CHAPTER 2: The Accident

CLOUD'S POV:

  Ilang ulit ko na marahil tiningnan ang sarili ko sa rear-view mirror just to check how I look. And I smiled at what I saw. I look fine. And I'm feeling great habang nakatingin ako sa glove compartment nitong sasakyan kung saan nakalagay ang espesyal na bagay na iyon. 

 Masyado yata akong nadala sa aking emosyon at hindi ko napansin na matagal na pala akong nakatingin roon at hindi na napagtuunan pa ng pansin ang kalsada. Nagulat na lang tuloy ako nang biglang may gumalabog sa harapan kasabay ng malakas na pag-bounce nitong sasakyan ko na muntik ko pang ikadisgrasya kung hindi lamang sa suot kong seatbelt.

 Nagmamadali agad akong bumaba ng sasakyan nang malinawan ako sa nakatunghay sa akin na isang sira at umuusok pa na sasakyan sa harapan.

"Ay jusko! Ano ba 'yan? Marunong ka bang mag-drive hijo?" 

 Nakakabingi ang boses na iyon kaya hindi ko na lang binigyang-pansin kung sino mang nilalang iyon at sinuri ko na lang ang nagawa kong disgrasya sa itim na van na mukhang napalakas ang pagkakabangga sa sasakyan ko base na rin sa itsura nito ngayon.

"Cloud?" 

  Natigil ako sa pagmamasid sa van sa pagkakabanggit ng maingay na iyon sa pangalan ko na para bang magkakilalang-magkakilala kami. Agad akong napuno ng kuryosidad dahilan upang ibaling ko sa kanya ang buo kong atensyon.

"Ikaw na nga!," hiyaw niya pa nang magkaharap na nga kami at tila nakalimutan niya yata na nasa gitna kami ng isang aksidente sa lawak ng pagkakangiti niya sa akin.

 Bahagya naman akong natigilan sa kanya habang napupuno ako ng labis na pagkainis at pagkabigla sa pagsulpot ng taong ito dito sa Ilocos.

"Ano'ng ginagawa mo rito?," kunot-noo kong tanong kay Alvin na siya palang kanina pa kumukuda sa may likuran ko. Ngunit sa halip na sumagot siya ay lalo pang lumawak ang kanyang pagkakangiti na animo naman ay kinikilig na dalagita.

"Parehong-pareho talaga kayo ni Vier," saad niya na tuluyan nang nagpatiim ng mga bagang ko habang kaharap siya.

 Kaya ko naman sanang tiisin ang nakakabwisit niyang presensya dito sa lugar kung saan nahanap ko na ang katahimikan ng buhay ko pero hindi talaga naging maganda sa pandinig ko ang panhalan ng babaeng iyon. Agad kong naramdaman ang mas matinding pagdiin ng mga muscles ko sa mukha na hatid ng galit na sa isang iglap ay pumuno sa buo kong sistema.

 Halos sabay din kaming napalingon sa kinaroroonan ng isa pang van sa likod ng itim na van sa harapan ko nang nagmamadaling bumaba ang mga nakasakay roon. Karamihan sa kanila ay mga kabataan na hindi ko naman kilala kaya ibabaling ko na lang sanang muli ang atensyon ko kay Alvin nang makaramdam ako ng paninikip ng aking dibdib sa pagbaba rin mula sa naturang sasakyan ng babaeng iyon na ayaw ko na sanang makita hanggang sa matapos man ang buhay ko dito sa mundong ito.

 Halos sabay-sabay at nagmamadali ang lahat na lumapit sa van sa harapan ko habng patuloy na nakatuon lamang ang atensyon ko sa kanyang mukha na napupuno ng sobrang takot at pag-aalala lalo pa nang makarating siya sa pintuan ng sasakyan sa tabi ng driver's seat kung saan tanaw ko ang duguang mukha ni Francis, isa sa mga noon pa man ay kasama na ni Vier sa dance group na pinamamahalaan nitong si Alvin.

 Gusto ko sanang maawa sa kalagayan niya lalo pa at alam ko na ako rin ang may kasalanan noon. Pero mas nangibabaw sa akin ang galit at inis na dulot ng iginagawad ni Vier na pag-aalala sa kanya.

 Tiim-bagang kong pinanood ang tila isang nakasusulasok na eksenang iyon sa harapan ko habang parang pinipiga ang dibdib ko sa sobrang sakit na ipinaparamdam nila sa akin. Ilang saglit lamang iyon dahil agad din namang dumating ang ambulansyang nagdala kay Francis sa ospital, ngunit ang bigat ng sakit na iniwan ng aking nasaksihan ay hindi matutumbasan at masusukat sa iksi o haba man ng oras na nakadisplay sila sa harapan ko.

 Sinamahan nina Alvin at Vier si Francis sa ambulansya habang ang iba pa nilang kasamahan ay nagsama-sama na lamang sa isa pa nilang sasakyan para makapunta kung saan man sila patungo. Naiwan naman ako sa kalye para sagutin ang mga katanungan ng enforcers at para na rin isaayos ang mga damages mula sa nangyaring aksidente.

 Hindi ko alam kung paanong nakasagot pa ako ng tama sa mga pulis habang lumilipad ang isip ko na patuloy na nilalamon ng babaeng minsan nang winasak ang pagkatao ko.

 Aware naman ako na kagagaling ko lang sa isang aksidente at dapat ay nag-iingat na ako ngayon, pero hindi ko iyon magawa. Patuloy lang ako sa halos pagpapalipad na ng aking sasakyan habang binabagtas ko ang daan papunta sa pinakamalapit na ospital kung saan malamang na dinala si Francis.

 Hindi ko rin mapigilan ang panginginig ng buo kong katawan dahil sa galit ko kay Vier. Hindi ko lubos akalain na sa lawak ng mundo, ay muli pa rin kaming pagtatagpuin ng tadhana. 

"Ang lupit naman," piping daing ko sa mundo habang mahigpit ang kong hinahawakan ang manibela para lang kahit papaano ay maibsan itong kinikimkim kong sakit at galit.

 Dumeretso agad ako sa emergency room at nadatnan ko sa labas si Alvin na hindi mapakali at paroo't parito sa paglalakad habang naghihintay ng balita mula sa loob ng kwarto kung saan naroroon si Francis. Si Vier naman ay tahimik lang na nakaupo s bench doon. Nakatungo siya kaya hindi ko makita ng buo ang kanyang mukha. Mukhang hindi niya rin naman naramdaman ang pagdating ko.

 Sabagay, hindi niya rin naman alam na sangkot ako sa naganap na aksidente. Mula pa kasi kanina ay sa iisang tao lang naman nakatuon ang kanyang atensyon…. kay Francis lang.

 Napapikit na lang ako ng mariin at pabagsak kong isinandal ang aking katawan sa pader na katapat lamang ng kinauupuan niya. Then I breathe heavily.

"Bakit kailangan mo pang magbalik?," tanong ko sa aking sarili habang nakatitig ako sa kanya. Ang babaing lubos kong minahal.... noon, na sinuklian lamang niya ng 'di ko malilimutang sakit. I can't help but chuckle at that thought.

 Naikuyom ko pa ang aking mga kamao habang patuloy kong inaaral ang kanyang pag-akto. Parang ayos na ayos lamang naman ang lagay niya. Malayong-malayo sa kung ano ang hanggang ngayon ay nararamdaman ko.

 Pakiramdam ko rin ay wala siyang ni katiting na pagsisisi sa ginawa niya sa akin, sa amin ng anak ko. Muli tuloy na nabuhay ang nagwawalang galit sa loob ko para sa babae sa harapan ko na minsan kong pinag-alayan ng aking buhay. 

 Gusto kong maghiganti para sa lahat ng sakit na dinulot niya sa akin. Gusto ko na maranasan din niya ang lahat ng iyon. Ang lahat ng sakit at paghihinagpis na ipinaranas niya sa akin na hanggang ngayon ay patuloy pa rin na pumapatay sa akin.

"Cloud," biglang tawag sa akin ni Alvin na siyang nagpaangat din ng mukha ni Vier. Kitang-kita ko kung pa'nong namilog ang maganda niyang mga mata kasabay ng pamumutla ng kanyang balat nang sa wakas ay masilayan niya ang mukha ng taong minsan na niyang pinagmukhang-t**ga.

"Pwede bang ihatid mo na muna si Vier sa tutuluyan namin. Baka kasi nag-aalala na rin 'yung mga kasama namin eh," pakiusap ni Alvin na mukhang lalong ikinanginig ng laman nitong si Vier. Agad namang gumuhit sa labi ko ang isang mapait na ngiti nng dahil doon.

"Sure," walang kaabog-abog kong tugon sa kanya sabay sulyap kay Vier na halos hindi na makatingin sa akin.

"Tara na," yaya ko sa kanya sa kunwaring malambing na tono at may ngiti pa nga sa labi na batid ko naman na alam din niya na naglalaman ng isang pagbabanta. Hindi rin siya agad na umalis sa kinauupuan at tila nagmamakaawa pang sumulyap kay Alvin.

"Sige na, Vier. Kailangan mo ring magpahinga," sa halip ay pag-engganyo pa nito sa kanya kaya wala na rin siyang nagawa.

 Hindi kami nagkikibuan at wala ni isa mang salita ang namagitan sa amin hanggang sa makarating kami sa parking lot ng hospital. Walang katao-tao ngayon dito kaya malaya akong maging totoo. Kahit ngayon lang.

 Huminto ako sa aking paglalakad at binalingan ko siya na halos ilang hakbang pa ang layo sa akin

"Natatakot ka?," may pangungutya kong tanong sa kanya habang may kakontentuhan akong nakatitig sa nanginginig niyang mga binti.

"Cloud….," aniya na may takot sa kanyang tinig.

 Napangisi ako sa narinig.

 Dati-rati ay parang musika sa pandinig ko ang marinig ang pagtawag niya sa pangalan ko. Pero hindi sa sandaling ito. Dahil lalo lang na pinag-alab ng boses niya ang matinding galit na pilit kong iginigiit at pilit kong kinakalimutan sa loob ng mahabang panahon.

 Mabilis kong hinakbang ang espasyo sa pagitan namin at halos kaladkarin ko na siya papasok ng aking sasakyan. Wala naman siyang nagawa kundi ang mapaluha na lamang sa ginawa kong iyon sa kanya.

 Pilit niyang iniimpit ang kanyang mga hikbi pero kitang-kita ko kung paano siyang lumuluha sa salamin sa harapan ko. I should be enjoying the view. Eto naman 'yung gusto ko eh, ang makita siyang mahirapan at magdusa gaya ng naranasan ko ng dahil sa kanya. But her tears only reminds me of my pain. My tears. My endless sorrow that started from that night.

 Muling nanumbalik sa akin ang alaala ng gabing iyon. Ang gabi na halos maramdaman ko ang kamatayan nang aminin sa akin ni Vier ang bagay na iyon na hindi ko halos ma-isip na kaya pala niyang gawin. Nagkamali yata ako ng pagkakakilala sa kanya kahit pa halos nasubaybayan ko na ang buong buhay niya. Nagkamali ako ng babaeng minahal at pinagkatiwalaan ng puso ko.

 But sh*t! Why do I hate seeing her like this? 

 Bakit kailangan ko na nmang masaktan sa pagluha niya? Iyon naman ang gusto ko, ang makita ko siyang masaktan. Pero bakit parang ako pa rin itong higit na nasasaktan?

 Hindi ko na dapat nararamdaman ang ganitong awa para sa kanya. She don't and will never deserve it!