Break The Rule [3]

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

แกร๊ก!

"ขออนุญาตครับ"

ลูกน้องคนสนิทค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องทำงานอย่างเงียบๆ เพราะเห็นว่านายตัวเองกำลังทำงานอยู่

"มีอะไร"

"เรื่องคาสิโน"

"......"

"เอกสารที่คุณให้ผมไปสืบมาได้แล้วครับ"

พรึ่บ!

"มันอยู่ไหน"

"คอนโดครับ ดูเหมือนว่าเหมือนจะมีอะไรบางอย่างผิดปกติ"

ร่างสูงนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารและเปิดดูสิ่งที่เลียมเอามาให้ สายตาเขาดูอย่างละเอียด

"ข้อมูลทั้งหมดไม่ถูกต้อง เงินที่ออกจากบัญชีก็ไม่ตรงตามที่เขียนไว้ในรายงาน"

"มันทำคนเดียว"

"มีนายสุรพงษ์อีกคนหนึ่ง"

"ไปเอาตัวมันมา!" เสียงเข้มสั่งเลียมด้วยใบหน้านิ่งและเย็นชาทันที

"ได้ครับ"

"เลียม"

"ครับ"

"อย่าลืมไปลงทะเบียน เรื่องค่าใช้จ่ายฉันจะดูแลให้เอง"

"แต่ว่าผมไม่อยาก..."

"ไม่มีแต่ ทำตามที่ฉันสั่ง"

"ครับ ขอบคุณมากครับคุณลีวาย" เลียมมองลีวายอย่างซึ่งใจ

"อืม กลับไปได้แล้ว"

หลังจากที่คุยกับลูกน้องคนสนิทเสร็จ ร่างสูงก็จัดการงานที่ค้างต่อเป็นเวลานานหลายชั่วโมง จนกระทั่งเย็น

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของร่างสูงก็ดังขึ้น ทำให้เขามองอย่างแปลกใจ แต่ก็ต้องรับสายอย่างช่วยไม่ได้ เพราะคนที่โทรมาก็คือเพื่อนของตัวเอง

"มีอะไร"

(วันนี้มึงไม่มา)

"กูทำงาน"

(พักบ้างเถอะว่ะ)

"มึงมีอะไรก็รีบพูดมา"

(พรุ่งนี้มาด้วย เข้าเรียนบ้างเถอะเพื่อน)

"อืม แค่นี้ใช่มั้ยที่มึงจะพูด"

(ไอ้ไมเคิลมันกำลังจะกลับไทย)

"น่ารำคาญจริงๆ"

(กูว่ามึงเตรียมตัวรับศึกหนักได้เลย)

"อืม"

(แค่นี้ล่ะที่กูจะโทรมาบอก อย่าลืมมาเรียนด้วย ไม่งั้นกูจะไม่ให้มึงจบ!)

"มึงก็ไม่ต่างจากกู!"

ติ๊ด!

พอคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเสร็จ ลีวายก็วางสายทันทีแล้วเตรียมตัวที่จะออกไปข้างนอกทันที...

ตึก...ตึก...ตึก

ร่างสูงเดินออกมาจากห้องทำงานที่อยู่ภายในบ้านหลังใหญ่ ซึ่งภายในบ้านหลังนี้ของเขามีเพียงเขาและเลียมที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้เพียงแค่สองคนเท่านั้น ไม่มีแม้แต่แม่บ้านเลยสักคนเดียว เพราะเขาไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับใครและไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับของของเขา

"คุณลีวายครับ ตอนนี้พวกมันจับสองคนนั้นมาแล้วครับ จะให้ผมจัดการให้เลยมั้ยครับ"

"ฉันจัดการเอง!"

____________

อีกด้านหนึ่ง

พรึ่บ!

ตอนนี้เพื่อนสนิททั้งสามคนก็มาเดินเล่นกันที่ห้างชื่อดัง เพราะวันนี้พวกเธอมีเรียนแค่ช่วงเช้าเท่านั้น หลังจากที่เรียนเสร็จก็มาเที่ยวเล่นกันจนกระทั่งถึงเย็นทั้งสามคนก็มาอยู่กันที่ห้างแห่งนี้แล้ว

"ช่วยฉันเลือกหน่อยสิพวกแก"

"จะให้เลือกอะไรล่ะ ทุกครั้งที่พวกฉันเลือกแกก็ไม่เอา จริงมั้ยของขวัญ"

"จริง"

"ของขวัญ"

"ล้อเล่นน่า แต่แกใส่ชุดไหนก็สวยหมดแหละ เพราะฉะนั้นอยากได้ชุดไหนก็ซื้อไปเถอะเรนโบว์ ^_^"

"ชิ! ตบหัวแล้วลูบหลังจริงๆ เลยพวกแกเนี่ย" ถึงเรนโบว์จะเลือกไปหลายชุด แต่ชุดที่เพื่อนเลือกก็ซื้อเพียงแค่ชุดเดียวเท่านั้น

"ได้เวลากลับกันแล้วนะ เย็นนี้ฉันมีธุระต่อด้วยสิ" แจมพูดขึ้น

"ธุระอะไรกันยะ ไหนว่าวันนี้ว่างทั้งวันไง นี่เรายังไม่ได้ไปเดินตลาดนัดกันเลยนะ" เรนโบว์ท้วงขึ้นมา

"ก็วันนี้พี่ชายสุดที่รักของฉันกลับจากอังกฤษน่ะสิ"

"พี่แจ็คกี้เหรอ?"

"อืม รายนั้นกว่าจะกลับมาเที่ยวที่ไทยทั้งที เฮ้อออ..."

"ให้ฉันไปทำธุระด้วยมั้ยคะน้องสะใภ้"

"หยุดเลยยะยัยเรนโบว์ ป่านนี้พี่ฉันอาจจะพาแฟนต่างชาติมาด้วยก็ได้ เหอะ!"

"หวงจังเลยนะแจม" ของขวัญยิ้มให้กับความขี้หวงของแจมที่รู้ดีว่าเพื่อนคนนี้หวงพี่ชายตัวเองขนาดไหน

"ก็ฉันจะเก็บไว้ให้แกน่ะสิของขวัญ"

"จะบ้าหรือไง"

"ให้ฉันไม่ได้เหรอแจมมี่คนสวย น่ารัก นิสัยดีที่สุด"

"ไม่!"

"ชิ! อุตส่าห์หมายตาพี่ชายเพื่อนตั้งนาน"

"ไม่ได้ยะ! พี่แจ็คกี้สำหรับคุณหนูแสนสวยของขวัญเท่านั้น"

"พูดอะไรของแกเนี่ยแจม"

"นี่แกไม่สนใจพี่ชายฉันเลยเหรอของขวัญ อย่าบอกนะว่ายังสนใจพี่รหัสตัวเองอยู่น่ะ"

"บ้า >.<"

"นี่แกยังแอบชอบพี่รหัสตัวเองอีกเหรอ ฉันว่ารุ่นพี่คนนั้นน่ะหล่อก็จริงนะ"

"หล่อมากยะ!" เรนโบว์พูดแทรกขึ้นมา

"รู้ยะ! แต่พวกแกสองคนก็รู้ดีว่านานๆ ทีจะได้เจอคนอย่างเขา ฉันว่าดูเข้าถึงยากมากๆ เลยนะของขวัญ ต่างกับพี่ชายฉันอย่างสิ้นเชิง"

"แต่ว่าพี่รหัสยัยของขวัญนี่หล่อเกินบรรยายจริงๆ นะ ทั้งหล่อ เท่ รวย เก่ง ถึงแม้ว่าจะติดไปทางเย็นชา แต่นี่แหละที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝัน" เรนโบว์พูดแทรกขึ้นมาทันทีเมื่อนึกไปถึงใบหน้าที่มีเสน่ห์ของรุ่นพี่ของพวกเธอ

"เมื่อกี้แกยังอยากได้พี่ชายฉันอยู่เลยนะเรนโบว์"

"ตอนนี้ใครก็ได้หมดแหละยะ"

"เฮ้อออ/เฮ้อออ" ของขวัญกับแจมถอนหายใจพร้อมกันทันที

"เดี๋ยวฉันไปส่งแกก่อนแล้วกันนะของขวัญ"

"แกรีบไม่ใช่เหรอ?"

"นั่นน่ะสิ เดี๋ยวฉันกับของขวัญกลับกันเองดีกว่า แกไปก่อนเถอะ"

"ใช่ ไปก่อนเถอะแจม เดี๋ยวฉันว่าจะขอซื้ออะไรอีกสักหน่อยน่ะ"

"เอางั้นเหรอ"

"อื้ม ไปเถอะ"

"งั้นก็ขอกันพรุ่งนี้นะ"

"โอเคจ้า"

หลังจากที่แจมกลับไปแล้วจึงเหลือเพียงแค่ของขวัญกับเรนโบว์ที่กำลังเดินซื้อของกันอยู่.....

ซ่าาา...ซ่าาา

ซ่าาา...ซ่าาา

"ของขวัญฝนตกอ่ะ"

"เดินเพลินเลยแฮะเราสองคน^_^"

ตอนนี้ทั้งสองคนออกมาจากห้างเรียบร้อยแล้ว แต่ทว่า...ฝนกลับตกลงมาซะงั้น ทำให้ทั้งสองได้แต่ยืนมองหน้ากันท่ามกลางสายฝนที่ไม่รู้ว่าตกตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะพากันเดินเล่นจนเพลิน

"ฉันโทรเรียกรถที่บ้านมารับแล้ว เดี๋ยวไปส่งแกที่บ้านก่อนแล้วกัน"

"ฉันกลับไปอยู่ที่คอนโดแล้วล่ะ แกไม่ต้องไปส่งฉันหรอก เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่ไปเองดีกว่า"

"แต่มันอันตรายนะของขวัญ"

"ไม่เป็นไรหรอก ยังไม่มืดเลยนะ อ่ะ! มาแล้ว ฉันไปก่อนนะ"

"ของขวัญ!"

ร่างบางรีบวิ่งลัดสายฝนเพื่อไปขึ้นรถแท็กซี่ทันที เพราะเธอไม่อยากให้เพื่อนลำบากไปส่งเธออีก เพราะระหว่างคอนโดของเธอกับบ้านของเรนโบว์อยู่คนละที่กันเลย....

ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถนั้น ร่างบางเหม่อมองสายฝนที่โปรยลงมาผ่านกระจกรถพลางคิดถึงเรื่องต่างๆ รวมถึงเรื่องที่เพื่อนๆ ของเธอเพิ่งพูดกันมา มันก็ทำให้เธอคิดถึงครั้งแรกที่เจอพี่เขา พี่รหัสของเธอเอง เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เจอเขาครั้งแรกจะเรียกว่ารักแรกพบมั้ย

เมื่อไหร่จะได้เจอเขาอีกนะ...พี่รหัสของฉัน