ผ้ายันผืนที่ 6

หลังจากที่แผนการใหญ่เรื่องระเบิดชำระล้างได้ก่อร่างขึ้นในความคิดของไอโกะ ความหิวโหยที่ถาโถมเข้ามาก็ทำให้ทั้งคู่ต้องพักจากการระดมสมองอันหนักหน่วง เมื่อท้องอิ่มด้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและน้ำอัดลม ความหวังก็กลับมาส่องประกายในดวงตาอีกครั้ง

“รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยนะโช” ไอโกะพึมพำขณะลูบท้อง “ไม่คิดว่าบะหมี่สำเร็จรูปจะช่วยได้ขนาดนี้”

โชพยักหน้าพลางยิ้มแห้ง ๆ “ใช่…มันช่วยได้มาก แต่ฉันว่าเราคงต้องรีบไปหาวัตถุดิบที่อาคารวิทยาศาสตร์นะไอโกะ ยิ่งเร็วยิ่งดี”

“แน่นอน แต่ก่อนหน้านั้น…” ไอโกะก้มมองนาฬิกาข้อมือของเธอ แสงสีเขียวยังคงกะพริบอยู่ “สัญญาณของผ้ายันต์ผืนที่หกมันแรงขึ้นเรื่อยๆ เลยนะโช ฉันว่ามันอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้แหละ…ในโรงอาหารนี่แหละ”

โชเบิกตากว้างเล็กน้อย “ในโรงอาหารเหรอ? แต่เราเดินดูมาเกือบจะทั่วแล้วนะ ไม่มีอะไรผิดปกติเลย”

“บางทีมันอาจจะซ่อนอยู่ในที่ที่เราคาดไม่ถึงก็ได้” ไอโกะบอก น้ำเสียงของเธอเริ่มจริงจังขึ้น “มาลองสำรวจให้ละเอียดอีกครั้งกันเถอะ”

ทั้งคู่เริ่มออกสำรวจโรงอาหารที่กว้างใหญ่และมืดมิดอีกครั้ง แสงไฟฉายจากอุปกรณ์ของพวกเขาส่องกระทบกับโต๊ะ เก้าอี้ และอุปกรณ์ครัวที่พังเสียหายกระจัดกระจายไปทั่ว กลิ่นอับชื้นและกลิ่นเหม็นไหม้คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ทุกย่างก้าวของพวกเขาสร้างเสียงก้องกังวานในความเงียบงันที่น่าขนลุก

“ตรงนี้ไม่มีอะไรเลย…” โชพึมพำเมื่อเขาเดินสำรวจไปตามซอกมุมของห้องครัวขนาดใหญ่

ไอโกะเดินเข้าไปใกล้กับเคาน์เตอร์แจกอาหารที่ดูทรุดโทรม เธอลองใช้มือคลำไปตามผนังที่เต็มไปด้วยรอยร้าวและคราบสกปรก

“สัญญาณมันแรงที่สุดตรงนี้เลยโช” ไอโกะบอก “แต่ฉันไม่เห็นมีอะไรเลยนะ”

ทันใดนั้นเอง ความเย็นยะเยือก ก็พลันแผ่ซ่านออกมาจากผนังที่ไอโกะกำลังสัมผัสอยู่ ความเย็นนั้นรุนแรงจนทำให้เธอต้องสะดุ้งถอยหลัง

“อะไรน่ะไอโกะ!” โชถามด้วยความตกใจ

“ผนังตรงนี้…มันเย็นมากเลยโช เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน” ไอโกะตอบ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

โชไม่รอช้า เขาใช้มีดอาคมเคาะไปที่ผนังบริเวณนั้นเบา ๆ เสียงเคาะที่ควรจะทึบ กลับก้องกังวานราวกับมีโพรงอยู่ข้างใน

“มีโพรงอยู่ข้างในจริง ๆ ด้วยไอโกะ!” โชอุทาน

ไอโกะตัดสินใจใช้พลังเวทมนตร์ของเธอ เธอร่ายคาถาเปิดผนึกอย่างแผ่วเบา แสงสีเขียวอ่อน ๆ ก็พลันเปล่งประกายออกมาจากมือของเธอ ส่องกระทบกับผนังที่ทรุดโทรม และแล้ว ผนังส่วนนั้นก็พลันยุบตัวลงไป! เผยให้เห็นทางลับที่มืดมิดและแคบ ๆ ทอดตัวลึกลงไปใต้ดิน กลิ่นอับชื้นที่รุนแรงกว่าเดิมโชยออกมาจากทางลับนั้น พร้อมกับความรู้สึกกดดันที่น่าขนลุก

“ทางลับงั้นเหรอเนี่ย!” โชเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“สัญญาณผ้ายันต์มันแรงที่สุดตรงนี้เลยโช” ไอโกะบอก “ผ้ายันต์ผืนที่หกต้องอยู่ข้างล่างแน่ ๆ”

แม้จะรู้สึกหวาดหวั่นกับสิ่งที่รอคอยอยู่เบื้องล่าง แต่ทั้งคู่ก็ตัดสินใจที่จะเดินหน้าต่อไป พวกเขาปีนป่ายลงไปในทางลับที่มืดมิดและแคบ ๆ อย่างระมัดระวัง ทางลับนั้นทอดยาวลึกลงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งพวกเขามาถึงห้องโถงขนาดใหญ่ที่อยู่ใต้ดิน

ห้องโถงใต้ดินแห่งนี้มืดมิดสนิท ไม่มีแสงสว่างใด ๆ เล็ดลอดเข้ามาได้ อากาศภายในห้องเย็นยะเยือกและเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่น่าสะอิดสะเอียน ไอโกะใช้ไฟฉายส่องไปทั่วบริเวณ ผนังของห้องโถงเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและรอยเลือดที่แห้งกรัง ดูน่าขนลุกยิ่งนัก

และที่กลางห้องโถงนั้น มี แท่นบูชาเก่าแก่ ที่ทำจากหินสีดำสนิทตั้งตระหง่านอยู่ บนแท่นบูชามี ผ้ายันต์ผืนที่หก เปล่งแสงสีทองจาง ๆ อยู่เบื้องบน มันลอยอยู่เหนือแท่นบูชาเล็กน้อย ราวกับกำลังลอยอยู่กลางอากาศ

“นั่นมัน…ผ้ายันต์ผืนที่หก!” ไอโกะอุทานด้วยความตื่นเต้น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวัง

โชพยักหน้า “มันอยู่ตรงนั้นแล้วไอโกะ…แต่ฉันรู้สึกว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิดนะ” เขารู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่ออกมาจากแท่นบูชาหินสีดำนั้น เป็นพลังงานที่แตกต่างจากเงาปีศาจทั่วไป มันเย็นยะเยือกและกดดันอย่างประหลาด

ทันใดนั้นเอง เสียงกระซิบแผ่วเบาก็พลันดังขึ้นจากทุกทิศทางรอบตัวพวกเขา! เสียงกระซิบนั้นฟังดูเหมือนเสียงของคนจำนวนมากที่กำลังพูดพร้อมกัน แต่กลับไม่สามารถจับใจความได้ มันเป็นเสียงที่น่าขนลุกและทำให้รู้สึกหวาดผวา

“เสียงอะไรน่ะไอโกะ?” โชถามอย่างระมัดระวัง

“ฉันไม่รู้…แต่มันไม่น่าใช่เรื่องดีเลย” ไอโกะตอบ

และแล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เงามืดจำนวนนับไม่ถ้วนก็พลันพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินรอบแท่นบูชาหินสีดำ! เงามืดเหล่านั้นก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างคล้ายมนุษย์ แต่กลับไม่มีใบหน้าและไม่มีเสียงพูด พวกมันเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบและรวดเร็ว ราวกับไม่มีตัวตนจริง ๆ พวกมันล้อมรอบแท่นบูชาและผ้ายันต์ไว้แน่น

“พวกมันคือ…เงาปีศาจแห่งความเงียบ!” ไอโกะอุทานด้วยความตกใจ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ “ฉันเคยอ่านเจอในตำราของแม่…พวกมันเป็นปีศาจที่เกิดจากความสิ้นหวังและความโดดเดี่ยว…พวกมันจะดูดกลืนพลังงานของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในความเงียบ…”

โชกำมีดอาคมแน่น “แล้วเราจะจัดการกับพวกมันยังไง? พวกมันดูเหมือนจะไม่มีตัวตนจริง ๆ เลยนะ”

“เราต้องหาทางไปถึงผ้ายันต์ให้ได้โช!” ไอโกะบอก “ผ้ายันต์คือสิ่งเดียวที่จะขับไล่พวกมันได้!”

การต่อสู้ครั้งนี้แตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา เหล่าเงาปีศาจแห่งความเงียบไม่สามารถทำร้ายพวกเขาด้วยการสัมผัสโดยตรงได้ แต่กลับพยายามที่จะ ดูดกลืนพลังงานและจิตวิญญาณ ของพวกเขาไปอย่างช้า ๆ ความรู้สึกเย็นยะเยือกและความมืดมิดเข้าปกคลุมจิตใจของพวกเขา ทำให้พวกเขารู้สึกอ่อนล้าและสิ้นหวังอย่างรวดเร็ว

“โช…ฉันรู้สึกไม่ดีเลย…” ไอโกะพึมพำ เธอรู้สึกเหมือนพลังงานในร่างกายของเธอกำลังถูกดูดออกไปอย่างช้า ๆ

โชเองก็รู้สึกได้ถึงพลังที่ถูกดูดกลืนไป เขาพยายามจะฟันใส่เงาปีศาจ แต่คมมีดของเขากลับผ่านร่างของพวกมันไปอย่างไม่มีผลอะไรเลย

“เราต้องหาทางเข้าใกล้แท่นบูชาให้ได้ไอโกะ!” โชตะโกนบอก “เราต้องเอาผ้ายันต์มา!”

ไอโกะพยักหน้า เธอรู้ว่าโชพูดถูก พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากต้องฝ่าวงล้อมของเหล่าเงาปีศาจแห่งความเงียบไปให้ถึงแท่นบูชาให้ได้

แผนการที่เสี่ยงตายถูกกำหนดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไอโกะจะใช้คาถาที่สามารถรบกวนการทำงานของเงาปีศาจแห่งความเงียบได้ชั่วคราว เพื่อสร้างช่องว่างให้โชสามารถทะลวงเข้าไปได้

“โช! นายต้องวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!” ไอโกะบอก “ฉันจะร่ายคาถา ‘คลื่นเสียงรบกวน’ มันจะสร้างคลื่นเสียงความถี่ต่ำที่รุนแรงมากพอที่จะรบกวนการรวมตัวของพวกมันได้ชั่วขณะ นั่นคือโอกาสของนาย!”

โชพยักหน้า “เข้าใจแล้วไอโกะ…ระวังตัวด้วยนะ”

ไอโกะหลับตาลง เธอรวบรวมพลังปราณทั้งหมดที่มี เธอเปิดขวดอาคมที่กักเก็บดวงวิญญาณของปีศาจไว้ และเริ่มร่ายคาถาคลื่นเสียงรบกวน เสียงสวดของเธอดังก้องกังวานในความมืดมิด แสงสีม่วงเข้มจากขวดอาคมของเธอก็พลันเปล่งประกายออกมาอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น คลื่นเสียงความถี่ต่ำที่มองไม่เห็นก็พลันแผ่ขยายออกไปจากร่างของไอโกะ คลื่นเสียงนั้นปะทะเข้ากับร่างของเหล่าเงาปีศาจแห่งความเงียบอย่างรุนแรง ทำให้พวกมันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างประหลาด ร่างของพวกมันสั่นไหวและสลายไปเพียงชั่วขณะ ทำให้เกิดช่องว่างขนาดใหญ่ขึ้นในวงล้อมของพวกมัน

“ตอนนี้แหละโช!” ไอโกะตะโกนบอก เธอหอบหายใจอย่างแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือดจากการใช้พลังงานมหาศาล

โชไม่รอช้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ พุ่งทะลวงเข้าสู่ช่องว่างที่ไอโกะสร้างขึ้นด้วยความเร็วอันบ้าคลั่ง เขาวิ่งสุดฝีเท้า พุ่งตรงไปยังแท่นบูชาที่ผ้ายันต์ลอยอยู่เบื้องบน

แต่เงาปีศาจแห่งความเงียบก็ไม่ได้โง่ พวกมันฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว และพุ่งเข้าใส่โชจากทุกทิศทาง เสียงกระซิบแผ่วเบาเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง พยายามจะดูดกลืนพลังงานของโช

“อึก!” โชร้องด้วยความเจ็บปวด เขาพยายามจะใช้มีดอาคมฟันใส่พวกมัน แต่คมมีดของเขาก็ยังคงผ่านร่างของพวกมันไปอย่างไม่มีผลอะไรเลย

ไอโกะที่อยู่ด้านหลังยังคงร่ายคาถาคลื่นเสียงรบกวนอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าร่างกายของเธอจะรู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยง ๆ แต่เธอก็ไม่ยอมหยุด เธอรู้ว่าหากโชไม่สามารถไปถึงผ้ายันต์ได้ พวกเขาก็จะจบสิ้น

โชวิ่งสุดฝีเท้า เขาพุ่งตรงไปยังแท่นบูชาที่อยู่เบื้องหน้า ระยะทางเพียงไม่กี่ก้าวดูเหมือนจะเป็นระยะทางที่ยาวไกลแสนไกล เขาใช้แรงทั้งหมดที่เหลืออยู่กระโดดขึ้นไปบนแท่นบูชา และเอื้อมมือออกไปคว้าผ้ายันต์ผืนที่หกที่ลอยอยู่กลางอากาศ

การต่อสู้ครั้งนี้เสี่ยงตายที่สุด เพราะพวกเขาไม่สามารถโจมตีปีศาจพวกนี้ได้โดยตรง และทุกวินาทีที่ผ่านไป พลังชีวิตของพวกเขาก็ถูกดูดกลืนไปเรื่อยๆ ความกดดันและความสิ้นหวังเริ่มคืบคลานเข้าสู่จิตใจของพวกเขา

แต่ในที่สุด! โชก็คว้าผ้ายันต์ผืนที่หกมาไว้ในมือได้สำเร็จ!

ทันทีที่ผ้ายันต์ถูกดึงออกจากแท่นบูชา แสงสีทองจ้าก็พลันเปล่งประกายออกมาจากผ้ายันต์ แสงนั้นแผ่ขยายออกไปเป็นวงกว้าง คลื่นพลังงานบริสุทธิ์แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ สัมผัสกับร่างของเหล่าเงาปีศาจแห่งความเงียบ

“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!”

เงาปีศาจแห่งความเงียบทุกตัวที่สัมผัสกับแสงสีทองต่างก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน ร่างของพวกมันเริ่มสั่นไหวและสลายไปอย่างรวดเร็ว แสงสีทองจากผ้ายันต์ยังคงแผ่ขยายออกไปเรื่อยๆ ราวกับจะขับไล่ความมืดมิดและพลังงานด้านลบทั้งหมดออกจากห้องโถงใต้ดินแห่งนี้

ไอโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เธอหอบหายใจอย่างแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือด ขวดอาคมในมือของเธอเปล่งแสงริบหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกว่าพลังงานภายในถูกใช้ไปจนเกือบหมด

โชรีบลงมาจากแท่นบูชา เขาเดินเข้ามาหาไอโกะด้วยความดีใจ เขาไม่รอช้า เก็บผ้ายันต์ผืนที่หกใส่กระเป๋าคาถาของไอโกะ ทันที และในจังหวะนั้นเอง ดวงจิตสีม่วงเข้มที่เกิดจากการสลายไปของเงาปีศาจแห่งความเงียบก็ถูกดูดเข้าไปในขวดกักเก็บวิญญาณโดยอัตโนมัติ ทำให้ขวดอาคมของเธอเปล่งประกายสีม่วงเข้มและสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า บ่งบอกถึงพลังงานมหาศาลที่ถูกกักเก็บไว้ภายใน

“เรา…เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ น้ำเสียงของเธอแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความปิติยินดีที่หาที่สุดไม่ได้

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ…เหลืออีกแค่ผืนเดียวเท่านั้น!”

ทั้งคู่มองหน้ากัน แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและหวัง แม้จะเหนื่อยล้าจนแทบจะหมดแรง แต่ผ้ายันต์หกผืนที่อยู่ในกระเป๋าของไอโกะก็คือเครื่องยืนยันว่าพวกเขากำลังเข้าใกล้จุดสิ้นสุดของฝันร้ายนี้แล้ว