EP40 หวงหนัก

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเขาและเธอก็ปรับความเข้าใจกันและจะเริ่มต้นครอบครัวกันใหม่อีกครั้ง

อย่างเช่นวันนี้!! เพราะตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นเขาก็ตามติดเธอยิ่งกว่าอะไร แม้กระทั่งทำงานเขาก็ต้องหิ้วเธอไปด้วย อะไรซะขนาดนั้น

"ไปแต่งตัวได้แล้วครับ จะพาไปที่บริษัทด้วยกัน ตอนเย็นค่อยไปหาหมอเนอะ" ที่ต้องไปโรงพยาบาลก็เพราะตัวเขาเองยังหวั่นใจเจาคิดว่าเธออาจจะป่วยเป็นอะไรสักอย่าง เพราะฉะนั้นเขาตั้งกันไว้ดีกว่าแก้!

"ก็ได้ค่ะ" ซึ่งเธอก็ยอมอย่างว่าง่ายเพราะรู้ว่าตัวเองยังมีความผิดอยู่

"นี่ครับชุด พี่เตรียมไว้ให้แล้ว" ความขี้หวงนี่คือเขายังเป็นที่หนึ่ง

เธอรับถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังขึ้นมาเปิดดูก่อนจะเงยหน้าไปถามเขาอย่างไม่เชื่อตาตัวเอง

"หื้ม คิดยังไงถึงให้ใส่กระโปรงคะเนี่ย" เธอเงยหน้าถามเขาเพราะปกติเธอจะใส่ได้แค่เดรสและต้องมีชุดคลุม ซึ่งในถุงเป็นชุดเซ็ทสีขาว

"ก็เราชอบใส่กระโปรงไม่ใช่หรอ หื้ม" มือหนาลูบศรีษะเล็กพร้อมใช้นิ้วบีบจมูกเชิดรั้นอย่างหมั่นเขี้ยว

"งื้อ ขอบคุณค่ะ" ฟอด!! ร่างเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อหอมแก้มเขาเป็นการขอบคุณ แต่ก็ไม่ทันได้ผละออกเพราะมือหนาล็อคศรีษะเล็กไว้และกดจูบริมฝีปากเล็กอย่างอ่อนโยน

"อื้อ~ ฉวยโอกาส" ใบหน้าเล็กขึ้นสีเมื่อผละริมฝีปากออกจากเขาเพราะความเขินอายก่อนจะแกล้งเดินออกไปทางห้องแต่งตัวเพื่อปกปิดความเขินตัวเอง

"หึ เด็กดื้อ" 

เมื่อมาถึงบริษัทมาเฟียหนุ่มกุมมือคนรักตลอดทางเดินและทุกการกระทำอยู่ในสายตาของพนักงานเกือบทั้งหมดรวมถึงพนักงานชายที่มองมาที่เธออย่างเห็นได้ชัดจนอีกคนถึงกลับกัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจและหงุดหงิด

"ไม่ไปทำการทำงานกับหรือไง มองอยู่ได้!" เมื่อพูดขึ้นทำให้พนักงานหลายคนต่างก้มหน้าเลิ่กลั่กกันจนวงแตกกระจาย

"ไม่หงุดหงิดนะคะ" เธอลูบแขนเขาเพื่อปลอบประโลม

"แม่ง ไม่น่าให้เธอใส่ชุดนี้เลยว่ะ" ยิ่งคิดยิ่งหวงขนาดผ่านการมีลูกแล้วหุ่นก็ยังสวย!! 

"ไปหาชุดเดรสมาให้กู แล้วเอาเสื้อคลุมมาด้วย!!"

[ครับนาย]

"เอาให้ด่วนที่สุด"

[อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันครับ]

คุยกับลูกน้องคนสนิทจบก็จูงมือคนรักเดินเข้าลิฟท์ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว

"หวงมากเลยหรอคะ" เธอกลั้นขำทำไงเพื่อไม่ให้หัวเราะคนเจ้าอารมณ์ออกมา

"ไม่ให้หวงเมียแล้วจะให้หวงใคร?" ใบหน้าคมกล่าวออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

"ก็ลองหวงคนอื่นดูสิคะ มีเรื่องแน่" ดวงตาคู่สวยเปลี่ยนไปเมื่อคิดว่าอีกคนจะนอกใจ

เมื่อมาถึงห้องทำงานก็เป็นเวลาที่ลูกน้องถือถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังมาหลายถุง 

"เดี๋ยวจะเลือกเอง" เมื่อดูครบทุกชุดก็ได้ชุดที่ถูกใจเขา แต่ไม่ถูกใจเธอสักเท่าไหร่ แต่ก็ยอม

"ลอนดอนกำลังหนาวใส่แบบนี้แหละ" เหมือนเขารู้ความคิดเธอแต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอก็ชอบอยู่หน่อย

"ค่า คนขี้หวง" เธอลากเสียงยาวอย่างหมั่นเขี้ยวกับความหึงหวงของเขา

เธอนั่งรอเขาในห้องทำงานหลายชั่วโมงก่อนจะรู้สึกหิวขึ้นมา

"มุกหิวว" เสียงเล็กออดอ้อนเดินเข้ามานั่งบนตักควบตักของเขาและซบใบหน้าแนบอกแกร่ง

"จะกินอะไรหื้ม" ช่วงนี้เธออยากจะทำอะไรเขาจะยอมตามใจเธอ แค่เรื่องที่ทำให้ได้

"อยากกินทุกอย่างเลยค่ะ หิวหลายอย่างเลย" เมื่อนึกถึงสิ่งที่อยากกิน ซึ่งอาหารโปรดของเธอก็คืออาหารทะเลส่วนใหญ่ และอย่างอื่นก็ชอบเหมือนกัน

"กุ้งเผามั้ย หรืออยากกินยำทะเลรวม" เขาพูดเหมือนรู้ความคิดเธออีกแล้ว

"ค่ะ อยากกินสปาเก็ตตี้ด้วย แล้วก็ อื้มม...เอาสเต็กเนื้อมาด้วยนะคะเพราะของโปรดพี่" เธอยังคงใส่ใจเขาไม่เปลี่ยน

"มุกไม่เอาอะไรแล้วล่ะค่ะ อยากกินอาหารไทย" ตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่อังกฤษเธอก็ไม่ได้ไปเที่ยวประเทศไทยอีกเลย

"ไปเที่ยวมั้ยล่ะ กระบี่ จะพาไป" เขาก็ลืมไปเลยว่าสามปีที่ผ่านมาเธอก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยนอกจากอยู่ที่บ้าน

"จริงหรอคะ จะพามุกไปจริงๆ หรอ" หญิงสาวพูดขึ้นอย่างตกใจเพราะเธอไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว

"แล้วจะไปมั้ยล่ะ หื้ม" ริมฝีปากหยักกดจูบหน้าผากมนที่แหงนมองหน้าเขาด้วยประกายที่แวววาว

"ไปค่ะ คุณว่างวันไหนหรือคะ"  ถึงอยากจะไปเเค่ไหนเธอก็ยังต้องถามว่าเขาว่างพาเธอไปหรือเปล่า

"พรุ่งนี้ไปเลยมั้ย" เขากล่าวอย่างเอาใจเธอ ถ้าไปช้ามีหวังได้ง้อยาว

"ไปค่ะไป มุกอยากทานอาหารไทยจะแย่ คิดถึงบ้านเกิด" เพราะตั้งแต่มาอยู่อังกฤษเธอก็ต้องปรับเปลี่ยนอาหารเพราะถ้าจะไปหามารดาที่บ้านก็ไม่ค่อยมีเวลา 

อยากจะไปทานจริงๆ ดีกว่า คิดถึงบ้านเกิดจะแย่

"โอเคครับ รอสักพักนะ เดี๋ยวธามเอามาให้" เขากดมือถือหาลูกน้องคนสนิทที่ว่างอยู่ตอนนี้หาอาหารไทยมาให้เธอ

ซึ่งร้านอาหารไทยในลอนดอนก็มีเยอะมาก แต่บางร้านก็ทำไม่ค่อยถูกปากเธอเท่าไหร่เพราะเป็นคนอังกฤษทำ แต่มันก็จริงนั่นแหละเพราะเขาไม่ใช่คนไทย

ส่วนบางร้านก็เป็นร้านโปรดเธอเองเพราะเป็นคนไทยแท้ๆ มาเปิดสาขาที่ลอนดอน แค่ถึงยังไงเธอก็อยากไปเที่ยวที่ประเทศไทยอยู่ดี

รอสักพักอาหารหลายอย่างก็มาวางไว้ตรงหน้าเธอ 

"เดี๋ยวค่ะ" เธอเรียกชื่อธามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเดินออกไป

"เอาไปทานด้วยกันสิคะหรือจะมาทานกับมุกก็ได้ คุณธามทานมายังคะ"

"ไม่เป็นไรครับ ผมทานมาแล้ว อีกอย่างผมก็ซื้อมาอีกเยอะอยู่นะครับ"

"เอาไปเถอะค่ะ ไปแบ่งพี่ๆ เค้าด้วย เอาไปสมทบเผื่อไม่อิ่มกัน มุกกับคุณอองเดรทานไม่หมดหรอกค่ะ" ที่พูดถึงก็ลูกน้องที่ติดตามมานี่แหละแต่อยู่ห้องรับรองใกล้ๆ เพราะตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นมาเฟียหนุ่มก็จัดหาลูกน้องติดตามมากกว่าเดิมอีกเท่าตัว

ไปที่ไหนคนก็มองหมด!!

"ครับ ขอบคุณครับ" ธามถือถุงอาหารออกไปจำนวนหนึ่งเพื่อแบ่งเลขาหน้าห้องเจ้านายด้วย เพราะเขาก็ซื้อมาอีกเยอะเลยเพราะลูกน้องที่เหลือยังไม่ทานข้าวเช่นกัน

ก่อนจะเดินออกไปก็ไม่ลืมวางบัตรเครดิตเอาไว้เพราะบัตรนี้เป็นบัตรรวมซื้อของ เพราะอองเดรถึงจะมีเงินแค่ไหนก็ไม่ลืมลูกน้องที่เหลือ

พูดง่ายๆ ก็ค่าอาหารนั่นแหละ หรือเวลาที่เขาสั่งอะไรที่ต้องใช้เงินน่ะ

"ไปทานข้าวเถอะ ขอบใจมาก เดี๋ยวหาลูกน้องมาให้ด้วยคนหนึ่ง เอาที่ไว้ใจได้จะให้มาดูแลมุก มึงจะได้ไปทำงานที่เหลือให้กู" มาเฟียหนุ่มพูดขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน

"ครับนาย"