EP30 ความกังวล

"อึก อย่าทำลูกฉัน!"

"ในเมื่อกูไม่มีความสุข อย่าหวังว่าพวกมึงจะมีความสุขเลย!!"

"ฮรึก ขอร้องอย่าทำอะไรฉันกับลูกเลย ฮึก"

"กูเสียคนที่กูรักไป เพราะฉะนั้นกูจะพรากมึงสองคนออกจากชีวิตมัน!"

ฉึกก!!!

"กรี๊ดดด!!!"

หญิงสาวตื่นขึ้นมาจากภวังค์แห่งฝันร้าย ใบหน้าสวยที่ตอนนี้เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มกรอบหน้า หัวใจดวงน้อยสั่นไหวมือเล็กลูบหน้าท้องที่นูนออกมาด้วยความสั่นเทาจนอีกคนตกใจรีบลุกขึ้นมา

"ละ ลูก ฮรึก มุกกลัว" หญิงสาวขยับโผล่เข้าโอบกอดซุกใบหน้าแนบอกแกร่ง และอ้อมกอดที่ปลอดภัยสำหรับเธอและลูก

"ฮืออ เขาจะทำร้ายมุกกับลูก" เธอโอบกอดเขาแน่นโดยที่เขาก็โอบกอดเธอแน่นขึ้นเช่นกัน มือหนาลูบศีรษะเล็กอย่างปลอบโยน

แค่ความฝันเขาก็โกรธจนแทบบ้า และเขาก็ยังไม่ถูกเธอตอนนี้รอให้เธอหายหวาดกลัวก่อนให้เธอพร้อมเล่าเอง

"ฮึก เขาจะทำร้ายลูก ฮือ" เขาสัมผัสถึงความกลัวจากเธอได้ ซึ่งหญิงสาวข้างกายยังคงร้องไห้จนตัวสั่น

"ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอกับลูกเป็นอะไรเด็ดขาด ฉันสัญญา เชื่อใจฉันนะ"

"ฮึก แต่มันน่ากลัวมากเลยนะคะ อึก เขา.."

"ไม่ต้องพูด เชื่อใจฉัน ฉันจะปกป้องเธอกับลูกเองคนดี ฉันสัญญาว่าจะไม่มีใครมีใครมาทำลายครอบครัวเราได้" จุ๊บ!

"ค่ะ ฮรึก มุกเชื่อใจคุณ"

คืนนั้นทั้งคืนหญิงสาวก็ได้แต่ข่มตาให้หลับจนสุดท้ายเผลอหลับไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขา

แต่มีเพียงมาเฟียหนุ่มที่ยังคงนอนไม่หลับในหัวมีเพียงเรื่องที่เธอฝันอยู่ในหัวไม่เป็นอันหลับนอน เขาสัญญากับตัวเองเลยว่าจะลากมันมาลงโทษให้ได้ ซึ่งตอนนี้ก็ตามหามันไม่ได้เพราะมันมีแบล็คใหญคุ้มกัน

ซึ่งจะทำอะไรวู่วามก็ไม่ได้เพียงเพราะมันเป็นลูกชายเพื่อนร่วมธุรกิจของมารดาของเขา

"ไม่ว่ามึงจะอยู่ที่ไหนกูก็จะไม่ยอมให้มึงทำอะไรลูกเมียกูเด็ดขาด!"

"จุ๊บ ฉันรักเธอและลูกมากที่สุด จะไม่มีใครหน้าไหนทำร้ายเธอกับลูกได้ ฉันสัญญา" อ้อมแขนแกร่งกระชับร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด

@บ้านใหญ่มาดามเพรียวร่า

"หื้ม ธุรกิจอะไรหรอตานนท์" หญิงวัยกลางคนนั่งคุยกับลูกชายเพื่อนในห้องรับแขกของบ้าน

"ก็ธุรกิจจิวเวลรี่นี่แหละครับ คุณหญิงแม่ท่านให้ผมมาเชิญชวนทำธุรกิจร่วมกัน คุณป้าไม่ต้องอะไรมากหรอกครับขอเงินปันผลหุ้นส่วนก็พอ"

"อ๋อจ๊ะ แล้วรายละเอียดล่ะ มีเอกสารอะไรอีกมั้ยป้าขอดูหน่อยเพื่อการตัดสินใจ"

"มีครับ รอสักครู่นะครับผมให้เลขาถ่ายให้แป๊บนึง สงสัยจะลืมถ่ายเอกสารมาน่ะครับ"

"จ้ะ" ใบหน้าสวยตามวัยยกยิ้มไล่หลังลูกชายเพื่อนรักราวกับไม่เอะใจอะไร

"นี่ครับคุณป้า" รอไม่นานเอกสารก็ถ่ายส่งมา

"อ๋อ งั้นป้าขอปรึกษาพี่เดรเค้ากัอนนะลูกแล้วป้าจะติดต่อกลับไป" เธอยังไม่อยากจะเสร็จอะไรแปลก แต่พอมาสังเกตลายเซ็นของเพื่อนรักของตัวเองกับรู้สึกตะหงิดๆ เพราะไม่เหมือนลายเซ็นที่มณีนุชเซ็นสักนิด แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

เหมือนปลอบแปลงเอกสารมากกว่า มณีนุชไม่เคยคุยเรื่องนี้กับเธอมาก่อนเพราะว่าฝั่งนั้นก็รวยเอาการ

"เอ่อคุณป้ามีอะไรติดขัดเหรอครับ บอกผมได้นะครับเพราะทีเเรกคุณป้ายกดูสนอกสนใจอยู่เลย" อีกฝ่ายเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดีเกรงว่าจะจับสังเกตได้

"เปล่าจ้ะ ป้าแค่คิดถึงเรื่องผลประโยชน์น่ะ รายเดือนจะได้เท่าไหร่หน่า"

"ผลประโยชน์เดือนละ 20 ล้านครับคุณป้าเพราะทางเพื่อนคุณหญิงแม่ก็หุ้นกันอยู่หลายคน"  

"งั้นป้าจะคุยรายละเอียดกันอีกทีกับนุชละกัน พรุ่งนี้อย่าลืมมาทานข้าวบ้านป้าล่ะ ชวนแม่มาด้วยนะ"

"เอ่อ ครับ" นนทกุลได้แต่ยิ้มรับอย่างฝืนๆ เพราะถ้าพูดอะไรมากกว่านี้อีกฝ่ายจะจับสังเกตได้ ทีเเรกคิดว่าจะคุยง่ายหน่อยเพราะอยากได้เขามาเป็นลูกเขยขนาดนั้น

"ถ้ากูได้บริษัทมึงเมื่อไหร่กูจะจัดงานมึงแน่อีแก่!' ชายหนุ่มกัดฟันกรอดมองตามแผ่นหลังของอีกคนไปจนลับสายตา

ฟอดด!! 

"อย่าคิดมากเลยนะ ไปแต่งตัวเถอะจะพาไปเยี่ยมแม่เราจะไปทานข้าวกันที่บ้านใหญ่ ชวนแม่เธอมาด้วยดีมั้ย" เขาพยายามพูดเพื่อให้เธอยิ้มได้้เพราะตั้งแต่ที่เธอฝันร้ายเมื่อคืนเธอก็เงียบไปผิดปกติชอบยืนคิดอะไรเงียบๆคนเดียว

"ค่ะ มุกก็อยากจะบอกพ่อแม่แล้ว จุ๊บ" เธอกดจูบริมฝีปากของเขาโดยที่ไม่มีการลุกล้ำแต่อย่างใด พร้อมส่งยิ้มกลับไปเพื่อไม่ให้เขาเครียดไปด้วย

วันนี้เธอสวมชุดเดรสสีขาวคลุมหน้าท้องที่ดูไม่ออกว่าเธอตั้งครรภ์เพื่อจะไปพบสองครอบครัว

"เสร็จแล้วค่ะ เราไปกันดีกว่า" เธอกอดแขนเขาไว้พร้อมกับส่งยิ้มหวานกลับไป 

"หึ เด็กดื้อ"

"จะไปทำงานอีกหรอคะ" เธอมองค้อนใส่เขาอย่างน้อยใจ ไหนบอกมีเวลาให้ทั้งวันแต่ไหงกับแต่งตัวเหมือนเตรียมไปทำงื่องานซะอย่างนั้น

"มีเคลียร์งานที่บริษัทและจะได้เข้าคาสิโนด้วย ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย ก็จะไปเคลียร์งานทุกอย่างเพื่อจะมาอยู่กับเธอไง มาดูแลเด็กดื้อ" เข้าดึงเธอมากอดพร้อมบีบแก้มป่องๆ นั่นอย่างหมั่นเขี้ยว

"สัญญาแล้วนะคะว่าจะมีเวลาให้มุกกับลูก" จากที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าอ้อนๆ

ฟอดด!!! "เพื่อเธอฉันทำให้ได้ทุกอย่าง" เขาก้มลงหอมแก้มนวลอย่างหมั่นเขี้ยว

"งื้อ แด๊ดดี๊น่ารักที่สุดเยยย~~" เธอลืมเรื่องที่เครียดไปเลยเมื่อได้หยอกล้อพูดคุยกับพ่อของลูก

"ถ้าแด๊ดดี๊น่ารัก แล้วหม่ามี๊ล่ะรักแด๊ดดี๊มั้ย~" จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนไปเป็นโหมดคิตตี้จนเธอตั้งรับไม่ทัน แก้มป่องๆ ขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดจนอีกคนหมั่นเขี้ยวมากกว่าเดิม

"ว่าไงครับหม่ามี๊ รักแด๊ดดี๊มากมั้ย"

"แด๊ดดี๊ก็รู้อยู่แล้วอ่ะ ยังจะมาถามอีก" เธอแกล้งเดินหนีออกไปแต่อีกคนรั้งเอาไว้ทัน

"ว่าไง รักมั้ย หื้ม หม่ามี๊รักแด๊ดดี๊มากมั้ยครับ"

"งื้อ รักแด๊ดดี๊ที่สุดเลย" เธอซุกใบหน้าแนบชิดอกแกร่งของเขาซ่อนความเขินอายและพูดออกมาเสียงอู้อี้

"แด๊ดดี๊อย่ามาทำเสียงออดอ้อนแบบนี้ หม่ามี๊ใจไม่ดีเลย น่ารักเป็นบ้าแหนะ"