ความหวังที่ลิบลี่

หลังจากที่ได้ผ้ายันต์ผืนที่สี่มาครอบครอง ไอโกะและโชก็รีบออกจากหลังคาอาคารพละอย่างรวดเร็ว พวกเขาปีนป่ายลงมาจากบันไดเหล็กเก่า ๆ ด้วยความระมัดระวัง แม้จะเหนื่อยล้าจนแทบหมดแรง แต่ความรู้สึกเร่งรีบจากเวลาที่กำลังจะหมดลงก็ยังคงผลักดันให้พวกเขาเดินหน้าต่อไป

เมื่อเท้าของพวกเขาแตะพื้นดินด้านล่างของอาคารพละ ไอโกะก็ก้มดูนาฬิกาข้อมือของเธออีกครั้ง สัญญาณบ่งบอกผ้ายันต์ผืนถัดไปยังคงส่องแสงสีเขียวอ่อน ๆ นำทางพวกเขาไปในความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดของโรงเรียนร้างแห่งนี้

“สัญญาณบอกว่าผ้ายันต์ผืนที่ห้าอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้แล้วโช” ไอโกะพึมพำ เสียงของเธอแหบพร่าจากความเหนื่อยล้า “ดูเหมือนจะอยู่ใกล้กับสนามเด็กเล่นเก่า ๆ ทางด้านหลังอาคารเรียนหลัก”

โชพยักหน้า เขากำมีดอาคมแน่น “ไปกันเถอะไอโกะ…รีบไปให้เร็วที่สุด”

พวกเขาเดินโซซัดโซเซไปตามทางเดินที่มืดมิดและเต็มไปด้วยซากปรักหักพังของโรงเรียนร้าง แสงจันทร์ที่ริบหรี่ส่องลงมาเพียงเล็กน้อย ทำให้มองเห็นเส้นทางได้ไม่ถนัดนัก ความเงียบสงัดที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณทำให้บรรยากาศดูน่าขนลุกยิ่งขึ้นไปอีก ทุกย่างก้าวของพวกเขาก้องกังวานในความมืดที่ไร้เสียงอื่นใด

ทันใดนั้นเอง เสียงกรีดร้องแหลมสูงหลายสิบเสียงก็พลันดังขึ้นจากทุกทิศทางรอบตัวพวกเขา! ไอโกะและโชหยุดชะงักพร้อมกัน แสงจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะกะพริบถี่ขึ้นอย่างรวดเร็ว บ่งบอกถึงพลังงานด้านลบที่พุ่งสูงขึ้นอย่างกะทันหัน

“แย่แล้วโช! พวกมันมาอีกแล้ว!” ไอโกะร้องเตือน น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ตั้งตัว เงาปีศาจนับสิบตนก็พุ่งเข้าทำร้ายพวกเขาจากทุกทิศทาง! พวกมันมีรูปร่างที่หลากหลาย ทั้งคล้ายหมาป่า แมว นก หรือแม้กระทั่งสัตว์เลื้อยคลาน แต่ทั้งหมดล้วนเป็นเงาดำทมิฬที่มีดวงตาสีแดงก่ำเรืองรอง พวกมันส่งเสียงคำรามและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง พุ่งเข้าใส่พวกเขาพร้อมกัน หวังจะรุมทึ้งพวกเขาให้แหลกเป็นชิ้น ๆ

“บ้าจริง! มาเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!” โชสบถ เขาดึงมีดอาคมขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อม แขนของเขาสั่นเทาเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้าสะสม

ไอโกะไม่มีเวลาคิด เธอรีบเปิดตำราเวทมนตร์และร่ายคาถาป้องกันทันที แสงสีน้ำเงินอ่อน ๆ ก็พลันเปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือของเธอ ก่อตัวเป็นม่านพลังโปร่งใสที่มองไม่เห็น แต่แข็งแกร่งพอที่จะต้านทานการโจมตีของเงาปีศาจได้ชั่วขณะ

การต่อสู้ครั้งนี้ดุเดือดกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เหล่าเงาปีศาจพุ่งชนม่านพลังของไอโกะอย่างไม่หยุดหย่อน เสียงปะทะกันดังสนั่นหวั่นไหว ราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังถูกทุบทำลาย ไอโกะต้องใช้พลังงานมหาศาลในการรักษาม่านพลังไว้ ทำให้ร่างกายของเธอสั่นเทาอย่างรุนแรง

“พวกมันเยอะเกินไปไอโกะ! ม่านพลังจะต้านทานไม่ไหวแล้ว!” โชตะโกนบอก เขามองเห็นรอยร้าวเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนม่านพลังโปร่งใส

ไอโกะกัดริมฝีปากแน่น “ฉันรู้โช! เราต้องหาทางจัดการพวกมันให้ได้!” เธอเหลือบมองไปยังขวดอาคมที่เปล่งแสงสีม่วงเข้มอยู่ในมือ “เราต้องใช้พลังของดวงวิญญาณที่กักเก็บไว้แล้ว!”

โชพยักหน้า เขารู้ว่าไอโกะกำลังหมายถึงอะไร พวกเขาไม่สามารถใช้พลังจากดวงวิญญาณได้บ่อยนัก เพราะมันอาจจะส่งผลเสียต่อร่างกายของไอโกะในระยะยาว แต่ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

“โช! นายล่อพวกมันเข้ามาใกล้ฉัน!” ไอโกะตะโกนบอก เธอตัดสินใจแล้ว “ฉันจะใช้คาถาที่รุนแรงกว่าเดิม!”

โชไม่ลังเล เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ พุ่งเข้าใส่กลุ่มเงาปีศาจที่กำลังพุ่งชนม่านพลังอย่างบ้าคลั่ง เขาวิ่งวนไปมาอย่างรวดเร็ว พยายามดึงดูดความสนใจของพวกมันให้เข้ามาใกล้ไอโกะมากที่สุด เสียงมีดอาคมของเขากระทบกับร่างของเงาปีศาจดัง “แคว๊ก! แคว๊ก!” เมื่อเขาฟันและแทงใส่พวกมันอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เงาปีศาจกลุ่มใหญ่เข้ามาใกล้พอ ไอโกะก็หลับตาลง เธอรวบรวมพลังปราณทั้งหมดที่มี เธอเปิดขวดอาคมที่กักเก็บดวงวิญญาณของปีศาจไว้ และเริ่มร่าย ‘คาถาผนึกวิญญาณโจมตี’ เสียงสวดของเธอดังก้องกังวานในความมืดมิด คราวนี้เสียงของเธอหนักแน่นและทรงพลังกว่าที่เคย

ทันใดนั้น แสงสีม่วงเข้มก็พลันเปล่งประกายออกมาจากขวดอาคมของไอโกะ แสงนั้นพุ่งตรงเข้าใส่กลุ่มเงาปีศาจที่กำลังล้อมรอบพวกเขาอยู่ พลังงานมหาศาลจากดวงวิญญาณที่ถูกกักเก็บไว้พุ่งเข้าปะทะร่างของพวกปีศาจอย่างรุนแรง

“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!”

เงาปีศาจทุกตัวที่สัมผัสกับแสงสีม่วงเข้มต่างก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน ร่างของพวกมันสั่นไหวอย่างรุนแรง และค่อย ๆ สลายไปกลายเป็นละอองควันดำกระจายไปในอากาศอย่างรวดเร็ว คาถานี้รุนแรงเกินกว่าที่พวกมันจะต้านทานได้

โชที่อยู่ด้านหน้ามองดูภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง พลังของไอโกะแข็งแกร่งขึ้นมากจริง ๆ เพียงไม่กี่วินาที ลูกสมุนปีศาจนับสิบตนก็สลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงละอองควันดำที่จางหายไปในความมืดมิด

ไอโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทันที เธอหอบหายใจอย่างแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือดจนขาวซีด ราวกับไม่มีเลือดฝาด ดวงตาของเธอปิดสนิท ขวดอาคมในมือของเธอเปล่งแสงริบหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกว่าพลังงานภายในถูกใช้ไปมาก

“ไอโกะ! เธอไหวไหม!” โชรีบวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเป็นห่วง เขานั่งลงข้าง ๆ เธอและประคองร่างที่อ่อนล้าของเธอไว้

ไอโกะพยักหน้าช้า ๆ “ไหว…แค่…เหนื่อยนิดหน่อย” เสียงของเธอแหบพร่าจนแทบไม่ได้ยิน

โชถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขามองไปรอบ ๆ สภาพแวดล้อมที่เคยเต็มไปด้วยเงาปีศาจ บัดนี้กลับเงียบสงบลงอีกครั้ง แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาดูสว่างขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าความชั่วร้ายได้จางหายไป

“เราต้องรีบไปหาผ้ายันต์ผืนที่ห้ากันเถอะไอโกะ” โชบอก “ก่อนที่พวกมันจะมาอีก”

ไอโกะพยักหน้า เธอกระชับกระเป๋าคาถาที่พกติดตัวแน่น เธอสัมผัสได้ถึงน้ำหนักของผ้ายันต์สี่ผืนที่อยู่ในนั้น ความหวังของพวกเขายังคงอยู่เพียงอีกสามผืนเท่านั้น

“ฉันรู้ว่ามันยากโช” ไอโกะกล่าวเสียงแผ่ว “แต่เราต้องทำมันให้สำเร็จ…เพื่อเพื่อน ๆ ของเรา”

โชกอดไอโกะแน่น “เราจะทำมันให้สำเร็จด้วยกันไอโกะ…ฉันสัญญา”

พวกเขาพักหายใจกันอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อฟื้นฟูพละกำลังที่เหลืออยู่เล็กน้อย ไอโกะก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง สัญญาณบ่งบอกผ้ายันต์ผืนที่ห้ายังคงส่องแสงสีเขียวอ่อน ๆ นำทางพวกเขาไปในความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดของโรงเรียนร้างแห่งนี้

“ไปกันเถอะโช” ไอโกะกล่าวเสียงแหบพร่า “เราต้องไปต่อ”

ทั้งคู่พยุงกันลุกขึ้นยืน พวกเขาเดินโซซัดโซเซไปตามทางเดินที่มืดมิดและเต็มไปด้วยซากปรักหักพังอีกครั้ง แม้จะเหนื่อยล้าจนแทบจะยืนไม่ไหว แต่จิตใจของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะตามหาผ้ายันต์ผืนที่เหลือให้ครบทั้งเจ็ดผืน เพื่อยุติฝันร้ายทั้งหมดนี้ให้ได้