ฉันเชื่อเธอ

ความสิ้นหวังเข้าปกคลุมไอโกะและโชอย่างหนักหน่วง เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของบอสตัวจริงยังคงก้องกังวานในหู ราวกับจะย้ำเตือนถึงความพยายามที่สูญเปล่าของพวกเขา การที่ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายดับแสงลง ยิ่งทำให้ความหวังที่เคยมีมอดไหม้ไปกับความมืดมิด

“ไม่จริงน่า…ทั้งหมดที่เราสู้มา…มันเป็นแค่ภาพลวงตาอย่างนั้นเหรอ?” ไอโกะพึมพำ ใบหน้าของเธอซีดเผือด

โชทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ดวงตาของเขาว่างเปล่า “เรา…เราพลาดไปแล้วเหรอไอโกะ? เราสู้กับสิ่งที่ไม่มีตัวตนจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?”

แต่แล้ว ทั้งคู่ก็สบตากัน แววตาที่เคยเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ค่อย ๆ จุดประกายความมุ่งมั่นขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่นะไอโกะ…เรายังไม่แพ้” โชกล่าว น้ำเสียงของเขาหนักแน่น “เราอาจจะถูกหลอก…แต่เราก็ยังได้ผ้ายันต์มาครบทุกผืนแล้วนี่นา”

ไอโกะพยักหน้า เธอกำมือของโชแน่น “ใช่โช…เราต้องทำได้ เราจะทำมันให้สำเร็จด้วยกัน!”

พวกเขารวบรวมพละกำลังที่เหลืออยู่ พยุงกันลุกขึ้นยืนช้า ๆ และรีบออกจากหอประชุมใหญ่ที่เต็มไปด้วยพลังงานด้านลบที่น่าสะพรึงกลัว แสงจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะยังคงส่องนำทางพวกเขาไปในความมืดมิด

“เราต้องหาที่ซ่อนตัวก่อนโช” ไอโกะบอก “เราบาดเจ็บหนักเกินไปที่จะสู้กับมันในตอนนี้”

โชพยักหน้า “ไปที่โรงอาหารกันเถอะไอโกะ…ที่นั่นน่าจะพอมีที่กำบัง”

พวกเขาเดินโซซัดโซเซไปตามทางเดินที่มืดมิดและเต็มไปด้วยซากปรักหักพังอีกครั้ง ก้าวแล้วก้าวเล่า เสียงหอบหายใจของพวกเขาดังก้องไปทั่วความเงียบงัน ร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยช้ำจากแรงกระแทกจากการต่อสู้กับภาพลวงตาของบอสเมื่อครู่ เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากบาดแผลหลายแห่ง

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงโรงอาหารเก่า ๆ ที่มืดมิดและเต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้น โต๊ะและเก้าอี้ไม้ที่เคยเป็นที่นั่งของนักเรียนบัดนี้กระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ บางตัวก็พังเสียหาย พวกเขาเลือกมุมหนึ่งของโรงอาหารที่พอจะมีที่กำบัง และทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง

“โอ้ย…เจ็บไปทั้งตัวเลย” โชพึมพำ เขามองไปยังบาดแผลบนแขนและไหล่ของเขา เลือดสีแดงสดที่ยังคงไหลซึมอยู่ทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบ

ไอโกะหยิบผ้าสะอาดที่พอจะหาได้ออกมาจากกระเป๋าคาถาของเธอ เธอฉีกมันออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ และเริ่มทำแผลให้กับโชอย่างเบามือ

“อดทนหน่อยนะโช…เดี๋ยวก็ดีขึ้น” ไอโกะบอก น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าของเธอซีดเผือด แต่แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

หลังจากทำแผลให้โชเสร็จ ไอโกะก็เริ่มทำแผลให้กับตัวเอง บาดแผลบนร่างกายของเธอเองก็ไม่ต่างจากโชมากนัก แต่เธอก็อดทนกับความเจ็บปวด และจัดการกับบาดแผลของตัวเองอย่างรวดเร็ว

เมื่อทำแผลเสร็จ ทั้งคู่ก็เริ่ม ร่ายอาคมฟื้นฟูพลัง ของตนเองไปพร้อม ๆ กัน พวกเขาหลับตาลง รวบรวมสมาธิทั้งหมดที่เหลืออยู่ แสงสีเขียวอ่อน ๆ ก็พลันเปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือของไอโกะ และแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างของพวกเขาอย่างช้า ๆ

เวลาผ่านไปช้า ๆ ในความมืดมิดของโรงอาหาร เสียงลมหายใจของพวกเขาเริ่มสม่ำเสมอมากขึ้น แสงสีเขียวจากอาคมฟื้นฟูพลังส่องสว่างเรืองรองในความมืด ราวกับเป็นสัญญาณแห่งความหวัง ร่างกายของพวกเขาเริ่มฟื้นตัวอย่างช้า ๆ ความเจ็บปวดลดน้อยลง พละกำลังกลับคืนมาทีละน้อย

“ฉันนึกออกแล้วว่าเราจะจัดการกับพวกมันยังไง!” ไอโกะเอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดวงตาของเธอเปิดออก แววตาของเธอเป็นประกายด้วยความคิดที่แปลกใหม่

โชที่กำลังร่ายอาคมอยู่ถึงกับชะงัก เขามองไอโกะด้วยความสงสัย “ยังไง? เราจะเอาชนะบอสตัวนั้นได้ยังไงไอโกะ?”

ไอโกะไม่รอช้า เธอเอื้อมมือไปหยิบ งานวิจัยของอาคารวิทยาศาสตร์ ที่เธอเก็บมาได้ตั้งแต่แรกเริ่มเข้าสู่โรงเรียน เธอชูสมุดเล่มเก่า ๆ ที่เต็มไปด้วยแผนผังและสูตรเคมีขึ้นมาในอากาศ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ด้วยระเบิดนี่ไง!” ไอโกะเอ่ย น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ

โชเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง “เธอจะสร้างระเบิด?!”

“ใช่! ฉันจะสร้างระเบิด! และร่ายอาคมแห่งการทำลายล้างกำจัดโรงเรียนนี้ทิ้งซะ!” ไอโกะบอกอย่างเด็ดเดี่ยว

โชตกใจ “อะไรนะ! ถ้าทำแบบนั้นพวกเราจะกลับไปกันได้อยู่เหรอ! มันอันตรายเกินไปแล้วไอโกะ!”

ไอโกะถอนหายใจ “ฟังฉันนะโช…ฉันรู้ว่ามันฟังดูบ้า แต่ฉันคิดว่านี่เป็นวิธีเดียวที่เราจะเอาชนะบอสตัวนั้นได้”

“มันเป็นแค่ภาพลวงตาที่มันสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องโรงเรียนแห่งนี้จากพวกเรา” ไอโกะอธิบาย “บอสตัวจริงคือแก่นพลังงานด้านลบที่อยู่ใจกลางของโรงเรียนแห่งนี้ และแหล่งพลังงานของมันคือ…โรงเรียนแห่งนี้เอง”

โชขมวดคิ้ว “หมายความว่าไงไอโกะ?”

“หมายความว่า ตราบใดที่โรงเรียนแห่งนี้ยังคงอยู่ พลังงานด้านลบของบอสก็จะยังคงอยู่ และมันก็จะสร้างภาพลวงตาขึ้นมาโจมตีพวกเราได้ไม่มีวันสิ้นสุด” ไอโกะอธิบาย “วิธีเดียวที่จะหยุดมันได้คือ…ทำลายแหล่งพลังงานของมันซะ!”

“แต่…แต่ถ้าเราทำลายโรงเรียนทั้งหมด…” โชพึมพำ “แล้วเพื่อน ๆ ของเราล่ะ? พวกเขาจะปลอดภัยไหม?”

“ฉันคิดแผนไว้แล้วโช” ไอโกะตอบ น้ำเสียงของเธอหนักแน่นขึ้น “เราจะต้องสร้างระเบิดที่รุนแรงพอที่จะทำลายโรงเรียนนี้ได้ทั้งหมด แต่มันจะต้องเป็นระเบิดที่ ‘ชำระล้าง’ ด้วย”

“ชำระล้าง?” โชถาม

“ใช่! ฉันจะผสานพลังจากผ้ายันต์ทั้งหกผืนที่เรามี เข้ากับสูตรเคมีของระเบิดที่อยู่ในสมุดวิจัยนี้” ไอโกะอธิบายด้วยความตื่นเต้น “ผ้ายันต์มีพลังงานบริสุทธิ์ที่สามารถขับไล่พลังงานด้านลบได้ เมื่อมันถูกรวมเข้ากับระเบิด มันจะกลายเป็นระเบิดที่ไม่ได้แค่ทำลายล้าง แต่ยัง ‘ชำระล้าง’ พลังงานด้านลบทั้งหมดที่อยู่ในโรงเรียนนี้ด้วย”

“นั่นหมายความว่า…เมื่อโรงเรียนถูกทำลายด้วยระเบิดชำระล้างนี้ พลังงานด้านลบของบอสก็จะสลายไป และเพื่อน ๆ ของเราที่ติดอยู่ในมิติอื่น ๆ ก็จะกลับมาได้อย่างปลอดภัย!” ไอโกะกล่าว น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวัง

โชเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “เป็นไปได้ยังไงไอโกะ…เธอคิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย!”

“ฉันใช้เวลาช่วงที่เราพักฟื้นร่างกาย คิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ที่เราเข้ามาที่นี่” ไอโกะตอบ “ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทุกปัญหาที่เราเจอ มันบอกฉันว่าโรงเรียนนี้คือแก่นของทุกสิ่งทุกอย่าง”

“แล้ว…เราจะสร้างระเบิดได้ยังไงในเมื่อเราไม่มีอุปกรณ์อะไรเลย” โชถาม

“อาคารวิทยาศาสตร์! นั่นแหละคือที่ที่เราจะสร้างระเบิดได้!” ไอโกะบอก “ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันเข้าไปเก็บสมุดวิจัย ฉันเห็นอุปกรณ์เคมีบางอย่างที่อาจจะพอใช้ได้”

“แต่มันอันตรายมากเลยนะไอโกะ” โชยังคงกังวล “ถ้าเกิดผิดพลาดขึ้นมาล่ะ?”

“ฉันรู้โช…แต่นี่คือโอกาสเดียวของเรา” ไอโกะกล่าว “เราต้องเสี่ยง…เพื่อเพื่อน ๆ ของเราทุกคน”

โชมองหน้าไอโกะ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว เขาเห็นความหวังในดวงตาของเธอ และเขาก็เชื่อในตัวไอโกะเสมอมา

“โอเคไอโกะ…ฉันเชื่อเธอ” โชกล่าว “เราจะสร้างระเบิดชำระล้างนั่นไปด้วยกัน!”

ทั้งคู่สบตากัน แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเป้าหมายที่ชัดเจน แม้จะต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่รอคอยพวกเขาอยู่เบื้องหน้า แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะเสี่ยงทุกอย่าง