All Chapters of 5/B โรงเรียนร้างต้องคำสาป: Chapter 1 - Chapter 10

อากาศรอบกายพลันบิดเบือน ไอโกะสัมผัสได้ถึงแรงดูดอันมหาศาลที่ฉุดรั้งเธอและโชให้ก้าวผ่าน "ประตูข้ามมิติ" ที่เปล่งแสงเรืองรอง ประตูที่พวกเขาพบในห้องทดลองลับใต้ดินของโรงเรียน ซึ่งเป็นเบาะแสสุดท้ายที่นำไปสู่ที่อยู่ของกลุ่มเงาดำ โชกระชับมือที่จับไอโกะไว้แน่นจนเธอรู้สึกได้ถึงความกังวลที่แผ่ซ่านออกมาจากเขา พริบตาต่อมา แสงจ้าที่เคยห้อมล้อมก็ดับวูบลง แทนที่ด้วยความมืดมิดและกลิ่นอับชื้นที่บ่งบอกถึงกาลเวลาที่หยุดนิ่งเท้าของทั้งคู่แตะลงบนพื้นกรวดเย็นเฉียบ ทันทีที่ประตูเบื้องหลังปิดลงด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา ลมเย็นยะเยือก ที่เหมือนจะพัดมาจากส่วนลึกของผืนดิน ก็โถมเข้าปะทะร่าง ไอโกะขนลุกซู่ เธอต้องข่มใจไม่ให้สั่นสะท้านกับอุณหภูมิที่ลดฮวบลงอย่างกะทันหัน ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาคือโครงสร้างอาคารสูงใหญ่ที่บิดเบี้ยวผิดรูป เถาวัลย์หนาทึบปกคลุมผนังจนแทบไม่เห็นเนื้อปูน หน้าต่างทุกบานแตกละเอียดดุจดวงตาไร้ชีวิตที่กำลังจ้องมองพวกเขา โครงสร้างโลหะสนิมเกรอะส่งเสียงครวญครางยามถูกลมพัด ราวกับกำลังร้องไห้คร่ำครวญถึงอดีตที่เลือนหาย นี่คือ โรงเรียนร้างคิโยชิ ที่พวกเขาเคยได้ยินแต่เพียงเรื่องเล่าขาน“หนาวชะมัด” โชพึมพำ น้ำ

ทันทีที่เงาปีศาจตนสุดท้ายถูกโชตวัดมีดอาคมจัดการจนสลายไปเหลือเพียงดวงจิตสีม่วงเข้ม ไอโกะก็ปิดจุกขวดอาคมผนึกดวงจิตลงอย่างรวดเร็ว เสียง "ป๊อก!" เบา ๆ ที่ดังขึ้นบ่งบอกถึงการผนึกพลังงานชั่วร้ายได้อย่างสมบูรณ์ เธอกระชับขวดในมือแน่น มองดูแสงสีม่วงจาง ๆ ที่ยังคงเต้นระริกอยู่ภายใน ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปหาโชทันที ใบหน้าของเขามีเหงื่อผุดพราย เสื้อนักเรียนเปรอะฝุ่น และมีรอยขีดข่วนเล็กน้อยตามแขนที่เกิดจากการต่อสู้เมื่อครู่“เป็นยังไงบ้างโช! บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ไอโกะถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน มือของเธอเอื้อมไปสำรวจตามแขนของเขาอย่างเป็นห่วงโชยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาจากหน้าผาก เขาหอบหายใจเล็กน้อย แต่แววตาของเขายังคงเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น “ไม่เป็นไร… แค่หอบไปหน่อย ยังไหวอยู่” เขาพยายามยิ้มให้ไอโกะ เพื่อคลายความกังวลในแววตาของเธอไอโกะหยิบ ขวดบรรจุยาเพิ่มกำลัง ขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋า เธอได้รับมันมาจากอาจารย์โมริพร้อมกับคำแนะนำว่ามันจะช่วยฟื้นฟูพลังงานร่างกายและจิตใจได้อย่างรวดเร็ว “จะกินยาเพิ่มกำลังหน่อยไหม? พักสักหน่อยก่อนก็ได้นะ” เธอเสนอโชส่ายหน้า “ยังเลยไอโกะ เก็บไว้ใช้ตอนเจอบอสใหญ่ของพวกมัน

เสียงคำรามของเงากระทิงดังก้องไปทั่วโรงยิม มันพุ่งเข้าใส่โชที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้นอย่างไม่ปรานี ดวงตาสีแดงก่ำของมันฉายแววแห่งชัยชนะ ไอโกะกรีดร้องลั่น เธอพยายามจะสวดคาถาให้จบ แต่ร่างของเธอก็สั่นเทาด้วยความกลัวและสิ้นหวัง หัวใจของเธอเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมาจากอก เธอรู้สึกได้ถึงพลังที่กำลังจะถูกปลดปล่อยออกมาจากเงากระทิง ซึ่งมันเพียงพอที่จะบดขยี้โชให้แหลกเป็นผง“ไม่! อย่านะ!” ไอโกะตะโกนสุดเสียง พลังอาคมที่เธอรวบรวมได้เพียงน้อยนิดไม่เพียงพอที่จะหยุดยั้งมันได้ เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะยืนไม่อยู่ ขาของเธออ่อนแรงจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น แต่ในวินาทีที่วิกฤตที่สุดนั้นเอง…“แกไม่มีทางทำร้ายเขาได้!”เสียงของไอโกะดังกึกก้องไปทั่วโรงยิม น้ำเสียงที่เคยสั่นเทาแปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นดุดัน แสงสีขาวจาง ๆ ที่เกิดจากบทอาคมป้องกันที่เธอกำลังสวดอยู่พลันสว่างวาบขึ้นอย่างรุนแรง เธอรู้ว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่าง แม้จะไม่ใช่การต่อสู้ด้วยพละกำลัง แต่เป็นวิธีเดียวที่เธอจะปกป้องโชได้ เธอรวบรวมพลังทั้งหมดที่มี พุ่งตรงไปที่ร่างของโชที่กำลังจะถูกเงากระทิงพุ่งชนแสงจากอาคมที่ไอโกะสร้างขึ้นแผ่ขยายออกไปเป็น “ม่านพลังลวงตา” ที

ทันทีที่ไอโกะและโชก้าวออกจากห้องเก็บของลับ ความมืดมิดอันไร้ขอบเขตของโรงเรียนร้างก็โอบล้อมพวกเขาไว้อีกครั้ง ความเงียบที่น่าขนลุกกลับมาเยือน แต่คราวนี้มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกของการถูกจ้องมอง ไอโกะรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เย็นเฉียบกว่าปกติพัดผ่านผิวหนัง และเสียงกรุบกรับเบา ๆ ที่ดังมาจากมุมมืด โชชูกไฟฉายขึ้นสูง ส่องไปทั่วโถงทางเดินที่ดูเหมือนจะกว้างใหญ่และมืดมิดกว่าเดิมหลายเท่า“ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังรอเราอยู่…” ไอโกะกระซิบ เสียงของเธอแผ่วเบาในความมืด ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่แสงไฟฉายที่สั่นไหวเล็กน้อยในมือของโช“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน” โชตอบ เขาชูกำมีดอาคมในมือแน่น แรงสั่นสะเทือนบางอย่างจากพื้นดินเริ่มก่อตัวขึ้นช้า ๆ “ระวังตัวนะไอโกะ… มันไม่ใช่แค่ความรู้สึก”ก่อนที่พวกเขาจะได้ก้าวไปไหนไกล เสียงกรีดร้องแหลมสูงที่ฟังดูเหมือนเสียงหมูตัวมหึมาก็ดังขึ้นกะทันหัน อากาศรอบกายพลันหนักอึ้งและเต็มไปด้วยกลิ่นคาวคล้ายเลือดที่เน่าเหม็น ร่างของ เงาปีศาจหมูตัวมหึมา ก็ปรากฏขึ้นจากความมืดมิดเบื้องหน้า มันมีขนาดใหญ่เท่ารถบรรทุก ร่างกายเต็มไปด้วยหนามแหลมคมคล้ายเกราะ และดวงตาที่เปล่งประกายสีแดงก่ำหลา

หลังจากพักหายใจได้ไม่นาน ไอโกะและโชก็ตัดสินใจที่จะเดินหน้าต่อไป ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดของโรงเรียนร้าง พวกเขาไม่สามารถอยู่เฉยได้อีกแล้ว เพราะเวลาของพวกเขามีจำกัด และพลังของคาถาฟื้นฟูที่ไอโกะใช้กับโชก็กำลังจะจางลงอย่างช้า ๆ“ดูเหมือนสัญญาณจะนำเราไปทางด้านนอกอาคารเรียนหลักนะโช” ไอโกะพึมพำขณะก้มดูนาฬิกาข้อมือของเธอ แสงจากหน้าปัดเป็นประกายสีเขียวเรืองรองท่ามกลางความมืดมิด “มันชี้ไปที่สนามด้านหลังโรงเรียน…ที่เคยเป็นลานกว้างก่อนที่มันจะถูกทิ้งร้าง”โชพยักหน้า เขากำมีดอาคมแน่น “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ”พวกเขาเดินผ่านโถงทางเดินที่เงียบสงบลงกว่าเดิมมาก หลังจากที่จัดการกับเงาปีศาจอินทรีได้สำเร็จ แต่ความรู้สึกถูกจ้องมองยังคงไม่จางหายไปจากความรู้สึกของไอโกะ ทุกย่างก้าวของพวกเขาก้องกังวานในความมืดที่ไร้เสียงอื่นใด นอกจากเสียงลมที่พัดผ่านช่องหน้าต่างที่แตกหักเมื่อก้าวพ้นประตูหลังอาคารเรียน ไอโกะและโชก็ต้องหยุดชะงัก ลานกว้างที่เคยมีอยู่ในแผนผังโรงเรียนได้หายไปแล้ว เบื้องหน้าของพวกเขาคือ “เขาวงกตขนาดใหญ่” ที่ถูกสร้างขึ้นจากพุ่มไม้หนาทึบและสูงเสียดฟ้า ราวกับกำแพงสีดำที่ดูดกลืนแสงจันทร์จนหมดสิ