การช่วยเหลือ

เสียงหัวเราะกึกก้องของจอมมารแห่งเงามืดยังคงดังกังวานไปทั่วสวนสนุกร้าง ราวกับจะย้ำเตือนความพ่ายแพ้และความเจ็บปวดของ ฮานา และ โกฮัน ร่างกายของพวกเขาสั่นเทาด้วยความเหนื่อยล้า บาดแผลจาก "ร่างจำลอง" ที่ต่อสู้มานั้นเจ็บปวดแสนสาหัส แต่ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือความรู้สึกถูกหลอกลวงและความสิ้นหวังที่เข้ากัดกินจิตใจ

ฮานาจ้องมองผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ผืนในมือที่บัดนี้กลายเป็นสีดำสนิท มันเปล่งพลังงานมืดมิดออกมาอย่างน่ากลัว ส่วนผ้ายันต์ในมือของโกฮันก็เช่นกัน ทุกอย่างที่พวกเขาเชื่อมั่นกลายเป็นเครื่องมือของศัตรูไปแล้ว

“ไม่… นี่มันไม่จริง…” ฮานาพึมพำ น้ำตาคลอเบ้า เธอพยายามสลัดผ้ายันต์ทิ้งอีกครั้ง แต่ก็ไร้ผล พวกมันเหมือนถูกตรึงไว้กับมือของเธอ

โกฮันกัดฟันกรอด เขาพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน แต่ขาของเขากลับอ่อนแรงจนทรุดลงไปอีกครั้ง “ฮานา… เราพลาดแล้ว… เรามันโง่จริงๆ” เสียงของเขาแหบพร่าเต็มไปด้วยความเจ็บใจ

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!” เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง “พวกเจ้าเข้าใจแล้วใช่ไหม? ว่าเจ้าเป็นเพียงเบี้ยหมากในเกมของข้า! กุญแจทั้งเจ็ดได้ถูกรวบรวมแล้ว! และในไม่ช้า มิติแห่งความมืดจะเปิดออก!”

ทันใดนั้นเอง! พื้นดินที่พวกเขาอยู่ก็พลันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงยิ่งกว่าที่เคย! รอยร้าวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นทั่วพื้นคอนกรีตของสวนสนุกร้าง แสงสีแดงฉานเรืองรองขึ้นมาจากรอยแยกเหล่านั้น พร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าที่รุนแรงจนแทบอาเจียน

“มันกำลังจะเปิดประตู!” โกฮันอุทาน ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

ฮานากรีดร้องเมื่อพื้นดินใต้เท้าของเธอเริ่มยุบตัวลง เธอพยายามคว้าหาที่ยึดเหนี่ยว แต่ก็ไม่มีอะไรเลย ร่างของเธอกำลังร่วงลงสู่ความมืดมิดเบื้องล่าง!

“โกฮัน!!!” ฮานาตะโกนสุดเสียง

“ฮานา!!!” โกฮันพยายามเอื้อมมือคว้าเธอ แต่เขาก็ถูกแรงสั่นสะเทือนเหวี่ยงไปอีกทาง ร่างของเขาก็เริ่มร่วงหล่นตามลงไปเช่นกัน

ทั้งคู่ร่วงลงไปในห้วงเหวแห่งความมืดมิด เสียงหัวเราะของจอมมารแห่งเงามืดยังคงดังก้องอยู่เบื้องบน ราวกับส่งพวกเขาลงสู่ขุมนรก

การปรากฏตัวของภูติแห่งวารี

ความมืดมิดเข้าปกคลุมฮานา เธอรู้สึกถึงแรงกระแทกจากอากาศที่ปะทะร่างอย่างรุนแรง หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว เธอหลับตาแน่น เตรียมพร้อมรับความตายที่จะมาถึง…

แต่แทนที่จะรู้สึกถึงแรงกระแทกกับพื้นดิน เธอกลับรู้สึกถึงความนุ่มนวลและเย็นสบายราวกับถูกโอบอุ้มไว้ด้วยผืนน้ำ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น และพบว่าตัวเองกำลังลอยอยู่กลางอากาศ รายล้อมไปด้วยแสงสีฟ้าอ่อนนวลตา

“เจ้าหนู… เจ้าปลอดภัยแล้ว”

เสียงใสราวกับระฆังแก้วดังขึ้นข้างหูของเธอ ฮานาหันไปมอง และก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างโปร่งแสงสีขาวคล้ายเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่มีผมยาวสยายราวกับสาหร่าย และดวงตาสีฟ้าใสราวกับน้ำทะเลลึก ภูติแห่งวารี ที่เธอเคยพบที่บ่อน้ำ กำลังลอยอยู่ตรงหน้าเธอ!

“ภูติ… ภูติแห่งวารี!?” ฮานาอุทานด้วยความประหลาดใจ

“ใช่… ข้าเอง” ภูติแห่งวารียิ้มอย่างอ่อนโยน “ข้าเฝ้ามองเจ้าอยู่ตลอดเวลา… เจ้ากำลังตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง และข้าไม่สามารถปล่อยให้เจ้าต้องเผชิญชะตากรรมนั้นตามลำพังได้”

ฮานาเหลือบไปเห็นโกฮัน เขาก็ถูกโอบอุ้มไว้ด้วยพลังงานแสงสีฟ้าเช่นเดียวกัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“เราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย?” โกฮันถามเสียงแผ่ว

“พวกเจ้าอยู่ใน โลกใต้บาดาล” ภูติแห่งวารีตอบ “นี่คืออาณาจักรที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผืนดินที่สวนสนุกตั้งอยู่… สถานที่ที่พลังแห่งธรรมชาติยังคงบริสุทธิ์และแข็งแกร่ง”

ขณะที่ภูติแห่งวารีพูด พวกเขาก็เคลื่อนที่ลงไปเบื้องล่างอย่างช้าๆ เผยให้เห็นทัศนียภาพที่น่าอัศจรรย์เบื้องล่าง! มันเป็นโลกที่เต็มไปด้วยถ้ำหินงอกหินย้อยที่ส่องประกายระยิบระยับด้วยแร่ธาตุเรืองแสง พืชพรรณแปลกตาที่เปล่งแสงอ่อนๆ ลำธารใต้ดินที่ใสสะอาดไหลคดเคี้ยวไปตามโขดหิน และมีสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายปลาเรืองแสงแหวกว่ายอยู่ในอากาศราวกับนก

“ว้าว…” ฮานาอุทานด้วยความทึ่ง เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะมีโลกแบบนี้อยู่ใต้ดิน

ภูติแห่งวารีพาพวกเขาลงไปยังโถงถ้ำขนาดใหญ่ที่สุด ใจกลางโถงมี บ่อน้ำใสสะอาด ที่เปล่งแสงสีฟ้าอ่อนจางๆ บ่อน้ำนั้นเต็มไปด้วยพลังงานแห่งการรักษาที่บริสุทธิ์

“จงเข้ามาในน้ำนี้… มันจะช่วยเยียวยาบาดแผลของพวกเจ้า และคืนพลังให้แก่พวกเจ้า” ภูติแห่งวารีกล่าว

ฮานาและโกฮันพยักหน้า พวกเขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและพลังงานที่แผ่ออกมาจากบ่อน้ำนั้น พวกเขาก้าวลงไปในน้ำที่เย็นสบายอย่างช้าๆ ทันทีที่ร่างกายของพวกเขาสัมผัสกับผิวน้ำ บาดแผลที่เคยเจ็บปวดก็พลันหายไปอย่างรวดเร็ว ความเหนื่อยล้าทั้งหมดมลายหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และพลังงานที่บริสุทธิ์ก็พลันไหลเวียนไปทั่วร่างของพวกเขา

“ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลย!” โกฮันอุทานด้วยความประหลาดใจ

“ผ้ายันต์ในมือฉัน… มันกลับเป็นสีขาวแล้ว!” ฮานาอุทานด้วยความดีใจ เธอชูผ้ายันต์ทั้งสี่ผืนขึ้นมาให้ดู แสงสีขาวบริสุทธิ์เปล่งประกายออกมาจากพวกมันอีกครั้ง

ภูติแห่งวารียิ้ม “ใช่… พลังแห่งความบริสุทธิ์ของที่นี่ได้ชำระล้างความแปดเปื้อนที่จอมมารทิ้งไว้บนผ้ายันต์ของเจ้าแล้ว”

การเปิดเผยความจริงของจอมมาร

เมื่อบาดแผลหายสนิทและพลังงานกลับคืนมา ภูติแห่งวารีก็เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฮานาและโกฮันฟัง ท่ามกลางแสงสว่างจากแร่ธาตุเรืองแสงและเสียงน้ำไหลริน

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้ากำลังสับสนและเจ็บปวดจากสิ่งที่จอมมารแห่งเงามืดได้ทำ” ภูติแห่งวารีกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แต่สิ่งที่พวกเจ้าได้เจอมานั้น… เป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนการอันชั่วร้ายของมันเท่านั้น”

“แผนการอะไรกันคะ?” ฮานาถามด้วยความกระหายใคร่รู้

“นานมาแล้ว… สวนสนุกแห่งนี้เคยเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ ผู้คนจากทั่วทุกสารทิศหลั่งไหลมาเพื่อสัมผัสกับความมหัศจรรย์ของมัน” ภูติแห่งวารีเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีต ดวงตาของมันมองเหม่อออกไปราวกับกำลังย้อนอดีต “แต่แล้ว… ‘จอมมารแห่งเงามืด’ ก็ได้ถือกำเนิดขึ้นจากความสิ้นหวังและความมืดมิดที่สะสมอยู่ในจิตใจของผู้คน… มันคือพลังงานด้านลบที่แข็งแกร่งที่สุด”

“มันถือกำเนิดขึ้นมาจากความสิ้นหวังของผู้คนอย่างนั้นเหรอ?” โกฮันพึมพำด้วยความสงสัย

“ใช่… จอมมารแห่งเงามืดมิได้มีกายเนื้อที่แท้จริง มันคือพลังงานบริสุทธิ์ที่ดูดซับความมืดมิดและสิ้นหวังของผู้คนมาเป็นอาหาร” ภูติแห่งวารีอธิบาย “ในอดีต… มีผู้พิทักษ์แห่งแสงเช่นเดียวกับข้า ที่ได้ต่อสู้กับจอมมารแห่งเงามืดและผนึกมันไว้ภายใต้สวนสนุกแห่งนี้ โดยใช้ ‘ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งเจ็ดผืน’ เป็นกุญแจในการจองจำมัน”

“ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งเจ็ดผืนงั้นเหรอ?” ฮานาเหลือบมองผ้ายันต์ในมือของเธอและโกฮัน

“ใช่… ผ้ายันต์เหล่านี้คือสิ่งที่ใช้ผนึกจอมมารไว้” ภูติแห่งวารีพยักหน้า “แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป ผู้คนเริ่มลืมเลือนความสุข… สวนสนุกเริ่มถูกทอดทิ้ง… ความสิ้นหวังก็เริ่มสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ผนึกของจอมมารแห่งเงามืดเริ่มอ่อนแอลง”

“แล้วการมาของพวกเรา… ก็คือการทำให้มันฟื้นคืนชีพขึ้นมางั้นเหรอ?” โกฮันถามด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“ไม่เชิง” ภูติแห่งวารีตอบ “การมาของพวกเจ้า… ได้เร่งปฏิกิริยาบางอย่าง… จอมมารแห่งเงามืดได้รับรู้ถึงพลังพิเศษในตัวเจ้าทั้งสอง… โดยเฉพาะพลังแห่ง ‘ความหวัง’ และ ‘ความมุ่งมั่น’ ของฮานา… และพลังแห่ง ‘ความกล้าหาญ’ และ ‘ความเสียสละ’ ของโกฮัน”

“มันเลยใช้เราเป็นเครื่องมือในการรวบรวมผ้ายันต์ทั้งหมดงั้นเหรอ?” ฮานาถามอย่างเจ็บใจ

“ใช่แล้ว” ภูติแห่งวารีถอนหายใจ “จอมมารแห่งเงามืดรู้ดีว่าผ้ายันต์เหล่านั้นคือพลังที่แข็งแกร่งที่สุดของฝ่ายแสง… มันจึงสร้าง ‘ภาพลวงตา’ ขึ้นมา… สร้างภารกิจหลอกๆ เพื่อให้พวกเจ้าออกตามหาผ้ายันต์เหล่านั้น และเมื่อพวกเจ้าสัมผัสผ้ายันต์ พลังแห่งความมืดมิดของมันก็จะเข้าครอบงำและแปดเปื้อนผ้ายันต์เหล่านั้น… กลายเป็นกุญแจที่เปิดประตูสู่มิติของมันได้สมบูรณ์”

“แล้วร่างจำลองที่เราต่อสู้ด้วยเมื่อครู่ก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนการด้วยสินะ?” โกฮันถาม

“ถูกต้อง” ภูติแห่งวารีพยักหน้า “มันคือการทดสอบพลังของพวกเจ้า และในขณะเดียวกัน ก็ดูดซับพลังงานแห่งความสิ้นหวังและความหวาดกลัวของพวกเจ้าไปเป็นอาหารด้วย… เพื่อให้มันแข็งแกร่งขึ้น และเตรียมพร้อมสำหรับการปรากฏตัวที่แท้จริง”

“แล้วตอนนี้… มันมีผ้ายันต์ครบหมดแล้วงั้นเหรอ?” ฮานาถามด้วยความรู้สึกที่จมดิ่งลง

“น่าเสียดาย… ใช่” ภูติแห่งวารีตอบด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “มันมีผ้ายันต์หกจากเจ็ดผืนอยู่ในครอบครองแล้ว… โดยที่ผ้ายันต์ทั้งสี่ผืนที่พวกเจ้าได้มานั้น ได้ถูกแปดเปื้อนไปแล้ว… เหลือเพียงผ้ายันต์อีกสองผืนที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกที่สุดของสวนสนุก… และผ้ายันต์เหล่านั้นก็ถูกป้องกันด้วยพลังงานมืดมิดที่แข็งแกร่งกว่าเดิมหลายเท่า”

“แล้วผ้ายันต์ผืนที่เจ็ดล่ะ?” โกฮันถาม

ภูติแห่งวารีส่ายหน้า “ผ้ายันต์ผืนที่เจ็ด… คือผ้ายันต์ที่ซ่อนอยู่ในตัวเจ้าฮานา… มันคือผ้ายันต์แห่ง ‘ความหวัง’ ที่ถูกผนึกไว้ในจิตวิญญาณของเจ้าตั้งแต่แรก… และจอมมารแห่งเงามืดต้องการมันมากที่สุด”

ฮานาเบิกตากว้าง เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ซ่อนลึกอยู่ในตัวเธอมาโดยตลอด แต่ไม่เคยรู้ว่ามันคือผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์!

“ทำไมถึงต้องเป็นฉัน?” ฮานาถามด้วยความสับสน

“เพราะเจ้ามีจิตวิญญาณที่บริสุทธิ์ และไม่เคยยอมแพ้ต่อความสิ้นหวัง… แม้จะเผชิญหน้ากับความมืดมิดขนาดไหนก็ตาม” ภูติแห่งวารีตอบ “พลังแห่งความหวังของเจ้าคือสิ่งที่จอมมารแห่งเงามืดหวาดกลัวมากที่สุด และมันต้องการที่จะดูดซับพลังนั้นไป เพื่อให้มันแข็งแกร่งไร้เทียมทาน”

“แล้วเราจะทำยังไงดี?” โกฮันถาม “ผ้ายันต์ของเราก็ถูกแปดเปื้อนไปแล้ว แถมผ้ายันต์ที่เหลือก็อยู่ในการควบคุมของมันอีก”

“ใช่… ตอนนี้จอมมารแห่งเงามืดได้พลังงานไปมากพอที่จะเปิดประตูมิติแห่งความมืดแล้ว” ภูติแห่งวารีกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่ยังมีความหวังอยู่… และนั่นคือเหตุผลที่ข้าพาพวกเจ้ามาที่นี่”

ภูติแห่งวารีชี้ไปที่เพดานถ้ำที่เต็มไปด้วยแร่ธาตุเรืองแสง “พลังงานบริสุทธิ์ของโลกใต้บาดาลนี้… สามารถชำระล้างความแปดเปื้อนของผ้ายันต์ที่จอมมารแห่งเงามืดครอบครองอยู่ได้… แต่พวกเจ้าต้องแย่งชิงมันกลับมาให้ได้”

“แย่งชิงกลับมางั้นเหรอ? แล้วผ้ายันต์อีกสองผืนที่เหลือล่ะคะ?” ฮานาถาม

“ผ้ายันต์อีกสองผืนนั้น… ถูกซ่อนไว้ในสถานที่ที่จอมมารแห่งเงามืดคิดว่าปลอดภัยที่สุด… นั่นคือ ‘หอคอยแห่งความมืด’ ใจกลางสวนสนุก” ภูติแห่งวารีตอบ “และมันถูกเฝ้าโดยเงาปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดของมัน”

“แล้วผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่อยู่ในตัวฉันล่ะ?” ฮานาถาม

“ผ้ายันต์แห่งความหวังที่อยู่ในตัวเจ้า… คือสิ่งสำคัญที่สุด” ภูติแห่งวารีกล่าว “มันคือพลังเดียวที่จะต่อกรกับจอมมารแห่งเงามืดได้โดยตรง… แต่มันจะถูกปลดปล่อยออกมาได้ก็ต่อเมื่อเจ้า ‘ยอมรับ’ ความหวังที่แท้จริงในตัวเจ้าเอง และ ‘เผชิญหน้า’ กับความมืดมิดภายในจิตใจของเจ้าเอง”

“เผชิญหน้ากับความมืดมิดในจิตใจ?” โกฮันถามอย่างไม่เข้าใจ

“ใช่… จอมมารแห่งเงามืดสามารถดูดซับพลังงานจากความสิ้นหวังและความกลัวได้” ภูติแห่งวารีอธิบาย “หากเจ้าฮานายังจมดิ่งอยู่กับความรู้สึกผิดและความสิ้นหวังที่ถูกหลอก… พลังแห่งความหวังในตัวเจ้าก็จะถูกบดบัง และไม่สามารถนำมาใช้ได้”

ฮานากัดริมฝีปากแน่น เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงรู้สึกอ่อนแอและไร้พลังขนาดนั้นหลังจากที่รู้ความจริงทั้งหมด

“แล้วเราควรจะเริ่มจากตรงไหนดี?” โกฮันถามอย่างกระตือรือร้น แม้จะรู้สึกเจ็บใจ แต่เขาก็พร้อมที่จะสู้ต่อ

“ก่อนอื่น… พวกเจ้าต้องทำความเข้าใจกับผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกแปดเปื้อนนี้” ภูติแห่งวารีชี้ไปที่ผ้ายันต์สีดำในมือของฮานา “แม้ว่ามันจะถูกแปดเปื้อนด้วยพลังของจอมมาร… แต่มันก็ยังคงมีพลังบางอย่างของผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงหลงเหลืออยู่… หากพวกเจ้าสามารถควบคุมพลังงานที่ผสมปนเปกันนี้ได้… พวกเจ้าก็จะสามารถใช้มันในการต่อสู้กับบริวารของจอมมารได้”

“ควบคุมพลังงานที่ผสมปนเปกัน?” ฮานาทวนคำ “หมายความว่ายังไงคะ?”

“ผ้ายันต์เหล่านี้ได้ดูดซับทั้งพลังแห่งแสงจากผ้ายันต์เดิม และพลังแห่งความมืดจากจอมมาร” ภูติแห่งวารีอธิบาย “มันเหมือนกับดาบสองคม… หากเจ้าไม่สามารถควบคุมมันได้ มันก็จะทำร้ายตัวเจ้าเอง… แต่หากเจ้าควบคุมมันได้… มันก็จะกลายเป็นอาวุธที่ทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ”

“แล้วเราจะฝึกควบคุมมันได้ยังไง?” โกฮันถาม

“ในโลกใต้บาดาลแห่งนี้มี ‘ห้องแห่งการฝึกฝน’ ที่เต็มไปด้วยพลังงานบริสุทธิ์ของธรรมชาติ” ภูติแห่งวารีกล่าว “ข้าจะนำพวกเจ้าไปที่นั่น… และจะคอยแนะนำพวกเจ้า… เพื่อให้พวกเจ้าสามารถควบคุมพลังของผ้ายันต์ที่ถูกแปดเปื้อนได้… ก่อนที่จะมุ่งหน้าสู่ หอคอยแห่งความมืด เพื่อแย่งชิงผ้ายันต์ที่เหลือกลับมา”

“และในระหว่างที่ฝึกฝน… เจ้าฮานา… เจ้าจะต้องเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับความมืดมิดในจิตใจของเจ้าเอง… เพื่อปลดปล่อยพลังแห่งความหวังที่แท้จริงออกมา” ภูติแห่งวารีกล่าวเสริม โดยจ้องมองไปที่ดวงตาของฮานา

ฮานาพยักหน้า เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน เพื่อช่วยโลกของเธอ และเพื่อแก้ไขความผิดพลาดที่เธอได้ก่อขึ้น

“ข้าพร้อมแล้วเพคะ!” ฮานากล่าวด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงขึ้น

“ฉันก็พร้อมเหมือนกัน!” โกฮันเสริมด้วยความมุ่งมั่น

ภูติแห่งวารียิ้มอย่างอ่อนโยน “ดีมาก… ความกล้าหาญของพวกเจ้าคือแสงสว่างที่แท้จริงในความมืดมิดนี้… จงจำไว้ว่า… แม้จอมมารแห่งเงามืดจะดูดซับพลังแห่งความสิ้นหวัง… แต่มันก็ไม่สามารถทำลาย ‘ความหวัง’ ที่แท้จริงในใจของผู้คนได้… ตราบใดที่พวกเจ้ายังไม่ยอมแพ้… แสงสว่างก็จะไม่มีวันดับลง”

ว่าแล้ว ภูติแห่งวารีก็ลอยนำหน้าไปเบื้องหน้า ฮานาและโกฮันตามไปอย่างไม่ลังเล มุ่งหน้าสู่ห้องแห่งการฝึกฝนในโลกใต้บาดาล ที่ซึ่งพวกเขาจะได้รับการเยียวยาทั้งร่างกายและจิตใจ และเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่แท้จริงกับจอมมารแห่งเงามืด… การต่อสู้ที่จะตัดสินชะตากรรมของโลก!