การแยกสัมผัส

ฮานาและโกฮันก้าวเข้าสู่ ห้องแห่งการแยกสัมผัส ท่ามกลางความงุนงง แสงสว่างภายในห้องนี้ดูแปลกประหลาด มันเป็นแสงสีรุ้งที่หมุนวนไปมาอย่างช้าๆ ทำให้ภาพที่เห็นบิดเบี้ยวและพร่าเลือน ผนังห้องทำจากวัสดุโปร่งแสงที่ไม่สามารถระบุได้ว่าคืออะไร ทุกอย่างในห้องดูเลือนลางและไม่แน่นอน กลิ่นหอมแปลกๆ ลอยคละคลุ้งในอากาศ ชวนให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มและมึนงง

“นี่มัน… ห้องอะไรกันเนี่ย?” ฮานาพึมพำ เธอรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยเมื่อมองแสงสีรุ้งที่หมุนวนไม่หยุด

“ฉันก็ไม่แน่ใจฮานา… แต่บรรยากาศมันประหลาดมาก” โกฮันตอบ เสียงของเขามีอาการมึนงงเล็กน้อย เขากำมีดอาคมแน่น พยายามตั้งสติ

ทันใดนั้นเอง! แสงสีรุ้งก็พลันรวมตัวกันเป็นร่างโปร่งแสงสีขาวบริสุทธิ์ รูปร่างคล้ายหญิงสาวงดงามราวกับนางฟ้า เธอมีปีกสีรุ้งโปร่งแสงขนาดใหญ่ ผมยาวสลวยสีเงินระยิบระยับ ดวงตาของเธอเป็นสีฟ้าใสราวกับท้องฟ้าไร้เมฆ และมีรัศมีอ่อนโยนแผ่ออกมาจากตัวเธอ

“ยินดีต้อนรับ… ผู้กล้าทั้งสอง” เสียงใสราวกับเสียงกระดิ่งแก้วดังขึ้นในห้อง “ข้าคือ วิญญาณแห่งดารา ผู้พิทักษ์ห้องแห่งการแยกสัมผัส… ข้าจะทดสอบความสามารถในการแยกแยะของพวกเจ้า… ทั้งการแยกแยะประสาทสัมผัส… และการแยกแยะความจริงกับภาพลวงตา”

ฮานาและโกฮันจ้องมองวิญญาณแห่งดาราด้วยความทึ่ง

“การแยกแยะประสาทสัมผัส… หมายความว่าอย่างไรครับ?” โกฮันถาม

วิญญาณแห่งดารายิ้มอย่างอ่อนโยน “หมายถึงความสามารถในการรับรู้และตีความข้อมูลที่เข้ามาทางประสาทสัมผัสได้อย่างถูกต้องแม่นยำ แม้จะอยู่ท่ามกลางสิ่งรบกวน… และการแยกแยะความจริงกับภาพลวงตาก็คือ… การมองเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังสิ่งลวงตา… สิ่งที่จอมมารแห่งเงามืดใช้เป็นอาวุธสำคัญ”

ฮานานึกถึงสิ่งที่จอมมารแห่งเงามืดเคยหลอกพวกเขาด้วยภาพลวงตาของโกฮันและความจริงเรื่องผ้ายันต์ เธอรู้ว่าบททดสอบนี้สำคัญมาก

“แล้วบททดสอบของเราคืออะไรคะ?” ฮานาถามอย่างใจจดใจจ่อ

วิญญาณแห่งดาราผายมือไปยังใจกลางห้อง ที่นั่นไม่มีอะไรนอกจากความว่างเปล่า แต่แสงสีรุ้งที่หมุนวนนั้นดูเหมือนจะเข้มข้นขึ้นตรงบริเวณนั้น

“ภารกิจของพวกเจ้าคือ… จงตามหา แก่นแท้แห่งความจริง ที่ซ่อนอยู่ในห้องแห่งภาพลวงตานี้” วิญญาณแห่งดาราประกาศ “แก่นแท้แห่งความจริงนั้นไม่มีรูปร่าง… ไม่มีกลิ่น… ไม่มีเสียง… มันเป็นเพียงพลังงานที่บริสุทธิ์… พวกเจ้าจะต้องใช้ประสาทสัมผัสที่แท้จริงของพวกเจ้าในการค้นหามัน… และจงจำไว้… หากพวกเจ้าสัมผัสกับภาพลวงตาแม้เพียงเล็กน้อย… บททดสอบนี้จะเริ่มต้นใหม่ทันที”

ฮานาและโกฮันมองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ แก่นแท้แห่งความจริงที่ไม่มีรูปร่าง ไม่มีกลิ่น ไม่มีเสียง? มันจะหาเจอได้อย่างไร?

“ท่านวิญญาณแห่งดาราครับ… ถ้ามันไม่มีรูปร่าง ไม่มีกลิ่น ไม่มีเสียง… แล้วเราจะหามันเจอได้ยังไงครับ?” โกฮันถามด้วยความกังวล

“นั่นคือสิ่งที่พวกเจ้าต้องค้นหาเอง… ผู้กล้า” วิญญาณแห่งดารายิ้มบางๆ “จงเริ่มได้!”

การทดสอบครั้งแรก: จมดิ่งสู่ห้วงแห่งภาพลวงตา

ทันทีที่วิญญาณแห่งดาราให้สัญญาณ แสงสีรุ้งในห้องก็พลันหมุนวนเร็วขึ้นอย่างบ้าคลั่ง! ภาพต่างๆ เริ่มปรากฏขึ้นรอบตัวฮานาและโกฮัน มันเป็นภาพที่ไม่เป็นระเบียบ ทั้งภาพของสวนสนุกที่ถูกทอดทิ้ง ภาพของบ้านกระจกหกเหลี่ยมที่พังทลาย ภาพของเงาปีศาจกระจก และแม้กระทั่งภาพของจอมมารแห่งเงามืดที่กำลังหัวเราะเย้ยหยันพวกเขา! เสียงต่างๆ ก็ดังระงมไปหมด ทั้งเสียงกรีดร้อง เสียงหัวเราะ เสียงระเบิด และเสียงกระซิบกระซาบที่ฟังดูน่ากลัว กลิ่นต่างๆ ก็ลอยเข้ามาในจมูกของพวกเขา ทั้งกลิ่นเหม็นเน่า กลิ่นคาวเลือด และกลิ่นหอมหวานเย้ายวน

“อ๊ากกกก!” ฮานากรีดร้อง เธอเอามือกุมศีรษะ ภาพและเสียงที่ถาโถมเข้ามาทำให้เธอสับสนและเวียนหัวอย่างรุนแรง

“มัน… มันเยอะเกินไป!” โกฮันกัดฟันแน่น เขายกมีดอาคมขึ้นป้องกันตัวเองจากภาพลวงตาที่พุ่งเข้ามา เหมือนมันเป็นของจริง

พวกเขาพยายามเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างช้าๆ พยายามที่จะไม่สัมผัสกับภาพลวงตาเหล่านั้น แต่ภาพเหล่านั้นก็เหมือนจะลอยไปมาอย่างอิสระ บางครั้งก็พุ่งชนพวกเขา บางครั้งก็วนรอบตัวพวกเขา ทำให้พวกเขายิ่งสับสน

“เราจะหามันเจอได้ยังไงฮานา!?” โกฮันตะโกนท่ามกลางความโกลาหล เขาพยายามใช้ผ้ายันต์ในมือช่วย แต่ผ้ายันต์ก็ส่องแสงริบหรี่ราวกับถูกพลังของภาพลวงตาบดบัง

ฮานาพยายามใช้ผ้ายันต์ในมือเพื่อนำทาง เธอหลับตาลง พยายามใช้ "สัมผัส" แบบที่วิญญาณแห่งวายุสอนเมื่อครู่ แต่ก็ไม่สามารถแยกแยะได้เลยว่าสิ่งไหนคือความจริง สิ่งไหนคือภาพลวงตา

ทันใดนั้น! ภาพของโกฮันที่ถูกจอมมารหลอกว่าสลายไปก็พลันปรากฏขึ้นตรงหน้าเธออย่างชัดเจน! มันเป็นภาพที่สมจริงจนเธอรู้สึกเจ็บปวดในอก

“โกฮัน!” ฮานาเผลอเอื้อมมือไปสัมผัสภาพนั้น

ฟิ้วววว!

ร่างของฮานาก็พลันหายไป! และปรากฏขึ้นอีกครั้งที่จุดเริ่มต้นของห้อง

“ฮานา!” โกฮันตะโกนด้วยความตกใจ เขาเองก็ถูกภาพลวงตาของจอมมารแห่งเงามืดที่กำลังหัวเราะเยาะเย้ยเขาเข้าครอบงำจนเสียสติไปชั่วขณะ

ทันใดนั้น! แสงสีรุ้งก็พลันสาดส่องลงมาจากเพดานห้อง ส่องไปยังฮานาที่กลับมาอยู่ที่จุดเริ่มต้น และโกฮันที่กำลังยืนงงงัน

“เจ้าสัมผัสภาพลวงตา… บททดสอบเริ่มต้นใหม่” วิญญาณแห่งดารากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

ฮานาและโกฮันถูกส่งกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามตั้งสติแค่ไหน ภาพและเสียงที่จอมมารแห่งเงามืดสร้างขึ้นก็ยังคงทรงพลังและสมจริงเกินกว่าที่พวกเขาจะรับมือไหว พวกเขาไม่สามารถแยกแยะความจริงกับภาพลวงตาได้เลย

“นี่มัน… ยากกว่าที่คิดเยอะเลย!” ฮานาหอบหายใจอย่างหนัก เธอรู้สึกว่าจิตใจของเธอกำลังจะถูกทำลายด้วยภาพลวงตาเหล่านี้

การฝึกฝนอันแสนสาหัส: การมองทะลุผ่านความมืดมิด

หลังจากล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฮานาและโกฮันก็นั่งลงอย่างหมดแรงกลางห้องที่เต็มไปด้วยภาพลวงตาที่หมุนวนไม่หยุด

“เราทำไม่ได้หรอกฮานา… มันเยอะเกินไป… ฉันแยกแยะไม่ออกเลย” โกฮันกล่าวด้วยน้ำเสียงท้อแท้

“ไม่นะโกฮัน… เราต้องทำได้สิ” ฮานาพึมพำ แต่ในใจเธอก็รู้สึกเหมือนกัน

“พวกเจ้ายังไม่ได้เข้าใจแก่นแท้ของการแยกแยะ… ผู้กล้า” วิญญาณแห่งดาราปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา “จงจำไว้… จอมมารแห่งเงามืดสร้างภาพลวงตาขึ้นจากความกลัวและความกังวลในจิตใจของเจ้า… หากเจ้าไม่สามารถเอาชนะความกลัวของตัวเองได้… เจ้าก็จะไม่มีวันมองเห็นความจริง”

“เอาชนะความกลัวของตัวเองงั้นเหรอ?” ฮานาทวนคำ

“ใช่… จอมมารแห่งเงามืดมันรู้ว่าเจ้ากลัวอะไร… มันจะสร้างภาพเหล่านั้นขึ้นมาเพื่อหลอกล่อและทำลายจิตใจของเจ้า” วิญญาณแห่งดาราอธิบาย “หนทางเดียวที่จะเอาชนะมันได้… คือการเผชิญหน้ากับความกลัวของเจ้าเอง… และก้าวข้ามมันไป”

“แล้วผ้ายันต์ล่ะคะ? มันจะช่วยเราได้ไหม?” ฮานาถาม

“ผ้ายันต์ของเจ้าได้ดูดซับทั้งพลังแห่งแสงและความมืดไว้… มันคือเครื่องมือที่จะช่วยให้เจ้ามองเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังภาพลวงตา” วิญญาณแห่งดารากล่าว “จงใช้พลังแห่งแสงจากผ้ายันต์เพื่อส่องสว่างความมืดมิด… และใช้พลังแห่งความมืดเพื่อทำลายภาพลวงตา… จงใช้ทั้งสองสิ่งร่วมกัน”

ฮานาหลับตาลง เธอพยายามรวบรวมสมาธิ เธอจ้องมองไปที่ผ้ายันต์ในมืออีกครั้ง แสงสีเทาจากผ้ายันต์ดูเหมือนจะเต้นระริกในมือเธอ เธอพยายามที่จะ "เห็น" สิ่งที่อยู่เบื้องหลังภาพลวงตา เธอพยายามที่จะ "ฟัง" สิ่งที่อยู่เบื้องหลังเสียงรบกวน เธอพยายามที่จะ "สัมผัส" แก่นแท้ที่ซ่อนอยู่

“ความจริง… ความจริงคืออะไร?” ฮานาพึมพำกับตัวเอง

ทันใดนั้นเอง! แสงสีเทาจากผ้ายันต์ก็พลันส่องสว่างขึ้นอย่างรุนแรง! แสงนั้นพุ่งตรงเข้าไปในดวงตาของฮานา และในชั่วพริบตา! ภาพลวงตาที่เคยถาโถมเข้ามาก็พลันจางหายไปเล็กน้อย เผยให้เห็นเส้นใยพลังงานที่มองไม่เห็นเชื่อมโยงกับภาพลวงตาเหล่านั้น

“ฉันเห็นแล้ว! ฉันเห็นเส้นใยพลังงาน!” ฮานาอุทานด้วยความตื่นเต้น

“ดีมาก! ฮานา!” โกฮันกล่าว เขาก็พยายามหลับตาและใช้ผ้ายันต์ในมือเพื่อช่วยเช่นกัน

“เส้นใยเหล่านั้นคือสิ่งหล่อเลี้ยงภาพลวงตา” วิญญาณแห่งดาราอธิบาย “เจ้าต้องใช้พลังของผ้ายันต์เพื่อทำลายเส้นใยเหล่านั้น… แล้วภาพลวงตาจะสลายไป”

โกฮันหลับตาลง เขาพยายามรวบรวมสมาธิ เขาจินตนาการว่าผ้ายันต์ในมือของเขาเป็นเครื่องมือที่จะช่วยให้เขามองทะลุผ่านความจริงที่บิดเบี้ยวนี้ได้ เขาพยายามที่จะ "แยก" เสียงต่างๆ ออกจากกัน พยายามที่จะ "แยก" กลิ่นต่างๆ ออกจากกัน และเขาก็รู้สึกได้ถึง "ความเงียบสงบ" ที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางความโกลาหล

“ฉันได้ยินแล้ว! เสียงกระซิบเหล่านั้นไม่ใช่ความจริง!” โกฮันอุทาน เขาลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววเข้าใจ

พวกเขาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง คราวนี้พวกเขาไม่ได้วิ่งหนีภาพลวงตา แต่พวกเขาพยายามที่จะมองทะลุผ่านมัน ฮานาใช้ผ้ายันต์ในการส่องสว่างและทำลายเส้นใยพลังงานที่สร้างภาพลวงตา ในขณะที่โกฮันก็ใช้มีดอาคมในการฟันทำลายภาพลวงตาที่พุ่งเข้ามาใกล้ โดยอาศัยการมองเห็นพลังงานของฮานา และการแยกแยะเสียงและกลิ่นของตัวเอง

พวกเขาฝึกฝนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งประสาทสัมผัสของพวกเขาเฉียบคมขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ฮานาสามารถมองเห็นเส้นใยพลังงานได้อย่างชัดเจน และทำลายพวกมันได้อย่างรวดเร็ว โกฮันสามารถแยกแยะความจริงออกจากภาพลวงตาได้โดยไม่ต้องหลับตา เขาเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระท่ามกลางความโกลาหล ราวกับภาพลวงตาเหล่านั้นไม่มีผลกระทบต่อเขาอีกต่อไป

บททดสอบสุดท้าย: แก่นแท้แห่งความจริง

หลังจากผ่านการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงเป็นเวลาหลายชั่วโมง ร่างกายของฮานาและโกฮันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียว แต่แววตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความมั่นใจที่แข็งแกร่งกว่าเดิม

“เอาล่ะ… ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะเข้าใจแล้ว” วิญญาณแห่งดาราพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “เช่นนั้น… จงมาเผชิญหน้ากับบททดสอบสุดท้าย!”

ทันใดนั้นเอง! แสงสีรุ้งในห้องก็พลันหมุนวนเร็วขึ้นอย่างบ้าคลั่งจนแทบแยกแยะภาพไม่ได้! ภาพลวงตาต่างๆ ปรากฏขึ้นพร้อมกันจากทุกทิศทาง ทั้งภาพที่น่ากลัวที่สุด และภาพที่ปรารถนาที่สุดของพวกเขา! เสียงกรีดร้อง เสียงหัวเราะ เสียงกระซิบ เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่น่ารำคาญ ทั้งหมดดังระงมไปทั่ว! กลิ่นหอมหวานและกลิ่นเหม็นเน่าปะปนกันไปหมด ทำให้รู้สึกคลื่นไส้

“ภารกิจสุดท้ายของพวกเจ้าคือ… จงตามหา แก่นแท้แห่งความจริง ที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางภาพลวงตาที่เข้มข้นที่สุดนี้” วิญญาณแห่งดาราประกาศ “มันจะไม่มีรูปร่าง… ไม่มีกลิ่น… ไม่มีเสียง… มีเพียงพลังงานที่บริสุทธิ์เพียงอย่างเดียว… และจงจำไว้… ครั้งนี้… มีเพียงโอกาสเดียวเท่านั้น!”

ฮานาและโกฮันมองหน้ากัน พวกเขารู้ว่านี่คือบททดสอบที่แท้จริงของการแยกแยะประสาทสัมผัส และการมองเห็นความจริงที่ซ่อนอยู่

“พร้อมนะฮานา?” โกฮันถาม เสียงของเขาหนักแน่น

“พร้อมแล้วโกฮัน!” ฮานาตอบ ดวงตาของเธอมุ่งมั่น

“จงเริ่มได้!” วิญญาณแห่งดาราให้สัญญาณ

ฮานาและโกฮันพุ่งตัวออกไปพร้อมกันราวกับเงาเดียว พวกเขาไม่ได้วิ่งหนีภาพลวงตาอีกต่อไป แต่พวกเขากลับก้าวเข้าไปในใจกลางของความโกลาหลนั้น ฮานาใช้ผ้ายันต์ของเธอในการส่องสว่างเส้นใยพลังงานที่สร้างภาพลวงตา และทำลายพวกมันได้อย่างรวดเร็ว ทำให้พื้นที่รอบตัวพวกเขาถูกเคลียร์ออกจากภาพลวงตาชั่วขณะ

“ไปทางซ้าย! โกฮัน! มีเส้นใยบางๆ ที่นั่น!” ฮานาตะโกน

โกฮันใช้มีดอาคมของเขาฟันใส่เส้นใยที่มองไม่เห็นเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว ภาพลวงตาบางส่วนสลายไป

แต่ภาพลวงตาที่ร้ายกาจที่สุดก็ปรากฏขึ้น! มันเป็นภาพของจอมมารแห่งเงามืดที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ดวงตาแดงก่ำ รอยยิ้มชั่วร้าย และเสียงหัวเราะที่ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของพวกเขา

“พวกเจ้ามันโง่เขลา! เจ้าไม่มีทางเอาชนะข้าได้หรอก! พวกเจ้าเป็นเพียงเบี้ยหมากในมือข้า!” เสียงของจอมมารแห่งเงามืดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง “ความหวังของเจ้าคือภาพลวงตา! ความกล้าหาญของเจ้าคือความว่างเปล่า! เจ้าจะพ่ายแพ้ให้กับความมืดมิดในที่สุด!”

ฮานาและโกฮันกัดฟันแน่น ภาพลวงตาของจอมมารแห่งเงามืดนั้นสมจริงจนน่าขนลุก มันพยายามจะบั่นทอนกำลังใจของพวกเขา

“มันเป็นแค่ภาพลวงตา! ฮานา! อย่าไปสนใจมัน!” โกฮันตะโกน เขาใช้มีดอาคมฟันใส่ภาพนั้น แต่ภาพก็ยังคงอยู่

“ใช่! มันไม่ใช่ของจริง!” ฮานากล่าว เธอรวบรวมสมาธิทั้งหมด เธอพยายามมองทะลุผ่านภาพลวงตา พยายามที่จะสัมผัสถึง "ความว่างเปล่า" ที่อยู่เบื้องหลังทุกสิ่ง

ทันใดนั้น! ผ้ายันต์ในมือของฮานาก็พลันเปล่งแสงสีเทาสว่างจ้าขึ้นอีกครั้ง! แสงนั้นพุ่งตรงไปที่ใจกลางของความว่างเปล่าที่เธอรู้สึกได้! และที่นั่น! เธอเห็นประกายแสงสีทองเล็กๆ ระยิบระยับอยู่ท่ามกลางความวุ่นวาย!

“โกฮัน! ทางนี้! ฉันเห็นมันแล้ว!” ฮานาตะโกนด้วยความตื่นเต้น เธอพุ่งตรงเข้าไปยังจุดที่ประกายแสงนั้นอยู่

โกฮันไม่รอช้า เขารีบวิ่งตามฮานาไปอย่างรวดเร็ว โดยใช้มีดอาคมฟันทำลายภาพลวงตาที่ขวางทาง

พวกเขาพุ่งตรงเข้าไปยังประกายแสงสีทองนั้น และเมื่อพวกเขาเอื้อมมือออกไปสัมผัส…

ฟิ้วววว!

ทุกสิ่งในห้องก็พลันหยุดนิ่ง! แสงสีรุ้งหยุดหมุนวน ภาพลวงตาและเสียงรบกวนทั้งหมดพลันหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่ กลิ่นแปลกๆ ก็พลันจางหายไป ห้องแห่งการแยกสัมผัสกลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

ฮานาและโกฮันยืนอยู่กลางห้อง ร่างกายของพวกเขาอ่อนล้าอย่างถึงที่สุด แต่รอยยิ้มก็พลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา พวกเขารู้สึกได้ถึงพลังงานบริสุทธิ์บางอย่างที่ไหลเวียนอยู่ในฝ่ามือ

“เรา… เราทำได้แล้ว!” ฮานาพูดเสียงแผ่ว

“ใช่! เราทำได้แล้วฮานา!” โกฮันตอบ ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ

วิญญาณแห่งดาราปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง “ยอดเยี่ยมมาก… เด็กๆ” เธอชมเชย “พวกเจ้าได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการแยกแยะที่แท้จริง… ทั้งการแยกแยะประสาทสัมผัส… และที่สำคัญที่สุด… คือการมองทะลุผ่านภาพลวงตา… และค้นพบแก่นแท้แห่งความจริง”

“ขอบคุณมากครับท่านวิญญาณแห่งดารา” โกฮันกล่าวด้วยความเคารพ

“ขอบคุณมากเพคะ” ฮานาเสริม

“บททดสอบของข้าจบลงแล้ว… พวกเจ้าผ่านการฝึกฝนในห้องนี้แล้ว” วิญญาณแห่งดารายิ้มอย่างอ่อนโยน “จงไปสู่ห้องต่อไป… ห้องแห่งปัญญา… ที่นั่น… วิญญาณแห่งปัญญาจะรอพวกเจ้าอยู่”

ทันใดนั้นเอง! ผนังอีกด้านหนึ่งของห้องก็พลันเปิดออก เผยให้เห็นทางเดินที่ทอดยาวไปสู่ความมืดมิดที่เปล่งแสงสีม่วงเรืองรอง

ฮานาและโกฮันพยักหน้าให้กัน พวกเขารู้ว่าการเดินทางยังอีกยาวไกล แต่ด้วยความสามารถในการแยกแยะที่เพิ่มขึ้น และความเข้าใจในพลังของผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น