ชัยชนะและผ้ายันผืนที่ 3

ท่ามกลางม่านพลังอาคมสีน้ำเงินจาง ๆ ที่ยังคงส่องประกายเรืองรองในความมืดมิด ไอโกะและโชต่างก็ก้มหน้าปรึกษาหารือกันอย่างเคร่งเครียด เสียงคำรามของเหล่าลูกสมุนปีศาจที่พุ่งเข้าชนม่านพลังอย่างไม่ลดละยังคงดังก้องอยู่รอบตัวพวกเขา เป็นเสียงเตือนถึงเวลาที่เหลือน้อยลงทุกที

“เราต้องหาทางให้มันมารวมกันที่จุดเดียวให้ได้โช” ไอโกะเริ่มอธิบายแผนการ ดวงตาของเธอฉายแววครุ่นคิด “พวกมันมีเยอะเกินไป ถ้าเราสู้ทีละตัวแบบนี้ เราคงจะหมดแรงก่อนที่จะได้ผ้ายันต์ผืนนั้นมา”

โชพยักหน้า เขามองไปยังกลุ่มเงาปีศาจที่กำลังพุ่งเข้าชนม่านพลังอย่างบ้าคลั่ง “แล้วเราจะทำยังไงล่ะ? พวกมันดูเหมือนจะฉลาดขึ้นนะ”

“เราจะใช้…แสงลวงตา” ไอโกะตอบ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ “ฉันจะร่ายคาถาที่สร้างแสงสว่างจ้าขึ้นมาเป็นจุด ๆ รอบตัวเรา แสงนั้นจะกระตุ้นสัญชาตญาณของพวกปีศาจ ทำให้พวกมันพุ่งเข้าใส่แสงนั้นพร้อมกัน”

โชขมวดคิ้ว “แต่ถ้ามันพุ่งเข้ามาพร้อมกันหมด เราก็แย่สิไอโกะ!”

“ไม่โช” ไอโกะส่ายหน้า “เราจะไม่ใช้แค่แสงอย่างเดียว เราจะใช้ ‘กับดักอาคมผนึก’ ที่ฉันเตรียมไว้” เธอชี้ไปที่พื้นดินด้านนอกม่านพลัง “ฉันจะสร้างวงเวทขนาดเล็กหลาย ๆ วงบนพื้นรอบ ๆ จุดที่เราต้องการให้แสงปรากฏ เมื่อพวกมันพุ่งเข้ามา แรงดึงดูดของวงเวทจะตรึงพวกมันไว้ชั่วครู่”

“แล้วหลังจากนั้น?” โชถามอย่างกระหายใคร่รู้

“เมื่อพวกมันถูกตรึงไว้ด้วยวงเวท เราจะใช้จังหวะนั้นแหละ” ไอโกะบอก แววตาของเธอเป็นประกาย “ฉันจะร่าย ‘คาถากำแพงเสียง’ คาถานี้จะสร้างคลื่นเสียงความถี่สูงที่รุนแรงมากพอที่จะทำให้พวกมันชะงักงันและสับสนชั่วขณะ นั่นคือโอกาสของนายโช! นายต้องใช้มีดอาคมของนายกวาดล้างพวกมันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”

โชกำมีดอาคมแน่น “เข้าใจแล้ว…แล้วเราจะจัดการกับพวกที่เหลือยังไง? ถ้าพวกมันไม่โดนกับดักอาคมทั้งหมดล่ะ?”

“นั่นแหละคือส่วนที่ต้องเสี่ยง” ไอโกะตอบ สีหน้าของเธอเคร่งเครียดขึ้น “เราต้องใช้ผ้ายันต์บนยอดไม้นั่นให้เป็นประโยชน์ที่สุด ผ้ายันต์พวกนี้มีพลังบริสุทธิ์อยู่ในตัว เมื่อเราได้มันมา มันจะช่วยขับไล่พลังงานด้านลบของพวกปีศาจออกไปได้ชั่วคราว”

โชพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขารู้ว่าแผนนี้อันตรายมาก แต่ก็เป็นโอกาสเดียวที่พวกเขาจะเอาชนะพวกปีศาจจำนวนมหาศาลเหล่านี้ได้

“พร้อมนะโช?” ไอโกะถาม เสียงของเธอมั่นคง

“พร้อมแล้วไอโกะ…ไปกันเถอะ!” โชตอบ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ทันทีที่พูดจบ ไอโกะก็สั่งให้ม่านพลังอาคมของเธอสลายไป พลังงานที่ปกป้องพวกเขาหายไปในพริบตา ทำให้ความมืดมิดและความหนาวเย็นเข้าปะทะร่างของพวกเขาอีกครั้ง เหล่าลูกสมุนปีศาจที่รออยู่ด้านนอกเมื่อเห็นว่าม่านพลังหายไปก็ส่งเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง พวกมันพุ่งเข้าใส่พวกเขาพร้อมกัน หวังจะรุมทึ้งพวกเขาให้แหลกเป็นชิ้น ๆ

แต่ไอโกะและโชเร็วกว่า ไอโกะเริ่มร่าย คาถาแสงลวงตา ทันที แสงสว่างจ้าหลายดวงก็พลันปรากฏขึ้นเป็นจุด ๆ บนพื้นดินรอบตัวพวกเขา ดึงดูดความสนใจของเหล่าลูกสมุนปีศาจได้ในทันที พวกมันพุ่งตรงเข้าใส่แสงนั้นอย่างไม่ลังเล ราวกับผีเสื้อที่ถูกดึงดูดด้วยเปลวไฟ

ทันทีที่เท้าของพวกปีศาจเหยียบลงบนจุดที่ไอโกะสร้าง กับดักอาคมผนึก ไว้ ร่างของพวกมันก็พลันถูกตรึงไว้กับที่ แรงดึงดูดที่มองไม่เห็นรั้งพวกมันไว้แน่น เสียงกรีดร้องด้วยความโมโหและสับสนดังขึ้นจากพวกปีศาจหลายสิบตน

“ตอนนี้แหละโช!” ไอโกะตะโกน เธอร่าย คาถากำแพงเสียง ทันที คลื่นเสียงความถี่สูงที่มองไม่เห็นพุ่งตรงเข้าใส่พวกปีศาจที่ถูกตรึงไว้ แรงสั่นสะเทือนของคลื่นเสียงทำให้พวกมันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ดวงตาสีแดงก่ำของพวกมันสั่นไหวและพร่าเลือน พวกมันสับสนและไร้ทิศทางชั่วขณะ

โชไม่รอช้า เขากระโดดเข้าใส่กลุ่มปีศาจที่ถูกตรึงและสับสนอย่างบ้าคลั่ง มีดอาคมในมือของเขาส่องประกายวาววับ เขาฟัน สับ และแทง ใส่พวกมันอย่างไม่ยั้งมือ ร่างของลูกสมุนปีศาจแตกสลายกลายเป็นละอองควันดำไปทีละตน สองตนอย่างรวดเร็ว โชใช้ความว่องไวและพละกำลังทั้งหมดที่มีกวาดล้างพวกมันอย่างต่อเนื่อง

“ระวังโช! ยังมีบางส่วนหลุดรอดไปได้!” ไอโกะเตือน เมื่อเห็นลูกสมุนปีศาจอีกสองสามตนที่ไม่ได้ถูกตรึงไว้ในกับดักอาคม พุ่งตรงเข้าหาเธอ

ไอโกะไม่มีเวลาคิด เธอใช้ขวดอาคมฟาดเข้าใส่ปีศาจที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว และร่ายคาถาบทสั้น ๆ เพื่อสกัดกั้นพวกมันไว้ชั่วคราว เธอรู้ว่าเธอต้องรีบจัดการพวกมันให้หมดก่อนที่พวกมันจะพุ่งเข้ามาทำร้ายเธอได้

โชที่กำลังต่อสู้กับกลุ่มปีศาจที่เหลืออยู่พยักหน้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่เพื่อจัดการกับพวกมันให้เร็วที่สุด เพื่อให้ไอโกะสามารถไปถึงผ้ายันต์ได้อย่างปลอดภัย

การต่อสู้ครั้งนี้ยาวนานและทรมานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา โชและไอโกะต้องประสานงานกันอย่างสมบูรณ์แบบ ไอโกะคอยใช้คาถาสนับสนุนและสกัดกั้นพวกปีศาจ ในขณะที่โชเป็นแนวหน้าเข้าปะทะและกวาดล้างพวกมัน เสียงคำรามของปีศาจและเสียงมีดอาคมที่กระทบกับร่างของพวกมันดังก้องไปทั่วบริเวณ ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด พวกเขาทั้งสองต่างเหนื่อยล้าจนแทบจะหมดสติ แต่ก็ไม่ยอมถอย

ในที่สุด หลังจากที่โชจัดการกับลูกสมุนปีศาจตัวสุดท้ายได้สำเร็จ ร่างของมันก็สลายไปในอากาศพร้อมกับเสียงกรีดร้องแผ่วเบา ความเงียบกลับมาเยือนอีกครั้ง คราวนี้เป็นความเงียบที่แตกต่างออกไปจากเดิม มันคือความเงียบที่ปราศจากความมืดมิดของปีศาจโดยสมบูรณ์

และทันทีที่เหล่าลูกสมุนปีศาจสลายไป ผ้ายันต์สีทองที่แขวนอยู่บนยอดต้นไม้สูงใหญ่ก็พลันร่วงหล่นลงมาสู่พื้นดินเบื้องล่าง! มันร่วงลงมาอย่างช้า ๆ เปล่งแสงสีทองจาง ๆ ที่อบอุ่นและบริสุทธิ์ ส่องสว่างในความมืดมิด

“ผ้ายันต์!” ไอโกะร้องด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เธอไม่รอช้า พุ่งตรงเข้าไปเก็บผ้ายันต์ผืนนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มันจะสัมผัสกับพื้นดิน เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานศักดิ์สิทธิ์ที่เข้มข้นแผ่ออกมาจากมัน เมื่อผ้ายันต์อยู่ในมือ แสงสีทองก็พลันสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิม ส่องสว่างรอบตัวเธอและโช

ไอโกะรีบเก็บผ้ายันต์ผืนที่สามลงในขวดอาคมอย่างระมัดระวัง และในจังหวะนั้นเอง ดวงจิตสีม่วงเข้มจำนวนมหาศาลที่เกิดจากการสลายไปของเหล่าลูกสมุนปีศาจก็ถูกดูดเข้าไปในขวดกักเก็บวิญญาณโดยอัตโนมัติ ทำให้ขวดอาคมของเธอเปล่งประกายสีม่วงเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดและส่องแสงเรืองรอง

โชทรุดตัวลงคุกเข่า เขาสูดลมหายใจลึก ๆ ร่างกายของเขาอ่อนล้าอย่างหนัก พลังงานจากคาถารักษาของไอโกะกำลังจะหมดลงพร้อมกันในไม่ช้า ไอโกะเดินโซซัดโซเซเข้ามาหาเขา เธอทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ด้วยความโล่งใจที่ถาโถมเข้ามา ดวงตาของเธอฉายแววเหนื่อยล้าอย่างถึงที่สุด

“เรา…เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ เสียงของเธอแหบพร่าแต่ก็เต็มไปด้วยความปิติยินดีที่หาที่สุดไม่ได้

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ” เขาเหลือบมองไปที่ขวดอาคมในมือของเธอ “เก่งมาก…เราเอาชนะมันมาได้จริง ๆ”

ไอโกะพยุงตัวขึ้นยืนช้า ๆ “ต่อไป…เราต้องไปหาผ้ายันต์ผืนที่สี่กันเถอะ” เธอกล่าว เสียงของเธอแผ่วลงเล็กน้อย แต่แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น พวกเขารู้ว่าภารกิจยังไม่จบลงง่าย ๆ และอุปสรรคข้างหน้าอาจจะยากลำบากยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า แต่ด้วยความร่วมมือกัน และความเชื่อมั่นในกันและกัน พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันทุกอย่างเพื่อช่วยเพื่อน ๆ และปกป้องโลกของพวกเขา