อดีตของบ้านเทนชิ/อิจิ

บ้านของเทนชิ: ตำนานแห่งผู้รังสรรค์และผู้สร้างภาพมายา

เทนชิ ก้าวเข้ามาในบ้านอย่างอ่อนล้าพร้อมกับคุณแม่ ทันทีที่ประตูเปิดออก คุณตา และ คุณยาย ของเขาก็รีบเข้ามาสวมกอดหลานชายด้วยความโล่งใจและน้ำตาคลอเบ้า

"เทนชิ! หลานรักของตา! ไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก?" คุณตาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางลูบผมของเทนชิเบาๆ

คุณยายพยักหน้าเห็นด้วย "ยายเป็นห่วงแทบแย่เลยลูก! เห็นข่าวเมื่อคืนแล้วใจจะขาด!"

เทนชิรู้สึกอบอุ่นในอ้อมกอดของท่านทั้งสอง เขาผละออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม "ตาครับ... ยายครับ... แม่... เรื่องเมื่อคืนนี้... ปีศาจเงา... แล้วก็พลังที่เรามีกัน... มันคืออะไรกันแน่ครับ?"

คุณตาของเทนชิถอนหายใจช้าๆ ท่านพาเทนชิไปนั่งที่เก้าอี้ตัวโปรดในห้องนั่งเล่น ก่อนจะเริ่มต้นเล่าด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยความเคารพต่ออดีต

"เรื่องนี้มันถูกเล่าสืบต่อกันมาในตระกูลของเรา ตั้งแต่สมัยทวดของทวดของตาเลยนะเทนชิ" คุณตาเริ่มต้น "ในสมัยที่ปีศาจเงาออกอาละวาดอย่างหนักนั้น โลกไม่ได้มีแค่ความมืดมิดทางกายภาพเท่านั้น แต่ยังมีความมืดมิดในจิตใจของผู้คน ความหวาดกลัวและสิ้นหวังกัดกินผู้คนจนแทบจะไม่มีใครกล้าลุกขึ้นสู้"

คุณยายเสริม "ในยุคนั้น ไม่ใช่ทุกคนที่มีพลังในการต่อสู้โดยตรงกับปีศาจ แต่ตระกูลของเรามีบทบาทที่สำคัญไม่แพ้กัน นั่นคือการเป็น ผู้รังสรรค์ และ ผู้สร้างภาพมายา"

"ทวดของทวดของตา" คุณตาเล่าต่อ "ท่านเป็นนักเวทย์ที่เชี่ยวชาญด้าน คาถามายา และ การสร้างภาพลวงตา ที่สมจริงอย่างน่าอัศจรรย์ ท่านไม่ได้ใช้กำลังเข้าต่อสู้ แต่ท่านใช้สติปัญญาและพลังเวทย์ในการ ล่อหลอก และ ทำให้ปีศาจสับสน เพื่อเปิดช่องทางให้เหล่านักรบสายขาวคนอื่นๆ เข้าไปกำจัดพวกมันได้"

"ท่านสามารถสร้างภาพลวงตาที่ใหญ่โตและสมจริง จนปีศาจเชื่อว่าเป็นของจริง" คุณยายกล่าวเสริม "บางครั้งท่านก็สร้างภาพกองทัพนักรบจำนวนมหาศาลเพื่อข่มขู่พวกปีศาจ บางครั้งก็สร้างทางออกปลอมๆ เพื่อล่อให้พวกมันติดกับ หรือแม้กระทั่งสร้างภาพมายาของอาหารและน้ำ เพื่อหลอกล่อปีศาจที่กระหายพลังงาน ทำให้พวกมันอ่อนกำลังลง"

คุณตาพยักหน้า "นอกจากนี้ บรรพบุรุษของเรายังเป็นผู้ที่สามารถ รังสรรค์สิ่งของจากพลังงานเวทย์ ได้ด้วยนะลูก ไม่ใช่แค่ภาพลวงตา แต่เป็นวัตถุที่มีอยู่จริงชั่วคราว เช่น กำแพงพลังงานเพื่อป้องกันการโจมตี หรือสร้างสะพานข้ามหุบเหวที่ปีศาจไม่สามารถผ่านได้"

"ในสงครามครั้งสุดท้าย... เมื่อเหล่านักเวทย์สายขาวถูกโอบล้อมด้วยปีศาจจำนวนมหาศาล และกำลังจะพ่ายแพ้" คุณยายเล่าต่อ "ทวดของทวดของตาไม่ได้อยู่ในแนวหน้า แต่ท่านได้ใช้พลังทั้งหมดในการ สร้างภาพลวงตาขนาดใหญ่ ที่เป็นป่าที่ไม่มีที่สิ้นสุด ทำให้ปีศาจหลงทางและไม่สามารถติดตามเหล่านักเวทย์สายขาวได้ทัน ท่านได้ซื้อเวลาอันมีค่าให้เหล่านักรบได้พักฟื้นและวางแผนการรบครั้งใหม่"

"ท่านเป็นผู้ที่คอย สร้างความหวัง และ กำลังใจ ให้กับผู้คนที่สิ้นหวัง ด้วยการรังสรรค์ภาพลวงตาของโลกที่สงบสุข เพื่อย้ำเตือนว่าพวกเขากำลังต่อสู้เพื่ออะไร" คุณตาปิดท้าย "นี่คือภาระหน้าที่ของตระกูลเรา เทนชิ... การเป็นผู้รังสรรค์สิ่งมหัศจรรย์ การสร้างภาพมายา และการมอบความหวัง พลังที่ลูกมีอยู่ในตอนนี้... คือพลังแห่งการสร้างสรรค์และจินตนาการ ลูกคือผู้ที่จะใช้ความคิดสร้างสรรค์เพื่อเอาชนะความมืดมิด"

เทนชิฟังเรื่องราวทั้งหมดด้วยความรู้สึกทึ่ง เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงมีความคิดสร้างสรรค์สูง และชอบจินตนาการถึงสิ่งต่างๆ มาโดยตลอด พลังแห่งการรังสรรค์และสร้างภาพมายากำลังจะถูกปลุกขึ้นในตัวเขาอย่างเต็มที่

บ้านของอิจิ: เรื่องเล่าแห่งผู้ปกป้องความทรงจำและผู้เฝ้าระวัง

ในเวลาเดียวกัน ที่บ้านของ อิจิ บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความห่วงใยและจริงจังเช่นกัน อิจิกลับถึงบ้านพร้อมพ่อ และทันทีที่ก้าวเข้าประตู คุณปู่ และ คุณย่า ของเขาก็รีบวิ่งเข้ามาสวมกอดหลานชายด้วยความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด

"อิจิ! หลานปู่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก!? ย่าเป็นห่วงแทบแย่เลย!" คุณปู่และคุณย่ากล่าวพร้อมกัน ท่านทั้งสองลูบไล้แขนขาของอิจิ ราวกับจะมั่นใจว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

อิจิรู้สึกอบอุ่นในอ้อมกอดของท่านทั้งสอง เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม "ปู่ครับ... ย่าครับ... พ่อ... เรื่องเมื่อคืนนี้... ผมอยากรู้เรื่องทั้งหมดครับ"

คุณปู่ของอิจิถอนหายใจยาวๆ ท่านมองไปยังพ่อของอิจิ ก่อนจะหันมามองหลานชายด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง "เอาล่ะ... ถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะต้องรู้เรื่องราวที่แท้จริงของตระกูลเรานะอิจิ" คุณปู่เริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มนุ่มแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง

"เรื่องนี้ถูกเล่าสืบทอดกันมาในตระกูลของเรา ตั้งแต่สมัยทวดของทวดของปู่เลยล่ะ" คุณปู่เริ่มต้น "ในสมัยที่ปีศาจเงาออกอาละวาดอย่างบ้าคลั่งนั้น พวกมันไม่ได้เพียงแค่โจมตีร่างกายเท่านั้น แต่พวกมันยังสามารถ กัดกินความทรงจำ และ ทำให้ผู้คนลืมเลือน ความจริงของโลกไป ทำให้โลกตกอยู่ในความสับสนและไม่สามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มที่"

คุณย่าของอิจิเสริม "ตระกูลของเราไม่ได้เป็นนักรบแนวหน้า หรือผู้เยียวยาโดยตรง แต่พวกเราคือ ผู้ปกป้องความทรงจำ และ ผู้เฝ้าระวัง"

"ทวดของทวดของปู่" คุณปู่เล่าต่อ "ท่านเป็นนักเวทย์ที่มีพลังพิเศษในการ ปกป้องจิตใจ และ รักษาความทรงจำ ท่านสามารถสร้างเกราะป้องกันจิตวิญญาณของผู้คนจากการถูกปีศาจกัดกินความทรงจำ ทำให้พวกเขายังคงจดจำเรื่องราวที่สำคัญ และไม่หลงลืมว่าตนเองคือใคร"

"ท่านไม่ได้แค่ปกป้องนะลูก แต่ท่านยังสามารถ ดึงเอาความทรงจำที่หายไป กลับคืนมาได้ด้วย" คุณย่ากล่าวเสริม "ทวดของทวดของปู่ ท่านคือผู้ที่ทำให้แสงสว่างของความจริงยังคงอยู่ท่ามกลางความมืดมิด ท่านเป็นเหมือนหอคอยแห่งความทรงจำที่ไม่เคยดับมืด"

"ในสงครามครั้งสุดท้าย... เมื่อปีศาจเงาพยายามจะโจมตีไปยังศูนย์กลางของความทรงจำ และแหล่งรวมความรู้ของเหล่านักเวทย์สายขาว" คุณปู่เล่าต่อ "ทวดของทวดของปู่ ท่านได้ใช้พลังทั้งหมดในการ สร้างม่านพลังแห่งความทรงจำ ครอบคลุมพื้นที่นั้น ทำให้ปีศาจไม่สามารถแทรกซึมเข้ามาทำลายความทรงจำและบันทึกสำคัญได้เลย"

"นอกจากนี้ ท่านยังเป็นผู้ที่คอย เฝ้าระวัง การเคลื่อนไหวของปีศาจอย่างเงียบๆ และ ส่งสัญญาณเตือนภัย เมื่อพบสิ่งผิดปกติ หรือเมื่อปีศาจเริ่มมีความเคลื่อนไหวที่น่าสงสัย" คุณย่ากล่าวปิดท้าย "นี่คือภาระหน้าที่ของตระกูลเรา อิจิ... การเป็นผู้ปกป้องความทรงจำ การรักษาความจริง และการเฝ้าระวังภัยคุกคาม พลังที่ลูกมีอยู่ในตอนนี้... คือพลังแห่งการจดจำและการปกป้อง ลูกคือผู้ที่จะเป็นดวงตาแห่งความระมัดระวังให้กับพวกเรา"

อิจิฟังเรื่องราวทั้งหมดด้วยความรู้สึกเข้าใจในบทบาทของตัวเอง เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงเป็นคนช่างสังเกต และมักจะจดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ได้เสมอ พลังแห่งการปกป้องความทรงจำและการเฝ้าระวังกำลังจะถูกปลุกขึ้นในตัวเขาอย่างเต็มที่

เรื่องเล่าจากอดีตของแต่ละครอบครัว ไม่เพียงแต่จะเปิดเผยความลับที่ถูกซ่อนไว้มานาน แต่ยังเป็นการปลุกจิตวิญญาณของทายาทนักเวทย์สายขาวให้ตื่นขึ้นอย่างแท้จริง พร้อมที่จะรับมือกับชะตากรรมที่รออยู่เบื้องหน้าในคืนวันพรุ่งนี้