Semua Bab 5/B กับหีบต้องคำสาป: Bab 1 - Bab 7

แสงแดดอ่อนในยามบ่ายต้นฤดูร้อนสาดส่องลงมายัง โรงเรียนริโอะ อาคารเรียนสีขาวนวลถูกโอบล้อมด้วยหมู่มวลดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์นานาชนิดที่กำลังผลิบานอวดกลีบดอกละเอียดอ่อน ตัดกับสีเขียวชอุ่มของแมกไม้ใหญ่ที่ทอดร่มเงาให้ความร่มรื่นไปทั่วทั้งบริเวณ บรรยากาศเงียบสงบราวกับภาพวาดที่หยุดนิ่ง ทำให้โรงเรียนแห่งนี้ได้รับสมญานามอันไพเราะว่า "โรงเรียนสีขาว"แต่สำหรับเช้าวันสุดท้ายของภาคเรียนที่ 1 บรรยากาศภายในห้องเรียน มัธยมศึกษาปีที่ 5 ห้อง B นั้นห่างไกลจากความสงบเงียบลิบลับ เสียงพูดคุยอื้ออึงแซมด้วยเสียงหัวเราะคิกคักสะท้อนก้องไปทั่วห้อง โต๊ะเรียนถูกดันมารวมกลุ่มกันเป็นวงกลมเล็ก ๆ นักเรียนแต่ละคนมีสีหน้าผ่อนคลายเต็มที่ ราวกับว่าภาระของการสอบปลายภาคได้ถูกปลดเปลื้องไปจนหมดสิ้นแล้วไอโกะ หัวหน้าห้องสาวผู้จริงจังและเป๊ะทุกระเบียบนิ้ว กำลังทำท่าจะเอ็ดเพื่อนร่วมห้องที่เริ่มส่งเสียงดังเกินไป แต่ก็ต้องกลืนคำพูดลงคอเมื่อเหลือบไปเห็นเงาร่างคุ้นตาที่ค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ประตูห้อง"คุณครูมาแล้ว! เงียบ ๆ หน่อย!" เสียงกระซิบของไอโกะดังพอที่จะทำให้เพื่อน ๆ ที่กำลังเฮฮากันอย่างออกรสสะดุ้งโหยง ทุกคนรีบแยกย้ายกลับไปนั่งท

ลมพายุโหมกระหน่ำรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนต้นไม้ใหญ่รอบโรงเรียนริโอะเอนลู่ไปตามแรงลม เสียงหวีดหวิวของลมที่พัดผ่านช่องว่างกระทบกับใบหูจนเจ็บปวด ท้องฟ้าเหนือแปลงผักที่เคยเป็นสีครามบัดนี้กลายเป็นสีดำสนิทราวกับถูกกลืนกินโดยความมืดมิด ไร้ซึ่งแสงแดดเหลืออยู่ เก็นยังคงยืนนิ่ง ไม่สะทกสะท้าน แม้จะรับรู้ถึงแรงลมที่พัดปะทะกับใบหน้าจนแสบไปหมด เขากำลังใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามสลักที่ซ่อนอยู่บนฝาหีบไม้โบราณที่เปียกชื้นด้วยละอองฝน"เก็น! พอเถอะ! มันไม่ดีเลยนะ!" ยูเมะ ตะโกนเสียงสั่น พยายามเรียกสติเพื่อน แต่เสียงของเธอแทบจะถูกกลืนหายไปกับเสียงของธรรมชาติที่กำลังโกรธเกรี้ยวทันใดนั้นเอง...ครืนนนนน!เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นกึกก้องจนพื้นดินสะเทือนเลื่อนลั่น แรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงทำให้เหล่านักเรียนที่ยืนอยู่ต่างทรุดลงกับพื้นด้วยความตกใจ บางคนถึงกับส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว และในวินาทีเดียวกันนั้นเอง...คลิ๊ก!เสียงสลักหีบที่ปลดออกดังขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางเสียงฟ้าคำราม เก็นไม่รอช้า เขาออกแรงง้างฝาหีบออกทันทีสิ่งที่ทะลักออกมาจากหีบใบนั้น ไม่ใช่สิ่งของหรือสมบัติล้ำค่าใด ๆ แต่เป็น กลุ่มเงาสีดำทมิฬจำนวนนับไม่ถ้วน พ

ภายในห้องเรียนที่มืดสลัวและเต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้นของไม้เก่า ๆ เหล่านักเรียนห้อง ม.5/B ทั้ง 20 คนต่างนั่งเงียบกริบ แสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ที่กะพริบอยู่ด้านบนยิ่งเพิ่มความลึกลับให้กับบรรยากาศ เสียงคำรามเกรี้ยวกราดของปีศาจเงาที่ยังคงกระทบประตูห้องเป็นระยะ ๆ ราวกับจะย้ำเตือนถึงภัยคุกคามที่อยู่ภายนอก ทว่าตอนนี้ทุกคนต่างจดจ่ออยู่กับชายชราตรงหน้า ลุงภารโรง ผู้ซึ่งกำลังจะเปิดเผยเรื่องราวที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้ผนังโรงเรียนแห่งนี้มานานแสนนานลุงภารโรงถอนหายใจยาวเฮือกหนึ่ง ดวงตาของท่านทอดมองไปยังแผ่นยันต์สีแดงสดที่ยังคงติดแน่นอยู่บนประตูห้องอย่างพินิจพิจารณา ราวกับกำลังย้อนนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตอันไกลโพ้น "เรื่องมันเริ่มจาก... เมื่อหลายร้อยปีก่อน" ท่านเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงที่เนิบนาบ แต่เต็มไปด้วยความจริงจังและเจ็บปวด"ในยุคสมัยที่เวทมนตร์ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้ ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องเล่าในตำนานอย่างทุกวันนี้... มีเหล่านักเวทย์ผู้ชั่วร้ายกลุ่มหนึ่ง พวกเขาหลงมัวเมาในอำนาจมืด และได้ทำความผิดมหันต์" ลุงภารโรงเว้นจังหวะเล็กน้อย ดวงตาของท่านฉายแววหม่นหมอง "พวกเขาได้ประกอบพิธีต้องห้าม อัญเชิญ 'ปีศาจแ

บรรยากาศในห้องเรียนยังคงตึงเครียดอย่างหนัก แม้เสียงคำรามจากปีศาจเงาภายนอกจะเบาลงไปบ้าง แต่ความรู้สึกอึดอัดก็ยังคงคุกคามอยู่ภายในใจของเหล่านักเรียนทุกคน พวกเขายังคงตกตะลึงกับความจริงที่ว่า ลุงภารโรง ไม่ใช่แค่ภารโรงธรรมดา แต่เป็นทายาทของเหล่านักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ และตอนนี้ เก็น เพื่อนของพวกเขาเองก็มีสายเลือดเวทย์สายขาวไหลเวียนอยู่ในตัวเช่นกันโอกิ ซึ่งเป็นคนเงียบๆ และชอบสังเกตการณ์ ค่อยๆ เอ่ยปากถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยระคนประหลาดใจ "งั้นหรือว่าคุณลุง... คุณลุงก็เป็นทายาทนักเวทย์ด้วยอย่างนั้นเหรอครับ?"ลุงภารโรงเงยหน้าขึ้นมองโอกิ ดวงตาของท่านทอประกายบางอย่างที่ลึกล้ำยากจะหยั่งถึง "ใช่แล้ว" ท่านตอบรับอย่างหนักแน่น ไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย "ฉันก็คือหนึ่งในทายาทสายเลือดนักเวทย์สายขาว"สิ้นคำตอบของลุงภารโรง เหล่านักเรียนที่ยืนมุงอยู่ต่างก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ปะปนกัน ทั้งความประหลาดใจ ความไม่เชื่อ และความหวังที่ริบหรี่ แต่ก็มีบางคนอย่าง คิชิโระ ที่แทบจะกระโดดด้วยความตื่นเต้น ราวกับกำลังอยู่ในฉากของภาพยนตร์แอ็คชั่นแฟนตาซี"ไม่จริงน่า!" โช