ปีศาจช้างป่า

หลังจากที่ได้ผ้ายันต์ผืนที่ 6 มาอย่างยากลำบาก และได้วางแผนการทำลายโรงเรียนด้วยระเบิดชำระล้างแล้ว ไอโกะและโชก็ตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าไปยังอาคารวิทยาศาสตร์ทันที แม้ร่างกายจะยังคงอ่อนล้า แต่ความมุ่งมั่นที่จะยุติฝันร้ายทั้งหมดนี้ก็เป็นแรงผลักดันให้พวกเขาเดินหน้าต่อไป

“เอาล่ะโช…ไปอาคารวิทยาศาสตร์กันเถอะ” ไอโกะบอก เสียงของเธอหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย

โชพยักหน้า “ไปกันเลยไอโกะ…ยิ่งเร็วยิ่งดี”

ทั้งคู่เดินออกจากโรงอาหารที่มืดมิด สู่ทางเดินที่ไร้สิ้นสุดของโรงเรียนร้าง แสงจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะส่องนำทางพวกเขาไปตามซากปรักหักพังและเถาวัลย์ที่ปกคลุมไปทั่วอาคาร บรรยากาศยังคงน่าขนลุกและเต็มไปด้วยความเงียบสงัดที่กดดัน

“อาคารวิทยาศาสตร์อยู่ทางนั้นนะโช” ไอโกะชี้ไปทางซ้ายมือของพวกเขา ซึ่งเป็นอาคารที่ดูใหญ่โตและมีโครงสร้างแปลกตาเล็กน้อย

พวกเขาเดินไปตามทางเดินที่มืดมิด ท่ามกลางเสียงฝีเท้าของตัวเองที่ก้องกังวานในความเงียบงัน ความรู้สึกไม่สบายใจเริ่มเกาะกุมจิตใจของพวกเขาอีกครั้ง

ทันใดนั้นเอง เสียงร้องอันน่าสะพรึงกลัว ก็พลันดังขึ้นมาจากด้านหน้าของพวกเขา! เสียงนั้นดังก้องไปทั่วบริเวณ ราวกับเสียงแตรที่ใหญ่โตและน่ากลัว

“โฮกกกกกกกกกกกกกกก!!!”

พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนทั้งไอโกะและโชต้องเสียหลัก เซไปมา แสงจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะกะพริบถี่ขึ้นอย่างบ้าคลั่ง บ่งบอกถึงพลังงานด้านลบที่พุ่งสูงขึ้นอย่างกะทันหัน

“อะไรน่ะโช!” ไอโกะร้องด้วยความตกใจ

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ตั้งตัว เงาร่างมหึมา ก็พลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของพวกเขา มันเป็นร่างของ เงาปีศาจช้าง ขนาดใหญ่ยักษ์! ร่างกายของมันสูงใหญ่จนแทบจะชนเพดานทางเดิน ดวงตาของมันเปล่งแสงสีแดงก่ำดุจถ่านไฟ เขี้ยวขนาดใหญ่ที่โค้งงอและงวงที่ยาวเฟื้อยดูน่าเกรงขามยิ่งนัก พลังงานด้านลบที่แผ่ออกมาจากมันรุนแรงจนทำให้รู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูก

“เงาปีศาจช้าง!” โชอุทานด้วยความตกตะลึง “มันตัวใหญ่กว่าทุกตัวที่เราเคยเจอมาอีกนะไอโกะ!”

เงาปีศาจช้างไม่รอช้า มันพุ่งตรงเข้าใส่พวกเขาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ร่างกายขนาดมหึมาของมันเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วราวกับมันเป็นเพียงแค่เงา งวงขนาดใหญ่ของมันฟาดลงมาอย่างรวดเร็ว หวังจะบดขยี้พวกเขาให้แหลกเป็นชิ้น ๆ

“ระวังโช!” ไอโกะร้องเตือน เธอรีบผลักโชออกไปอย่างแรง และกระโดดหลบการโจมตีของมันได้อย่างหวุดหวิด เสียงงวงของมันกระทบกับพื้นทางเดินดังสนั่น จนพื้นกระเบื้องแตกกระจายไปทั่ว

“มันโจมตีรุนแรงมากไอโกะ!” โชตะโกนบอก เขาดึงมีดอาคมขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อม แขนของเขาสั่นเทาด้วยความตื่นเต้น

การต่อสู้ที่ดุเดือดและเสี่ยงตายที่สุด เริ่มต้นขึ้นแล้ว เงาปีศาจช้างพุ่งโฉบไปมาอย่างรวดเร็ว พยายามจะใช้ร่างมหึมาของมันบดขยี้พวกเขา หรือไม่ก็ใช้เขี้ยวและงวงอันทรงพลังฟาดฟัน โจมตี และซัดใส่พวกเขาอย่างไม่ยั้ง

“เราจะสู้กับมันยังไงเนี่ยไอโกะ!” โชตะโกนถามขณะที่เขาหลบการโจมตีของงวงช้างอย่างหวุดหวิด

ไอโกะหลบการโจมตีของบอสได้อย่างหวุดหวิดเช่นกัน เธอกัดริมฝีปากแน่น “ฉันไม่แน่ใจโช! มันดูแข็งแกร่งมาก!” เธอพยายามจะร่ายคาถาโจมตีเบา ๆ ใส่เงาปีศาจช้าง แต่พลังของมันก็แข็งแกร่งเกินกว่าที่คาถาของเธอจะสร้างความเสียหายได้มากนัก

“มันมีเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งมากไอโกะ!” โชตะโกนบอก “มีดของฉันแทบจะทำอะไรมันไม่ได้เลย!”

ไอโกะเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว สมุดวิจัยของอาคารวิทยาศาสตร์ที่เธอพกติดตัวยังคงอยู่ในกระเป๋าคาถาของเธอ

“โช! สังเกตการเคลื่อนไหวของมันดี ๆ!” ไอโกะตะโกนบอก “มันดูเหมือนจะมีจุดอ่อนบางอย่าง!”

โชพยักหน้า เขามองไปยังเงาปีศาจช้างอย่างตั้งใจ มันเคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็วและทรงพลัง แต่เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติ

“ไอโกะ! ดวงตาของมัน!” โชตะโกนบอก “ดวงตาของมันเปล่งแสงแดงก่ำตลอดเวลา แต่มันจะ กระพริบ แผ่วลงเพียงเสี้ยววินาทีตอนที่มันกำลังจะพุ่งเข้าโจมตี!”

ไอโกะเบิกตากว้าง “จริงด้วย! นั่นแหละจุดอ่อนของมันโช!” เธอเข้าใจแผนการของโชทันที “ตอนที่ดวงตาของมันกระพริบ…นั่นคือจังหวะที่มันเผยจุดอ่อนออกมา!”

แผนการที่เสี่ยงตายถูกกำหนดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไอโกะจะใช้คาถาสร้างภาพลวงตาเพื่อล่อให้เงาปีศาจช้างเข้าโจมตี และในจังหวะที่ดวงตาของมันกระพริบ โชจะต้องพุ่งเข้าโจมตีจุดอ่อนของมันให้ได้!

“โช! นายต้องใช้มีดอาคมแทงเข้าไปที่ดวงตาของมันให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้!” ไอโกะบอก “ฉันจะสร้างภาพลวงตาเพื่อล่อให้มันเข้ามาใกล้!”

โชพยักหน้า “เข้าใจแล้วไอโกะ! ระวังตัวด้วยนะ!”

ไอโกะหลับตาลง เธอรวบรวมพลังปราณทั้งหมดที่มี เธอเริ่มร่าย ‘คาถาสร้างภาพลวงตาขั้นสูง’ แสงสีเขียวอ่อน ๆ ก็พลันเปล่งประกายออกมาจากมือของเธอ แสงนั้นก่อตัวขึ้นเป็น ภาพลวงตาของไอโกะอีกคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเงาปีศาจช้าง

เงาปีศาจช้างไม่รอช้า มันพุ่งตรงเข้าใส่ภาพลวงตาของไอโกะทันที งวงขนาดใหญ่ของมันฟาดลงมาอย่างรวดเร็ว หวังจะบดขยี้ภาพลวงตานั้นให้แหลกเป็นชิ้น ๆ

และในจังหวะนั้นเอง! ดวงตาที่แดงก่ำของมันก็พลันกระพริบแผ่วลงเพียงเสี้ยววินาที!

“ตอนนี้แหละโช!” ไอโกะตะโกนบอก เธอหอบหายใจอย่างแรง

โชไม่รอช้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ พุ่งทะลวงเข้าใส่เงาปีศาจช้างด้วยความเร็วอันบ้าคลั่ง มีดอาคมในมือของเขาส่องประกายวาววับ เขาเล็งไปที่ ดวงตาที่กำลังกระพริบ ของมัน

“อ๊ากกกกกกก!!!”

โชแทงมีดอาคมเข้าที่ดวงตาของเงาปีศาจช้างอย่างรวดเร็วและแม่นยำ มันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ร่างของมันสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง แสงสีแดงก่ำจากดวงตาของมันริบหรี่ลงอย่างรวดเร็ว

โชดึงมีดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะกระโดดถอยห่างออกมา

การต่อสู้ครั้งนี้เต็มไปด้วยเลือดและความยากลำบากแสนสาหัส พวกเขาต้องใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขามี ทั้งพลังเวทมนตร์ พละกำลัง ไหวพริบ และความร่วมมือกันอย่างสมบูรณ์แบบ ไอโกะคอยสนับสนุนโชจากด้านหลัง เธอร่ายคาถาสกัดกั้นและโจมตีเพื่อถ่วงเวลาและสร้างโอกาสให้โชโจมตีได้ตรงจุด โชเองก็ใช้มีดอาคมของเขาฟัน สับ และแทง ใส่เงาปีศาจช้างอย่างไม่ยั้งมือ เขาสู้ด้วยชีวิตและจิตวิญญาณ เพื่อปกป้องไอโกะและเพื่อความหวังที่ริบหรี่ของพวกเขา

ในที่สุด หลังจากที่โชแทงมีดอาคมเข้าใส่ดวงตาของมันอีกหลายครั้ง ท่ามกลางเสียงคำรามที่อ่อนแรงลงของมัน ร่างของเงาปีศาจช้างก็เริ่มสลายตัว มันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างมหึมาของมันจะแตกสลายกลายเป็นละอองควันดำกระจายไปในอากาศ เหลือไว้เพียง ผ้ายันต์สีทองที่เปล่งแสงจ้า ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ พร้อมกับ ดวงจิตสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ ที่ลอยอยู่เคียงข้าง

ไอโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เธอหอบหายใจอย่างแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือด ขวดอาคมในมือของเธอเปล่งแสงริบหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกว่าพลังงานภายในถูกใช้ไปจนเกือบหมด

โชรีบเดินเข้ามาหาไอโกะด้วยความดีใจ เขาไม่รอช้า เก็บผ้ายันต์ผืนที่หกใส่กระเป๋าคาถาของไอโกะ ทันที และในจังหวะนั้นเอง ดวงจิตสีม่วงเข้มที่เกิดจากการสลายไปของเงาปีศาจช้างก็ถูกดูดเข้าไปในขวดกักเก็บวิญญาณโดยอัตโนมัติ ทำให้ขวดอาคมของเธอเปล่งประกายสีม่วงเข้มและสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า บ่งบอกถึงพลังงานมหาศาลที่ถูกกักเก็บไว้ภายใน

“เรา…เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ น้ำเสียงของเธอแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความปิติยินดีที่หาที่สุดไม่ได้

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ…เหลืออีกแค่ผืนเดียวเท่านั้น!”

ทั้งคู่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ฉายแววแห่งความสุขและภาคภูมิใจในชัยชนะที่แลกมาด้วยเลือด เนื้อ และหยาดเหงื่อ

แต่ความดีใจของพวกเขาก็อยู่ได้เพียงชั่วครู่…

ทันใดนั้น แสงสีแดงก่ำ ที่เคยเรืองรองอยู่ในหอประชุมใหญ่ก็พลัน สว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง! คราวนี้มันสว่างจ้ากว่าเดิมหลายเท่า จนแสบตา และมันไม่ได้มาจากทิศทางของหอประชุมใหญ่ แต่มันกลับมาจาก อาคารวิทยาศาสตร์ ที่อยู่เบื้องหน้าของพวกเขา!

“แกคิดว่าจะหนีข้าไปได้ถึงไหนกัน…มนุษย์ผู้โง่เขลา!”

เสียงทุ้มต่ำที่น่าสะพรึงกลัวดังก้องไปทั่วบริเวณ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและพลังงานด้านลบที่รุนแรงจนทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน ไอโกะและโชเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง พวกเขามองไปยังอาคารวิทยาศาสตร์ที่อยู่เบื้องหน้า และสิ่งที่พวกเขาเห็นก็ทำให้ทั้งคู่ถึงกับตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว

เบื้องหน้าของพวกเขา เงาปีศาจขนาดมหึมา ที่ใหญ่กว่าบอสตัวเมื่อครู่หลายเท่า กำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ กลางอาคารวิทยาศาสตร์ ร่างกายของมันสูงใหญ่จนเกือบจะชนเพดาน ดวงตาของมันเปล่งแสงสีแดงก่ำราวกับเพลิงนรก พลังงานด้านลบที่แผ่ออกมาจากมันรุนแรงจนแทบจะทำให้พวกเขาหายใจไม่ออก

และที่น่าตกใจที่สุดคือ รูปร่างของมันคล้ายกับบอสตัวเมื่อครู่…แต่กลับดูสมบูรณ์และแข็งแกร่งกว่ามาก!

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! พวกแกคิดว่าจะมาทำลายอาณาเขตของข้าได้ง่าย ๆ อย่างนั้นรึ! อาณาเขตนี้คือส่วนหนึ่งของตัวข้า! และข้าจะไม่มีวันยอมให้พวกแกทำลายมันได้!” เสียงของมันดังก้องไปทั่วบริเวณ เต็มไปด้วยความเหยียดหยามและน่าสะพรึงกลัว

ไอโกะและโชต่างก็เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดด้วยความสิ้นหวัง ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่อยู่ในกระเป๋าของไอโกะพลันดับแสงลงอย่างรวดเร็ว ราวกับมันกำลังถูกดูดกลืนพลังงานไป

“ไม่จริงน่า…” ไอโกะพึมพำ เสียงของเธอสั่นเครือ “มัน…มันคือบอสตัวจริงอย่างนั้นเหรอ?”

โชทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ดวงตาของเขาว่างเปล่า “เรา…เราพลาดไปแล้วเหรอไอโกะ? มันรอเราอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ?” เขาไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะถูกหลอกได้ขนาดนี้

ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้ามาในจิตใจของพวกเขา พวกเขาทั้งสองต่างเหนื่อยล้าจนแทบหมดแรง บาดแผลที่ได้รับจากการต่อสู้กับเงาปีศาจช้างเมื่อครู่ยังคงสร้างความเจ็บปวดให้กับร่างกายของพวกเขา การที่จะต้องเผชิญหน้ากับบอสตัวจริงที่ดูแข็งแกร่งกว่ามากในสภาพเช่นนี้ ทำให้พวกเขารู้สึกหมดหวังอย่างแท้จริง

“กว่าจะเอาชนะได้…พวกเราก็เกือบเอาตัวไม่รอดแล้วนะ” ไอโกะพึมพำ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความท้อแท้

แต่แล้ว โชก็เงยหน้าขึ้นมองไอโกะ ดวงตาของเขาแม้จะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ยังคงฉายแววแห่งความมุ่งมั่น เขาเอื้อมมือไปจับมือของไอโกะแน่น

“ไม่นะไอโกะ…เรายังไม่แพ้” โชกล่าว น้ำเสียงของเขาหนักแน่น “เราอาจจะถูกหลอก…แต่เราก็ได้ผ้ายันต์มาครบทุกผืนแล้วนี่นา”

ไอโกะมองไปยังผ้ายันต์ทั้งหกผืนที่อยู่ในกระเป๋าของเธอ มันเป็นความจริงที่พวกเขายังคงมีอาวุธสำคัญอยู่ในมือ

“ใช่โช…เราต้องทำได้” ไอโกะพึมพำ เธอรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ เธอกำมือของโชแน่น “เราต้องเอาชนะมันให้ได้…เพื่อเพื่อน ๆ ของเรา!”

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่ไอโกะ…เราจะทำมันให้สำเร็จด้วยกัน!”

แม้จะรู้สึกหมดหวังจากการที่ต้องเผชิญหน้ากับบอสตัวจริงที่แข็งแกร่งกว่ามาก แต่การให้กำลังใจกันและกันก็ทำให้พวกเขามีแรงที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เพื่อเผชิญหน้ากับความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่รอคอยพวกเขาอยู่เบื้องหน้า