ผ้ายันลงอาคมผืนที่ 4

หลังจากที่ทั้งคู่คว้าผ้ายันต์ผืนที่สามมาได้สำเร็จ ไอโกะและโชก็ตัดสินใจเดินหน้าต่อไป แม้ร่างกายจะอ่อนล้าอย่างหนัก แต่จิตใจของพวกเขากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังและเป้าหมายที่ชัดเจน พวกเขาไม่รู้ว่าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ แต่ทุกวินาทีมีค่าต่อชีวิตของเพื่อน ๆ และอนาคตของพวกเขา

“สัญญาณมันบอกว่าผ้ายันต์ผืนที่สี่อยู่บนอาคารพละนี่แหละโช” ไอโกะพึมพำขณะก้มดูนาฬิกาข้อมือของเธอ แสงสีเขียวจากหน้าปัดส่องสว่างนำทางพวกเขาไปตามโถงทางเดินที่มืดมิดของอาคารพละ

โชพยักหน้า เขากำมีดอาคมแน่น “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เสียเวลาเปล่าแล้ว”

พวกเขาเดินสำรวจไปตามอาคารพละที่กว้างใหญ่และมืดมิด เสียงฝีเท้าของพวกเขาก้องกังวานในความเงียบงัน ไอโกะใช้ไฟฉายส่องไปทั่วบริเวณ ผนังอาคารที่เต็มไปด้วยรอยคราบสกปรกและอุปกรณ์กีฬาที่พังเสียหายดูน่าขนลุกยิ่งนักในความมืดที่ไร้แสงสว่าง

ทันใดนั้น ดวงตาของไอโกะก็พลันไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่อยู่สูงขึ้นไปเหนือศีรษะ เธอชี้ขึ้นไปบนเพดานที่สูงลิ่วของอาคารพละ ซึ่งมีช่องโหว่ขนาดใหญ่อยู่เบื้องบน เผยให้เห็นแสงสลัว ๆ จากด้านนอก

“นั่นมัน…ผ้ายันต์ผืนที่สี่!” ไอโกะอุทานด้วยความตื่นเต้น แสงสีทองจาง ๆ เปล่งประกายอยู่เหนือช่องโหว่บนเพดาน มองเห็นได้อย่างชัดเจนจากด้านล่าง ราวกับมันกำลังรอคอยให้พวกเขาไปถึง

โชเงยหน้าขึ้นมองตามที่ไอโกะชี้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “มันอยู่บนหลังคาอาคารนี่เองเหรอเนี่ย! แล้วเราจะขึ้นไปได้ยังไง?”

“ดูเหมือนว่าจะมีบันไดฉุกเฉินอยู่ตรงมุมโน้นนะ” ไอโกะบอก เธอชี้ไปที่มุมหนึ่งของอาคารที่มืดมิด “แต่มันดูเก่ามากเลยนะโช”

ทั้งคู่เดินเข้าไปใกล้บันไดฉุกเฉิน มันเป็นบันไดเหล็กเก่า ๆ ที่ขึ้นสนิมจนแดง และบางขั้นก็ขาดหายไป ดูไม่น่าไว้วางใจแม้แต่น้อย

“แน่ใจนะว่าจะปีนไหวไอโกะ?” โชถามอย่างเป็นห่วง “มันดูไม่ค่อยแข็งแรงเลย”

“เราไม่มีทางเลือกหรอกโช” ไอโกะตอบ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ผ้ายันต์ผืนที่สี่อยู่ตรงนั้นแล้ว เราต้องไปเอามันมาให้ได้!” เธอรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ เริ่มปีนขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง

โชปีนตามหลังไอโกะไปอย่างใกล้ชิด เขาสังเกตเห็นว่าบันไดเหล็กสั่นคลอนทุกครั้งที่พวกเขาเหยียบลงไป เสียง "เอี๊ยดอ๊าด" ดังลั่นราวกับมันจะหักลงมาได้ทุกเมื่อ ลมที่พัดผ่านช่องโหว่บนหลังคาทำให้บันไดโยกไหวอย่างรุนแรง

“ระวังตัวนะไอโกะ!” โชเตือน เขายื่นมือออกไปช่วยประคองไอโกะในบางจังหวะที่เธอเกือบจะเสียหลัก

การปีนป่ายขึ้นไปบนหลังคาอาคารพละนั้นยากลำบากกว่าที่คิดไว้มาก นอกจากการที่บันไดไม่มั่นคงแล้ว ยังมีเศษซากปรักหักพังและก้อนอิฐที่ร่วงหล่นลงมาจากเพดานที่พังทลายอยู่ตลอดเวลา พวกเขาต้องคอยหลบหลีกสิ่งของเหล่านั้นอย่างระมัดระวัง

“โอ้ย!” ไอโกะร้องเมื่อก้อนอิฐก้อนหนึ่งร่วงลงมาเฉียดหัวของเธอไปอย่างหวุดหวิด

“เป็นอะไรไหมไอโกะ!” โชถามอย่างร้อนรน

“ไม่เป็นไรโช…แค่เกือบไป” ไอโกะตอบ เสียงของเธอหอบเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองไปยังผ้ายันต์ที่ยังคงส่องแสงอยู่เบื้องบน “เราต้องรีบแล้ว!”

เมื่อปีนมาถึงจุดหนึ่งที่บันไดขาดหายไป ไอโกะก็ต้องหยุดชะงัก ช่องว่างระหว่างบันไดนั้นกว้างเกินกว่าที่พวกเขาจะก้าวข้ามไปได้ง่าย ๆ ด้านล่างคือพื้นคอนกรีตที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร ความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดเบื้องล่างดูน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก

“แย่แล้ว…เราจะข้ามไปได้ยังไงเนี่ย?” โชพึมพำ

ไอโกะมองไปรอบ ๆ เธอเห็นเชือกเก่า ๆ เส้นหนึ่งที่แขวนอยู่ใกล้ ๆ มันดูเหมือนเชือกที่เคยใช้สำหรับปีนป่าย แต่ก็ดูเก่าและขาดวิ่นจนน่าเป็นห่วง

“โช! นายใช้เชือกนี่สิ!” ไอโกะบอก “ฉันจะร่ายคาถาเสริมความแข็งแกร่งให้เชือก แล้วนายก็โยนมันไปคล้องกับเสาเหล็กตรงโน้น!” เธอชี้ไปยังเสาเหล็กที่ยื่นออกมาจากผนังอีกฝั่งหนึ่งของช่องว่าง

โชพยักหน้า เขารับเชือกมาถือไว้แน่น ไอโกะเริ่มร่ายคาถาเสริมความแข็งแกร่งให้กับเชือก แสงสีเขียวอ่อน ๆ ก็พลันเปล่งประกายออกมาจากเชือก ทำให้มันดูมั่นคงขึ้นเล็กน้อย

โชเงื้อเชือกขึ้น และเหวี่ยงมันออกไปอย่างสุดแรง มันลอยละลิ่วไปในอากาศ ก่อนที่จะไปคล้องกับเสาเหล็กที่ไอโกะชี้ไว้ได้อย่างแม่นยำ

“สำเร็จ!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ

“ไปก่อนเลยไอโกะ!” โชบอก เขาต้องการให้ไอโกะไปถึงผ้ายันต์ให้เร็วที่สุด

ไอโกะพยักหน้า เธอคว้าจับเชือกแน่นและเริ่มโหนตัวข้ามช่องว่างไปอย่างระมัดระวัง แม้จะหวาดเสียว แต่เธอก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เธอดึงตัวเองขึ้นไปทีละน้อย และในที่สุดก็ข้ามมายังอีกฝั่งได้อย่างปลอดภัย

โชตามมาติด ๆ เขากระโดดคว้าจับเชือก และโหนตัวข้ามช่องว่างมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน แม้จะรู้สึกเสียวสันหลังวาบ แต่เขาก็ทำสำเร็จ

เมื่อข้ามช่องว่างมาได้ ทั้งคู่ก็ปีนป่ายต่อไปอีกไม่กี่ก้าว ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงช่องโหว่ขนาดใหญ่บนเพดานที่นำไปสู่หลังคาอาคาร ไอโกะเป็นคนแรกที่โผล่หัวขึ้นไปบนหลังคา ความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดยังคงปกคลุมอยู่เบื้องบน แต่ก็มีแสงจาง ๆ จากผ้ายันต์ที่เปล่งประกายอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา

“ผ้ายันต์อยู่ตรงนั้นแล้วโช!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ เธอชี้ไปยังจุดที่ผ้ายันต์แขวนอยู่บนเสาอากาศเก่า ๆ ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางหลังคาอาคาร

โชปีนขึ้นมาบนหลังคาตามไอโกะมาติด ๆ เขาเห็นผ้ายันต์ผืนที่สี่ที่เปล่งแสงสีทองจาง ๆ อยู่เบื้องหน้า ระยะทางจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ถึงผ้ายันต์ดูเหมือนจะใกล้มาก แต่พื้นหลังคาที่พวกเขาอยู่กลับเต็มไปด้วยกระเบื้องที่แตกร้าวและช่องโหว่ขนาดใหญ่มากมาย หากไม่ระวังอาจจะตกลงไปด้านล่างได้

“เราต้องข้ามไปตรงนั้นให้ได้” โชบอก เขามองไปยังผ้ายันต์ด้วยความมุ่งมั่น

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ก้าวไปไหน ทันใดนั้น เสียงแหลมสูงก็ดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเขา!

“แคว๊กกกก!”

ร่างของ เงาปีศาจอีกาสามตา ขนาดใหญ่ก็พุ่งตรงเข้าหาพวกเขาจากด้านหลัง มันมีดวงตาที่เปล่งประกายสีแดงก่ำถึงสามดวง และกรงเล็บแหลมคมคล้ายมีดโกนยาวนับเมตร มันพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว หวังจะตะครุบพวกเขาจากด้านหลัง

“ระวังโช!” ไอโกะร้องเตือน เธอรีบผลักโชออกไปอย่างแรง

เงาปีศาจอีกาพุ่งชนเข้ากับกระเบื้องหลังคาที่แตกร้าวอย่างจัง เสียงกระเบื้องแตกละเอียดดังสนั่น พร้อมกับร่างของมันที่พุ่งเลยพวกเขาไปเล็กน้อย

“มันมาจากไหนเนี่ย!” โชสบถ เขาดึงมีดอาคมขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อม

ไอโกะไม่รอช้า เธอร่ายคาถาบทสั้น ๆ และใช้ขวดอาคมฟาดเข้าใส่เงาปีศาจอีกาที่กำลังจะหันกลับมาโจมตี มันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความโมโห ก่อนจะถอยห่างออกไปเล็กน้อย

“มันคงเป็นผู้เฝ้าผ้ายันต์แน่ ๆ เลยโช!” ไอโกะบอก “เราต้องจัดการมันก่อนที่จะไปเอาผ้ายันต์!”

การต่อสู้บนหลังคาที่แตกร้าวและสูงเสียดฟ้าเริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด เงาปีศาจอีกาพุ่งโฉบไปมาอย่างรวดเร็ว ปีกขนาดใหญ่ของมันพัดกระแสลมใส่พวกเขาอย่างรุนแรง พยายามจะทำให้พวกเขาเสียหลักและตกลงไปด้านล่าง โชพยายามจะหลบหลีกการโจมตีจากกรงเล็บแหลมคมของมัน และหาจังหวะโจมตีกลับ แต่เงาปีศาจอีกาก็ว่องไวเกินกว่าที่เขาจะทำอะไรได้ง่าย ๆ

ไอโกะคอยสนับสนุนโชจากด้านหลัง เธอร่ายคาถาสกัดกั้นและโจมตีเบา ๆ เพื่อถ่วงเวลาและสร้างโอกาสให้โชโจมตีได้ตรงจุด แสงจากนาฬิกาข้อมือของเธอที่ส่องผ่านความมืดมิดทำให้พวกเขามองเห็นการเคลื่อนไหวของเงาปีศาจอีกาได้ราง ๆ

“มันเร็วเกินไปไอโกะ! ฉันตามไม่ทัน!” โชตะโกน เขาหลบการจู่โจมของเงาปีศาจอีกาอย่างหวุดหวิด ร่างกายของเขาเริ่มอ่อนล้าจากการต่อสู้ต่อเนื่อง

“โช! สังเกตดวงตาของมันดี ๆ!” ไอโกะตะโกนบอก “มันมีสามตา! แต่ตาที่สามมันดูแตกต่างไปจากตาอื่น ๆ!”

โชพยักหน้า เขาสังเกตเห็นว่าตาที่สามของเงาปีศาจอีกานั้นเปล่งแสงสีแดงก่ำสว่างจ้ากว่าดวงตาอีกสองดวง และดูเหมือนจะเป็นจุดรวมพลังของมัน

“ฉันรู้แล้วไอโกะ! ตาที่สามของมัน!” โชตะโกน เขาตัดสินใจแล้ว

โชรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ เขาใช้จังหวะที่เงาปีศาจอีกาพุ่งโฉบลงมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่หลบ แต่กลับพุ่งเข้าใส่ พยายามจะแทงมีดอาคมเข้าไปที่ตาที่สามของมันอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

เงาปีศาจอีกาก็ไม่ได้โง่ มันรับรู้ถึงเจตนาของโช มันเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย ทำให้คมมีดของโชทำได้เพียงเฉือนผ่านตัวมันไปเท่านั้น ไม่สร้างความเสียหายรุนแรง แต่ก็ทำให้มันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อย

การต่อสู้บนหลังคาดำเนินไปอย่างดุเดือดและน่าเสี่ยงตายมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งไอโกะและโชต่างรู้ดีว่านี่เป็นการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด พวกเขาต้องหาทางจัดการกับเงาปีศาจอีกาให้ได้ ก่อนที่มันจะทำให้พวกเขาตกลงไปจากหลังคาที่สูงเสียดฟ้าแห่งนี้

ในที่สุด หลังจากที่โชหาจังหวะและแทงมีดอาคมเข้าที่ตาที่สามของเงาปีศาจอีกาได้สำเร็จ “กรี๊ดดดดดดดดดด!!!” มันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างรุนแรง ร่างของมันสั่นไหวและแตกสลายกลายเป็นละอองควันดำกระจายไปในอากาศ เหลือไว้เพียง ดวงจิตสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ ที่ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ ไอโกะไม่รอช้า เธอร่ายคาถาผนึกดวงจิตและดูดดวงวิญญาณนั้นเข้ามาในขวดอาคมจนหมดสิ้น

ทันทีที่เงาปีศาจอีกาสลายไป ผ้ายันต์สีทองที่แขวนอยู่บนเสาอากาศก็พลันร่วงหล่นลงมาสู่พื้นหลังคา! มันร่วงลงมาอย่างช้า ๆ เปล่งแสงสีทองจาง ๆ ที่อบอุ่นและบริสุทธิ์ ส่องสว่างในความมืดมิด

“ผ้ายันต์!” ไอโกะร้องด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เธอไม่รอช้า รีบวิ่งเข้าไปเก็บผ้ายันต์ผืนนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มันจะสัมผัสกับพื้นดิน เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานศักดิ์สิทธิ์ที่เข้มข้นแผ่ออกมาจากมัน เมื่อผ้ายันต์อยู่ในมือ แสงสีทองก็พลันสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิม ส่องสว่างรอบตัวเธอและโช

ไอโกะไม่เก็บผ้ายันต์ลงขวด แต่เธอ เก็บมันใส่กระเป๋าคาถาที่พกติดตัว อย่างระมัดระวัง เธอรู้สึกได้ถึงน้ำหนักของผ้ายันต์ทั้งสี่ผืนที่อยู่ในกระเป๋า บ่งบอกถึงความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่พวกเขาได้มา และในจังหวะนั้นเอง ดวงจิตสีม่วงเข้มที่เกิดจากการสลายไปของเงาปีศาจอีกาก็ถูกดูดเข้าไปในขวดกักเก็บวิญญาณโดยอัตโนมัติ ทำให้ขวดอาคมของเธอเปล่งประกายสีม่วงเข้มและสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า บ่งบอกถึงพลังงานมหาศาลที่ถูกกักเก็บไว้ภายใน

โชทรุดตัวลงคุกเข่า เขาสูดลมหายใจลึก ๆ ร่างกายของเขาอ่อนล้าอย่างหนัก พลังงานจากคาถารักษาของไอโกะกำลังจะหมดลงพร้อมกันในไม่ช้า ไอโกะเดินโซซัดโซเซเข้ามาหาเขา เธอทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ด้วยความโล่งใจที่ถาโถมเข้ามา ดวงตาของเธอฉายแววเหนื่อยล้าอย่างถึงที่สุด

“เรา…เราทำได้แล้วโช! ผ้ายันต์ผืนที่สี่!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ เสียงของเธอแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความปิติยินดีจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ” เขาเหลือบมองไปที่ขวดอาคมในมือของเธอที่ตอนนี้ส่องแสงสีม่วงเข้มอย่างน่าเกรงขาม

ไอโกะพยุงตัวขึ้นยืนช้า ๆ “เหลืออีกแค่สามผืนเท่านั้นโช!” เธอกล่าว เสียงของเธอแผ่วลงเล็กน้อย แต่แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น พวกเขารู้ว่าภารกิจยังไม่จบลงง่าย ๆ และอุปสรรคข้างหน้าอาจจะยากลำบากยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า