ตอนที่3 สบตา

"ในกลุ่ม KG จะเรียกพวกพี่เขาว่า 'สองคิ' ก็คือคิรันกับคิริน และฉันขอย้ำนะว่า แค่ในกลุ่มกับครอบครัวเท่านั้น ที่เรียกแบบนั้นได้ คนอื่นห้ามเรียกเด็ดขาด เพราะพวกเขาไม่ชอบ

แม่ฉันเคยเล่าให้ฟังว่าชื่อพี่คิรัน แม่เขาเป็นคนตั้งให้ ส่วนพี่คิริน พ่อเป็นคนตั้ง ซึ่งมันมีที่มาของชื่อ...แต่ฉันไม่รู้ว่าที่มาของชื่อคืออะไร เพราะแม่ไม่ได้เล่าให้ฟัง"

"แล้วมันยังไงต่อหรอ..." มิเชลล์ถามต่อ...แค่ชื่อก็ฟังดูลึกลับแล้ว! แต่เหมือนจะมีอะไรที่ลึกลับกว่า...

"ทั้งสองคนเป็นแฝดคนละฝาที่หน้าตาไม่เหมือนกันเลย แม้กระทั่งนิสัย พี่คิรันเป็นแฝดพี่ นิสัยเรียบนิ่ง สุขุม เย็นชา ใจเย็นมากที่สุดในกลุ่ม เย็นมากแบบเย็นยะเยือกอ่ะ! แต่ถ้าอารมณ์ร้อนก็ร้อนแบบเดือดสุด ๆ จนสามารถเผาไหม้ทุกสิ่งอย่างได้ในพริบตาเดียว!!"

อึก! ขนาดนั้นเลยหรอวะเนี่ย? ทำเอาขนลุกเลย!!

"ส่วนพี่คิริน...แม่ฉันบอกว่าพี่เขามีนิสัยอบอุ่นและอ่อนโยนเหมือนแม่เขา มีความขี้เล่นและเฟรนลี่เบา ๆ แต่ไม่ได้เฟรนลี่ไปทั่วนะ แค่กับเพื่อนและคนสนิท... ใจเย็นเหมือนกันแต่ไม่เท่าพี่คิรัน แต่บางครั้งก็อารมณ์ร้อนมาก ถ้ามีอะไรไม่เข้าตาหรือไม่ถูกใจ"

"อ่าา~ ที่แกเล่ามามันก็เป็นข้อมูลพื้นฐานที่พวกฉันก็รู้อยู่แล้วหนิ ไม่เห็นจะมีเบื้องลึกอะไรเลย" พริกแกงกล่าวหลังจากเงียบฟังมานาน ทำให้ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

"หึ! เบื้องลึกที่ยังไม่ลึกมากคือ...พี่คิรันกับพี่คิรินเป็นลูกชายของเจ้าของมหาลัยนี้..."

"หะ อุ๊ปส์!!" รดากับมิลินเกือบจะส่งเสียงร้องห๊ะออกมา แต่มิเชลล์รีบเอามือปิดปากสองสาวไว้ก่อน

"ยังมีเรื่องที่แกต้องตกใจมากกว่านี้อีก! เรื่องนี้ลับมาก ๆ ฉันรู้มาว่าครอบครัวพี่เขาเป็น...มาเฟีย แล้วพี่คิรันก็ขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งแล้วด้วย!"

"อื้อ... O! M! G!" สองสาวกรีดร้องในลำคออย่างกดกลั้น ก่อนจะดึงมือเธอออกแล้วพูดเสียงเบา

"ทำไมแกเพิ่งบอกเนี่ย!!" พริกแกงโวยวายเพื่อนสาวเสียงเบา

"ก็มันเป็นความลับขั้นสุดยอดไง! พวกแกห้ามไปบอกใครนะ ไม่งั้นโดนสั่งเก็บแน่นอน!!"

"อึก! คะ...ใครจะกล้าพูดล่ะ จริงไหมมิเชลล์~" พริกแกงทำตาเลิ่กลั่ก แล้วหันมาถามมิเชลล์เสียงสั่น แต่คำถามนั้นกลับทำให้ร่างบางถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะตั้งสติแล้วตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ

"ห๊ะ...อ๋อ! อะอืม...จริง!!" ใครต่างก็รักตัวกลัวตาย...ไม่กล้าเอาไปพูดหรอก!

"แล้วแกเอามาเล่าให้พวกฉันฟังแบบนี้ไม่กลัวบ้างหรอ?" มิเชลล์หันไปถามรดา

"กลัวสิ! ฉันถึงบอกให้พวกแกเงียบไว้ไง" อีกอย่างเธอคิดว่าตัวเองยังพอมีเปอร์เซ็นต์รอดอยู่บ้างถึงกล้าพูด เพราะเป็นญาติกับเขา แม้จะห่าง ๆ และไม่ได้สนิทกันก็เถอะ!

"อึก! พะ...พวกแก...นั่นพวกพี่เขาใช่ไหม" มิลินที่เงียบมานานสะกิดเพื่อนสาวแล้วเอ่ยถามเสียงสั่น

"ใช่! พวกเขาจริงด้วยแก...อยู่กันครบเลย" เวลานี้คนในหอประชุมเริ่มพูดคุยกันมากขึ้น เพราะการมาของ 5 หนุ่ม KG

"ทำไมฉันรู้สึกว่า สายตาพวกพี่เขามองมาทางนี้เลยอ่ะแก!"

อึก! พวกเขามองมาทางนี้จริงๆ ด้วย แถมยังจ้องเขม็งเหมือนพวกเธอทำอะไรผิดอีก โดยเฉพาะสายตาเฉี่ยวคมของผู้ชายหน้าหวานที่ยืนอยู่หน้ากลุ่มเพื่อน!

"เขามองพวกเรารึเปล่าวะ?"

"ไม่รู้~ แล้วถ้ามอง...พวกพี่เขาจะมองเราทำไมวะ?" พริกแกงถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

"หรือว่าเราทำอะไรผิด!! แต่ก็ไม่นะ เรายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย"

ใครบอกล่ะ สามสาว!!

"ผิดสิ! เราผิดตั้งแต่จับกลุ่มคุยกันเรื่องผู้ชายในหอประชุมแล้ว!!" มิเชลล์เอ่ยเตือนสติเพื่อน

"จะจริงด้วย! แล้วแบบนี้จะโดนทำโทษไหม?"

"ไม่รู้ แต่ฉันว่าตอนนี้เราเลิกคุยแล้วตั้งใจฟังอาจารย์พูดเถอะ แล้วก็เลิกจ้องพวกเขาตอบด้วย!!"

พวกเธอเลิกมองกลุ่มชายหนุ่มแล้วหันมาตั้งใจฟังอาจารย์ที่กำลังพูดอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้บางครั้งจะวอกแวกหันไปมองกลุ่มชายหนุ่มอยู่บ้าง

ผ่านไปไม่นาน การปฐมนิเทศก็ได้จบลง

สรุปแล้วพวกเธอแทบจะไม่ได้ฟังการปฐมนิเทศเลย เพราะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เนื่องจากรู้สึกว่าเหมือนถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา!

เอาเป็นว่าการปฐมนิเทศครั้งนี้ พวกเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยนอกจากเรื่องผู้ชาย!!

นี่โชคดีนะ ที่ก่อนเข้าหอประชุมมีคนแจกใบกำหนดการ และข้อมูลกับรายละเอียดการประชุมให้แล้ว ไม่งั้นหลังจากนี้คงไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไรต่อ...

"พรุ่งนี้รับน้องวันแรกแล้ว รู้สึกตื่นเต้นจัง" มิลินพูดขณะเดินออกจากหอประชุม

"นั่นสิ! โชคดีนะที่คณะเราให้จัดการรับน้องก่อนที่มหาลัยจะเปิด ไม่งั้นเหนื่อยแย่เลย ทั้งเรียน ทั้งรับน้อง ทั้งกิจกรรมอื่นๆ ที่จะตามมาอีก"

"ใช่! เหนื่อยแย่เลย…หมายถึงพวกเธอตอนนี้น่ะ!"

"เฮือก!! พะ พะพวกพี่..."

สี่สาวสะดุ้งตกใจ เมื่อเดินออกมาด้านนอกแล้วก็เจอกับชายหนุ่มทั้ง 4 และหญิงอีก 1 คนยืนมองอยู่

"พวก พวกพี่มีอะไร...อึก! รึเปล่าคะ"

เสียงพริกแกงสั่นไหวจนแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์

"มีแน่นอน...เมื่อครู่ในหอประชุมพวกเธอคุยอะไรกัน?"

"พะ พวกเรา คือ พวกเรา..." ขณะนี้พวกเธอติดอ่างกันทั้งกลุ่มพูดอะไรไม่ออก เพราะนึกถึงคำพูดที่รดาเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้

'พวกแกห้ามไปบอกใครนะ ไม่งั้นโดนสั่งเก็บแน่!!'

"คือพวกเราแค่...ทำความรู้จักกันในฐานะเพื่อนใหม่" มิเชลล์เป็นหน่วยกล้าตายที่พูดออกไป

"หรอ? ทำความรู้จักกับใคร...ไม่ใช่ว่าพวกเธอสามคนรู้จักกันอยู่แล้วหรอ หน้าตาเหมือนกันขนาดนี้คงจะเป็นฝาแฝด"

"มะ-ไม่ใช่ค่ะพี่คะนิ้ง เราสามคนไม่ได้เป็นฝาแฝดกัน" รดารีบส่ายหัวเป็นพัลวัน พลางมองไปทางสองหนุ่มที่เป็นญาติห่างๆ กับตัวเอง

"จะเป็นอะไรก็ช่าง แต่รู้ไว้ซะว่าการกระทำของพวกเธอมันไม่เหมาะสม!!"

"คือ...ฉันผิดเองค่ะที่ชวนเพื่อนคุย ฉันมาเรียนที่นี่คนเดียว ก็แค่อยากรู้จักเพื่อนใหม่" เธอพลาดเองที่ชวน 3 สาวคุย ขอโทษนะเพื่อน~

"ถ้าพวกพี่จะลงโทษ ก็ลงโทษฉันคนเดียวเถอะค่ะ ฉันยอมรับผิด!"

"ได้ไงกันล่ะ! ตอนคุยเราก็คุยด้วยกัน ถ้าจะรับผิดก็ต้องรับผิดด้วยกันสิ"

มิลินเอ่ยเสียงดัง เธอจะปล่อยให้เพื่อนรับผิดคนเดียวได้ยังไง

"นั่นสิ! แกจะรับผิดคนเดียวได้ไง!"

"พวกพี่ลงโทษพวกเราด้วยกันเถอะค่ะ พวกเราผิดด้วยกันทั้งหมด!!" ทั้ง 4 ก้มหน้าลงต่ำเพื่อรอรับความผิด

"หึ! ครั้งนี้ก็แค่เตือน...แต่ถ้ายังมีครั้งต่อไปแบบเมื่อครู่อีก พวกเธอก็ไม่เหมาะที่จะเป็นนักศึกษามหาลัยนี้!" เสียงทุ้มของคิรันที่ยืนเงียบมานานเอ่ยขึ้นเสียงดัง ก่อนจะเดินนำกลุ่มเพื่อนออกไป

"ฟู่ววว~ เพิ่งเคยเห็นตัวจริงและยืนคุยด้วยครั้งแรก ไม่คิดว่าจะตื่นเต้นขนาดนี้"

"ตื่นเต้นหรือกลัวกันแน่พริกแกง ฉันเห็นยืนตัวสั่นเชียว!"มิเชลล์เอ่ยแซวเพื่อนสาว

"ว่าแต่ฉัน! แกเถอะไม่กลัวบ้างรึไงถึงได้พูดแบบนั้น ถ้าพวกเขาลงโทษแกคนเดียวจะทำยังไง!"

"ก็ทำใจ..." มิเชลล์ไหวไหล่ราวกับไม่ได้ทุกข์ร้อนใจ

"ทำเป็นพูด~ เมื่อกี้ฉันเห็นแกกล้าสบตาพวกพี่เขาทุกคนเลย...ยกเว้นพี่คิรัน! พอแกมองไปทางพี่เขาก็รีบก้มต่ำทุกที!"

ช่างสังเกตเก่งยัยรดา!!

"พวกแกกลับกันเถอะ ฉันขาสั่นจนจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว~" เสียงมิลินดังขึ้น ทำให้พวกเธอมองตามก็พบว่าขาเล็กของมิลินมันสั่นอยู่จริงๆ

"คริ! จะเดินไหวไหมนั่นยัยมิลิน!!"

"ไม่! ประคองที~"

"งั้นพวกฉันกลับก่อนนะมิเชลล์ พรุ่งนี้เจอกัน"

"โอเค~ บ๊ายบายนะพวกแก"

มือเล็กโบกมือให้เพื่อนสาว ก่อนจะเดินไปอีกทาง เพื่อกลับที่พักของตัวเองเหมือนกัน

กึก!!

ร่างบางชะงักกึก เมื่อเดินลงบันไดมาก็เห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนหลบมุมอยู่ที่ซอกตึก

"ยังไม่กลับอีกหรอ?" เธอเอ่ยถามอีกคนเสียงเบา

"ถ้ากลับแล้วจะเห็นว่ายืนอยู่ไหม?"

"ก็คิดว่าผี..." เธอไหวไหล่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย...ตามมา เดี๋ยวไปส่ง!" ชายหนุ่มว่าพลางเดินนำหญิงสาวไป แต่ไม่นานก็ต้องชะงักเท้า เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้เดินตามมาด้วย

"เป็นอะไรอีก?" เสียงทุ้มถามอย่างไม่เข้าใจ

"เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร...ว่าแต่ลืมไปแล้วหรอว่าช่วงนี้เราต้องห่างกันสักพัก"

คำพูดของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาในทันที

"ไม่ได้ลืม...แต่ทำไมต้องทำขนาดนั้นด้วยวะ ไม่เข้าใจ!!"

"อย่าเสียงดังสิ...เฮ้อออ ก็ไหนตอนแรกเราตกลงกันรู้เรื่องแล้วไง แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้เป็นแบบนี้อีก?"

"ก็คิดถึงไง! ไม่เข้าใจรึไงว่าคนมันคิดถึง!!" ตึกๆๆ ใจบางเต้นระรัวทันทีที่ได้ยินอีกคนพูดแบบนั้น ก่อนจะหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่ามีใครอยู่แถวนี้รึเปล่า

"ไม่มีใครอยู่หรอก ไม่ต้องห่วง ฉันเฉดหัวกลับไปหมดแล้ว! ทีนี้จะกลับด้วยกันได้รึยัง?" เขารู้ว่าเธอกำลังกังวลอะไรอยู่

พรึ่บ!!

"ถ้ายังกลัวอยู่ก็เอานี่ไปคลุม!!" แจ็คเก็ตตัวใหญ่คลุมลงบนหัวของหญิงสาว แต่ด้วยความที่เธอตัวเล็กมาก ทำให้มันเกือบจะปิดได้หมดทั้งตัวเลย

"หึ! ตัวเล็กลูกหมา..."

"จิ๊! ทำไมชอบว่า!?" ร่างบางถึงกับหน้าบึ้ง เมื่อได้ยินที่อีกคนพูด...นิสัยไม่ดีอ่ะ ชอบหลอกด่ากันตลอดเลย

"เดินไป อย่างอแง..." มุมปากหยักกระตุกยิ้ม ก่อนจะใช้มือหนาจับแขนเล็ก แล้วหิ้วปีกเธอพาไปที่รถ...ให้ตายเถอะ! นี่เขาเห็นเธอเป็นลูกหมาจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ถึงทำอะไรไม่ไว้หน้ากันเลย!?