ห้องความเร็ว

แสงสีฟ้าอ่อนนุ่มนวลจากแร่ธาตุเรืองแสงส่องสว่างไปทั่วโถงถ้ำขนาดใหญ่ใน โลกใต้บาดาล ฮานา และ โกฮัน ยืนอยู่เบื้องหน้าทางเข้าที่สลักลวดลายวิจิตรบรรจง ด้านบนของทางเข้ามีอักขระโบราณเรืองแสงเขียนไว้ว่า "ห้องแห่งการฝึกฝน" พลังงานบริสุทธิ์ที่แผ่ออกมาจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ทำให้ร่างกายของพวกเขาสดชื่น แต่จิตใจก็ยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและกังวล

“เอาล่ะเด็กๆ” ภูติแห่งวารี กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงความจริงจัง “นี่คือสถานที่ที่พวกเจ้าจะฝึกฝนพลัง… และเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้า”

ฮานาก้มมองผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ผืนในมือที่ตอนนี้กลับมาเป็นสีขาวบริสุทธิ์อีกครั้ง “เราต้องควบคุมพลังของผ้ายันต์ที่ถูกแปดเปื้อนใช่ไหมคะ?”

“ใช่แล้ว” ภูติแห่งวารีพยักหน้า “ผ้ายันต์เหล่านั้นได้ดูดซับพลังงานทั้งสองด้าน… หากพวกเจ้าสามารถควบคุมสมดุลของแสงและความมืดในตัวพวกมันได้… พวกมันก็จะกลายเป็นอาวุธที่ทรงพลังอย่างแท้จริง”

โกฮันมองเข้าไปในความมืดมิดของทางเข้าห้องฝึกฝน “แล้วเราต้องทำอะไรในนั้นบ้างครับ?”

“ห้องฝึกฝนแห่งนี้แบ่งออกเป็นห้าส่วน แต่ละส่วนจะทดสอบความสามารถที่แตกต่างกัน” ภูติแห่งวารีอธิบาย “และในแต่ละห้อง… จะมี วิญญาณภูมิ ผู้พิทักษ์คอยนำทางและทดสอบพวกเจ้า”

“วิญญาณภูมิ?” ฮานาทวนคำ

“ใช่… พวกเขาคือดวงวิญญาณของผู้พิทักษ์สวนสนุกในอดีต… ผู้ที่ยังคงเฝ้าระวังภัยจากจอมมารแห่งเงามืด” ภูติแห่งวารีตอบ “พวกเขาจะช่วยชี้แนะและฝึกฝนพวกเจ้า… แต่ก็จงระวัง… บททดสอบของพวกเขานั้นไม่ง่ายเลย”

“เราพร้อมแล้วครับ!” โกฮันกล่าวด้วยความมุ่งมั่น “เราจะฝึกให้หนักที่สุด เพื่อไปกำจัดจอมมารแห่งเงามืดให้ได้!”

“ดีมาก!” ภูติแห่งวารียิ้ม “เช่นนั้นจงเข้าไปในห้องแรก… ห้องแห่งความเร็ว”

ห้องแห่งความเร็ว: บททดสอบแรก

ฮานาและโกฮันก้าวเท้าเข้าไปในห้องแห่งความเร็ว ทันทีที่พวกเขาเข้ามา ประตูทางเข้าก็พลันปิดลงเบื้องหลังพวกเขา ห้องนั้นกว้างขวางใหญ่โต ผนังทำจากหินสีดำสนิท ไร้ซึ่งแสงสว่างใดๆ นอกจากแสงสีฟ้าจางๆ ที่ส่องออกมาจากผ้ายันต์ในมือของฮานา และมีดอาคมของโกฮัน

“ห้องนี้จะมืดไปไหนเนี่ย?” ฮานาพึมพำ เธอรู้สึกถึงความกดดันบางอย่างในอากาศ

“ยินดีต้อนรับ… ผู้กล้าทั้งสอง”

เสียงทุ้มต่ำ แต่แฝงไว้ด้วยความคล่องแคล่วว่องไวราวกับสายลม ดังขึ้นมาจากความมืดมิด เบื้องหน้าของพวกเขาจู่ๆ ก็มีร่างโปร่งแสงสีเขียวอ่อนปรากฏขึ้น มันเป็นร่างของนักรบหนุ่มที่มีรูปร่างสูงโปร่ง ผมยาวปลิวไสวราวกับกระแสลม ดวงตาของเขาส่องประกายสีฟ้าเข้ม

“ข้าคือ วิญญาณแห่งวายุ ผู้พิทักษ์ห้องแห่งความเร็ว” วิญญาณตนนั้นกล่าว “ข้าจะทดสอบความเร็วของพวกเจ้า… ทั้งความเร็วของร่างกาย… และความเร็วของจิตใจ”

“ความเร็วของจิตใจ?” โกฮันถาม

“ใช่… ความสามารถในการตัดสินใจอย่างรวดเร็วในสถานการณ์คับขัน” วิญญาณแห่งวายุอธิบาย “แต่ก่อนอื่น… มาลองทดสอบความสามารถพื้นฐานของพวกเจ้ากันก่อน”

ทันใดนั้นเอง! แสงสีเขียวอ่อนก็พลันส่องสว่างขึ้นมาจากพื้นห้อง เผยให้เห็นเส้นทางซับซ้อนที่เต็มไปด้วยสิ่งกีดขวางมากมาย! มีทั้งแท่งหินที่พุ่งขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว ช่องแคบที่ต้องเบียดตัวผ่าน และกระแสลมที่พัดรุนแรงจนแทบยืนไม่อยู่

“ภารกิจของพวกเจ้าคือ… วิ่งไปให้ถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทางนี้ให้เร็วที่สุด” วิญญาณแห่งวายุกล่าว “และจงจำไว้… หากพวกเจ้าสัมผัสสิ่งกีดขวางแม้เพียงเล็กน้อย… พวกเจ้าจะถูกส่งกลับมายังจุดเริ่มต้นทันที”

“ง่ายนิดเดียว!” โกฮันกล่าวอย่างมั่นใจ เขาเคยผ่านการฝึกฝนร่างกายมาอย่างหนัก เขาเชื่อในความเร็วของตัวเอง

“อย่าเพิ่งประมาท… เจ้าหนู” วิญญาณแห่งวายุยิ้มบางๆ “จงเริ่มได้!”

การทดสอบครั้งแรก: ความประมาทที่ต้องแลกด้วยความเจ็บปวด

ทันทีที่วิญญาณแห่งวายุให้สัญญาณ โกฮันก็พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกธนู เขาวิ่งหลบหลีกแท่งหินที่พุ่งขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว กระโดดข้ามช่องว่างอย่างแม่นยำ ฮานาที่ตามมาทีหลังก็วิ่งอย่างระมัดระวัง พยายามใช้ผ้ายันต์ในมือเพื่อช่วยนำทาง

“สบายมาก!” โกฮันตะโกนด้วยความมั่นใจ

แต่ในขณะที่เขากำลังจะเข้าใกล้จุดสิ้นสุดของเส้นทาง แท่งหินขนาดใหญ่ก็พลันพุ่งขึ้นมาจากพื้นตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็วเกินคาด โกฮันพยายามจะหลบ แต่ก็ไม่ทัน ปลายแท่งหินขูดเข้าที่สีข้างของเขาอย่างจัง!

ฟิ้วววว!

ร่างของโกฮันก็พลันหายไป! และปรากฏขึ้นอีกครั้งที่จุดเริ่มต้นของเส้นทาง

“อ๊าก! อะไรกันเนี่ย!?” โกฮันอุทานด้วยความเจ็บปวดและตกใจ “ทำไมฉันถึงกลับมาอยู่ตรงนี้!?”

“เจ้าสัมผัสสิ่งกีดขวาง… แม้เพียงเล็กน้อย” วิญญาณแห่งวายุกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “จงจำไว้… ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่น… ความประมาทเพียงชั่ววินาที… อาจนำไปสู่ความตายได้”

ฮานามองโกฮันด้วยความเป็นห่วง เธอเองก็เกือบจะชนสิ่งกีดขวางไปหลายครั้งแล้วเช่นกัน แต่ก็สามารถหลบได้หวุดหวิด

“เอาใหม่! คราวนี้ฉันจะระวังให้มากกว่าเดิม!” โกฮันกล่าวด้วยความมุ่งมั่น เขาพุ่งตัวออกไปอีกครั้ง คราวนี้ระมัดระวังมากขึ้น แต่เขาก็ยังคงถูกส่งกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้งแล้วครั้งเล่า! บางครั้งก็ชนแท่งหิน บางครั้งก็สะดุดกระแสลม บางครั้งก็กะจังหวะกระโดดพลาด

ฮานาก็เช่นกัน เธอพยายามวิ่งอย่างระมัดระวัง แต่ก็ยังไม่สามารถผ่านไปได้ เธอรู้สึกว่าเส้นทางนั้นซับซ้อนและเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ จนคาดเดาได้ยาก

“นี่มัน… ยากกว่าที่คิดเยอะเลย!” ฮานาหอบหายใจอย่างหนัก

“พวกเจ้าใช้เพียงความเร็วของร่างกาย… แต่ยังไม่ได้ใช้ความเร็วของจิตใจ” วิญญาณแห่งวายุกล่าว “จงพยายามทำความเข้าใจกับเส้นทาง… อย่าแค่พุ่งชนไปข้างหน้าอย่างเดียว”

การฝึกฝนอันแสนสาหัส: การหลอมรวมกายและใจ

ฮานาและโกฮันต้องเผชิญกับการทดสอบความเร็วซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวกเขาถูกส่งกลับมาที่จุดเริ่มต้นนับครั้งไม่ถ้วน แต่พวกเขาก็ไม่ยอมแพ้

“ดูเหมือนว่าเจ้าปีศาจนี่มันจะสลับรูปแบบสิ่งกีดขวางไปเรื่อยๆ นะฮานา!” โกฮันตะโกน ขณะที่เขากำลังวิ่งหลบแท่งหินที่พุ่งขึ้นมา

“ใช่! บางทีมันก็เร็ว บางทีก็ช้า! ต้องเดาจังหวะให้ถูก!” ฮานาตอบ เธอพยายามสังเกตการเคลื่อนไหวของสิ่งกีดขวางอย่างละเอียด

วิญญาณแห่งวายุก็เฝ้ามองพวกเขาอย่างเงียบๆ บางครั้งเขาก็ให้คำแนะนำสั้นๆ “จงฟังเสียงลม… จงรู้สึกถึงกระแสพลังงาน… จงเป็นหนึ่งเดียวกับเส้นทาง”

“เสียงลม… กระแสพลังงาน…” ฮานาพึมพำ เธอหลับตาลงเล็กน้อย พยายามใช้สัมผัสอื่นที่ไม่ใช่แค่สายตา เธอรู้สึกได้ถึงกระแสลมที่พัดผ่านตัวเธอ กระแสพลังงานที่แผ่ออกมาจากสิ่งกีดขวางแต่ละชิ้น

ทันใดนั้นเอง! แสงสีฟ้าอ่อนจากผ้ายันต์ในมือของเธอก็พลันเรืองรองขึ้นเล็กน้อย! เธอรู้สึกว่าผ้ายันต์กำลังเชื่อมโยงกับพลังงานรอบตัวเธอ ทำให้เธอสามารถ “สัมผัส” การเคลื่อนไหวของสิ่งกีดขวางล่วงหน้าได้เล็กน้อย!

“โกฮัน! ฉันรู้สึกได้ถึงมัน!” ฮานาตะโกน “มันไม่เกี่ยวกับแค่ความเร็วของร่างกาย! มันเกี่ยวกับความรู้สึก! ความเชื่อมโยง!”

โกฮันมองฮานาด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะฮานา?”

“ลองเชื่อในสัมผัสของนายดูสิ!” ฮานาบอก “อย่ามองแค่ด้วยตา! รู้สึกถึงมัน!”

โกฮันพยักหน้า เขาลองทำตามที่ฮานาบอก เขาหลับตาลงชั่วขณะ แล้วพุ่งตัวออกไปอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้มองสิ่งกีดขวางด้วยตาอย่างเดียว แต่เขาพยายาม “รู้สึก” ถึงการเคลื่อนไหวของพวกมัน และเขาก็รู้สึกได้ถึงกระแสลมที่เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยก่อนที่แท่งหินจะพุ่งขึ้นมา หรือก่อนที่ช่องแคบจะปิดลง

“ฉันทำได้! ฉันรู้สึกได้แล้ว!” โกฮันอุทานด้วยความตื่นเต้น เขาสามารถหลบหลีกสิ่งกีดขวางได้อย่างคล่องแคล่วและแม่นยำมากขึ้นกว่าเดิม

พวกเขาฝึกฝนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งร่างกายและจิตใจของพวกเขาเริ่มประสานเป็นหนึ่งเดียว ฮานาใช้ผ้ายันต์ในการสัมผัสถึงกระแสพลังงาน และโกฮันใช้มีดอาคมในการแหวกทางและทำลายสิ่งกีดขวางบางอย่างที่ขวางทางได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาเริ่มสื่อสารกันโดยไม่ต้องใช้คำพูด เพียงแค่สบตากันก็เข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร

บททดสอบสุดท้าย: การประสานงานและจิตใจที่เด็ดเดี่ยว

หลังจากผ่านการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงเป็นเวลาหลายชั่วโมง ร่างกายของฮานาและโกฮันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียว แต่แววตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งกว่าเดิม

“เอาล่ะ… ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะเริ่มเข้าใจแล้ว” วิญญาณแห่งวายุกล่าว “เช่นนั้น… จงมาเผชิญหน้ากับบททดสอบสุดท้าย!”

ทันใดนั้นเอง! ผนังห้องแห่งความเร็วก็พลันยุบตัวลง เผยให้เห็นเส้นทางที่ยาวและซับซ้อนกว่าเดิมหลายเท่า! สิ่งกีดขวางทุกชนิดปรากฏขึ้นพร้อมกันจากทุกทิศทาง ทั้งแท่งหินแหลมคมที่พุ่งออกมาจากผนังและพื้น กระแสลมที่รุนแรงจนสามารถพัดคนให้ลอยขึ้นไปได้ และช่องแคบที่แคบลงจนแทบจะผ่านไม่ได้

“ภารกิจสุดท้าย… คือการผ่านเส้นทางนี้โดยไม่ถูกสัมผัสแม้แต่น้อย… และที่สำคัญ… พวกเจ้าต้องผ่านไปพร้อมกัน!” วิญญาณแห่งวายุประกาศ “หากมีคนใดคนหนึ่งล้มเหลว… พวกเจ้าจะต้องกลับมาเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด!”

ฮานาและโกฮันมองหน้ากัน พวกเขารู้ว่านี่คือบททดสอบที่แท้จริงของการประสานงานและเชื่อใจกัน

“พร้อมนะฮานา?” โกฮันถาม

“พร้อมแล้วโกฮัน!” ฮานาตอบ

“จงเริ่มได้!” วิญญาณแห่งวายุให้สัญญาณ

ฮานาและโกฮันพุ่งตัวออกไปพร้อมกันราวกับเงาเดียว พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและพร้อมเพรียง โกฮันใช้มีดอาคมฟันทำลายแท่งหินที่ขวางทาง พลางคอยกันกระแสลมให้ฮานา ในขณะที่ฮานาก็ใช้ผ้ายันต์ในการสัมผัสถึงพลังงาน และนำทางโกฮันให้หลบหลีกสิ่งกีดขวางที่ซับซ้อนได้อย่างแม่นยำ

“ซ้าย! โกฮัน!” ฮานาตะโกน เมื่อสัมผัสได้ถึงแท่งหินที่กำลังจะพุ่งขึ้นมาจากด้านซ้าย

โกฮันหักเลี้ยวซ้ายอย่างรวดเร็ว หลบแท่งหินได้อย่างหวุดหวิด

“ลมแรง! ข้างหน้า!” โกฮันเตือน เมื่อรู้สึกถึงกระแสลมที่กำลังจะพัดเข้ามาจากด้านหน้า

ฮานารีบใช้ผ้ายันต์สร้างเกราะพลังงานสีดำอ่อนๆ ขึ้นมาปกป้องพวกเขาจากแรงลม และพวกเขาก็ฝ่ากระแสลมนั้นไปได้อย่างปลอดภัย

พวกเขาเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ ผ่านสิ่งกีดขวางนับร้อยนับพันอย่างรวดเร็วและแม่นยำ การประสานงานของพวกเขาสมบูรณ์แบบ ไม่มีใครนำหน้าหรือล้าหลังกว่าอีกฝ่าย ทุกการเคลื่อนไหวล้วนเป็นไปอย่างสอดคล้องกัน

จนกระทั่ง! พวกเขาก็มาถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทาง!

ฟิ้วววว!

ลมที่เคยพัดอย่างบ้าคลั่งก็พลันสงบลง แท่งหินที่เคยพุ่งขึ้นก็จมหายไปในพื้นดิน ผนังห้องกลับคืนสู่สภาพเดิม ห้องแห่งความเร็วกลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

ฮานาและโกฮันทิ้งตัวลงกับพื้นด้วยความอ่อนล้าอย่างถึงที่สุด พวกเขาหอบหายใจอย่างหนัก แต่รอยยิ้มก็พลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา

“เรา… เราทำได้แล้ว!” ฮานาพูดเสียงแผ่ว

“ใช่! เราทำได้แล้ว!” โกฮันเสริม

วิญญาณแห่งวายุปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยความพึงพอใจ “ยอดเยี่ยมมาก… เด็กๆ” เขาชมเชย “พวกเจ้าได้แสดงให้เห็นถึงความเร็วที่แท้จริง… ทั้งความเร็วของร่างกาย… และความเร็วของจิตใจ… และที่สำคัญที่สุด… คือความสามารถในการประสานงานและเชื่อใจซึ่งกันและกัน”

“นั่นคือสิ่งสำคัญที่สุดในการต่อสู้กับจอมมารแห่งเงามืด” วิญญาณแห่งวายุกล่าวต่อ “เพราะมันจะพยายามจะเล่นงานจุดอ่อนของพวกเจ้า… ความกลัว… ความไม่เชื่อใจ… และความโดดเดี่ยว”

“ขอบคุณมากครับท่านวิญญาณแห่งวายุ” โกฮันกล่าวด้วยความเคารพ

“ขอบคุณมากเพคะ” ฮานาเสริม

“บททดสอบของข้าจบลงแล้ว… พวกเจ้าผ่านการฝึกฝนในห้องนี้แล้ว” วิญญาณแห่งวายุกยิ้ม “จงไปสู่ห้องต่อไป… ห้องแห่งพละกำลัง… ที่นั่น… วิญญาณแห่งพสุธาจะรอพวกเจ้าอยู่”

ทันใดนั้นเอง! ผนังอีกด้านหนึ่งของห้องก็พลันเปิดออก เผยให้เห็นทางเดินที่ทอดยาวไปสู่ความมืดมิด

ฮานาและโกฮันพยักหน้าให้กัน พวกเขารู้ว่าการเดินทางยังอีกยาวไกล แต่ด้วยพลังที่เพิ่มขึ้น และความเข้าใจในผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับบททดสอบต่อไป!