Semua Bab 5/B สวนสนุกต้องคำสาป: Bab 1 - Bab 10

เสียงคำรามกึกก้องจากเงาปีศาจนกยักษ์ที่ชนประตูโรงละครยังคงดังอยู่นอกอาคาร แต่ในความมืดสลัวของโรงละครร้าง ฮานา และ โกฮัน กลับต้องเผชิญหน้ากับอันตรายที่มองไม่เห็น กลิ่นอับชื้นและกลิ่นดินคละคลุ้งในอากาศ เสียงครืนๆ ที่ดังขึ้นมาจากใต้เวทียิ่งทำให้บรรยากาศน่าขนลุก“นายได้ยินไหมโกฮัน?” ฮานาถามเสียงสั่น ร่างกายยังคงสั่นสะท้านจากความหวาดกลัวและการวิ่งหนีเมื่อครู่ โกฮันพยักหน้ารับ มือยังคงกำมีดอาคมไว้แน่น ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ พยายามจับต้นตอของเสียงทันใดนั้นเอง!เพล้ง!เสียงกระจกแตกดังสนั่นหวั่นไหว หน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่สูงขึ้นไปบนผนังอาคารแตกเป็นเสี่ยงๆ เศษกระจกปลิวกระจายไปทั่วพื้น พร้อมกับที่ เงาดำนับสิบ พุ่งทะลุเข้ามาในโรงละครราวกับกระสุนปืน แต่ละตัวมีรูปร่างคล้ายสัตว์เลื้อยคลานที่บิดเบี้ยว เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและเงียบงันติ๊ดๆๆนาฬิกาอาคมบนข้อมือของฮานาพลันส่งเสียงเตือนดังลั่นไม่หยุด“รีบร่ายคาถาฮานา!” โกฮันเอ่ยลั่น น้ำเสียงหนักแน่น เขารีบวิ่งเข้าไปในความมืดที่เต็มไปด้วยซากเก้าอี้และม่านเวทีที่ห้อยระโยงระยาง เขาเห็นเงาดำหลายสิบตัวกำลังพุ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง ทั้งจากทางด้านบนของระเบียงชั

เสียงเอี๊ยดอ๊าดของม้าหมุนที่หมุนอย่างบ้าคลั่งดังระงมไปทั่วสวนสนุกร้าง บดบังเสียงลมหวีดหวิวที่พัดผ่านโครงสร้างโลหะสนิมเขรอะ แสงสีแดงฉานจากนาฬิกาอาคมบนข้อมือของ ฮานา ส่องวาบอย่างต่อเนื่อง ชี้ไปยังผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่โผล่พ้นออกมาจากใต้ฐานม้าหมุนเพียงเล็กน้อย ในขณะที่เงาดำขนาดเล็กรูปร่างคล้ายหนูจำนวนมากเริ่มพุ่งออกมาจากเงามืดใต้เครื่องเล่น ตรงเข้าโจมตีพวกเขาอย่างรวดเร็ว“พวกมันรู้! พวกมันรู้ว่าเรากำลังหาอะไร!” ฮานาตะโกน เสียงของเธอสั่นเครือด้วยความตื่นตระหนก เธอชูขวดเก็บวิญญาณขึ้นเตรียมพร้อมรับมือ แต่เงาดำเหล่านั้นพุ่งเข้ามาเร็วเกินกว่าที่เธอจะร่ายคาถาได้ทันท่วงทีโกฮัน ไม่รอช้า เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พลางตวัดมีดอาคมในมือออกไปเป็นวงกว้าง “ถอยไปฮานา! ฉันจะเปิดทางให้!” เสียงมีดกรีดอากาศดัง ฟิ้ว! เงาดำหลายตัวสลายไปในพริบตา แต่ก็มีอีกหลายตัวที่พุ่งลอดผ่านไปได้“อ๊าก!” โกฮันร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อเงาดำบางส่วนขูดเข้าที่สีข้างของเขา รอยแผลใหม่ปรากฏขึ้นบนชุดนักเรียนของเขา“โกฮัน!” ฮานาเบิกตากว้าง เธอรีบดึงเครื่องรางป้องกันตัวที่ทำจากไม้แกะสลักออกมาจากคอ และสวดภาวนาอย่างรวดเร็ว “ด้วยพลังแ

เสียงคำรามกึกก้องของ เงาปีศาจยักษ์ สั่นสะเทือนไปทั่วลานกว้างในป่า ต้นไม้รอบข้างสั่นไหวราวกับจะโค่นล้มลงเมื่อใดก็ได้ พลังงานมืดมิดที่แผ่ออกมาจากร่างมหึมาของมันทำให้บรรยากาศเย็นยะเยือกจนถึงกระดูก โกฮัน ก้าวไปยืนอยู่ด้านหน้าอย่างกล้าหาญ ชู มีดอาคม ขึ้นสูง เตรียมพร้อมรับมือกับภัยคุกคามตรงหน้า ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ดวงตาสีแดงก่ำของเงาปีศาจยักษ์อย่างแน่วแน่ แม้ขาที่บาดเจ็บจะส่งความเจ็บปวดแปลบปลาบมาไม่หยุด แต่เขาก็ต้องทำหน้าที่ปกป้อง ฮานา“ฮานา! รีบไป!” โกฮันตะโกนสุดเสียง เสียงของเขาแหบพร่าด้วยความเจ็บปวดและความอ่อนล้า แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นฮานาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เธอวิ่งตรงไปที่ บ่อน้ำเก่าแก่ อย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่แสงสีขาวจางๆ ที่เปล่งออกมาจากใต้ผิวน้ำที่เต็มไปด้วยตะไคร่น้ำ เธอเห็นผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์อีกผืนกำลังจมอยู่เบื้องล่างนั้นโกฮันไม่รอช้า เขาพุ่งตัวเข้าใส่เงาปีศาจยักษ์ทันที เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของมัน เสียงมีดอาคมฟาดฟันอากาศดัง ฉัวะ! ร่างของโกฮันปราดเปรียวราวกับพยัคฆ์ร้ายที่ซุ่มโจมตี เขาใช้ความเร็วและความว่องไวที่มีอยู่ทั้งหมดเข้าจู่โจมเงาปีศาจยักษ์ พย

หลังจากเหตุการณ์ที่บ่อน้ำเก่าแก่ ฮานา กับ โกฮัน ยืนอยู่ท่ามกลางลานกว้างในป่าที่กลับคืนสู่ความเงียบงันอีกครั้ง แสงจันทร์ทอประกายลงมาอ่อนๆ ผ่านหมู่แมกไม้ บาดแผลของโกฮันหายดีแล้วอย่างน่าอัศจรรย์ด้วยพลังของคาถาฟื้นฟู และผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ผืนที่สามก็ส่องแสงนวลอยู่ในมือของฮานา“เราควรไปต่อเลยไหมโกฮัน?” ฮานาถาม แม้จะรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ความรู้สึกเร่งรีบก็ยังคงคุกคามอยู่ในใจ เธอรู้ว่าพวกเขามีเวลาไม่มากนักโกฮันพยักหน้า สีหน้าของเขาจริงจังขึ้น “พวกเงาปีศาจยักษ์ตัวนั้นคงจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก ดูจากที่มันไล่ล่าเรามาถึงนี่ ฉันว่ามันน่าจะรู้แล้วว่าเรากำลังตามหาอะไรอยู่”ทั้งคู่เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง พวกเขาเดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่คดเคี้ยวในสวนสนุกร้าง ดวงตาคมกริบของโกฮันกวาดมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง มีดอาคมในมือของเขากำแน่นพร้อมรับมือกับทุกสิ่งที่อาจจะปรากฏขึ้น ฮานาเองก็ยกนาฬิกาอาคมขึ้นมาดูบ่อยครั้ง หวังว่าจะพบสัญญาณของเงาปีศาจตัวอื่นแต่ไม่ว่าพวกเขาจะเดินไปไกลแค่ไหน บรรยากาศรอบตัวก็ยังคงเงียบสงัดผิดปกติ ไม่มีแม้แต่เสียงลมพัดผ่าน ไม่มีเสียงแมลง หรือแม้แต่เสียงสัตว์เล็กๆ ราวกับว่าสิ่งมีชีวิตทุกช

ในความมืดสลัวของซากปรักหักพังภายในบ้านกระจกหกเหลี่ยม ฮานา ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของจอมมารแห่งเงามืดยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอราวกับเสียงสะท้อนจากห้วงนรก ร่างกายของเธออ่อนล้า จิตใจแตกสลาย ความหวังที่เคยมีมลายหายไปสิ้นเมื่อรู้ว่า โกฮัน เป็นเพียงภาพลวงตา และผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ผืนในมือกลับแปดเปื้อนไปด้วยพลังงานมืดมิด“ไม่… ไม่จริง…” ฮานาพึมพำ น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด เธอพยายามจะสลัดผ้ายันต์สีดำสนิทเหล่านั้นทิ้งไป แต่พวกมันกลับติดหนึบอยู่ในมือของเธอ ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายไปแล้ว“เจ้าจะหนีความจริงไปไหนไม่รอดหรอก… เด็กน้อย!” เสียงของจอมมารแห่งเงามืดดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันดังขึ้นจากทุกทิศทาง รอบตัวฮานา “เจ้าได้มอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าต้องการแล้ว… และในไม่ช้า โลกของเจ้าก็จะตกอยู่ภายใต้เงาของข้าอย่างสมบูรณ์!”ฮานาเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาที่แดงก่ำ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความสิ้นหวัง แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีความมุ่งมั่นบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเธอ เธอจะยอมแพ้ไม่ได้! เธอต้องหาทางช่วยโกฮัน และหยุดยั้งจอมมารแห่งเงามืดให้ได้!“แก… แ