Chapter 2

Kapag Walang Mapagpilian

 Seraphina’s POV

Ang ₱5,000 ko mula sa gabing iyon ay nasa mesa, tahimik, parang hindi alam kung saan mauuna.

Sa harap ko si Elara—nakahiga, namumutla, at nilalamig sa kabila ng init ng gabi. Pangalawang gabi na siyang may lagnat, at pangatlong linggo na mula nang hindi siya makakain nang maayos. Umiigting na rin ang pananakit ng kanyang mga kasukasuan.

“Masakit po ang balakang ko, ate,” ungol niya habang pinupunasan ko ang kanyang katawan ng basang bimpo.

“Sandali lang, El,” mahinahon kong sagot. “Uminom ka ulit ng gamot.”

Ngunit ang totoo, paubos na ang gamot namin. Yung natitirang supply ay para lang sa susunod na dalawang araw. Hindi biro ang kondisyon ni Elara—hindi siya pwedeng maputulan ng maintenance. Ang sabi ng doktor, chronic autoimmune disorder. Hindi lang basta lagnat—isang komplikadong karamdaman na kailangan ng regular na laboratoryo, gamutan, at sapat na pahinga.

At lahat ng iyon ay nangangailangan ng perang wala sa bulsa ko.

Pagkatapos ko siyang painumin, naupo ako sa gilid ng kutson. Kinuha ko ang lumang cellphone at nagbukas ng email. Muli kong tiningnan ang lumang rejection letter mula sa Deveraux Holdings Mall Branch.

“Thank you for your application, Ms. Liam. We appreciate your interest. However, due to current qualifications and age requirements, we are unable to move forward with your application.” 

Twenty years old pa lang ako noon—fresh grad ng Accountancy. Wala akong kakilala sa loob, pero may mataas akong pag-asa. Nakapila ako sa application booth suot ang simpleng blouse at black slacks, dala ang kapirasong résumé na pinagawa ko pa sa computer shop. Gusto ko lang maging cashier pansamantala. Wala pa kasing hiring na banko hanggang ngayon malapit dito sa amin. Hindi malaki ang sweldo, pero sapat. Regular. May SSS. May health card. May seguridad.

Pero hindi ako pinansin.

Hindi ko na rin pina-forward ang application ko. Nakakahiya. Nakakainis. Kaya’t ilang buwan matapos iyon, nang dumating ang panibagong bayarin sa ospital, wala akong nagawa kundi ang tanggapin ang trabahong inaalok sa bar.

Hindi ko sinabing pangarap ko iyon. Hindi rin ako nagpakita ng ilusyon na masaya ako roon. Pero kailangan.

Hindi ako bayaran. Hindi ako sumasayaw. Hindi rin ako umaasa sa atensyong binibigay ng mga lalaking umiinom. Pero tuwing weekend, nakatayo ako sa entablado o sa gilid ng VIP corner, hawak ang tray, suot ang uniform na halos wala nang tinatakpan. Bottle girl daw ang tawag—pero ang totoo, mukha kaming palamuti. At sa halagang ₱5,000 kada gabi, natutong ngumiti kahit pagod, kahit nababastos, kahit gusto mo nang sumigaw.

-----

Kinabukasan, habang tulog si Elara, tumambay ako sa waiting shed sa tapat ng boarding house. Nakatitig lang ako sa palad ko—mainit, nanginginig. Sa totoo lang, hindi ako gutom. Hindi rin inaantok. Pero pagod ako. Pagod mag-isip. Pagod magpakalakas. Pagod magpanggap na may kinabukasan pa kami.

At sa di inaasahang pagkakataon, pumasok na naman siya sa isip ko.

Cayden Deveraux.

Hindi ko siya kilala nang personal. Pero sa gabing unang nagtagpo ang tingin namin, may kung anong dumaloy sa akin—hindi kilig, kundi kaba. Hindi tamis, kundi takot na may halong... pagkagusto?

O baka imahinasyon ko lang iyon. Baka dahil lang sa narinig kong pangalan niya, saka ko lang siya napansin. Pero kakaiba talaga. Hindi siya uminom para magpakalasing. Hindi rin siya tumingin sa mga babae sa entablado. Tingin niya ay para bang...

...para bang kilala niya ako.

Pero imposibleng mangyari iyon. Paano naman niya ako makikilala eh isang hamak na bottle girl lang ako samantalang siya eh laging laman ng news.

------

Bigla akong natauhan sa malalim na ubo ni Elara mula sa loob. Tumakbo ako agad, at doon ko siya nadatnan—nakayuko, nasusuka, nanginginig ang kamay. Nangingitim na ang paligid ng kanyang mga mata. Pinilit kong yakapin siya kahit basang-basa siya ng pawis.

“P-pasensya na po, ate...” garalgal niyang sabi. “Hindi ko na po kaya...”

Napapikit ako, pinipigil ang luha. Alam ko na ang susunod.

Kailangan na siyang dalhin sa ospital.

Pero may pasok ako mamayang gabi. Kailangan ko ang ₱5,000. Kailangan ko ang buhay ng kapatid ko.

At kailangan kong gumawa ng desisyon.

Kinuha ko ang cellphone at tinawagan si Tita Sita. Mabuti na lang at agad siyang pumayag na siya muna ang magbantay kay Elara pansamantala at bukas na bukas din ay ipupunta ko na si Elara sa hospital upang magamot.

--------

Pagbaba ng gabi, suot ko na naman ang crop top na halos hindi na damit at ang paldang mas maikli pa sa dignidad ko. Papasok na naman ako sa bar. Mag-aabot ng inumin. Magpapanggap na okay lang ang lahat.

Hindi ko alam kung hanggang kailan.

Pero ang alam ko lang...

Kapag wala ka nang mapagpilian, kahit ang impyerno, mukhang daan palabas.

-----------

“Bakit ngayon ka lang? Kanina ka pa hinahanap ni Boss,” bulong ni Mia pagpasok ko.

Kinabahan ako. “Nasaan siya? Galit ba siya?”

“Pinapasabi niya—umakyat ka raw sa office,” sabi ng manager naming si Ate Cherry, halatang may kaba rin sa boses. Mainitin kasi ang ulo ng boss namin minsan lalo na kapag nalalaman niyang madalas ang pagliban sa trabaho o di kaya’y puro ka kapalpakan sa trabaho. Of course milyonaryo din kasi ang boss namin, isa siya sa pinakamayaman sa bansa dahil marami din itong business.

Nakayuko akong pumunta sa hagdanan, pinipigilan ang pagkatuyo ng lalamunan.

Pagkakatok ko sa pintuan, walang sumagot. Kaya marahan kong pinihit ang doorknob at bahagyang sumilip sa loob.

Para akong binuhusan ng yelo.

N*******d si Boss. May kahalikang babae. Nasa gitna sila ng mainit na eksenang hindi ko dapat nakita.

“What the fuck is wrong with you!” bulyaw niya sa akin. Napaatras ako, agad isinara ang pinto, at napatayo sa gilid na parang binagsakan ng langit.

Patong-patong na kasalanan. Isa pa, lagot ka, Seraphina.

Ilang minuto pa, lumabas ang babae—gusot ang buhok, lukot ang damit, hindi man lang tumingin sa akin.

At ako? Nag-aalangan pa rin kung papasok.

Pero kailangan ko. Kailangan ko ang trabaho. Kailangan ko ang kita.

Kahit sa isang lugar na bawat paghinga ay parang pagsusugal ng buhay.