KABANATA 1

Nang makarating si Reeve sa airport ng California, USA. Ay halos lampas alas nuwebe na ng gabi.

Today was her birthday and nang buksan niya ang kanyang cellphone ay agad na etong nag-iingay dahil sa mga sunod-sunod na mga mensahe na bumabati sa kanya nang Happy birthday.

They greeted her with a best wishes on her birthday, halos lahat ng iyon ay mula sa mga katrabaho niya at meron ding iilang mga kaibigan.

Pero ni isang mensahe mula kay Shiro na asawa niya ay wala siyang natanggap maski kahit anong balita ay wala talaga.

Dahil doon ay nawala ang ngiti ni Reeve.

Matapos ang ilang oras na byahe ay nakarating na siya sa villa na pinagtutuluyan ng Mag-Ama nya, halos lampas alas diyes na ng gabi siya nakarating siya rito.

Nasalubong niya pa si Manang Carol, dahilan upang magulat ito sa kanyang pagdating "Ma’am..., Ah... Paanong... Teka..naparito po pala kayo?" takang bungad nito sa kanya matapos makabawi.

"Where is your sir Shiro? si Shingshing nasaan?" tanong niya naman not minding Manang Carols questions.

"Ah... Hindi pa po nakakauwi si Sir eh. Habang busy naman po si Shingsing, naglalaro po si Miss Shingshing sa kwarto niya po" sagot naman neto.

Reeve handed her luggage to Manang Carol and went upstairs.

Nakita niya ang kanyang anak na ngayo'y nakasuot na ng kanyang maliit na pajama habang nakaupo eto sa maliit na mesa sa kwarto niya and she's so busy with making something, napaka seryoso pa neto at hindi man lang napansin na may pumasok sa kwarto niya.

"Shingshing?" tawag ni Reeve sa kanyang anak.

Narinig ito ni Raeshin at dali-daling lumingon matapos ay masayang sumigaw "Mommyyyy!"

Ngunit agad rin siyang bumalik sa kanyang ginagawa, kaya naman si Reeve na ang lumapit rito para yumakap pagkatapos ay hinalikan nya ito sa pisngi.

But, Raeshin pushed her aside "Mommy naman! busy ako oh"

It had been two months since Reeve Carzen last saw her daughter and miss na miss niya ito kaya naman, no matter how much she kissed her, hug her ay hindi eto sapat.

Isa pa, gusto rin niyang makipag-usap sa kanyang anak.

But when she saw how focused her daughter is, ayaw na niyang abalahin pa eto sa ginagawa.

"Shingshing, are you making a shell necklace?" tanong ni Reeve at sinasabayan ang gusto ng anak.

"Yess!" Nang sabihin ito ay halatang nagkaroon ng interes si Raeshin sa sinabi ng ina "In a week, it’s Aunt nini’s birthday! This is a birthday gift from Daddy and me! We carefully polished these shells with tools— look diba ang gaganda nila? are they shiny too? right mommy?"

Feeling naman ni Reeve ay may anong humarang sa lalamunan niya and before she could respond, her daughter continued her talks while still with her back turned against her.

"I know, Daddy ordered more gifts For tita Nini para bukas~"

Napatigil ang puso ni Reeve Carzen, hindi na niya napigilan ang sarili at napatanong sa kanyang anak "Shingshing... do you… do you remember Mommy’s birthday?"

"Ha? When? What? Hala wait, kailan nga yon" Tumingala si Raeshin at tumingin sa kanya ngunit pagkatapos ay yumuko din eto ulit sa mga beads sa kanyang kamay at nagreklamo "Ano ba yan Mommy! don’t talk to me nga! nagulo na tuloy yung pagkakasunod-sunod ng mga beads—"

Binitawan ni Reeve ang kanyang pagkakayakap at hindi na nagsalita pa.

Nakatayo siya ng matagal at nang makita niyang hindi tumingala ang kanyang anak para tingnan siya ay napakagat labi na lamang si Reeve.

In the end, she chose to go out of her daughter's room without saying anything .

Nang makita siya ni Manang Carol ay nagsalita ang matanda "Maam! tinawagan ko si Sir kanina at sabi niya na mayroon siyang gagawin ngayong gabi kaya naman pinagpapahinga niya na muna kayo."

"Ahh.. I understand, thank you Manang Carol" tanging nasagot na lamang ni Reeve.

But, her mind lingered on her daughter’s words. Huminto siya sandali at naisipang tawagan si Shiro.

After a while, he finally picked up but mahihina ang boses nito at as always, malamig “I still have things to do. I’ll talk to you tomorrow—"

"Shiro, It's already late, sino 'yan?" nagulat siya sa isang matinis na boses na nakisali sa kanila.

It was Honey Warrez’s voice.

Hinawakan ni Reeve ng mahigpit ang kanyang cellphone.

"It's nothing"

Hindi pa nakakapagsalita si Reeve nang biglang binaba ni Shiro ang tawag.

Magta-tatlong buwan na sila na hindi nagkikitang mag-asawa at ngayo'y sa wakas ay nakapunta na siya sa California ay hindi man lang eto umuwi para makita siya o maski isang tawag lang ay wala.

Wala etong pake at pasensya para pakinggan at kausapin siya...

Sa tagal na nilang kasal, he had always been this way— cold, distant, and impatient.

Sanay na si Reeve sa ganitong ugali ng asawa niya.

Kung noon, tatawagan niya ulit ito at matiyagang tatanungin kung nasaan ito o kung makakauwi ba ito.

But today, maybe she was just too tired, bigla siyang nawalan ng gana na gawin ang mga dati niyang ginagawa.

Kinabukasan ay napa-isip siya kung tatawagan ba niya ang asawa, but in the end, she still did decided to call Shiro.

There was a 17 to 18-hour time difference between California and Philippines kaya naman ngayon ay araw parin ng kanyang birthday rito sa California dahil sa time difference ng dalawang bansa.

Pumunta siya dito sa California sa pagkakataong ito, Aside from wanting to see her daughter and Shiro ay gusto niya rin na silang tatlo— bilang isang pamilya, ay kumain ng sama-sama ngayong special day niya.

This is her birthday wish for this year.

but, Shiro Fulvuente didn’t answer the call.

At matapos ang ilang oras ay nagtext ito sa kanya.【Do you need something??】

Reeve Carzen: 【Do you have time for lunch? dadalhin ko si Shingshing, Can we eat all together?】

【Alright, just let me know the address】

Reeve Carzen: 【Sige.】

After that ay wala na siyang natanggap pang text mula sa asawa.

Wala man lang happy birthday o kamusta ka, she always initiate the message or calls.

Maski ata ang asawa niya ay hindi rin naalala ang birthday niya.

Although Reeve had prepared herself for this, hindi pa rin maiwasang malungkot ng puso niya.

Pagkatapos maligo at magbihis, habang pababa na siya ay narinig niya ang boses ng kanyang anak at ni Manang Carol sa ibaba.

Nag-uusap ang mga ito.

"Nalulungkot ba ikaw, Miss dahil dumating si Ma'am Reeve?" tanong ng matanda.

"Daddy and I did promise na we're going to the beach with Aunt nini tomorrow eh paano kung biglang sumama si Mommy? edi magiging awkward kami non." pagsagot naman ng anak niya.

"And Mommy is so mean! hmp, she always scolds Aunt Nini—"

"Miss, si Ma'am Reeve ay mommy mo, huwag mong sabihin ang mga iyan sure akong masasaktan mo ang puso ni Mommy mo pag narinig yan, alam mo ba?"

"“I know that Nanny, but Daddy and I like Aunt Nini better. Hindi ba pwedeng si Auntie Nini na lang ang Mommy ko?"

"..."

Hindi na marinig ni Reeve kung ano ang sinabi ni Manang Carol.

She had raised her daughter all by herself for more than so many year ngunit sa nakalipas na dalawang taon, mas madalas silang magkasama ng kanyang ama at mas naging malapit ang kanyang anak kay Shiro.

Noong nakaraang taon, nang pumunta si Shiro sa California para magbukas ng bagong branch rito ay gusto rin ng kanyang anak na sumama.

Reeve Carzen didn’t want to let her go, natural na gusto niyang manatili ang kanyang anak sa tabi niya.

Pero mas ayaw niya namang malungkot ang kanyang anak kaya naman napilitan siyang pumayag.

She didn't expect…

That this will be the result of her decision and sacrifices.

Reeve Carzen felt frozen in her place, her face is pale, at hindi siya gumalaw ng matagal.

She had come to California, hoping to spend more time with her daughter.

But now it seemed unnecessary.

Bumalik si Reeve sa kwarto at ibinalik ang mga regalo na dinala niya mula sa bansa sa kanyang maleta.

Pagkaraan ng ilang sandali ay tumawag si Manang Carol at sinabi na dadalhin niya ang bata para maglaro at sabihan na lamang siya kung may kailangan si Reeve.

Reeve Carzen sat on the bed, feeling empty and lost.

Nagmadali siyang pumunta rito, she even left her job to go here, ngunit walang sinuman ang talagang nangangailangan sa kanya rito.

Her arrival felt like a joke.

After a long time, lumabas na siya.

Walang direksyon na naglalakad in this strange yet familiar country.

Nang malapit na ang tanghali ay naalala niya ang lunch date with Shiro and their daughter.

Naalala niya ang narinig niya kaninang umaga, dahilang upang mag-alangan siya kung uuwi ba siya para sunduin ang kanyang anak. But suddenly, she received a text message from Shiro.

【I have urgent matters this noon, let's cancel the lunch】

Tiningnan ito ni Reeve as if she's not surprised anymore.

Dahil sanay na siya.

In Shiro Fulvuente’s mind, no matter whether it was work or social gatherings… anything was more important than his own wife.

Ang mga plano na napagkasunduan nila ay palagi niyang kinakansela kung kailan niya man gustuhin.

Not minding what she might feel.

Disappointed ba siya?

Dati siguro.

Pero ngayon? Wala na, manhid na siya at hindi na niya nararamdaman ang mga sakit na binibigay ni Shiro.

Reeve Carzen felt more lost.

Masigla siyang pumunta rito para sa mag-ama niya ngunit sa kanyang asawa man o sa kanyang anak, ang tanging natanggap niya lamang ay malamig na pakikitungo sa kanya.

Is that their birthday gift?

Hindi niya namalayan, bigla na lang siyang nagmaneho papunta sa restaurant na pinuntahan nila ni Shiro ng maraming beses noon.

Papasok pa lamang siya nang nakita niya si Shiro, Honey, at ang kanyang anak na si Raeshin— silang tatlo ay nasa restaurant.

Magkatabi si Honey at ang kanyang anak.

Habang nakikipag-usap ito kay Shiro ay nilalaro niya ang kanyang anak.

Masayang inilalaro ng kanyang anak ang kanyang mga binti habang nakikipaglaro kay Honey Warrez. Lumapit pa eto para kainin ang pastry na kinagat ng babaeng kalaro niya.

Si Shiro naman ay nakangiting naglalagay ng pagkain para sa kanilang dalawa ngunit ang kanyang tingin ay palaging nakatuon kay Honey na tila siya lang ang nakikita niya sa buong paligid.

This was what Shiro Fulvuente meant by having something to do.

That child, who's happily playing there, was also the daughter she had spent nine months carrying, even nearly losing her life just to bring into the world.

Mapait na napangiti na lamang si Reeve.

Nakatayo siya sa kanyang kinatatayuan at nanonood.

After some time, she averted her gaze and turned to leave.

Pagbalik niya sa villa ay naghanda si Reeve Carzen ng isang divorce agreement.

He was once her dream in her youth, ngunit hindi siya kailanman nakita nito.

Kung hindi dahil sa aksidente noong gabing iyon at sa pressure ng matandang babae ay hindi siya nito papakasalan.

Dati, inakala niya na kung magsisikap siya ay darating rin ang araw na makikita siya nito.

But reality had dealt her a harsh slap, sobrang sakit.

Halos pitong taon na.

Dapat na siyang magising.

After placing the divorce agreement in an envelope, sinabihan niya si Manang Carol na ibigay kay Shiro ang enveloped pagkarating neto.

Pagkatapos ay kinuha na ni Reeve ang kanyang maleta niya at sumakay sa kotse matapos ay inutusan ang driver "Sa airport tayo."