เงื่อนไข

ลมหายใจแห่งเงามืดที่พัดกรูเข้ามาอย่างกะทันหัน ทำให้ไอโกะและโชแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว แสงจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะที่ดับสนิท ยิ่งตอกย้ำถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ พวกเขาทั้งคู่รู้ดีว่ามันคือสัญญาณเตือนจากการมาถึงของบอสตัวจริง

“ไม่นะ…ลมนี้…มันคือพลังของบอสตัวจริง!” ไอโกะพึมพำ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือด้วยความหวาดหวั่น

แต่แล้ว โชก็เอื้อมมือไปจับมือของไอโกะแน่น ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิดอย่างหนัก

“มันยังไม่มาตอนนี้หรอกไอโกะ” โชเอ่ยขึ้นมา เสียงของเขาหนักแน่นและมั่นใจอย่างน่าประหลาด “เชื่อฉันสิ”

ไอโกะหันมามองโชด้วยความสงสัย “แน่ใจเหรอโช? พลังงานมันรุนแรงขนาดนี้เลยนะ”

“แน่ใจ” โชตอบ “เท่าที่ฉันสันนิษฐาน…บอสพวกนั้นจะต้องรวบรวมพลังงานให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะปรากฏตัวออกมาอย่างสมบูรณ์”

ไอโกะขมวดคิ้ว “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?”

“จำได้ไหมที่มันบอกว่า ‘อาณาเขตนี้คือส่วนหนึ่งของตัวข้า!’” โชอธิบาย “นั่นหมายความว่ามันกำลังดูดกลืนพลังงานจากโรงเรียนทั้งหมด และมันจะไม่ยอมออกมาจนกว่ามันจะแข็งแกร่งที่สุด”

“แล้วลมพวกนี้ล่ะ?” ไอโกะถาม

“ลมพวกนี้ก็เป็นแค่พลังงานรั่วไหลของมันที่กำลังรวบรวมตัวอยู่” โชตอบ “มันเป็นการเตือน…และมันก็เป็นการทดสอบเราไปในตัวด้วย”

ไอโกะเงียบไปครู่หนึ่ง เธอประมวลผลคำพูดของโช และก็พบว่ามันมีเหตุผลที่ฟังขึ้น “แล้วเราจะทำยังไงล่ะ?”

“เราต้องรีบไปหาผ้ายันต์ผืนสุดท้ายกันก่อนไง” โชบอก “ถ้าเราได้ผ้ายันต์ครบทุกผืน แผนการของเราก็สมบูรณ์แบบขึ้นอีกขั้น”

ไอโกะพยักหน้า เธอลุกขึ้นยืนช้าๆ แม้จะยังคงรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้าง แต่ความมั่นใจในตัวโชก็ช่วยให้เธอมีกำลังใจขึ้นมาได้มาก

“ไปกันเถอะโช” ไอโกะบอก “อาคารวิทยาศาสตร์…ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายต้องอยู่ที่นั่น”

การเดินทางสู่หอทดลองลับ

ทั้งคู่เดินหน้าต่อไปยังอาคารวิทยาศาสตร์ที่อยู่เบื้องหน้า แสงจากดวงจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาตามหน้าต่างที่แตกหักเป็นแสงสว่างเดียวที่นำทางพวกเขาในความมืดมิด เสียงลมประหลาดที่เต็มไปด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบายังคงพัดกรูเข้ามาเป็นระลอกๆ แต่ตอนนี้พวกเขากลับรู้สึกคุ้นเคยกับมันมากขึ้น ราวกับมันเป็นเพียงเสียงลมธรรมดา

เมื่อมาถึงหน้าประตูอาคารวิทยาศาสตร์ ไอโกะและโชต่างก็หยุดชะงัก ประตูเหล็กเก่าๆ สนิมเขรอะที่เคยปิดสนิท บัดนี้กลับเปิดอ้าออก เผยให้เห็นความมืดมิดที่ลึกเข้าไปข้างใน และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ แสงสีฟ้าอมเขียว ที่เรืองรองอยู่ภายในอาคาร ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างที่แปลกประหลาดกำลังรอคอยพวกเขาอยู่

“แสงนั่นมันอะไรน่ะไอโกะ?” โชถาม เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย

“ฉันไม่รู้โช…แต่ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่พลังงานด้านลบนะ” ไอโกะตอบ

ทันทีที่ก้าวเท้าผ่านธรณีประตูเข้าไปในอาคารวิทยาศาสตร์ ไอโกะและโชต่างก็สัมผัสได้ถึง กลิ่นฉุนของสารเคมี ที่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ และที่น่าตกใจคือ อุณหภูมิที่ลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว จนทำให้พวกเขารู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูก

พวกเขาเดินสำรวจไปตามห้องทดลองที่มืดมิดและเต็มไปด้วยอุปกรณ์วิทยาศาสตร์เก่าๆ ที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ขวดสารเคมีแตกหักกระจายไปทั่ว เศษแก้วแตกเกลื่อนกลาด ฝุ่นละอองหนาทึบปกคลุมไปทั่วทุกสิ่งทุกอย่าง ราวกับห้องทดลองแห่งนี้ถูกทิ้งร้างมานานนับศตวรรษ

“มันเป็นห้องทดลองเคมีสินะ” โชพึมพำ

“ใช่…ดูเหมือนจะมีอุปกรณ์ที่เราต้องการอยู่ที่นี่เยอะเลยนะ” ไอโกะบอก ขณะที่เธอใช้ไฟฉายส่องไปตามทางเดินที่มืดมิด

ทันใดนั้นเอง สัญญาณจากผ้ายันต์ในกระเป๋าของไอโกะก็พลันพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว แสงสีทองจากผ้ายันต์ที่เคยดับไป บัดนี้กลับเปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง! และที่น่าแปลกคือ แสงสีทองนั้นส่องนำทางพวกเขาไปยังห้องหนึ่งที่อยู่ลึกเข้าไปในอาคาร เป็นห้องที่ดูแตกต่างจากห้องอื่นๆ มีประตูเหล็กขนาดใหญ่และหนาแน่นเป็นพิเศษ

“ผ้ายันต์มันบอกว่าผืนสุดท้ายอยู่ตรงนั้นโช!” ไอโกะอุทานด้วยความตื่นเต้น

โชพยักหน้า “ประตูมันดูแข็งแรงมากนะไอโกะ…แต่เราต้องเข้าไปให้ได้”

พวกเขาพยายามจะเปิดประตูเหล็กบานนั้น แต่ก็ไม่สามารถเปิดได้ ไอโกะตัดสินใจใช้พลังเวทมนตร์ของเธอ เธอร่ายคาถาเปิดผนึกขั้นสูง แสงสีเขียวอ่อนๆ พุ่งตรงเข้าใส่ประตูเหล็กอย่างรุนแรง เสียงครืดคราดดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ประตูเหล็กจะค่อยๆ เลื่อนเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นความมืดมิดที่ลึกเข้าไปข้างใน และ แสงสีฟ้าอมเขียว ที่เรืองรองอยู่เบื้องหน้า

เมื่อประตูเปิดออกจนสุด ทั้งคู่ก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้องโถงขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านใน ห้องโถงแห่งนี้ดูเหมือนจะเป็น หอทดลองลับ ที่เคยถูกใช้ในการทดลองบางอย่างที่แปลกประหลาด มีอุปกรณ์ทดลองขนาดใหญ่ที่ดูน่าขนลุกตั้งอยู่ทั่วบริเวณ ท่อเหล็กขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกันยุ่งเหยิงเต็มไปหมด ไอระเหยสีขาวลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง ทำให้มองเห็นได้ไม่ชัดเจน

และที่ใจกลางของหอทดลองลับนั้น มี แท่นแก้วใส ขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ ภายในแท่นแก้วนั้น มี ผ้ายันต์ผืนสุดท้าย เปล่งแสงสีทองจ้าส่องสว่างอยู่เบื้องใน มันลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ ราวกับกำลังถูกพลังงานบางอย่างกักเก็บไว้

“นั่นมัน…ผ้ายันต์ผืนสุดท้าย!” ไอโกะอุทานด้วยความตื่นเต้น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวังสูงสุด

โชพยักหน้า “มันอยู่ในแท่นแก้วนั่นไอโกะ…แต่ฉันรู้สึกว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิดนะ” เขารู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่ออกมาจากแท่นแก้วนั้น เป็นพลังงานที่แตกต่างจากปีศาจทั่วไป มันเย็นยะเยือกและบริสุทธิ์อย่างประหลาด

ทันใดนั้นเอง เสียงหึ่งๆ ที่น่ารำคาญ ก็พลันดังขึ้นรอบตัวพวกเขา! เสียงนั้นฟังดูเหมือนเสียงของแมลงปีกแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนที่กำลังบินไปมาอย่างรวดเร็ว และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ แสงสีฟ้าอมเขียว ที่เคยเรืองรองอยู่ทั่วห้องโถงบัดนี้กลับ พุ่งตรงเข้ามาหาพวกเขาจากทุกทิศทาง! แสงนั้นก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างคล้าย แมลงปีกแข็งขนาดมหึมา ที่มีดวงตาสีแดงก่ำ และปีกที่สร้างเสียงหึ่งๆ ที่น่ารำคาญ พวกมันบินวนรอบแท่นแก้วและผ้ายันต์ไว้แน่น

“พวกมันคือ…ปีศาจแห่งการทดลอง!” ไอโกะอุทานด้วยความตกใจ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ “พวกมันถูกสร้างขึ้นมาจากการทดลองที่ผิดพลาดในห้องนี้…และพวกมันจะปกป้องผ้ายันต์ทุกวิถีทาง!”

โชกำมีดอาคมแน่น “แล้วเราจะจัดการกับพวกมันยังไง? พวกมันบินเร็วมากเลยนะไอโกะ!”

“เราต้องหาทางไปถึงผ้ายันต์ให้ได้โช!” ไอโกะบอก “ผ้ายันต์คือสิ่งเดียวที่จะขับไล่พวกมันได้!”

การต่อสู้ครั้งสุดท้ายเพื่อผ้ายันต์

การต่อสู้ครั้งนี้เต็มไปด้วยความเร็วและความแม่นยำ เหล่าปีศาจแห่งการทดลองบินไปมาอย่างรวดเร็ว พยายามจะใช้ร่างที่เล็กแต่แข็งแกร่งของพวกมันพุ่งชนเข้าใส่ไอโกะและโช การโจมตีของพวกมันไม่รุนแรงเท่าปีศาจตัวอื่น ๆ แต่จำนวนที่มหาศาลและความเร็วที่คาดเดาไม่ได้ ทำให้พวกเขาต้องตั้งรับอย่างยากลำบาก

“พวกมันเร็วมากไอโกะ! ฉันตามพวกมันแทบไม่ทันเลย!” โชตะโกนบอกขณะที่เขาฟันมีดอาคมใส่ปีศาจแห่งการทดลองที่พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ทำได้เพียงปัดป้องพวกมันออกไปเท่านั้น

ไอโกะพยายามจะใช้คาถาโจมตี แต่การที่ปีศาจเหล่านี้เคลื่อนไหวรวดเร็วเกินไป ทำให้คาถาของเธอพลาดเป้าอยู่บ่อยครั้ง

“เราต้องหาทางหยุดพวกมันให้ได้โช! ก่อนที่เราจะหมดแรง!” ไอโกะบอก น้ำเสียงของเธอเริ่มหอบหายใจ

โชพยายามจะคิดหาทาง เขามองไปยังอุปกรณ์ทดลองที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วห้องโถง

“ไอโกะ! เธอดูที่สายไฟพวกนั้นสิ!” โชตะโกนบอก เขาชี้ไปที่สายไฟที่เชื่อมต่อกันยุ่งเหยิงอยู่บนเพดานและผนัง “ถ้าเราทำลายแหล่งพลังงานของพวกมันได้ล่ะ?”

ไอโกะเบิกตากว้าง “จริงด้วย! พวกมันถูกสร้างขึ้นมาจากการทดลอง…บางทีมันอาจจะเชื่อมต่อกับแหล่งพลังงานบางอย่าง!”

แผนการที่เสี่ยงตายถูกกำหนดขึ้นอย่างรวดเร็ว โชจะต้องทำลายสายไฟที่เชื่อมต่อกับแหล่งพลังงานของปีศาจแห่งการทดลอง ในขณะที่ไอโกะจะคอยปกป้องเขาและถ่วงเวลาพวกมันไว้

“โช! นายต้องไปทำลายสายไฟพวกนั้น!” ไอโกะบอก “ฉันจะร่ายคาถาป้องกันเพื่อถ่วงเวลาพวกมันไว้!”

โชพยักหน้า “เข้าใจแล้วไอโกะ! ระวังตัวด้วยนะ!”

ไอโกะหลับตาลง เธอรวบรวมพลังปราณทั้งหมดที่เหลืออยู่ และเริ่มร่าย ‘คาถาบาเรียป้องกัน’ แสงสีเขียวอ่อนๆ ก็พลันเปล่งประกายออกมาจากร่างของเธอ และก่อตัวขึ้นเป็นบาเรียพลังงานที่แข็งแกร่งล้อมรอบตัวเธอและโชไว้

เหล่าปีศาจแห่งการทดลองพุ่งเข้าใส่บาเรียพลังงานอย่างไม่หยุดหย่อน เสียงหึ่งๆ ของพวกมันดังระงมไปทั่วห้องโถง การโจมตีของพวกมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้บาเรียของไอโกะเริ่มสั่นคลอน

“รีบหน่อยนะโช! ฉันจะต้านพวกมันไว้ไม่ไหวแล้ว!” ไอโกะตะโกนบอก ใบหน้าของเธอซีดเผือดจากการใช้พลังงานมหาศาล

โชไม่รอช้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ เขาพุ่งตรงไปยังสายไฟที่เชื่อมต่ออยู่บนผนังและเพดาน มีดอาคมในมือของเขาส่องประกายวาววับ เขาฟันมีดอาคมใส่สายไฟอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

“เปรี้ยงงงงงงงงง!!!”

เสียงไฟฟ้าช็อตดังสนั่นไปทั่วห้องโถง เมื่อโชฟันสายไฟเส้นแรกขาด แสงสีฟ้าอมเขียวที่เคยเรืองรองอยู่ทั่วห้องโถงก็พลันหรี่ลงเล็กน้อย เหล่าปีศาจแห่งการทดลองส่งเสียงหึ่งๆ ที่อ่อนแรงลงเล็กน้อยเช่นกัน

โชยังคงฟันสายไฟอย่างไม่หยุดยั้ง สายแล้วสายเล่า เสียงไฟฟ้าช็อตดังสนั่นไปทั่วห้องโถง แสงสีฟ้าอมเขียวเริ่มจางหายไปทีละน้อย บาเรียของไอโกะก็เริ่มอ่อนแรงลงเช่นกัน

ในที่สุด เมื่อโชฟันสายไฟเส้นสุดท้ายขาด แสงสีฟ้าอมเขียวในห้องโถงก็พลันดับลงอย่างสนิท! และเหล่าปีศาจแห่งการทดลองก็พลันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน ร่างของพวกมันเริ่มสั่นไหวและสลายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่มีพลังงานหล่อเลี้ยงอีกต่อไป

“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!”

ร่างของพวกมันแตกสลายกลายเป็นละอองควันดำกระจายไปในอากาศ เหลือไว้เพียง ผ้ายันต์สีทองที่เปล่งแสงจ้า ลอยนิ่งอยู่กลางแท่นแก้วใส พร้อมกับ ดวงจิตสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ ที่ลอยอยู่เคียงข้าง

ไอโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เธอหอบหายใจอย่างแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือด ขวดอาคมในมือของเธอเปล่งแสงริบหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกว่าพลังงานภายในถูกใช้ไปจนเกือบหมด

โชรีบเดินเข้ามาหาไอโกะด้วยความดีใจ เขาไม่รอช้า เก็บผ้ายันต์ผืนที่หกใส่กระเป๋าคาถาของไอโกะ ทันที และในจังหวะนั้นเอง ดวงจิตสีม่วงเข้มที่เกิดจากการสลายไปของปีศาจแห่งการทดลองก็ถูกดูดเข้าไปในขวดกักเก็บวิญญาณโดยอัตโนมัติ ทำให้ขวดอาคมของเธอเปล่งประกายสีม่วงเข้มและสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า บ่งบอกถึงพลังงานมหาศาลที่ถูกกักเก็บไว้ภายใน

“เรา…เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ น้ำเสียงของเธอแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความปิติยินดีที่หาที่สุดไม่ได้

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ…เราได้ผ้ายันต์ครบทุกผืนแล้ว!”

ทั้งคู่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ฉายแววแห่งความสุขและภาคภูมิใจในชัยชนะที่แลกมาด้วยเลือด เนื้อ และหยาดเหงื่อ

แต่ความดีใจของพวกเขาก็อยู่ได้เพียงชั่วครู่…

ทันใดนั้น เสียงคำรามที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยได้ยินมา ก็พลันดังขึ้นมาจากด้านนอกของอาคารวิทยาศาสตร์! เสียงนั้นดังก้องไปทั่วทั้งโรงเรียน ราวกับเสียงกึกก้องจากขุมนรกที่เปิดออก พร้อมกับ ลมประหลาดที่เย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง ที่พัดกรูเข้ามาในอาคารอย่างรุนแรง

“ข้า…มาถึงแล้ว…มนุษย์ผู้โง่เขลา!”

เสียงทุ้มต่ำที่น่าสะพรึงกลัวดังก้องไปทั่วบริเวณ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและพลังงานด้านลบที่รุนแรงจนทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน ไอโกะและโชเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง พวกเขามองไปยังทางเข้าอาคารวิทยาศาสตร์ที่อยู่เบื้องหน้า และสิ่งที่พวกเขาเห็นก็ทำให้ทั้งคู่ถึงกับตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว

เบื้องหน้าของพวกเขา เงาปีศาจขนาดมหึมา ที่สูงใหญ่เทียมฟ้า กำลังก้าวเข้ามาในอาคารวิทยาศาสตร์อย่างช้า ๆ ร่างกายของมันใหญ่โตจนอาคารแทบจะพังทลาย ดวงตาของมันเปล่งแสงสีแดงก่ำราวกับดวงอาทิตย์ที่ลุกไหม้ พลังงานด้านลบที่แผ่ออกมาจากมันรุนแรงจนแทบจะทำให้พวกเขาหายใจไม่ออก

และที่น่าตกใจที่สุดคือ รูปร่างของมันคือบอสตัวจริงที่แท้ทรู! มันคือ ต้นตอของฝันร้ายทั้งหมด ที่แข็งแกร่งจนเกินจินตนาการ

“มัน…มันมาแล้วโช…” ไอโกะพึมพำ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือจนแทบจะไม่ได้ยิน

โชกำมีดอาคมแน่น แขนของเขาสั่นเทา “ไอโกะ…มันมาแล้วจริง ๆ”