือนกับว่าเขานั้นตั้งใจที่จะแกล้งเธอ ซึ่งทำให้รอยยิ้มที่มุมปากของคนตัวโตผุดขึ้นมาได้อย่างไร้เหตุผล ชายหนุ่มเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเจอกับเธอทีไร จีน่ามักจะทำให้เขาวุ่นวายและปวดหัวได้เสมอ                                                                                                                                                                                   

เสียงรถจักรยานยนต์แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน แล้วขับออกไปทันที จึงทำให้สรวิชและคาร่ามองหน้ากันด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นหลังคนขับผ่านแสงไฟ เพราะปกติแล้วจะไม่มีใครได้นั่งซ้อนท้ายรถของปฐพี แต่วันนี้ทำไมเขาถึงได้มาส่งจีน่าได้ ปกติเจอกันทีไรก็ปะทะริมฝีปากฟาดฟันกันตลอด                                        

“อ้าว! จีน่าไปทำอะไรมาทำไมแผลเต็มตัวแบบนั้น” คาร่าอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาลูกสาว                                      

“จีแค่ปั่นจักรยานตกหลุมค่ะแม่ ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ”               

“มานั่งลงก่อน ทำไมไม่รู้จักระวัง” หญิงวัยกลางคนเอ็ดลูกสาวออกมาด้วยความห่วงใย                          

“แล้วใครมาส่งพ่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์” สรวิชแกล้งถามลูกสาวออกไป เพราะเขาไม่คิดว่าปฐพีจะใจดีมาส่งจีน่า                                    

“คุณดินค่ะพ่อ แล้วพี่เดียร์กลับมาหรือยังคะ” คนในครอบครัวมักจะเรียกเดียร์น่าสั้นๆ อย่างคุ้นเคยแค่พยางค์แรกเท่านั้น                                        

“เห็นบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ ที่โรงงานมีปัญหานิดหน่อย” สรวิชพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ใบหน้าของชายวัยกลางคนดูเครียดมาก เมื่อเขารู้ถึงเหตุผลที่เดียร์น่าไม่ยอมกลับบ้าน                              

“ไม่ต้องไปสนใจเรื่องของพี่เขาหรอก ไปอาบน้ำ แล้วมาทำแผลใหม่ หลังจากนั้นก็ห้ามโดนน้ำอีกจนกว่าแผลจะหาย เข้าใจหรือเปล่า”  คาร่ารีบเอ็ดลูกสาวคนเล็กออกไป เพราะในเวลานี้สรวิชกำลังกลัดกลุ้มใจ เมื่อลูกสาวคนโตโทรมาบอกว่า พรุ่งนี้จะพาแฟนมาที่บ้าน เพื่อแนะนำให้ทุกคนในครอบครัวได้รู้จัก  

“อะไรกันค่ะ ทำไมพี่เดียร์ไม่ค่อยกลับบ้านเลยช่วงนี้ โรงงานก็อยู่ห่างจากไร่ไม่กี่สิบกิโลเอง” 

“บ่นเก่งนะเราเนี่ย ไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว จะได้มาทานข้าว ดูซิมอมแมมยังกับเด็กๆ อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะจี” คราวนี้น้ำเสียงของคาร่าเริ่มแข็งขึ้นมาเล็กน้อย เพราะนางเริ่มเห็นสีหน้าของสามีเครียดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อจีน่าเอ่ยถึงพี่สาวออกมาแบบนั้น                                                             

“ก็ได้ค่ะคุณนายคาร่า” จีน่าจำใจต้องลุกเดินกะเผลกขึ้นไปบนห้อง เมื่อเธอเริ่มรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ดูอึมครึม  เมื่อดวงตาของผู้เป็นบิดาฉายแววความไม่สบายใจและเหนื่อยล้า ซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาคม พร้อมกับคิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย เหมือนกับคนที่ใช้ความคิดตลอดเวลา         “คุณว่าเดียร์น่าจะยอมฟังเหตุผลของเราไหม แล้วผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใคร ทำไมลูกสาวของเราถึงไม่เคยเล่าให้ฟังเลย ว่าเธอนั้นมีแฟนอยู่แล้ว”                           

“ป่านนี้คุณหมอกับภรรยาคงเตรียมจัดงานให้วุ่น อีกแค่อาทิตย์เดียว เราคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ยังไงการคลุมถุงชนก็ใช่ว่าจะรักกันไม่ได้” ดวงตาสีฟ้าครามสุกสกาววาววับ เป็นดังพระจันทร์วันเพ็ญเปล่งประกายบ่งบอกถึงกำลังใจที่กำลังส่งไปให้ผู้เป็นสามี เมื่อสรวิชกำลังคิดหนัก แม้ว่านายแพทย์จิรายุจะมีพระคุณกับครอบครัวของเขา แต่ลูกสาวที่รักปานดวงใจ หากเดียร์น่ามีคนรักอยู่แล้ว ก็เท่ากับว่าเขากับภรรยากำลังจะผลักให้ลูกสาวตกลงไปในนรกอเวจี เพราะการแต่งงานกับคนที่ตนไม่ได้รัก ยังไงก็หาความสุขในชีวิตไม่ได้อยู่ดี

ณ กรุงเทพมหานคร                                                                     

บ้านหลังใหญ่ที่นายแพทย์จิรายุเป็นคนออกแบบเองกับมือ นอกจากจะดูแปลกตาแล้ว มันยังมีแค่หลังเดียวในโลก ที่ทำให้น่าอยู่น่าอาศัยมากขึ้น เมื่อการตกแต่งทั้งภายนอกและภายใน เป็นฝีมือของมัณฑนากรสาวอย่างสายธาร หรือว่าหนูน้ำน้องสาวฝาแฝดของปฐพี ซึ่งตอนนี้เธอได้ทำงานอยู่ที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ร่วมกับลุงพายุและสายฟ้าลูกชายของเขา                                                                                                            

หลังจากรับประทานมื้อเย็น สามคนพ่อแม่ลูกได้มานั่งรวมกันที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของพวกเขา เพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับครอบครัว ขาดแค่ลูกชายที่ต้องรับผิดชอบดูแลไร่ชาวายุ                      

“คุณพ่อกับคุณแม่จะให้พี่ดินแต่งงานกับเดียร์น่าจริงๆ เหรอคะ” สายธารน้องสาวฝาแฝดของปฐพีเอ่ยถามบิดามารดาออกมาด้วยความสงสัย เมื่อเธอรู้ดีว่าปฐพีไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนอย่างแน่นอน “พ่อกับแม่ตัดสินสินใจดีแล้ว ดินแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้ว หนวดเครารุงรังผมเผ้าก็ไม่ยอมตัด ทำตัวรักสันโดษ โลกใบนี้ยังมีอะไรให้คนหาอีกมากมาย ความรักก็เช่นกัน ดินไม่ควรจมปลักอยู่กับอดีต ป่านนี้ช้องนางคงมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองแล้วมั้ง” ฝนสุดาพูดออกมา พร้อมกับสีหน้าวิตกกังวล เพราะลูกชายปิดกั้นตัวเองเอาไว้กับอดีตจนไม่ยอมเปิดใจรับผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิต                           

“พี่ดินอาจจะกำลังทำทุกอย่าง เพื่อปกป้องคนที่เขารักอยู่ก็ได้นะคะ บางทีช้องนางอาจจะไม่ได้หายไปไหนก็ได้ ไม่อย่างนั้นพ่อเลี้ยงสิงห์คำคงพลิกผืนดินตามหาลูกสาวคนเดียวของเขาแล้ว” สายธารกำลังพยายามจะสื่อประโยคที่มีนัยออกมา จนทำให้นายแพทย์จิรายุและฝนสุดาสบตากันด้วยความสงสัยในคำพูดของลูกสาว

“หมายความว่ายังไงหนูน้ำ ลูกพูดเหมือนกับว่าช้องนางกำลังจะกลับมา” นายแพทย์จิรายุเอ่ยถามลูกสาวออกมาด้วยความแปลกใจ               

“บางทีช้องนางอาจจะไม่ใช่รักแรกของพี่ดิน หรือบางทีพี่ดินอาจจะไม่เคยรักช้องนางเลยก็ได้ น้ำขอตัวนะคะ ต้องไปร่างแบบให้ลูกค้า”      

“เดี๋ยวสิหนูน้ำ มาพูดทิ้งปมเอาไว้ให้พ่อกับแม่คิดตาม แล้วจะจากไปแบบนี้เหรอ กลับมาอธิบายเลยนะจ๊ะ” ฝนสุดาร้องเรียกสายธารออกไป แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ฟังเสียงเรียกของมารดาแม้แต่น้อย เมื่อเรื่องบางอย่างเจ้าตัวอย่างปฐพีควรอธิบายเอง แต่ถ้าเขายังคงยืนกรานอยากจะแต่งงานกับช้องนางเหมือนเดิม นั่นมันก็เป็นสิทธิ์ที่ปฐพีสามารถทำได้ ถ้าหัวใจของเขามันเต็มไปด้วยช้องนางอย่างที่เขาเคยแสดงออกต่อหน้าทุกคน