EP7 เมื่อไหร่จะเลิกดื้อ

พูดยังไม่ทันขาดคำจู่ๆ ก็มีสิงโตเผือกเพศเมียเดินออกมาจากชั้นใต้ดินพร้อมลูกๆ อีก 3-4 ตัววิ่งตามหลังแม่ออกมา

เอ๊า ~~อ๊าว~~แอ่ว~~ เสียงเจ้าตัวเล็กอายุสองเดือนที่กำลังวิ่งมาทางเธอสี่ตัว และท่าทางน่ารักนั่นสันทำให้เธอเอ็นดูยื่นมือออกไปหวังเพื่อให้เจ้าตัวเล็กวิ่งมาให้อุ้ม

แต่แล้วก็ต้องประหม่าเมื่อพบว่าสายตาของตัวแม่กำลังโกรธเธอก่อนจะรีบเดินเข้ามาจู่โจมจนลีอาห์ต้องมาขวางเธอเอาไว้เเละคำรามออกไปจนเธอสะดุ้ง

โฮกก~~ โฮก~~ เสียงคำรามดังออกมาเหมือนกำลังจะสื่อสารกับตัวเมียว่าเธอมาดีก่อนที่จะส่งสายตาเหมือนยังไม่ไส้ใจเธอส่งกลับมาให้ก่อนจะเดินนำๆ ลูกๆ ไปนอนเล่นอีกทางห่างจากเธอสักระยะหนึ่ง

เฮ้อ เป็นที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกโล่งใจเมื่อเห็นว่าสิงโตไม่ทำอะไรเธอ

"ขอบใจที่ปกป้องมุกนะลีอาร์" เธอหันไปยิ้มและลูบหัวลีอาร์เบาๆ

โฮกก~~

"ดื้ออีกแล้วนะสงสัยครั้งนะมุกดาต่อไปฉันคงจะไม่ปล่อยให้เธอต้องออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีกแล้ว!" เมื่อเสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นจากทางด้านหลังทำเธอแสบสะดุ้งตกใจตื่น

"อึก คะ คุณอองเดร" เธอยังหันหน้ามาไม่ทันไรลีอาร์ก็วิ่งไปกระโจนใส่เขาอย่างดีใจที่มาเฟียหนุ่มกลับมาพร้อม เลวอน เเละลูกๆ อีกสี่ตัวที่มีชื่อว่า ดิลเลน ดิลรีท ไดลอน ดีลาน ซึ่งเป็นตัวผู้กันหมด

"ขัดคำสั่งฉันอีกแล้วนะมุกดา" น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว

"ปล่อยก่อน มุกเจ็บ" เธอพยายามสลัดเเขนออกจากการกอบกุมของเขาเมื่อมาเฟียหนุ่มลากเธอขึ้นมาบนห้องนอน

"กี่ครั้งแล้ว ห้ะ!!" เขาตะคอกใส่เธออีกแล้วจนเธอจะร้องไห้ออกมา

"กะ ก็มุกเหงานี่คะ" เธอเอ่ยออกไปอย่างละล่ำละลัก

"พออยู่แต่ในห้องก็บอกอยากอิออกไปข้างนอก แต่พอได้ออกมาแล้วบอกเหงา" เขาพูดเหน็บแนม

"เธอคงเหมาะกับการที่อยู่ในห้องที่ไม่มีแสงเดือนแสงตะวันสินะ" เขาขู่เธอออกมาเเค่นั้น และเขาก็จะไม่ทำเด็ดขาดเพราะเธอกลัวความมืด

"ฮรึก ไม่เอานะ" เธอเข้าไปกวมกอดเอวเขาไว้ซุกหน้าลงแผงอกแกร่งของเขาแน่นปล่อยน้ำตาไหลริน

"เฮ้อ ฉันจะทำยังไงกับเธอดีมุกดา หรืออยากไปอยู่เกาะไปในที่ที่ไม่มีใครหาเธอเจอดีมั้ย!"

"อึก มุกกลัว" เขากอดเขาแน่นกว่าเดิมก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อเขาอุ้มเธอแนบอกมาวางบนเตียงอย่างอ่อนโยนต่างจากเมื่อก่อนหน้านี้สิ้นเชิง

มาเฟียหนุ่มสาวคนบนเตียงเบาๆ ก่อนจะขึ้นคร่อมกักขังเธอไว้ใต้ร่างเขาก่อนที่จะโน้มตัวไปกดจูบหน้าผากมนเบาๆ ด้วยความอ่อนโยน

"เมื่อไหร่จะเชื่อฟัง หื้ม" ไม่พูดเปล่าใบหน้าหล่อก็โน้มลงไปซุกไซร้คอเคลียซอกคอกดจูบขบเม้มเป็นรอยจางๆ

อ๊ะ เธอเผลอส่งเสียงออกมาเมื่อเขาบีบขยำหน้าอกเธอเบาๆ ก่อนจะเผลอบีบแรงๆ แทบแตกคามือ

"เธอรู้มั้ยเธอทำให้ฉันคลั่งพอเธอแค่ไหนเด็กดี" เขาพูดเสียงแหบพร่าข้างใบหูเล็กก่อนจะเม้มเบาๆ อย่างหยอกล้อ

"อ๊า อื้ม มุกเสียว" เธอแอ่นอกให้เขาเชยชมเพราะพึ่งรู้สึกตัวตอนที่เขาดึงชุดเดรสเธอลงมากองตรงเอวคอด

"อื้ม จ๊วบ จ๊วบ" เสียงอันลามกดังขึ้นเพราะกำลังเมามันจากยอดอกสีชมพูหวานของคนใต้ร่าง

"ยังเจ็บอยู่มั้ย" ปากถามแต่นิ้วกลับลูบไล้หยอกล้อกลีบกุหลาบงามของเธออยู่ก่อนจะค่อยๆ กดนิ้วเรียวยาวเข้าไปเบิกทางเพราะเธอจะได้ไม่เจ็บมาถึงจะนอนกับเขาแทบทุกวันนานนับปีตั้งแต่วันที่เธอเสียความบริสุทธิ์ให้เขาไม่สิเขาปลุกปล้ำเอาความบริสุทธิ์จาหเธอตั้งแต่วันเกิดครบสิบแปดปีของเธอจนตอนนี้เธอสิบเก้าปีก็ยังคงตอดรัดและทำให้เขาพึงพอใจอยู่เช่นเคย

แจ๊ะ แจ๊ะ เขาเพิ่มนิ้วอีกหนึ่งนิ้วก่อนจะเพิ่มแรงขยับจนเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง

"อ๊า มุกจะเสร็จ อร๊าา" เธอปลดปล่อยความสุขออกมาเต็มฝ่ามือของเขาก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะยกนิ้วขึ้นมาดูดเลียราวกลับเป็นน้ำหวานอย่างไม่รังเกียจ

มาเฟียหนุ่มผละออกจากเธอก่อนจะใช้มือหยิบเม็ดยาอะไรบางอย่างเข้าปากก่อนจะกดจูบเเละส่งมันเข้าลำคอเธอและเธอก็กลืนลงอย่างว่าง่าย

"อื้ม จ๊วบ จ๊วบ" เขาประกบจูบสอดลิ้นเข้าไปพัวพันเกี่ยวลิ้นเธอทั้งสองประกบจูบราวกับโหยหาซึ่งกันและกันนานนับนาทีก่อนจะผละออกอย่างนึกเสียดาย

"สะ ใส่มันเข้ามาในตัวมุกได้มั้ย" เธอเอ่ยขอร้องอย่างไม่อายปากเพราะตอนนี้เธอต้องการเขามากที่สุด

"ใส่มันเข้าไปเองสิเด็กดี" เขาลูบศรีษะเล็กอย่างอ่อนโยน

"ฮรึก มุกร้อนมากเลย ช่วยมุกด้วย" เธอสะอื้นออกมาก่อนจะผลักตัวมานั่งกอดคอเขาเอาไว้ในสภาพที่เปลือยเปล่าหน้าอกอวบแนบชิดอกแกร่งของเขา

"ลองขย่มมันสิ" ตั้งแต่เธออยู่กับเขามาเธอไม่เคยทำแบบนี้ด้วยซ้ำเพราะเธอยังเป็นเด็กและยังไม่รู้เรื่องพวกนี้เพราะเธอถูกเลี้ยงมาอย่างลูกคุณหนู

"มุกทำไมเป็น" เธอหันมาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนครั้งนี้เธออดที่จะคิดถึงเรื่องเมื่อครั้งที่เธอนั้นเสียงความบริสุทธิ์ให้เขาเพราะความไร้เดียงสา

"ถ้าไม่ฝึกมันจะทำเป็นมั้ย!!" เขาพูดเสียงเข้มจนเธอสะอึ้นไห้อีกครั้ง

"ตะ แต่" เธอลังเลเพราะกลัวขนาดของเขา

"ถ้ายังไม่ทำ งั้นฉันจะไปทำกับผู้หญิงคนอื่น!" เขาพูดไปงั้นแหละเพราะตั้งแต่มีเธอเขาก็ไม่ได้เลี้ยงผู้หญิงคนไหนอีกเลย

"ฮรึก ไม่เอา มุกไม่ให้ไป" เธอกอดเขาแน่นใบหน้าจิ้มลิ้มซุกบ่าแก่ง

"หึ เธอมีสิทธิ์อะไรถึงมาห้ามฉัน" เขาพูดลองเชิงเด็กดื้อที่กำลังออกอาการหึงหวงเขา

"ฮรึก มะ มุกรู้ว่ามุกไม่มีสิทธิ์" เธอพูดเสียงตัดพ้อผละตัวออกจากเขาเพื่อที่จะเดินไปอาบน้ำเพื่อคลายความร้อนรุ่มในกาย

"จะไปไหน!!" เขารั้งเรียวแขนเธอเอาไว้เมื่อเห็นสายตาตัดพ้อมองมา

"ฮรึก มุกจะไปอาบน้ำ มุกรู้มุกไม่มีสิทธิ์มุกขอโทษที่ห้ามคุณ" เธอดึงแขนออกเดินหนีออกมาจากเขา

"ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ห้ามไปมุกดา" เขาออกคำสั่งเสียงเข้มแต่เธอก็ข่มความกลัวเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

"อย่าดื้อนะมุก" เขากดเสียงรอดไรฟัน

"อึก ค่ะ ตอนนี้ป๊าโทรมาบอกมุกว่ากำลังลงทุนทำธุรกิจเงินห้าร้อยล้านที่ครอบครัวมุกยืมไปป๊าจะรีบหามาคืน เพราะงั้นมุกจะไม่อยู่รกหูขวางตาคุณแล้วค่ะ" เธอกัดฟันพูดทั้งที่ในใจเธอไม่อยากไปจากเขาสักนิดถึงแม้ว่าเขาจะทำร้ายเธอแต่เธอก็ไม่อยากไปอยู่ดีเพราะคำว่ารักคำเดียว เธอรักเขามากรักมากกว่าชีวิตตัวเองด้วยซ้ำถึงเธอจะเป็นได้แค่นี้ก็เถอะเป็นได้แค่นกน้อยในกรงทองเป็นได้แค่นางบำเรอ

"เธอลืมอะไรไปมุกดา เธอลืมไปแล้วหรอว่าเธอต้องอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า ห้ะ" เขาตะคอกใส่เธอเมื่อได้ยินแบบนั้นใจเขาก็กระตุกวูบ

"อยากรู้ใช่มั้ยว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน ได้ ถ้าพรุ่งนี้เธอไม่คลานลงจากเตียงอย่าหวังว่าฉันจะหยุดเลย!!"