กำลัง

ฮานาและโกฮันก้าวเข้าสู่ ห้องแห่งพละกำลัง ด้วยความตื่นเต้นระคนความเหนื่อยล้าจากการฝึกฝนในห้องแห่งความเร็ว แสงสว่างภายในห้องนี้แตกต่างจากห้องก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง ที่นี่สว่างไสวด้วยแสงสีส้มอมแดงที่ดูอบอุ่นและมั่นคง ผนังห้องเป็นหินแกรนิตสีเข้มแข็งแกร่ง มีรอยจารึกรูปค้อนและขวานโบราณประดับอยู่ทั่วไป กลิ่นดินและแร่ธาตุที่คุ้นเคยในโลกใต้บาดาลกลับเข้มข้นขึ้นในห้องนี้ ให้ความรู้สึกดิบและทรงพลัง

“ดูเหมือนว่าห้องนี้จะไม่ได้เน้นความเร็วแล้วนะฮานา” โกฮันกล่าว เขากำหมัดแน่น รู้สึกถึงพละกำลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายหลังจากได้รับการเยียวยาจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์

“ฉันก็ว่างั้น… บรรยากาศมันต่างกันลิบลับเลย” ฮานาตอบพลางกวาดตามองไปรอบๆ เธอยกผ้ายันต์ในมือขึ้น มันเปล่งแสงสีขาวนวลตัดกับแสงสีส้มอมแดงของห้อง

ทันใดนั้นเอง! เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นราวกับแผ่นดินไหวก็ดังขึ้นมาจากมุมมืดของห้อง ร่างสูงใหญ่กำยำปรากฏตัวขึ้นช้าๆ มันเป็นร่างโปร่งแสงสีน้ำตาลเข้ม มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ผมของเขาสั้นเกรียน ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราดกดำ ดวงตาคมกริบราวกับหินผา ในมือถือค้อนขนาดมหึมาที่ดูหนักอึ้ง

“ยินดีต้อนรับ… ผู้กล้าทั้งสอง” เสียงทุ้มต่ำดุดัน ราวกับเสียงหินที่กลิ้งถล่มลงมา ดังขึ้นในห้อง “ข้าคือ วิญญาณแห่งพสุธา ผู้พิทักษ์ห้องแห่งพละกำลัง… ข้าจะทดสอบความแข็งแกร่งของพวกเจ้า… ทั้งพละกำลังของกาย… และพละกำลังของใจ”

ฮานาและโกฮันยืนนิ่ง เงียบฟังสิ่งที่วิญญาณแห่งพสุธาจะพูด

“พละกำลังของใจ… หมายความว่าอย่างไรครับ?” โกฮันถามออกไป

วิญญาณแห่งพสุธาจ้องมองมาที่เขา “หมายถึงความอดทน… ความไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก… และความกล้าหาญที่จะเผชิญหน้ากับความท้าทายที่ดูเป็นไปไม่ได้” เขากล่าว “พละกำลังที่แท้จริงมิได้อยู่ที่กล้ามเนื้อเพียงอย่างเดียว… หากแต่เป็นความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณที่สามารถยืนหยัดต่อสู้กับทุกอุปสรรค”

“แล้วบททดสอบของเราคืออะไรคะ?” ฮานาถามอย่างใจจดใจจ่อ

วิญญาณแห่งพสุธาตวัดสายตาไปยังใจกลางห้อง ที่นั่นมี แท่นหินขนาดมหึมา ตั้งตระหง่านอยู่ มันใหญ่โตจนน่าตกใจ ดูเหมือนก้อนหินที่ถูกตัดออกจากภูเขาทั้งลูก พื้นผิวหินหยาบกร้านและมีรอยร้าวลึก

“ภารกิจของพวกเจ้าคือ… จงเคลื่อนย้ายแท่นหินก้อนนั้นไปให้ถึงจุดสิ้นสุดของห้องนี้” วิญญาณแห่งพสุธาประกาศ “เพียงแค่ผลักมันไปเท่านั้น… และจงจำไว้… หากพวกเจ้าหยุดพัก… หรือแสดงความท้อแท้แม้เพียงเล็กน้อย… บททดสอบนี้จะเริ่มต้นใหม่ทันที”

ฮานาและโกฮันมองหน้ากันด้วยความตกใจ แท่นหินนั้นดูใหญ่โตเกินกว่าที่คนสองคนจะเคลื่อนย้ายได้ มันดูเป็นไปไม่ได้เลย

“ท่านวิญญาณแห่งพสุธาครับ… มัน… มันใหญ่เกินไป” โกฮันกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

“ใหญ่เกินไป? นั่นคือสิ่งที่เจ้าคิด” วิญญาณแห่งพสุธายกค้อนในมือขึ้น แล้วกระแทกลงบนพื้นเบาๆ เสียงสะท้อนดังก้องไปทั่วห้อง “พละกำลังที่แท้จริงจะถูกปลดปล่อยออกมาในยามที่เจ้าเผชิญหน้ากับสิ่งที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้… จงเริ่มได้!”

การทดสอบครั้งแรก: ความล้มเหลวที่คาดเดาได้

ทันทีที่วิญญาณแห่งพสุธาให้สัญญาณ โกฮันก็รีบวิ่งไปที่แท่นหิน เขาใช้สองมือดันมันสุดแรงเกิด กล้ามเนื้อของเขาเกร็งแน่น เส้นเลือดปูดโปนตามแขนและลำคอ เสียง ฮึ่บ! ดังลอดไรฟันของเขา

แต่แท่นหินนั้นกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

“อึ่ก…!” โกฮันกัดฟันแน่น เขาดันอีกครั้งด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ก็ยังคงไร้ผล

ฮานารีบเข้าไปช่วย เธอใช้มือดันแท่นหินข้างๆ โกฮันด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี “ฮึ่บ! ช่วยกันโกฮัน!”

ทั้งคู่รวมแรงกันดันแท่นหิน แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม แท่นหินยังคงนิ่งสนิทราวกับเป็นส่วนหนึ่งของพื้นห้อง

“ไม่ไหวเลย… มันหนักเกินไปจริงๆ!” ฮานาหอบหายใจอย่างหนัก เธอรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่แขนและไหล่

“ฉันก็ว่างั้นฮานา… มันไม่ขยับเลย” โกฮันกล่าวด้วยความท้อแท้ เหงื่อไหลโทรมกาย

ทันใดนั้น! แสงสีส้มอมแดงก็พลันสาดส่องลงมาจากเพดานห้อง ส่องไปยังแท่นหินที่ยังคงไม่ขยับ และฮานากับโกฮันที่กำลังยืนหอบ

“เจ้าหยุดพัก… และเจ้าแสดงความท้อแท้” วิญญาณแห่งพสุธากล่าวเสียงเรียบ “บททดสอบเริ่มต้นใหม่”

แสงสว่างจางลงเล็กน้อย และพวกเขาก็ถูกส่งกลับไปยืนอยู่ตรงจุดเริ่มต้นของห้องอีกครั้ง แท่นหินยังคงตั้งตระหง่านอยู่ที่เดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อ๊ากกก!” โกฮันสบถด้วยความหงุดหงิด “แบบนี้จะไปทำได้ยังไงกัน!?”

“ใจเย็นก่อนโกฮัน” ฮานาพูด “เราต้องคิดหาวิธี… มันต้องมีวิธี”

การฝึกฝนอันแสนสาหัส: การค้นพบพละกำลังภายใน

ฮานาและโกฮันพยายามซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวกเขาใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อดันแท่นหิน แต่ทุกครั้งที่พวกเขาแสดงความเหนื่อยล้า หรือหยุดพักแม้เพียงชั่วขณะ แสงสีส้มอมแดงก็จะสาดส่องลงมา และพวกเขาก็จะถูกส่งกลับไปที่จุดเริ่มต้น

“ฉันไม่เข้าใจเลย… พลังของเรามันไม่พอจริงๆ เหรอ?” ฮานาพึมพำด้วยความอ่อนล้า

“ไม่พอหรอก” วิญญาณแห่งพสุธาปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา “พละกำลังที่แท้จริงมิได้อยู่ที่แรงกายเพียงอย่างเดียว… เจ้ายังไม่ได้ใช้พละกำลังของใจ… เจ้ายังไม่ได้เข้าใจแก่นแท้ของผ้ายันต์ในมือเจ้า”

“แก่นแท้ของผ้ายันต์?” โกฮันถาม

“ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกแปดเปื้อนนั้น… ได้ดูดซับทั้งพลังแห่งแสงและความมืดไว้” วิญญาณแห่งพสุธาอธิบาย “มันคือ การผสมผสาน ของพลังงานทั้งสอง… ความแข็งแกร่งที่แท้จริงมิได้อยู่ที่การเลือกข้างใดข้างหนึ่ง… หากแต่อยู่ที่การหลอมรวมทั้งสองสิ่งเข้าด้วยกัน”

ฮานานึกถึงคำพูดของภูติแห่งวารีที่บอกว่าเธอต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลังงานที่ผสมปนเปกันนี้

“แล้วเราจะควบคุมมันได้ยังไงคะ?” ฮานาถามอย่างกระหายใคร่รู้

“จงมองไปยังแท่นหินนั้น… มันคือสัญลักษณ์ของความมืดมิดและอุปสรรคที่ขวางกั้นพวกเจ้า… แต่มันก็เป็นเพียงหินก้อนหนึ่ง” วิญญาณแห่งพสุธากล่าว “จงใช้แสงจากผ้ายันต์เพื่อส่องนำทาง… และใช้เงามืดเพื่อสร้างพลัง… จงรวมสองสิ่งเข้าด้วยกัน… จงเป็นหนึ่งเดียวกับผ้ายันต์”

ฮานาหลับตาลง เธอจ้องมองไปที่ผ้ายันต์ในมือ เธอรู้สึกถึงพลังงานที่ไหลเวียนอยู่ภายใน มันเป็นทั้งความรู้สึกอบอุ่นจากพลังแห่งแสง และความเย็นยะเยือกจากพลังแห่งความมืด พวกมันกำลังต่อสู้กันอยู่ภายในผ้ายันต์

“รวม… รวมพลัง…” ฮานาพึมพำ

เธอพยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมด เธอเริ่มร่ายคาถาที่เธอเคยใช้ในการรวมพลังกับโกฮัน แต่คราวนี้เธอไม่ได้ส่งพลังออกไป แต่เธอกลับพยายามดึงพลังทั้งสองด้านของผ้ายันต์เข้ามาในตัวเธอ พยายามที่จะหลอมรวมพวกมันเข้าด้วยกัน

ทันใดนั้นเอง! ผ้ายันต์ทั้งสี่ผืนในมือของฮานาก็พลันเปล่งแสงสว่างจ้าออกมา! มันไม่ใช่แสงสีขาวบริสุทธิ์ หรือแสงสีดำสนิทอีกต่อไป แต่มันเป็น แสงสีเทา ที่มั่นคงและทรงพลัง!

“ฉันทำได้แล้ว! ฉันรู้สึกถึงมัน!” ฮานาอุทานด้วยความตื่นเต้น เธอยื่นมือออกไปสัมผัสแท่นหินเบาๆ เธอรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่เชื่อมโยงระหว่างผ้ายันต์กับแท่นหิน เหมือนกับว่าพวกมันเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน

โกฮันเห็นดังนั้นก็ตกใจ “สุดยอดไปเลยฮานา!”

“ถึงตาเจ้าแล้ว… เจ้าหนู” วิญญาณแห่งพสุธากล่าวกับโกฮัน “เจ้าคือผู้ที่มีพละกำลังแห่งความกล้าหาญ… เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะรวมจิตใจเข้ากับร่างกาย… และปลดปล่อยพละกำลังที่แท้จริงออกมา”

โกฮันมองไปที่ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์สามผืนในมือของเขา เขาจำได้ว่าผ้ายันต์เหล่านี้เคยส่องแสงสีขาวบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้พวกมันกลับเปล่งแสงสีเทาเช่นเดียวกับของฮานา แต่เป็นสีเทาที่ดูมั่นคงและแข็งแกร่งกว่า

“พละกำลังที่แท้จริง… มิได้อยู่ที่กล้ามเนื้อเพียงอย่างเดียว… หากแต่เป็นความมุ่งมั่นที่ไม่มีวันแตกหัก… ความเชื่อมั่นในตนเอง… จงจินตนาการว่าเจ้าคือภูผา… ที่ไม่มีสิ่งใดสามารถสั่นคลอนได้” วิญญาณแห่งพสุธาชี้แนะ

โกฮันหลับตาลง เขาพยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมด เขาจินตนาการว่าตัวเองเป็นภูผาที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ไม่มีสิ่งใดสามารถทำให้เขาเคลื่อนไหวได้ นอกจากตัวเขาเอง และเขาก็รู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นในร่างกายของเขา มันเป็นพลังงานที่แตกต่างจากพลังงานที่เขาเคยใช้ก่อนหน้านี้ มันเป็นพลังงานที่มั่นคงและหนักแน่น ราวกับแก่นโลก

ทันใดนั้น! ร่างกายของโกฮันก็พลันเปล่งแสงสีเทาอ่อนๆ ออกมาเช่นเดียวกับฮานา! แสงนั้นดูแข็งแกร่งและหนักแน่นกว่าของฮานาเล็กน้อย

“ฉัน… ฉันก็รู้สึกได้ถึงมัน!” โกฮันอุทานด้วยความประหลาดใจและดีใจ

“ดีมาก!” วิญญาณแห่งพสุธากล่าวด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้าได้ค้นพบพละกำลังที่แท้จริงของตนเองแล้ว… พละกำลังที่ผสานรวมทั้งแสงสว่างและความมืดมิดเข้าด้วยกัน… พละกำลังที่มาจากจิตใจที่เข้มแข็งและไม่ย่อท้อ”

บททดสอบสุดท้าย: การเคลื่อนย้ายภูผา

หลังจากค้นพบพละกำลังที่แท้จริงของตนเอง ฮานาและโกฮันก็กลับไปที่แท่นหินอีกครั้ง คราวนี้พวกเขามีความมั่นใจมากขึ้น

“พร้อมนะโกฮัน?” ฮานาถาม เสียงของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“พร้อมฮานา!” โกฮันตอบ

ทั้งคู่รวมพลังกันอีกครั้ง ฮานายื่นมือที่ถือผ้ายันต์สีเทาออกไปสัมผัสแท่นหิน โกฮันวางมือลงบนผ้ายันต์ของฮานา และจากนั้นก็วางมืออีกข้างบนแท่นหิน

“ด้วยพลังแห่งการหลอมรวม… จงเคลื่อนย้าย!” ฮานาร่ายคาถาออกมาอย่างแผ่วเบา

ทันใดนั้น! แสงสีเทาขนาดใหญ่ก็พลันส่องสว่างออกมาจากมือของฮานาและโกฮัน แสงนั้นแผ่ปกคลุมแท่นหินขนาดมหึมาไว้ทั้งหมด และในชั่วพริบตา! แท่นหินนั้นก็พลันเริ่ม ขยับอย่างช้าๆ!

“มัน… มันขยับแล้ว!” ฮานาอุทานด้วยความดีใจ

“ฮึ่บ!” โกฮันออกแรงดันอย่างมั่นคง เขาไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเหมือนครั้งก่อนๆ พลังงานสีเทาที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเขาทำให้เขารู้สึกแข็งแกร่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

พวกเขาทั้งคู่รวมพลังกัน ผลักแท่นหินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แต่สม่ำเสมอ แท่นหินที่เคยดูเป็นไปไม่ได้ที่จะเคลื่อนย้าย บัดนี้กลับเคลื่อนที่ไปตามพื้นห้องอย่างมั่นคง เสียงเสียดสีของหินกับพื้นดัง ครืดดดด…! แต่พวกเขาก็ไม่ย่อท้อ

วิญญาณแห่งพสุธายืนมองพวกเขาด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ เขารู้ว่าพวกเขาได้เข้าใจแก่นแท้ของพละกำลังที่แท้จริงแล้ว

“ความอดทน… ความพยายาม… ความร่วมมือ… และจิตใจที่แข็งแกร่ง… คือพละกำลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุด” วิญญาณแห่งพสุธาพึมพำ

ฮานาและโกฮันใช้เวลาอีกหลายชั่วโมงในการผลักแท่นหินก้อนมหึมานั้นไปจนถึงจุดสิ้นสุดของห้อง แม้จะเหนื่อยล้า แต่พวกเขาก็ไม่ยอมหยุดพัก ไม่แสดงความท้อแท้แม้แต่น้อย

ในที่สุด! แท่นหินก็เคลื่อนที่ไปหยุดนิ่งที่จุดสิ้นสุดของห้อง!

เสียง ครืนนนน! ดังขึ้นเบาๆ และแท่นหินก็จมหายลงไปในพื้นห้องอย่างช้าๆ ราวกับไม่เคยมีอยู่ตรงนั้นมาก่อน

ฮานาและโกฮันทิ้งตัวลงกับพื้นด้วยความอ่อนล้าอย่างถึงที่สุด พวกเขาหอบหายใจอย่างหนัก แต่รอยยิ้มก็พลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา

“เรา… เราทำได้แล้ว!” ฮานาพูดเสียงแผ่ว

“ใช่! เราทำได้แล้วฮานา!” โกฮันตอบ ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ

วิญญาณแห่งพสุธาปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง “ยอดเยี่ยมมาก… เด็กๆ” เขาชมเชย “พวกเจ้าได้แสดงให้เห็นถึงพละกำลังที่แท้จริง… ทั้งพละกำลังของกาย… และพละกำลังของใจ… และที่สำคัญที่สุด… คือความสามารถในการหลอมรวมแสงสว่างและความมืดมิดเข้าด้วยกันเพื่อสร้างพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”

“ขอบคุณมากครับท่านวิญญาณแห่งพสุธา” โกฮันกล่าวด้วยความเคารพ

“ขอบคุณมากเพคะ” ฮานาเสริม

“บททดสอบของข้าจบลงแล้ว… พวกเจ้าผ่านการฝึกฝนในห้องนี้แล้ว” วิญญาณแห่งพสุธายิ้ม “จงไปสู่ห้องต่อไป… ห้องแห่งการหลอมรวม… ที่นั่น… วิญญาณแห่งธาตุทั้งสี่จะรอพวกเจ้าอยู่”

ทันใดนั้นเอง! ผนังอีกด้านหนึ่งของห้องก็พลันเปิดออก เผยให้เห็นทางเดินที่ทอดยาวไปสู่ความมืดมิดที่เปล่งแสงหลากสีระยิบระยับราวกับดวงดาว

ฮานาและโกฮันพยักหน้าให้กัน พวกเขารู้ว่าการเดินทางยังอีกยาวไกล แต่ด้วยพละกำลังที่เพิ่มขึ้น และความเข้าใจในผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับบททดสอบต่อไป! พวกเขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งที่จอมมารแห่งเงามืดจะส่งมาให้!