การต่อสู้ที่ไม่สิ้นสุด

ความรู้สึกสิ้นหวังจากการเผชิญหน้ากับบอสตัวจริงที่แข็งแกร่งเกินจินตนาการยังคงเกาะกุมจิตใจของไอโกะและโชอย่างหนักหน่วง ผ้ายันต์ทั้งหกผืนที่ได้มาด้วยหยาดเหงื่อและเลือดเนื้อกลับดับแสงลงอย่างสิ้นเชิง ราวกับไร้ประโยชน์สิ้นดี แต่คำให้กำลังใจจากโชก็ช่วยจุดประกายความหวังขึ้นมาอีกครั้งในใจของไอโกะ

“ไม่นะไอโกะ…เรายังไม่แพ้” โชกล่าว น้ำเสียงของเขาหนักแน่น “เราอาจจะถูกหลอก…แต่เราก็ได้ผ้ายันต์มาครบทุกผืนแล้วนี่นา”

ไอโกะพยักหน้า เธอกำมือของโชแน่น “ใช่โช…เราต้องทำได้ เราจะทำมันให้สำเร็จด้วยกัน!”

พวกเขาทั้งคู่พยุงกันลุกขึ้นยืนช้าๆ แม้ร่างกายจะยังคงอ่อนล้าและเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับ แต่แรงฮึดสุดท้ายก็ทำให้พวกเขาก้าวต่อไป สู่เป้าหมายเดียวที่เหลืออยู่: อาคารวิทยาศาสตร์

“ไปอาคารวิทยาศาสตร์กันเถอะโช” ไอโกะบอก เสียงของเธอแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

โชพยักหน้า “ไปกันเลยไอโกะ…เราต้องรีบแล้ว”

พวกเขาเดินออกจากจุดที่ต่อสู้กับเงาปีศาจช้างที่สลายไป สู่ทางเดินที่มืดมิดและเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง บรรยากาศของโรงเรียนร้างยังคงน่าขนลุกและเต็มไปด้วยความเงียบสงัดที่กดดัน เสียงฝีเท้าของพวกเขาก้องกังวานไปทั่วบริเวณ ราวกับเป็นเสียงเดียวที่มีชีวิตในความมืดมิดนี้

แสงจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะที่เคยส่องนำทางพวกเขาบัดนี้กลับริบหรี่ลงอย่างน่าใจหาย บ่งบอกถึงพลังงานที่เริ่มร่อยหรอลงอีกครั้ง ทั้งพลังงานของนาฬิกาและพลังเวทมนตร์ของไอโกะเอง

“ดูเหมือนพลังของนาฬิกากำลังจะหมดแล้วนะโช” ไอโกะพึมพำ “เราต้องรีบแล้ว”

ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามที่น่าสะพรึงกลัว ก็พลันดังขึ้นมาจากด้านหน้าของพวกเขา! เสียงนั้นดังก้องไปทั่วทางเดิน ราวกับเสียงกึกก้องจากขุมนรก

“คำรามมมมมมมมมม!!!”

พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนทั้งไอโกะและโชต้องเสียหลัก เซไปมา แสงจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะกะพริบถี่ขึ้นอย่างบ้าคลั่งจนแทบจะดับไป บ่งบอกถึงพลังงานด้านลบที่พุ่งสูงขึ้นอย่างกะทันหันและรุนแรงที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเจอมา!

“อะไรอีกน่ะโช!” ไอโกะร้องด้วยความตกใจ

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ตั้งตัว เงาร่างมหึมาสีดำทะมึน ก็พลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของพวกเขา มันเป็นร่างของ เงาปีศาจหมี ขนาดใหญ่ยักษ์! ร่างกายของมันสูงใหญ่เทียมตึก ดวงตาของมันเปล่งแสงสีแดงก่ำดุจเพลิงนรก กรงเล็บแหลมคมยาวเฟื้อย และฟันที่น่ากลัวดูพร้อมที่จะฉีกกระชากทุกสิ่งทุกอย่าง พลังงานด้านลบที่แผ่ออกมาจากมันรุนแรงจนทำให้รู้สึกหายใจติดขัด อากาศรอบตัวดูเหมือนจะหนักอึ้งขึ้นมาทันที

“เงาปีศาจหมี!” โชอุทานด้วยความตกตะลึง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น “มันตัวใหญ่กว่าเงาปีศาจช้างอีกนะไอโกะ!”

เงาปีศาจหมีไม่รอช้า มันพุ่งตรงเข้าใส่พวกเขาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ร่างกายขนาดมหึมาของมันเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วราวกับมันเป็นเพียงแค่เงา กรงเล็บหน้าของมันฟาดลงมาอย่างรวดเร็ว หวังจะบดขยี้พวกเขาให้แหลกเป็นชิ้น ๆ

“หลบเร็วโช!” ไอโกะร้องเตือน เธอรีบผลักโชออกไปอย่างแรง และกระโดดหลบการโจมตีของมันได้อย่างหวุดหวิด เสียงกรงเล็บของมันกระทบกับพื้นทางเดินดังสนั่นจนพื้นคอนกรีตแตกกระจายไปทั่ว

“มันโจมตีรุนแรงมากไอโกะ! เกือบไปแล้ว!” โชตะโกนบอก เขาดึงมีดอาคมขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อม แขนของเขาสั่นเทาอย่างรุนแรงด้วยความตื่นเต้นและความหวาดกลัว

การต่อสู้ที่น่ากลัวและดุเดือดที่สุด เริ่มต้นขึ้นแล้ว เงาปีศาจหมีพุ่งโฉบไปมาอย่างรวดเร็ว พยายามจะใช้ร่างมหึมาของมันบดขยี้พวกเขา หรือไม่ก็ใช้กรงเล็บและฟันอันทรงพลังฟาดฟัน โจมตี และซัดใส่พวกเขาอย่างไม่ยั้ง

“เราจะสู้กับมันยังไงเนี่ยไอโกะ! มันดูไม่มีจุดอ่อนเลย!” โชตะโกนถามขณะที่เขาหลบการโจมตีของกรงเล็บหมีอย่างหวุดหวิด

ไอโกะหลบการโจมตีของบอสได้อย่างหวุดหวิดเช่นกัน เธอกัดริมฝีปากแน่น “ฉันไม่แน่ใจโช! มันดูไม่มีจุดอ่อนเลย!” เธอพยายามจะร่ายคาถาโจมตีเบา ๆ ใส่เงาปีศาจหมี แต่พลังของมันก็แข็งแกร่งเกินกว่าที่คาถาของเธอจะสร้างความเสียหายได้มากนัก

“มีดของฉันก็ทำอะไรมันไม่ได้เลยไอโกะ!” โชตะโกนบอก “เกราะป้องกันของมันแข็งแกร่งเกินไป!”

ไอโกะเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เธอหลบการโจมตีของเงาปีศาจหมีอย่างบ้าคลั่ง เธอสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติ

“โช! สังเกตดี ๆ!” ไอโกะตะโกนบอก “ตอนที่มันคำราม…ลมหายใจของมันมีกลิ่นเหม็นเน่าเหมือนซากศพ! และมี หมอกสีดำ เล็ดลอดออกมาจากปากของมัน!”

โชเบิกตากว้าง “จริงด้วย! นั่นมันอะไรกันนะ!”

“มันอาจจะเป็นพลังงานด้านลบที่เข้มข้นที่สุดของมัน! แก่นแท้ของมันอยู่ที่ลมหายใจนั่นแหละโช!” ไอโกะตะโกนบอก “เราต้องโจมตีเข้าไปที่ปากของมันในตอนที่มันกำลังคำราม!”

แผนการที่เสี่ยงตายที่สุด ถูกกำหนดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไอโกะจะใช้คาถาสร้างภาพลวงตาขนาดใหญ่เพื่อล่อให้เงาปีศาจหมีเข้าโจมตี และในจังหวะที่มันอ้าปากคำราม โชจะต้องพุ่งเข้าโจมตีที่ช่องปากของมันให้ได้!

“โช! นายต้องแทงมีดอาคมเข้าไปในปากของมันให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้!” ไอโกะบอก “ฉันจะสร้างภาพลวงตาขนาดใหญ่เพื่อล่อให้มันเข้ามาใกล้!”

โชพยักหน้า “เข้าใจแล้วไอโกะ! ระวังตัวด้วยนะ!”

ไอโกะหลับตาลง เธอรวบรวมพลังปราณทั้งหมดที่เหลืออยู่ ซึ่งมีไม่มากนัก เธอเริ่มร่าย ‘คาถาสร้างภาพลวงตาขั้นสูงสุด’ แสงสีเขียวอ่อน ๆ ก็พลันเปล่งประกายออกมาจากมือของเธอ แสงนั้นก่อตัวขึ้นเป็น ภาพลวงตาของโรงเรียนทั้งโรงเรียน ที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของเงาปีศาจหมี

เงาปีศาจหมีเห็นภาพลวงตาของโรงเรียนที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า มันส่งเสียงคำรามด้วยความโมโห มันพุ่งตรงเข้าใส่ภาพลวงตาของโรงเรียนทันที งวงขนาดใหญ่ของมันฟาดลงมาอย่างรวดเร็ว หวังจะบดขยี้ภาพลวงตานั้นให้แหลกเป็นชิ้น ๆ

“คำรามมมมมมมมม!!!”

และในจังหวะที่มันอ้าปากคำรามเพื่อปล่อยลมหายใจแห่งเงามืดออกมา!

“ตอนนี้แหละโช!” ไอโกะตะโกนบอก เธอหอบหายใจอย่างแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือดจากการใช้พลังงานมหาศาล

โชไม่รอช้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ พุ่งทะลวงเข้าใส่เงาปีศาจหมีด้วยความเร็วอันบ้าคลั่ง มีดอาคมในมือของเขาส่องประกายวาววับ เขาเล็งไปที่ ช่องปากที่กำลังอ้ากว้าง ของมัน

“อ๊ากกกกกกก!!!”

โชแทงมีดอาคมเข้าที่ช่องปากของเงาปีศาจหมีอย่างรวดเร็วและแม่นยำ มันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ร่างของมันสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง หมอกสีดำที่เคยเล็ดลอดออกมาจากปากของมันพลันจางหายไป

โชดึงมีดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะกระโดดถอยห่างออกมา

การต่อสู้ครั้งนี้เต็มไปด้วยเลือดและความยากลำบากแสนสาหัส พวกเขาต้องใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขามี ทั้งพลังเวทมนตร์ พละกำลัง ไหวพริบ และความร่วมมือกันอย่างสมบูรณ์แบบ ไอโกะคอยสนับสนุนโชจากด้านหลัง เธอร่ายคาถาสกัดกั้นและโจมตีเพื่อถ่วงเวลาและสร้างโอกาสให้โชโจมตีได้ตรงจุด โชเองก็ใช้มีดอาคมของเขาฟัน สับ และแทง ใส่เงาปีศาจหมีอย่างไม่ยั้งมือ เขาสู้ด้วยชีวิตและจิตวิญญาณ เพื่อปกป้องไอโกะและเพื่อความหวังที่ริบหรี่ของพวกเขา

ในที่สุด หลังจากที่โชแทงมีดอาคมเข้าใส่ปากของมันอีกหลายครั้ง ท่ามกลางเสียงคำรามที่อ่อนแรงลงของมัน ร่างของเงาปีศาจหมีก็เริ่มสลายตัว มันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างมหึมาของมันจะแตกสลายกลายเป็นละอองควันดำกระจายไปในอากาศ เหลือไว้เพียง ผ้ายันต์สีทองที่เปล่งแสงจ้า ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ พร้อมกับ ดวงจิตสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ ที่ลอยอยู่เคียงข้าง

ไอโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เธอหอบหายใจอย่างแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือด ขวดอาคมในมือของเธอเปล่งแสงริบหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกว่าพลังงานภายในถูกใช้ไปจนเกือบหมด

โชรีบเดินเข้ามาหาไอโกะด้วยความดีใจ เขาไม่รอช้า เก็บผ้ายันต์ผืนที่หกใส่กระเป๋าคาถาของไอโกะ ทันที และในจังหวะนั้นเอง ดวงจิตสีม่วงเข้มที่เกิดจากการสลายไปของเงาปีศาจหมีก็ถูกดูดเข้าไปในขวดกักเก็บวิญญาณโดยอัตโนมัติ ทำให้ขวดอาคมของเธอเปล่งประกายสีม่วงเข้มและสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า บ่งบอกถึงพลังงานมหาศาลที่ถูกกักเก็บไว้ภายใน

“เรา…เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ น้ำเสียงของเธอแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความปิติยินดีที่หาที่สุดไม่ได้

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ…เหลืออีกแค่ผืนเดียวเท่านั้น!”

ทั้งคู่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ฉายแววแห่งความสุขและภาคภูมิใจในชัยชนะที่แลกมาด้วยเลือด เนื้อ และหยาดเหงื่อ

แต่ความดีใจของพวกเขาก็อยู่ได้เพียงชั่วครู่…

ทันใดนั้น ลมประหลาด ก็พลันพัดกรูเข้ามาจากทุกทิศทาง ลมนั้นไม่ได้เป็นเพียงลมธรรมดา แต่มันเป็น ลมที่เย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง และเต็มไปด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ไม่อาจจับใจความได้ ลมนั้นพัดพาเอาฝุ่นละอองและเศษซากปรักหักพังเข้ามาปะทะร่างของพวกเขาอย่างรุนแรง

“ลมอะไรน่ะไอโกะ!” โชร้องด้วยความตกใจ เขาพยายามจะใช้แขนบังใบหน้าจากเศษซากที่ลอยมา

ไอโกะเบิกตากว้าง แสงจากนาฬิกาข้อมือของเธอที่ริบหรี่อยู่แล้ว บัดนี้กลับ ดับลงอย่างสนิท!

“ไม่นะ…ลมนี้…มันคือพลังของบอสตัวจริง!” ไอโกะพึมพำ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือด้วยความหวาดหวั่น “มันกำลังจะมาถึงแล้วโช!”